η σπασμένη κούκλα

Ed Freeman

όλα τα πρόσωπα είσαι εσύ
όλες οι θάλασσες είσαι εσύ
τα φεγγάρια
εσύ
τα χείλη σου είναι το κέτσαπ
στο μπέργκερ που θέλω να δαγκώσω
μια γοργόνα είσαι
σε μια λίμνη με γεύση μάνγκο
σε τραβάω υποβρύχιες φωτογραφίες
από τον βυθό
μαζεύω τα σπασμένα σου κομμάτια
τα καταπίνω
λιώνουν μέσα μου και γίνονται
ο δρόμος
κι η λαχτάρα
που θα με φέρουν κοντά σου.

Γιώργος Τρίκερι

Just Another Love Story, ένα μεταμοντέρνο φιλμ νουάρ

Kærlighed på Film / Just Another Love Story / Μία Ιστορία με Θέμα την Αγάπη (2007, Ole Bornedal, Δανία)

Πρωτογνώρισα τον Μπόρνενταλ με την πρώτη του ταινία (αναζητήστε το εκπληκτικό θρίλερ Nattevagten στην original μορφή του στα 1994 και όχι στο αμερικάνικο ριμέικ που έκανε ο ίδιος το 1997) και τον ξαναείδα στο μάλλον μέτριο Possession του 2012. Εδώ όμως έχουμε την κορυφή της φιλμογραφίας του και μάλλον ένα απ’τα αριστουργήματα για τον ευρωπαϊκό σινεμά της προηγούμενης δεκαετίας.
Ο Jonas, ένας φωτογράφος της αστυνομίας, παντρεμένος με δυο παιδιά, εμπλέκεται σε ένα τροχαίο με μια κοπέλα που καταλήγει στο νοσοκομείο σχεδόν τυφλή και με απώλεια μνήμης. Όταν μετά από μερικές μέρες από απλό ενδιαφέρον πάει να την δει όλοι οι δικοί της υποθέτουν ότι πρόκειται για τον γκόμενό της με τον οποίο ζούσαν για κάποια χρόνια στο Ανόι. Κι αυτός, θες από μια ανάγκη περιπέτειας, θές επειδή την ερωτεύεται αποφασίζει να παίξει το ρόλο του γκόμενου κλέβοντας την ταυτότητά του και εκμεταλευόμενος την κατάστασή της. Η Τζούλια όμως κρύβει ένα μυστήριο, η ιστορία της στο Ανόι δεν ήταν και τόσο ρόδινη και ο δικός της δεν ήταν και τόσο καλό παιδί.
Οπότε τι είναι τούτο δω τώρα? Μία ακόμα ιστορία με θέμα την αγάπη? No fuckin’way!!! Μια απλή ιστορία οικειοποίησης της ταυτότητας ενός άλλου? Ούτε τόσο απλό είναι. Εδώ αρχίζει για τον φίλο μας ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. Το κήτος της Παλαιάς Διαθήκης καταπίνει τον Ιωνά και το θηρίο που καταπίνει τον Jonas είναι ο έρωτάς του για την Τζούλια αλλά και το ψέμα πάνω στο οποίο πατάνε όλα. Αλλά όπως του λέει και ένας συνάδελφός του «όμορφη γυναίκα και μυστήριο, κάπως έτσι ξεκινάνε όλα τα φιλμ νουάρ». Όμως η ταινία δεν είναι ένα απλό νουάρ αλλά προχωράει πολύ παραπέρα και βλέπεται σε πολλά κινηματογραφικά αλλά και θεματολογικά επίπεδα. Είναι και ερωτικό-ψυχολογικό δράμμα, είναι και αστυνομικό θρίλερ, είναι όλα αυτά μαζί που μπερδεύονται σε σωστές δόσεις αλλά με το βάρος να πέφτει στον ψυχολογικό αντίκτυπο του ψέματος στον ήρωα και στο πόσο άσχημα έχει μπλέξει.
Οι φιλμικές αναφορές του Μπόρνενταλ είναι σοφά διαλεγμένες: η εισαγωγή που παραπέμπει στο κλασσικό Sunset Blvd του Μπίλι Γουάιλντερ, το βασικό στόρι που μας θυμίζει το Professione Reporter του Αντονιόνι. Και τέλος η σκηνοθεσία του που σκίζει. Η αφηγηματική του οικονομία άψογη, δεν πετάς ούτε μισό καρέ. Οι ρυθμοί του καθόλου αργοί όπως ίσως θα περίμενε κανείς από μια ταινία της σκανδιναβικής σχολής. Και η ατμόσφαιρά του εκπληκτικά σκοτεινή αλλά και με έναν επαγγελματισμό εκπληκτικό που τελικά το κάνει έτσι όπως πρέπει να είναι ένας σωστός mainstream κινηματογράφος μακρυά από ανοησίες αλλά και ελιτισμούς. Κοινώς μην σας ξεφύγει.

Θανάσης Ζελιαναίος

η μυρωδιά της ευτυχίας

επιστροφή από το νησί, 
βαλίτσες στο δωμάτιο, 
κόκκινα νύχια, 
κάτασπρη επιδερμίδα, 
ένα βιβλίο τέχνης κολλημένο στη σελίδα 33, 
μια λέξη ακόμη, 
ένα δωμάτιο αχνό με φωσφορίζοντα χρώματα, 
πιτσιλιές παντού από οργασμούς, 
φαγωμένα τακούνια, 
ραφές πρόχειρες στο γυάλινο δωμάτιο, 
κλείνεις τα βλέφαρα, 
λες ¨το τέλος”.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

Σινεμά με την Βίκυ: My life as a dog, σαν αδέσποτο σκυλί

Σκηνοθεσία: Lasse Hallström (1985)

Ο Ingemar και ο αδερφός του τσακώνονται συνεχώς με αποτέλεσμα να ενοχλούν τη βαριά άρρωστη μητέρα τους. Για να βρει την ψυχική της ηρεμία, θα τους στείλει να μείνουν με συγγενείς αλλά χωριστά.
Ο Σουηδός σκηνοθέτης μερικών από των πιο γνωστών αμερικανικών ταινιών, όπως είναι τα What's eating Gilbert Grape, Chocolat, The shipping news, Hachi: A dog's tale κλπ, παραδίδει το 1985 την πέμπτη κατά σειρά σουηδική ταινία του αλλά την πρώτη αναγνωρισμένη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Reidar Jönsson.
Ένα κοινωνικό δράμα με μικρές χιουμοριστικές πινελιές, που διαδραματίζεται στη Σουηδία του 1959, γλυκόπικρο, με ρεαλιστικές ερμηνείες, ιδιαίτερα από το μικρό πρωταγωνιστή, Anton Glanzelius.
Αν και έχει λιτή σκηνοθεσία και σεναριακές αδυναμίες, είναι αρκετά δυναμικό στο σύνολό του κι ενώ έχει θλιβερή θεματολογία, αποφεύγει έντεχνα να παρουσιάσει το βασικό θέμα, που δεν είναι άλλο από το θάνατο, και εστιάζει στην καθημερινότητα ενός παιδιού που περνά σιγά σιγά από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και ανακαλύπτει τον εαυτό του, τη σεξουαλικότητά του και τις ανησυχίες του αλλά παρ' όλα αυτά, παραμένει ακόμα παιδί.
Θα εκτιμηθεί κατάλληλα από τους fans του Neil Jordan γιατί θα θυμίσει αρκετά τον τρόπο σκηνοθεσίας και αφήγησης.

Βίκυ Ελευθερίου

τιμωρία

Yeji Yun

Ευλογηθήκαμε κατάγυμνοι ανάμεσα σε θαλερές παπαρούνες. Η πανοπλία σου ήταν ακουμπισμένη στον τοίχο, δίπλα από την πόρτα, και ξεκλείδωτος εσύ, σιμά μου, άστραφτες. 
Το αίμα μας ήταν. 
Τα μάτια μας ήταν. 
Τα λευκά μας δάκτυλα ήταν. 
Έτσι αργά, για ώρες, χρεώναμε τον κόσμο με το βάρος μας και παραδίναμε στο σύμπαν μια κοβάλτια σκόνη που γυάλιζε στο φρύδι του Θεού. Μας συγχώρεσαν έτσι ο Ιούλιος, ο Φλεβάρης, το διχαλωτό σταφύλι, ο τρεμάμενος άγγελος, το πρώτο ψέμα και το φως. Μόνο το φεγγάρι, αχ το φεγγάρι, αυτό δεν συγχώρεσε ποτέ κανέναν μας.

Αυγή Βυθούλκα, 4/4/2015

Βad Τiming, Η Δύναμη της Σάρκας

Η καλύτερη ταινία του Roeg με την εκπληκτική Theresa Russell στο ρόλο μιας ασταθούς, παθιασμένης γυναίκας που οδηγείται σε απόπειρα αυτοκτονίας λόγω της σχέσης της με έναν συντηρητικό γιατρό (ανέλπιστα καλός ο Art Garfunkel) και τον ντετέκτιβ Harvey Keitel που προσπαθεί να βγάλει άκρη μιας και κάτι του βρωμάει.
Πάνω απ’όλα πρόκειται για ένα σκηνοθετικό θαύμα μιας και ο τρόπος που αφηγείται την ιστορία ο Roeg είναι τόσο πρωτοποριακός που καταργεί όλα τα αφηγηματικά μοντέλα του σινεμά. Το παρόν εκτυλίσσεται σε δυο παράλληλα κομμάτια την ανάκριση του Garfunkel από τον Keitel και την προσπάθεια των γιατρών να σώσουν την Russell. Και σφήνα σε όλα αυτά μπαίνουν κομμάτια απ’το παρελθόν του ζευγαριού σε ανάκατη χρονολογική σειρά. Και αν αυτός ο τρόπος αφήγησης μοιάζει με σπαζοκεφαλιά είναι γιατί έχουμε ίσως συνηθίσει να βλέπουμε σινεμά με έναν γραμμικό χρονολογικά τρόπο αφήγησης που εξυπηρετεί μεν τη δραματουργία αλλά είναι απλά μη ρεαλιστικός. Απλά αναλογιστείτε πως όλοι μας θυμόμαστε τα γεγονότα απ’τη ζωή μας με κάποιον άνθρωπο. Με χρονολογική σειρά? Όχι φυσικά. Και βέβαια η μαεστρία του Roeg έγκειται στο ότι όλη αυτή την αλληλουχία την κάνει να ρέει τόσο φυσικά, χωρίς κοιλιές και με κάθε ανοιχτόμυαλο θεατή απλά να αφήνεται στην εξέλιξη όλου αυτού του πλάνου.
Εκτός όμως απ’τα παραπάνω η ταινία παίρνει άριστα και στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Σπάνια βλέπεις στο σινεμά μια περσόνα τόσο έντονη σαν αυτή της Milena που να σε πείθει ότι το εννοεί στο 100% την κάθε λέξη που λέει. Το πόσο αταίριαστοι μοιάζουν αυτοί οι δυο τους αλλά πως δεν μπορούν να ξεκολλήσουν ο ένας απ’τον άλλο. Και το πως με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξουν εκεί που κατέληξαν. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που κάποιοι την χαρακτήρισαν σαν μια «άρρωστη ταινία, φτιαγμένη από άρρωστους ανθρώπους που απευθύνεται σε άρρωστους ανθρώπους».

Θανάσης Ζελιαναίος

Εκείνοι, εσύ.

Εσένα μόνο θέλω να με νιώθεις, εσένα. Να κοιτάζω ψηλά και να μετράω στα αστέρια τα δευτερόλεπτα έως να σε δω. Εσένα που έδωσες χρώμα στην αγάπη και φωτίζει σαν φάρος πάντα στα δύσκολα. 

Εσύ μονάχα θέλω να με νιώθεις. Και τώρα, και αύριο, και πάντα. Εσύ που κεντάς κάθε μέρα με χρυσή κλωστή την ευτυχία μου κι όταν περπατάω σκορπάω χρυσόσκονη, χάρη στα χέρια σου που με έλουσαν αλήθειες.
Είναι η στιγμή της ζωής που αλλάζουν όλα ύφος. Ο έρωτας γίνεται σύντροφος, οι φίλοι γίνονται οικογένεια, η οικογένεια μετατρέπεται σε μια βουβή αγάπη που έχεις χρέος να πληρώνεις σ όλη σου τη ζωή με πλαστά χαρτονομίσματα. Κι οι γονείς .. οι άνθρωποι που σε έφτιαξαν αυτό που είσαι σήμερα και μιλάς γι αυτούς, αυτοί τους οποίους μίσησες στην εφηβεία σου κι έφυγες από το σπίτι, αυτοί που για κάθε σου δευτερόλεπτο μακριά τους έβγαζαν και μια επιπλέον ρυτίδα, αυτοί, που μάτωσαν για να διατηρήσουν το χαμόγελό σου κι αυτοί που λίγο πριν το τέλος κέρδισαν τελικά την εκτίμηση σου όχι επειδή τόσα χρόνια δεν την άξιζαν, αλλά επειδή τώρα μεγάλωσες εσύ, αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν γίνει μια εικόνα στον τοίχο του σπιτιού σου και χιλιάδες ανεξίτηλες αναμνήσεις στο παράθυρο που κοιτάζεσαι με τον εαυτό σου.
Ξέρεις, ότι όταν ήμουν μικρή είχα ντυθεί τις απόκριες τραπουλόχαρτο. Ήμουν τόσο χαριτωμένη κι εκείνοι μου το έλεγαν συνέχεια πόσο μου πάει και τι πλάκα είχα κι εγώ δεν ήθελα να βγάλω από επάνω μου την στολή για να τους βλέπω να χαίρονται και να γελούν. Αυτήν την αγάπη μου θύμισες, την παιδική, την αθώα, που νόμιζα πως την είχα σκοτώσει εκείνη την ημέρα που βρέθηκε κάποιος να σκοτώσει μέσα μου το δικό τους παιδί. Μου θύμισες πως κάποτε αγαπούσα σαν παιδί, επειδή ήμουν παιδί, κι ας μην ήμουν τελικά. Πως λοιπόν να μην σ αγαπώ; Αφού είσαι κρυμμένη σε όλες τις χαραμάδες που σκίζονται τα χέρια μου. Όπου λυγίζω με σηκώνεις. Όπου γερνάω με ξυπνάς. Και μέσα σε όλα αυτά, είσαι η ομορφότερη γυναίκα που έχω δει και αγγίξει ποτέ στην ζωή μου.

Δ. Π. Β.

η πικρή αλήθεια για το γάλα

Θέλοντας και μη αναγκάστηκα να ασχοληθώ με το θέμα της διατροφής μου λόγω της ασθένειας μου. Η απώλεια όρεξης μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για τους ασθενείς κατά τη διάρκεια της αντικαρκινικής θεραπείας. Οι ασθενείς που τρέφονται καλά ίσως να αντέχουν περισσότερο τις ανεπιθύμητες παρενέργειες της θεραπείας τους γι’ αυτό η καλή διατροφή είναι απαραίτητη. Καλή σίτιση σημαίνει ότι παίρνει κανείς και αρκετές θερμίδες ώστε να μην χάνει βάρος αλλά και αρκετές πρωτεΐνες για να επανακτήσει δυνάμεις και ν’ αντικαταστήσει ξανά τους υγιείς ιστούς. Πολλοί ασθενείς βλέπουν ότι τρώγοντας πολλά και μικρά γεύματα στη διάρκεια της μέρας νιώθουν καλύτερα, παρά τρώγοντας τρία μεγάλα γεύματα.
Στον Αστερισμό του Καρκίνου των Οστών τα ‘’κακά’’ κύτταρα κάνουν πάρτι τρώγοντας το ασβέστιο από τα οστά.
Μας ανάθρεψαν και συνεχίζουμε να ζούμε οι άνθρωποι με εκατοντάδες διατροφικούς μύθους χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να ανιχνεύσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ πίσω απ τον μύθο.-‘’Πιες γάλα για γερά κόκαλα με ασβέστιο’’.Πόσες γενιές δεν γαλουχήθηκαν μέσα από αυτήν την προτροπή…..ΜΠΟΥΡΔΕΣ…ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ…ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΓΑΛΑΚΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ.
Πλέον βοά η παγκόσμια ιατρική κοινότητα απ τις έρευνες και τις καταγγελίες από ένα πιο τολμηρό εναλλακτικό επιστημονικό κομμάτι της όσον αφορά την υπεραύξηση στις οστεοπάθειες κατηγορώντας ως πρώτο υπεύθυνο το Γάλα και τα προϊόντα του.
Ο άνθρωπος ,όπως και όλα τα άλλα θηλαστικά, χρειάζεται να λαμβάνει μητρικό γάλα για την ανάπτυξή του μόνο για τα πρώτα λίγα χρόνια της ζωής του.
Και μέχρι εκεί. Όλα τα άλλα είναι ένας ιστορικά καμένος μύθος.
Αν έχετε εθιστεί στο γάλα και τα προϊόντα του προσπαθήστε να βάλετε στην διατροφή σας τα υπέροχα γάλατα από αμύγδαλο, κάσιους, καρύδας, φουντούκι, σόγιας καθώς και ανάλογα φυτικά τυριά αλλά και υπέροχα φυτικά παγωτά.
Έτσι θα έχεις την ευκαιρία και την υγεία σου να προστατεύεις και ηθικά να νοιώθεις καλά , αφού με αυτόν τον τρόπο δεν θα συμβάλεις στο να αφήνεις και το δικό σου ίχνος στην γενοκτονία και την βιομηχανική εκμετάλλευση των ζώων, αλλά και στον άκρατο πλουτισμό των μεγάλων γαλακτοβιομηχάνων ανά τον κόσμο.
Συγχωρέστε με.
Πάω να φτιάξω ένα Φρέντο Εσπρέσο με Γάλα Αμυγδάλου...!!

Θάνος Ανεστόπουλος

Σινεμά με την Βίκυ: The hanging garden, η επιστροφή του άσωτου.

The hanging garden / Ο κρεμαστός κήπος - Thom Fitzgerald (1997)

Ο William, υπήρξε ένας διαταραγμένος και ιδιαίτερος έφηβος. Αφού εξαφανίστηκε από το σπίτι του για 10 χρόνια, επιστρέφει τώρα ανανεωμένος, αλλά βρίσκει την οικογένειά του στοιχειωμένη ακόμα, από το δικό του παρελθόν.
Σουρεάλ ψυχολογικό δράμα, συνεργασία Βρετανίας και Καναδά στην παραγωγή, με εξαιρετικές ερμηνείες από σχεδόν άγνωστους προς το ευρύ κοινό ηθοποιούς, με ιδιαίτερη πλοκή και ένα αναπάντεχο τέλος που θα συγκινήσει και τους πιο σκληρούς.
O κρεμαστός κήπος λοιπόν, είναι μία από αυτές τις ταινίες, που αν τη δεις μια φορά, θα την ξαναδείς με φίλους, θα την προτείνεις, θα τη σχολιάσεις, θα την αναλύσεις. Δεν ξέρω αν την εκθειάζω παραπάνω από ό,τι της αξίζει, αλλά για μένα ήταν ταινία που με έκανε να καταλάβω πολλά για τους ανθρώπους και τις οικογενειακές σχέσεις και ακόμα περισσότερα για τις δυσλειτουργικές οικογένειες που θυσιάζουν τα ''θέλω'' τους στο βωμό των ''πρέπει''.
Ο Thom Fitzgerald είναι από εκείνους τους σκηνοθέτες που κανείς δεν γνωρίζει αλλά όλοι θέλουν να παρακολουθούν μετά από μία προβολή. Οι ταινίες τους για μένα είναι μικρά διαμάντια.

Βίκυ Ελευθερίου

the tribe, ένας αδίστακτος σιωπηλός κόσμος

Δίχως υπότιτλους, δίχως διαλόγους, η κάμερα εισχωρεί στα άδυτα ενός σχολείου κωφών και παρακολουθεί μια κοινωνία με δικούς της κώδικες. Εικόνες «ηχηρές», έντονες, δοσμένες νατουραλιστικά, αφηγούνται μια ιστορία βίας και ενηλικίωσης. 

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ουκρανού Μιροσλάβ Σλαμποσπίτσκι, ανατρέπει τα συμβατικά μοντέλα αφήγησης με την ιδιότυπη κινηματογραφική του γλώσσα, εντυπωσιάζει κριτικούς και κοινό όπου προβάλλεται και έχει ήδη κερδίσει στο φετινό φεστιβάλ των Καννών τρία βραβεία στην Εβδομάδα Κριτικής, βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και πολλά άλλα βραβεία ανά τον κόσμο. 
 Ο σκηνοθέτης συνδυάζει περίτεχνα την εκφραστική φόρμα με το νοηματικό υλικό του, ανατρέπει την αμφίδρομη σχέση μεταξύ εικόνας και λέξης με την ολοκληρωτική αφαίρεση της γλωσσικής εκφοράς και ερμηνεύει την ανθρώπινη κοινότητα μέσα από την αφηγηματική οπτική γωνία που επιλέγει, ως μια κοινότητα η οποία υποτάσσεται στο κατηγορηματικό πρόσταγμα μιας εξουσιαστικής δομής αυταρχικής και σκληρής, που κατακερματίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αποστερεί την προσωπική ελευθερία και επιβάλει την ορθότητα και την αναγκαιότητα της, ως να είναι οι μοναδικές επιλογές.
  Ο έφηβος Σεργκέι πάει για να φοιτήσει σε ένα ειδικό σχολείο για κωφάλαλους. Από την αρχή καταλαβαίνει πως για να επιβιώσει, θα πρέπει να γίνει μέλος μιας άγριας οργάνωσης που υπάρχει εκεί, της “φυλής”, που κλέβει, ξυλοκοπεί, εκβιάζει, εκδίδει τα κορίτσια του σχολείου σε περαστικούς οδηγούς και γενικά επιβάλει με τη βία την εξουσία της, με την ανοχή των ιθυνόντων του σχολείου, αλλά και με τη συμμετοχή κάποιων από αυτούς. Σιγά σιγά ο Σεργκέι ανεβαίνει την ιεραρχία της οργάνωσης, αλλά όταν αγαπήσει μια από τις κοπέλες που η “φυλή” εκδίδει, έρχεται αντιμέτωπος με τους άγραφους κανόνες της ομάδας και οδηγείται αναπόφευκτα στο τραγικό σπάσιμό τους.
 Μια ξεχωριστή κινηματογραφική δημιουργία και κινηματογραφική εμπειρία, που η αφηγηματική της πράξη στηρίζεται μόνο στην οπτική γλώσσα και την ηχητική αφήγηση, αφού μοναδικοί παράγοντες για την αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων αποτελούν οι εκφράσεις των προσώπων, οι κινήσεις των σωμάτων, οι ήχοι περιβάλλοντος και η ουκρανική νοηματική γλώσσα. Δεν υπάρχουν διάλογοι, ούτε υπότιτλοι, οι υποκριτικοί και μάλιστα ερασιτέχνες συντελεστές, είναι όλοι τους άτομα με ειδικές ανάγκες (κωφάλαλοι) κι αυτό όχι για να δείξει την ιδιαιτερότητα των ατόμων αυτών, αλλά χρησιμοποιώντας τους ως παραβολή στην περιγραφή της ανθρώπινης φυλής, ισχυροποιεί τη δύναμη της εικόνας στην προώθηση του μύθου και κάνει τα νοήματα και τα συμπεράσματα να φτάνουν στ' αυτιά μας δυνατά και ξεκάθαρα, χωρίς τους περιορισμούς του λεξιλογίου.
 Ο αργός αφηγηματικός ρυθμός στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, επιτρέπει την ειδική ανάγνωση να ανιχνεύσει το νόημα των πλάνων, που σε ένα φθαρμένο τόπο και σε ένα αλλοτριωμένο παρόν, έχουν ως παράγοντα αισθητικής όχι το ποιητικό, αλλά το βίαιο και σκληρό. Ο Σλαμποσπίτσκι μέσα από την ιστορία της σκληρής ενηλικίωσης του Σεργκέι, διαπραγματεύεται την βια στις δομές της εξουσίας και την ακύρωση των ανθρώπινων συναισθημάτων στο επιβεβλημένο δικό της “δίκαιο”.
 Δυνατό και έντονο κείμενο που αφήνει την εικόνα να αφηγηθεί και να μιλήσει. Ψυχρή ατμόσφαιρα, εγκαταλελειμμένα κτίρια, μισογκρεμισμένοι τοίχοι, διαβρωτική υγρασία παντού, φθορά, βια, πολλές φορές στην ακραία της μορφή, εικόνες σοκαριστικές που συμβολίζουν την μετασοβιετική Ουκρανία, το πικρό της παρόν και το μέλλον της που φαίνεται δυσοίωνο. Εξωτερικές λήψεις με μεγάλα πλάνα που εγκλωβίζουν και βιρτουόζικες εσωτερικές, που αποδίδουν στο έπακρο τη φρίκη των γεγονότων. Μια ταινία που μένει στο μυαλό πολύ καιρό μετά τη θέασή της.

πηγή: myfilms-in.blogspot.gr

αν είσαι λάτρης του κινηματογράφου το My films-in είναι μια σελίδα που αξίζει να επισκεφθείς. 

Γύρη, η πιο πλήρης τροφή του πλανήτη

Από τα αρχαία χρόνια και σε όλο τον κόσμο η Γύρη ή αλλιώς το ψωμί των μελισσών είναι  ευρέως γνωστή στον άνθρωπο ως μια υπέρ τροφή  όμως ο άνθρωπος δεν μπορούσε να την συλλέξει εύκολα από την κυψέλη. Με την σημερινή τεχνολογία όμως είναι μια σχετικά εύκολη διαδικασία καθώς υπάρχουν οι γυρεοπαγίδες οι οποίες τοποθετούνται στο μπροστά μέρος της κυψέλης.
 Η γύρη  λοιπόν είναι η σκόνη που μαζεύουν οι μέλισσες στην καθημερινή τους αναζήτηση τροφής από λουλούδι σε λουλούδι. Αποτελεί το «σπέρμα» των φυτών και περιέχει όλα εκείνα τα συστατικά που χρειάζεται ένας νέος βλαστός για να ξεκινήσει την πορεία του στο να γίνει φυτό και είναι μια μέθοδος αναπαραγωγής των φυτών. Η μέλισσα, φυσικά, δεν το κάνει επίτηδες αλλά σκοπός της είναι η μίξη της γύρης με μέλι για την ανάπτυξη των δικών τους απογόνων καθώς αποτελεί την τροφή των νεότερων μελισσών.
Αυτή η κιτρινωπή σκόνη των μελισσών δίκαια χαρακτηρίζεται από πολλούς η πιο πλήρης τροφή στον πλανήτη καθώς περιέχει 40% πρωτεΐνη  που περιλαμβάνει 18 αμινοξέα, βιταμίνες Β, C, E και D, κάποια σημαντικά ένζυμα ποτό πεπτικό μας σύστημα, β-καροτένιο, απαραίτητα λιπαρά οξέα, πολυσακχαρίτες και αμέτρητα ιχνοστοιχεία, όπως ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος, το μαγνήσιο, ο χαλκός καθώς μεγάλο ποσοστό υδατανθράκων. Επίσης  η φρουκτόζη, η γλυκόζη και σακχαρόζη είναι τα σημαντικότερα είδη ζάχαρης που περιέχει. Χάρη σ αυτούς τους σακχαρίτες η γύρη δίνει άμεση δύναμη. Η γύρη είναι, επίσης, πλούσια σε αντιοξειδωτικά που καταπολεμούν τον καρκίνο
-Βιολογικές δράσεις της γύρης: Αντιγήρανση δράση, Αντιμικροβιακή δράση, Αντιοξειδωτική δράση.

-Δοσολογία και αποθήκευση γύρης:
Περίπου μια κουταλιά της σούπας είναι αρκετή για να καλύψει τις ημερήσιες ανάγκες του οργανισμού μας σε όλα τα συστατικά της γύρης που είπαμε πιο πάνω. Σχετικά με την αποθήκευση και τη συντήρηση θα πρέπει να αποθηκεύεται σε σκοτεινό  και δροσερό περιβάλλον  και η συσκευασία αποθήκευση να γίνεται αεροστεγώς για να μην χάνονται τα πολύτιμα συστατικά της (-20 βαθμούς αν θέλετε να τη συντηρήσετε για πολύ καιρό).

*Βεβαιωθείτε ότι δεν είστε αλλεργικοί στη γύρη βάζοντας 2-3 κόκκους στον ουρανίσκο  περιμένοντας μήπως εμφανιστούν κάποια συμπτώματα.

πηγή: iliakimelissokomia.gr

Les amants του Λουί Μαλ (1958)

H Jeanne είναι μια πλούσια από την επαρχία που βαριέται τον άντρα της που ενδιαφέρεται περισσότερο για την εφημερίδα του παρά για την ίδια. Βαριέται επίσης τον εραστή της που την θεωρεί δεδομένη και την βλέπει λίγο σαν κτήμα του.
Τελικά η λύση βρίσκεται (;) σε μια τυχαία συνάντηση με ένα κούκλο αρχαιολόγο. Οι δύο εραστές ζουν λίγες ώρες υπό το σεληνόφως και υπό τα σεντόνια του κρεβατιού της ακολασίας, οι οποίες όμως είναι αρκετές για να αλλάξουν τις ζωές τους για πάντα. Και η Jeanne, η πλουτίδου σύζυγος και μητέρα, αποφασίζει να απαρνηθεί τα πάντα για χάρη του έρωτα. Όχι επειδή είναι σίγουρη για το αποτέλεσμα αλλά γιατί την στιγμή εκείνη έτσι αισθάνεται.
Υπέροχη ταινία που υποθέτω θα δημιούργησε σκάνδαλο στην εποχή της καθώς παρουσιάζει μια γυναίκα που τολμάει και καταστρατηγεί κάθε κοινωνικό αστικό κανόνα (μέσα σε αυτούς ήταν προφανώς και ο πρώτος εραστής, αφού όπως λέει η φίλη της μετά από 8 χρόνια γάμου αυτό είναι απολύτως φυσικό) για να κυνηγήσει την ευτυχία.
Συγκλονιστικές (κατά την γνώμη μου) οι σκηνές που αγκαλιάζει το παιδί της που κοιμάται για να λάμψει μια στιγμή αργότερα στο πρόσωπο της η αποφασιστικότητα μιας γυναίκας που έχει αποφασίσει να διαλύσει την οικογένειά της, καθώς και η στιγμή που ο άντρας της την βλέπει να φεύγει με τον εραστή της χωρίς να αντιδρά ίσως γιατί δεν το πιστεύει, ή σκεπτόμενος "θα γυρίσεις πίσω καημένη μόλις τελειώσουν τα φράγκα και ο έρωτας".
Να την δείτε οπωσδήποτε γιατί παίζει και αυτό το φανταστικό σεξτέτο για έγχορδα του Μπραμς που ντύνει μουσικά την υπέροχη σκηνή υπό το σεληνόφως

Νίκος Παπαδάκος

beach body

Τα γυμνασμένα, τα σφιχτά σώματα μου αρέσουν πολύ! Έχω προσπαθήσει και εγώ πολλές φορές, άλλα καταλήγω απλώς αδύνατη.
Εντάξει, είναι και αυτά τα χοντρά μακαρόνια για το παστίτσιο, που η γιαγιά τα έφτιαχνε να κάνουν μακροβούτια σαν φίδια μέσα σε νερόλακκους από ελαιόλαδο. Τέτοια τρώνε και τα τρία γουρουνάκια. Τέτοια τρώνε και τα κορίτσια που φοράνε κοντά σορτσάκια και τρίβονται δυο αφράτα πιασίματα ανάμεσα στα μπούτια και κάθε βήμα είναι μια παρέλαση ... Μπρος το ένα, πίσω το άλλο.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

Σινεμά με την Βίκυ: Predestination, ταξιδεύοντας στον χωροχρόνο.

(Είναι από τώρα εις γνώσιν μου οι αντιδράσεις και οι διαφωνίες, emoticon grin )

Predestination / Ταξιδιώτης στο χρόνο - Michael Spierig, Peter Spierig aka The Spierig brothers (2014)

Ένας μυστικός "χρονο-πράκτορας" πρέπει να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, για να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τη δράση συνεχόμενων βομβιστικών επιθέσεων.
Μετά τη συνεργασία τους στο μετριότατο Daybreakers, οι Γερμανοί αδελφοί Spierig, συνεργάζονται ξανά με τον Ethan Hawke, σ' ένα δράμα επιστημονικής φαντασίας αυστραλέζικης παραγωγής.
Αρχικά, να προειδοποιήσω. Όσα λιγότερα γνωρίζεις για την ταινία, τόσο καλύτερα.
Η μικρή ιστορία του Robert A. Heinlein "All You Zombies", μετατρέπεται σ' ένα έξυπνο και πρωτότυπο σενάριο, το οποίο, αν και είχε αρκετά κενά και ανακρίβειες, παραμένει ενδιαφέρον έως το τέλος.
Το βασικό μειονέκτημα της ταινίας, είναι τα πρώτα 45λεπτά που κάνουν την πλοκή εξαιρετικά αργή, πράγμα που θα κάνει τους πιο ανυπόμονους να κουραστούν, αλλά είναι βασική για την εξέλιξη, γιατί η επιτηδευμένα υποτονική και αργόσυρτη αφήγηση της συμπρωταγωνίστριας, θα σε βάλει μέσα στην ιστορία.
Δεν είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, όπως θα περίμενε κανείς από ένα sci-fi/drama, ούτε δυνατό σκηνοθετικά ή ερμηνευτικά, αλλά έχει τον τρόπο του για να σε μπερδέψει, να σε κάνει να σκεφτείς, να κινήσει την περιέργειά σου και στο τέλος να σε εκπλήξει (ευχάριστα ή δυσάρεστα).
Θα τελειώσω την κριτική μου με ατάκα από την ταινία:
- Ποιος ήρθε πρώτος; Η κότα ή το αυγό;
- Ο κόκορας (emoticon smile)

Βίκυ Ελευθερίου

Εθελοντές χαρίζουν τη φωνή τους διαβάζοντας για όσους δεν μπορούν

Αν έχετε κι εσείς κουραστεί με την ερώτηση «μα τι καλό έχει πια αυτό το φέισμπουκ;», σας έχω την απάντηση. Γιατί χωρίς το φέισμπουκ ο Φώτης, παραπληγικός μετά από τροχαίο, δεν θα είχε γνωρίσει τη Σοφία που του διαβάζει τα αγαπημένα του μυθιστορήματα, γιατί οι γέροντες στο Γηροκομείο Πειραιά δεν θα έβαζαν τα γέλια την προηγούμενη Πέμπτη όταν η Μάρω τους μάθαινε την προέλευση της φράσης «έφαγε το ξύλο της χρονιάς του», γιατί η ακουστική βιβλιοθήκη για τυφλούς δεν θα εμπλουτιζόταν από τη γλυκιά φωνή της Καίτης. Γιατί -εν ολίγοις- δεν θα είχαν γνωριστεί και οργανωθεί οι άνθρωποι που σήμερα απαρτίζουν το «Διαβάζω για τους Αλλους», ίσως την πιο ευγενή εθελοντική δράση αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια.

Η ομάδα έχει στόχο την ανάγνωση βιβλίων σε όσους δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους. Αρχική ιδέα και κεντρικός άξονας της δράσης της είναι η ηχογράφηση ακουστικών βιβλίων, σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η ακουστική βιβλιοθήκη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών και να εμπλουτιστεί το λογοτεχνικό ακουστικό υλικό της βιβλιοθήκης «Ο Φάρος». Σταδιακά όμως επεκτάθηκε στην ανάγνωση βιβλίων κατ’ οίκον σε τυφλούς, ανθρώπους με σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά και σε ιδρύματα με παιδιά και ηλικιωμένους, νοσοκομεία, κλινικές τετραπληγικών κ.α.

Έχοντας δικτυωθεί μέσω social media, οι εθελοντές αναγνώστες φτάνουν πια τους 170, με τους περίπου 130 να συμμετέχουν συστηματικά σε δράσεις. Ένας από αυτούς είναι η 28χρονη Μάρω Λευτεριώτου, φυσικοθεραπεύτρια, που κάθε Πέμπτη πρωί διαβάζει ζωντανά στους γέροντες του Γηροκομείου Πειραιά. «Μας περιμένουν πώς και πώς» λέει στην «Κ». «Πριν φτάσουμε -πάμε 2-3 εθελοντές κάθε φορά- έχουν ήδη κάτσει στο καφενείο τους, έχοντας φτιάξει παρεούλες, συνήθως άνδρες και γυναίκες χωριστά. Ο καθένας από εμάς αναλαμβάνει μια συντροφιά και αρχίζουμε την ανάγνωση». Όπως λέει, δεν επιθυμούν μεγάλα αναγνώσματα, προτιμούν κάτι σύντομο και ευχάριστο. «Σίγουρα όχι κάτι που να έχει μέσα θάνατο, πόλεμο και εν γένει δυσάρεστο γεγονός». Οι περισσότεροι έχουν προβλήματα όρασης λόγω ηλικίας, ενώ κάποιοι έχουν πρόβλημα άνοιας, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η ανάγνωση βιβλίων σε συνέχειες. «Την τελευταία φορά διαβάσαμε από ένα βιβλίο λαϊκής σοφίας για την προέλευση εκφράσεων που χρησιμοποιούμε στην καθομιλουμένη όπως "εξιλαστήριο θύμα". Τους άρεσε πολύ». Οι γέροντες κάνουν και παραγγελίες. Μια γιαγιά ζήτησε την επόμενη φορά να διαβάσουν από τον Βίο της Αγίας Βαρβάρας. «Μ’ αρέσουν πολύ οι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Πιστεύω ότι με έναν τρόπο στα γεράματα επιστρέφουμε στην παιδική ηλικία. Οπως τα παιδιά, είναι κι αυτοί με τις ώρες τους, θέλουν να μιλάνε πολύ, να σου τραβάνε την προσοχή».

Η Καίτη Γρίσπου είναι συγγραφέας και εδώ και χρόνια δραστηριοποιείται σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στην Ηλιούπολη όπου κατοικεί. Όταν έμαθε για το «Διαβάζω για τους Άλλους», από σχετική ανάρτηση στο φέισμπουκ, επικοινώνησε άμεσα. Έχει αναλάβει την ηχογράφηση βιβλίων που έχουν προταθεί από τον «Φάρο». «Προσφέρουμε τα μάτια μας σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη -πώς να μη σε γεμίζει αυτό;» λέει στην «Κ». «Την πρώτη φορά είχα τρακ, ήθελα να χρωματίσω τη φωνή μου εκεί που έπρεπε. Το στουντιάκι ηχογραφήσεων είναι μια καμαρούλα ένα επί ένα. Έχω την αίσθηση ότι μπαίνω σε ένα άδειο γήπεδο το οποίο γεμίζει σταδιακά με θεατές που με ακούν να διαβάζω. Με συγκλονίζει αυτή η σκέψη».

Άλλες ανάγκες

Όσο περισσότερες δράσεις ξεκινούν τόσες περισσότερες ανάγκες αποκαλύπτονται. «Διαβάζουμε βιβλία, αλλά στην πραγματικότητα είναι χιλιάδες τα πράγματα που θα μπορούσαμε να ηχογραφούμε. Πράγματα απλά, όπως είναι για εμάς η ανάγνωση του φυλλαδίου οδηγιών ενός φαρμάκου, δεν είναι δεδομένα για πολλούς ανθρώπους», λέει η κ. Γρίσπου. Τελευταία η ομάδα ήρθε σε επαφή με την οικογένεια ενός νέου που έχει καθηλωθεί στο κρεβάτι από ατύχημα. «Δεν έχει τη δυνατότητα να κρατήσει βιβλίο στα χέρια του. Τώρα κάποιος από εμάς πηγαίνει να του διαβάζει. Γιατί να απομακρυνθεί από τη λογοτεχνία λόγω της κατάστασής του;».

Σε περίπτωση που θέλετε να συμμετέχετε στο «Διαβάζω για τους Αλλους» μπορείτε να επικοινωνήσετε με το info@giatousallous.gr.

Λίνα Γιάνναρου
πηγή: kathimerini.gr

Hellraiser, μια ιστορία πόνου και ηδονής.

Hellraiser, 1987, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Clive Barker

Πόνος και ηδονή. Αυτό είναι το Hellraiser. Στην αρχική του μορφή, ένα μυθιστόρημα της σειράς με τίτλο The Hellbound Heart που ούτε πάει ο νους σου. Τόσα και τόσα άλλα γραφτά του Barker είναι απείρως καλύτερα, με κορυφαίο κατά τη γνώμη μου το φουλ αρρωστημένο Στους Λόφους οι Πόλεις απ’ το πρώτο Βιβλίο του Αίματος. Εδώ όμως μετατρέπεται σε μια απ’ τις κορυφαίες ταινίες τρόμου ever.
Πηγή του κακού εκείνος ο καταραμένος κύβος. Που είναι η πύλη μέσα απ’ την οποία μια παράξενη κάστα όντων που ούτε ξέρουμε τι είναι, ούτε από που έρχονται, ξεχύνονται στον κόσμο μας για να φέρουν ένα ατέλειωτο βασανιστήριο. Και φυσικά, όπως πάντα, για να γίνει αυτό απαιτείται η συνεργασία κάποιου αδαούς ανθρώπου που θα ανοίξει τον κύβο. Αρκετά κοινότυπο βέβαια αλλά και ταυτόχρονα γοητευτικά λαβκραφτικό. Άλλωστε η αξία του Hellraiser δε βρίσκεται σε καμιά πρωτοτυπία με την οποία το εξορισμένο Κακό έρχεται σε μας αλλά στο τι θα φέρει και πως αυτό αποδίδεται τελικά στην ταινία. Και εδώ ακριβώς είναι όλο το ζουμί. Σπάνια μια ταινία τρόμου δίνει μια τέτοια αίσθηση νοσηρότητας, ανακατεμένη με το αίμα, τη σαρκική ηδονή, την τρέλα και τον θάνατο, απουσία οποιασδήποτε αισθηματικής ή άλλης ανθρώπινης διάστασης. Γι’ αυτό το Hellraiser είναι ένας ατέλειωτος βασανιστικός εφιάλτης απ’ όπου ή δε θα βγεις ζωντανός ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα βγεις με τα λογικά σου σαλεμένα.
Στη σκηνοθεσία ο ίδιος ο δημιουργός του. Ποιός άλλος θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα; Ίσως ένας Cronenberg μόνο. Η διαβολική Clare Higgins, η κορυφή της ταινίας, που επιδίδεται σ’ ένα ατελείωτο μακέλεμα αθώων προκειμένου να ξαναφέρει στη ζωή τον εραστή της και αδερφό του άντρα της. Ο Andy Robinson κατ’ αρχήν θύμα και προς το τέλος κακός, μα πολύ κακός, έτσι όπως του πάει και όπως τον θαυμάσαμε σαν Scorpio στο Dirty Harry. Η κόρη του ζεύγους, η Ashley Laurence, εντάξει αγγούρω αλλά ήταν η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση, μη ζητάμε και πολλά. Ο Sean Chapman στο ρόλο του αδερφού, άψογος, αληταράς, εκμαυλιστής που η διεφθαρμένη ζωή του τον οδήγησε τελικά στο να γνωρίσει την Κόλαση από πρώτο χέρι. Και από κοντά η μορφή του Pinhead, παρουσιασμένη με φειδώ εδώ πέρα, που όντως σου μεταδίδει το πνεύμα και την ατμόσφαιρα που ήθελε να πετύχει ο Barker. Αλλά πάνω απ’ όλα το σάουντρακ του Christopher Young. Θεέ μου αυτό το σάουντρακ!!! Βγαλμένο κατ’ ευθείαν απ’ τα τρίσβαθα της Κόλασης που δίνει στην ταινία τη μισή και παραπάνω αξία της. Υπνωτικό, βλάσφημο, θανατηφόρο και ηδονικό μαζί!
Από κει και ύστερα η παραπέρα εκμετάλευσή του που έγινε francise μπορεί να αγνοηθεί επιδεικτικά. Να εξηγούμαστε, όλα τα υπόλοιπα της σειράς δεν είναι ούτε Hellraiser, ούτε καν Barker. Στον κουβά όλα τους. Αν τώρα θέλετε να τα δείτε σαν αυτόνομες ταινίες, απαλλαγμένες απ’ το καπέλο του Hellraiser, ρίξτε μια ματιά στο πέμπτο της σειράς με υπόττλο Inferno (2000, σκηνοθεσία Scott Derrickson) το οποίο με ένα καλύτερο καστ και καλύτερη σκηνοθεσία (αμφότερα είναι σχεδόν για τα μπάζα), θα ήταν, χωρίς πλάκα, ένα πολύ ωραίο ψυχεδελικό, αστυνομικό giallo. Πάντως αίμα εδώ μην περιμένετε, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου.
Όσον αφορά τον Barker τώρα, σαν συμπλήρωμα στο μενού, λίγο παρακάτω στέκει και το επίσης καταπληκτικό Candyman του 1992 απ’ τον Bernard Rose με την Virginia Madsen. Ενδεχομένως ισάξιο με το Hellraiser και απαραίτητο.

Θανάσης Ζελιαναίος

Σαν παραμύθι

Και έγινα θηρίο.
Σαρκοβόρο της αγάπης.
Να ποτίσω τα δόντια μου με όσο πιο πολλή αγάπη γινόταν
σε ένα λουτρό αίματος.
Να κατασπαράξω καρδιές.
Να τις αφήσω αφυδατωμένες από αγάπη, έρωτα, ό,τι.
Να μείνουν κουφάρια από αυτό το κάπως φινετσάτο ξεζούμισμα,
γιατί αγάπη ήθελα εδώ που τα λέμε.
Εγώ ήμουν ένας βρικόλακας της αγάπης.
Όταν έβλεπα σπλαχνικές καρδιές
Άθικτες σχεδόν καρδιές
αλώβητες
ολοστρόγγυλες
ήθελα να τις κομματιάσω με τα δόντια μου
τις καρδιές εκείνες.
Έστω να τις τρυπήσω με τα δόντια μου
κάπως να τις ματώσω.
Ήξερα πάνω κάτω τα θηράματά μου.
Τα έδενα με το σκοινί της ηδονής
και το κορδόνι του έρωτα
και γίνονταν σκλάβοι
υπάκουοι ελεύθεροι
αόμματοι
δηλαδή ερωτευμένοι.
Όταν πια ξεψυχούσαν,
τους μετέτρεπα.
Κάποιους τους έκανα καταβεβλημένους όρους.
Κάποιοι γλύτωναν.
Πάντα υπάρχει το σκόρδο
οι προσευχές
δηλαδή η διαύγεια πνεύματος
και μπαίνει σφήνα στις σχισμές
και χύνεται λίγο χυλωμένο φως.
Και ζουν αυτοί πεθαμένοι
και εμείς καλύτερα.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

Σινεμά με την Βίκυ: The misfortunates, πως να επιβιώσεις τον εφιάλτη τηςς εφηβείας

De helaasheid der dingen / The misfortunates - Felix Van Groeningen (2009)

Ο 13χρονος Gunther ζει σ' ένα ακατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον με τον αλκοολικό πατέρα του και τους άχρηστους θείους του. Ο μόνος σωστός άνθρωπος μες στο σπίτι, η γιαγιά του. Σιγά, σιγά ετοιμάζεται κι εκείνος για την ίδια ζωή. Θα αποδεχτεί αυτή τη μοίρα ή θα κάνει κάτι γι' αυτό;
Φλαμανδική παραγωγή και η αμέσως προηγούμενη δουλειά του σκηνοθέτη των Ραγισμένων ονείρων (The broken circle breakdown).
Κοινωνικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Dimitri Verhulst, σκηνοθετημένο λιτά και με τέτοιο τρόπο που ακόμα και το ελλειπτικό του μοντάζ δεν σε κουράζει, με συγκλονιστικές ερμηνείες και μία αφηγηματική δομή που θα καταφέρει να σε συγκινήσει.
Η απεγνωσμένη προσπάθεια ενός παιδιού να ξεφύγει από τη ζωή που τον περιμένει, έχοντας ως πρότυπο μία οικογένεια κοινωνικών παρασίτων, που παρ' όλη την μειονεκτική θέση που βρίσκονται, συνεχίζουν να είναι δεμένοι και να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο. Κάποιες φορές όμως, αυτό δεν είναι αρκετό.
Θα πρέπει να είσαι ήδη fan του Φλαμανδικού σινεμά για να το παρακολουθήσεις με άνεση, αλλά ακόμα κι αν δεν είσαι, έχει τα κατάλληλα προσόντα για να σε κερδίσει.
IMDb δεν ξέρω ποια είναι τα κριτήρια σου, τι εσύ θεωρείς χιούμορ κι αν γελάς με τον ανθρώπινο πόνο, αλλά αυτή εδώ η ταινία, δεν είναι comedy/drama.

Βίκυ Ελευθερίου

Το βύζαγμα

Mother as landscape by Marion Fuchs

Μείνε Ανθούλα, μείνε, έλεγε ο πατέρας γονατιστός στο πλάι της και το βουνό του είχε γίνει μια χούφτα χώμα. Μείνε μη με αφήνεις και τα λασπωμένα άρβυλα τρίβονταν στο σανίδι μαρτυρώντας το θυμό που ανδρωνόταν στα σπλάχνα του. Μήτε μια στιγμή του Θεού δεν μίλησε. Μήτε μια στιγμή δεν ζήτησε τη συμπόνια Του, μόνο έμεινε αμίλητος και αξύριστος 

για μέρες σαράντα και καμιά μπουκιά δεν μπήκε στο στόμα του και καμία λέξη δεν βγήκε. Η μάνα πέθανε. Ήμουν τριών χρονών και από τούτο τον πρώτο θάνατο μόνο τη μετέπειτα ζωή του πατέρα θυμάμαι.[…]
Την έφεραν κανά μήνα αργότερα από την Κάτω Αγριλιά, το χωριό που έπνιγε το γειτονικό ποτάμι. Ήταν νέα, γερή και παρθένα. Μεγαλοκόρη ενός χωριάτη που έδινε όσα και όσα να την πετάξει από το σπίτι, τώρα που μέστωσε και το ντιβάνι δεν τη βαστούσε. Είχε μια κρεατοελιά στο πηγούνι της και δύο στήθια θεριά που όσο κι αν τα φάσκιωνε εκείνα ξέχειλα δίνονταν στα απέναντι μάτια. Η καινούρια μάνα δεν ήρθε από αγάπη άντρα στο σπίτι μας, την έλεγαν Μάρω αλλά ο πατέρας τη φώναζε «γυναίκα». Όμως, τούτη η αχάιδευτη σάρκα μια ζεστασιά ξεχείλιζε και έναν καημό και όπως συγύριζε το φτωχικό δωμάτιο και γάζωνε με χαρτόνια τους τοίχους λεκέδες ζουμερούς άφηναν πάνω στο φουστάνι τα δακρυσμένα της νιάτα. Τα βράδια έβγαζε το βυζί και τα μικράκια αδέλφια μου κρεμιούνταν να ζήσουν. Έτρεχε το γάλα της το ξενικό στα στόματα κι εκείνα που ατόφια ζωάκια ακόμα ήτανε και δεν τα είχε μολύνει η σκέψη, μάνα τη φώναζαν και την ξεζούμιζαν. Εκείνη δάκρυζε και όλο και πίεζε τα στήθια της στάλα μία να μην τους λείψει και έπλεκε τα χέρια της στα σγουρά μαλλιά τους. Μας ανάθρεψε η Μάρω, μονάχη, δίχως χαρές στα κρυφά της νερά, δίχως παινέματα και ίσκιο. Ένα βράδυ ήταν η οργή του ουρανού περίσσια και ο πατέρας μαζεύτηκε νωρίς από τον στάβλο. Η Μάρω βύζαινε τα μικρά δίπλα στην πύρα κι εγώ έκαιγα μικρά στάχυα μαθαίνοντας το μαύρο της φωτιάς. «Γυναίκα» είπε η φωνή και η πόρτα έτριξε και έμεινε ο πατέρας ακίνητος και μουδιασμένος. Στάζανε τα ζουμιά από το πανωφόρι του και μια νέα γεωγραφία άρχιζε στο δωμάτιο… Τόσο βαθιά την κοίταξε στα μάτια, τόσο σεβάστηκε την αμίλητη μορφή της που σαν να της χαμογέλασε και σαν να την είδε για πρώτη φορά. Μετά αυτός χτύπησε ένα κρεμμύδι και γέμισε το ποτήρι κρασί κι εκείνη αναστέναξε ανεπαίσθητα σαν ήλιος του χειμώνα. Εγώ μεγάλωσα εκείνο το βράδυ καίγοντας στάχυα σιμά στη Μάρω και τον πατέρα, σπουδάζοντας τη φωτιά, τη γυμνή ρώγα και εκείνο το άγραφο αλφαβητάρι των ματιών που στέλνει σήματα και ταιριάζει τους σπόρους.

Αυγή Βυθούλκα, 10/3/2015

Ποιος είπε ότι ο ρομαντισμός πέθανε?

True Romance – 1993 ( Ιλιγγιώδης έρωτας )

Περιπέτεια-θρίλερ, σε Σκηνοθεσία Tony Scott, με τους Christian Slater, Patricia Arquette
Ο Κλάρενς, ένας άφραγκος νέος, οπαδός του Ελβις, λάτρης των κόμικς και των ταινιών πολεμικών τεχνών, γνωρίζει με τον πιο παράδοξο τρόπο μία νεαρή πόρνη, την Αλαμπάμα. Οι δύο νέοι ερωτεύονται κεραυνοβόλα και αφού περάσουν τη νύχτα μαζί, αποφασίζουν την επομένη να παντρευτούν και να πάνε για το μήνα του μέλιτος στο Λος Άντζελες, όπου βρίσκεται ένας φίλος του Κλάρενς. Και τότε, μαζί με το ταξίδι, ξεκινούν και τα προβλήματα, που τους φέρνουν αντιμέτωπους με διάφορα πρόσωπα του υποκόσμου, αλλά και με την αστυνομία, εξαιτίας μιας βαλίτσας με ναρκωτικά, που βρίσκεται κατά λάθος στα χέρια τους …
Με βάση το σενάριο, που έγραψε ο Quentin Tarantino, ο γνωστός σκηνοθέτης Tony Scott αφήνει να ξετυλιχτούν εντυπωσιακά, οι περιπέτειες ενός τρελά ερωτευμένου ζευγαριού, κάνοντας έτσι την ταινία του να περιέχει έναν απίθανο συνδυασμό από έρωτα, βία, δράση, αγωνία, υπόκοσμο, ναρκωτικά, χρήματα, όλα διανθισμένα με μπόλικο χιούμορ, συχνά μαύρο. Η ταινία, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, κρύβει εκπλήξεις. Μπορεί οι καταστάσεις να φαίνονται απίθανες και μερικές φορές υπερβολικές, εκείνο όμως που παραμένει, πλάι στην εντυπωσιακή παρουσία μιας πλειάδας γνωστών ηθοποιών (παίζει και ο Μπραντ Πιτ και ο Βαλ Κίλμερ) και της υπέροχης μουσικής του Hans Zimmer, είναι η μεγάλη φαντασία στην όλη σύλληψη, καθώς κι ο γρήγορος ρυθμός της ταινίας.

από τον   Φίλο  kst

Because I could not wait for death

δεν έχω πια που να βάλω τις νοσταλγίες
και τις αυταπάτες
αρκούμαι πλέον
στο να στάζω μέλι στις πληγές
και να βλέπω τις γαλλικές ταινίες
με τον ήχο στο mute
περιμένω να καλοκαιριάσει
να βγω στη γέφυρα μας
εκεί που πίναμε βότκα
και πετούσαμε τα φιλιά
στις ράγες 
να τα πατήσει το τρένο.

Γιώργος Τρίκερι

Βίαιοι, Βρώμικοι και Κακοί (η ανθρώπινη ανηθικότητα σε όλο της το μεγαλείο).

Βίαιοι, Βρώμικοι και Κακοί (Brutti, Sporchi e Cattivi, 1976, Ettore Scola).

Μια βουτιά στο παρελθόν μ' ένα ιταλικό αριστούργημα των 70ς. Ο Ettore Scola οπλίζεται με τον παροιμιώδη αμοραλισμό των σπαγγέτι γουέστερν και την ιταλική κωμωδία και ρίχνει μια στο δόξα πατρί του ιταλικού νεορεαλισμού θάβοντάς τον για πάντα. Η Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη (η ταινία-γέννηση του ιταλικού νεορεαλισμού του 1945 απ’ τον Roberto Rossellini) τώρα είναι μια μεγάλη πρωτεύουσα και η κοινωνία του Κλέφτη των Ποδηλάτων μεταφέρεται πλέον στις παρυφές της ξεχνώντας για πάντα την οποιαδήποτε ηθική της. Το τελικό αποτέλεσμα βρωμάει και ζέχνει από μίλια μακρυά. Όπως ακριβώς τα πάντα βρωμάνε σ’ αυτό το φτωχομαχαλά στην άκρη της Ρώμης. Τίποτα δε μένει όρθιο σ’ αυτή τη μικροκοινωνία που όλα κυλούν αργά, βασανιστικά χωρίς καμιά ελπίδα. Η περιφερειακή λεωφόρος που χωρίζει τη γειτονιά απ’ τη μαγική πρωτεύουσα είναι το ανθρώπινο σύνορο που χωρίζει τους δυο κόσμους που δεν έχουν τίποτα κοινό.
Και η ιστορία εστιάζει σε μια οικογένεια που γίνεται της τρελής. Ούτε μπορεί να καταλάβει κανείς από πόσα μέλη αποτελείται, τι δουλειά κάνει ο καθένας, πως τα φέρνουν βόλτα, πως χωράνε όλοι αυτοί, καμιά δεκαπενταριά άτομα σύνολο, μέσα σε μια παράγκα που αυτή του Καραγκιόζη μπροστά της μοιάζει με σεράι. Το μόνο που ξέρουν είναι να γενοβολάνε και όπως λέει σοφά κι ο πάτερ φαμίλιας (ο εκπληκτικός Nino Manfredi) «οι γονείς έχουν γίνει περισσότεροι και απ’ τα ποντίκια». Μήλον της Έριδας για όλους το ένα εκατομύριο λιρέτες που έχει πάρει αποζημίωση ο πατέρας από εργατικό ατύχημα. Ο οποίος τα κρύβει κάθε βράδυ και σε διαφορετικό μέρος για να μην του τα φάνε και κοιμάται με την καραμπίνα αγκαλιά. Η επαγγελματική σύνθεση των παιδιών, μύλος. Μια νοσοκόμα, ένας τραβεστί που κάνει βίζιτες αλλά πηδάει και τη γυναίκα του αδερφού του, ένας που θέλει να γίνει κουρέας, ένας επίδοξος τραγουδιστής, ένας τσαντάκιας και κάμποσοι άνεργοι. Και βέβαια η μασκώτ της οικογένειας, η μάνα του πατέρα που στήνεται όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση στα ογδοντατόσα της και μαθαίνει αγγλικά! Κόλαση! Ο κόμπος φτάνει στο χτένι όταν ο πατέρας αποφασίζει να σπιτώσει μια πουτάνα που ψάρεψε κάπου και τη βάζει να κοιμάται στο κρεβάτι μαζί με τη γυναίκα του. Και τα φράγκα της αποζημίωσης αρχίζουν να κάνουν φτερά σε ντόλτσε βίτα καταστάσεις. Και τότε τα μέλη της οικογένειας αποφασίζουν να τον δηλητηριάσουν σε ένα μεγάλο γεύμα. Η σκηνή του γεύματος και της δηλητηρίασης άπαιχτη.
Η ταινία ευφυώς ξεκινάει και τελειώνει με την ίδια σχεδόν σκηνή. Μια απ’ τις κόρες της οικογένειας, μάλλον η πιο μικρή, ίσως και ανήλικη ακόμα, βγαίνει απ’ το σπίτι χαράματα με τους ντενεκέδες παραμάσχαλα για να πάρει νερό για το σπίτι στην κοντινή βρύση του μαχαλά. Το πλάνο σιγά-σιγά ανοίγει και αποκαλύπτεται στο βάθος μια εκπληκτική θέα της Ρώμης με τον καθεδρικό ναό του Αγίου Πέτρου να ξεχωρίζει. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο κλείσιμο της ταινίας η κοιλιά της πιτσιρίκας είναι τούμπανο. Μια καινούργια ζωή θα έρθει στην οικογένεια. Και τι έγινε; Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Ποιος είναι ο πατέρας; Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Κάποιος γείτονας, κάποιος μουσαφιραίος πιθανώς και κανένας αδερφός της. So fuckin’ what? Πως θα μεγαλώσει το μικρό, τι θα γίνει στη ζωή του; Who gives a shit? Τα πράγματα θα παραμείνουν τα ίδια, η φτώχεια, η γκρίνια, η απελπισία, τα όνειρα που δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα θα είναι πανταχού παρόντα. Και η ζωή συνεχίζεται…

Θανάσης Ζελιαναίος

Νεκρός

Όταν σκεφτώ το πρώτο γράμμα του ονόματός σου
χάνω την αναπνοή μου και μένω έτσι, χωρίς πνοή
για ώρες. Μέχρι που με βρίσκουν νεκρό.
Η πνοή μου συνήθισε την απουσία σου.
Με βρίσκουν νεκρό. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα.
Κάθε ζωή.
Έπειτα, δεν ξέρουν τι να με κάνουν και με
ξαπλώνουν στο ποτάμι
και κυλώ στους αιώνες. Έτσι.
Μήπως και με δεις, έστω τυχαία, έστω νεκρό.

Katia  Tornay