Almasy: You're wearing the thimble.
Katharine: Of course, you idiot. I always wear it; I've always worn it; I've always loved you.
Στην κατηγορία ''ρομαντικές ταινίες'' τον "Άγγλο Ασθενή'' τον βάζω πρώτο. Ο Άγγλος Ασθενής δεν είναι απλά το χρονικό μιας σχέσης. Είναι ένα μεθυστικό ταξίδι στην ιστορία της ανθρωπότητας, μια ονειρική περιπλάνηση στην εύθραυστη ομορφιά του κόσμου επ' ευκαιρία ενός έρωτα.
Οι ιστορικές και καλλιτεχνικές αναφορές που γίνονται είναι συχνές. Οι σκηνές στην περιοχή της Φλωρεντίας είναι ένας φόρος τιμής για μια εποχή της ανθρωπότητας που πέρασε κι άφησε πίσω της έργα τέχνης. Η ευθεία αναφορά στον πατέρα της ιστορίας Ηρόδοτο γίνεται με το βιβλίο του που χρησιμοποιείται σαν ημερολόγιο από τον πρωταγωνιστή Ralph Fiennes. Οι ιστορίες από την πατρίδα του κόμη Αλμάσυ μας μιλάνε για μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί με ευγενείς και τίτλους τιμής. Ακόμα κι οι πρώτες σκηνές με τη δημιουργία πανάρχαιων τοιχογραφιών μέσα στη σπηλιά που δείχνουν ανθρώπους να κολυμπάνε είναι μια μαρτυρία πρωτόγονου προβληματισμού και καλλιτεχνίας.
Όλα αυτά θέλουν να εντάξουν την ιστορία μας μέσα στο γενικότερο ρου της ιστορίας. Μιας ιστορίας αγάπης που χάθηκε στον κουρνιαχτό που σήκωσε η έρημος κι η ζωή. Μια ιστορία που αποτελεί απλώς ένα ψήγμα σε ένα συνόλο από τέτοιες ιστορίες. Ιστορίες με νόημα κι αξία για αυτούς που τις έζησαν. Για όλους τους υπόλοιπους απλά μια γλυκόπικρη αναφορά.
Κάθε φορά που βλέπω αυτήν την ταινία αντιλαμβάνομαι το πόσο ωραία, το πόσο απαλά κι αριστοτεχνικά ο πρόωρα αποβιώσας σκηνοθέτης Minghella χτίζει το συναίσθημα και τον αισθησιασμό με έναν τρόπο σοβαρό, ειλικρινή, ρυθμικό.
Ήδη από την πρώτη σκηνή με το αεροπλάνο να πετά πάνω από τους αμμόλοφους της ερήμου κατευθυνόμενο στον αχανή γαλάζιο ορίζοντα, η όλη ταινία είναι μια μυσταγωγία ρομαντισμού, γλυκιάς μελαγχολίας, γλυκόπικρης ηδονής.
Ένας καταδικασμένος έρωτας με φόντο τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και τη Μέση Ανατολή. Μια μελαγχολική εξιστόρηση του ανθρώπινου βίου.
Γεωργία Καλδάνη
 |
| Wassily Kandinsky |
είμαι παντρεμένος με την ίδια γυναίκα εδώ και 32 χρόνια
έχω την ίδια ερωμένη για 33
ήρθε στο γάμο μου και έκλαιγε
στη δεξίωση συνέχισε να κλαίει
μετά από ένα χρόνο είχα βγάλει το νεογέννητο γιο μου
βόλτα στη πλατεία
μας είδε και έβαλε τα κλάματα
το κάναμε στα όρθια εκείνο το βράδυ
στη τουαλέτα του σουβλατζίδικου της γειτονιάς
κάλυψα τη μυρωδιά του σεξ με τζατζίκι.
δεν κάνουμε πια σεξ
με την ερωμένη
με τη γυναίκα πρέπει,
συμπεριλαμβάνεται στις συζυγικές υποχρεώσεις
αλλιώς δικαιούται διαζύγιο και τη μισή περιουσία
τη πολυκατοικία στη Νέα Σμύρνη
το κότερο που είναι παρατημένο στη μαρίνα Αλίμου
ούτε που θυμάμαι τι χρώμα είναι
τη βίλα στη Τζιά
που με τόσο κόπο έχτισαν
Αλβανοί λιθοξόοι, άριστοι τεχνίτες και λάτρεις
της φτηνής μπίρας
ονειρεύονται τη μέρα που θα γυρίσουν στους Σαράντα
και θα έχουν συζύγους και ερωμένες,
φτωχοί μετανάστες θα χτίσουν τις δικές τους βίλες.
ο γιος μου είναι εθισμένος στο τζόγο,
τη πορνογραφία και τα προφιτερόλ
έχουμε χρόνια να μιλήσουμε
δεν έχω κάποια σοφία να του κληροδοτήσω
μόνο το κότερο αν θέλει.
καμιά φορά σκέφτομαι να γυρίσω στο χωριό της μάνας μου
να γίνω βαρκάρης ή μελισσοκόμος
να μην φοράω γραβάτα.
η κόρη μου με λατρεύει
τη μέρα του γάμου της
της έδωσα τη καλύτερη πατρική συμβουλή
τη μέρα που ο εραστής σου
πάψει να κάνει σεξ μαζί σου,
παράτα τον.
Γιώργος Τρίκερι
Θα ‘ναι νύχτα. Μ’ αρέσει να ‘ναι νύχτα. Δε ξέρω ποια νύχτα ακριβώς. Ίσως την πρώτη νύχτα του γάμου σας, μια νύχτα με champions league ή μια νύχτα που κάτσατε μέσα να φάτε pizza και να δείτε τη Season 6 από “Friends”. Μια νύχτα, λοιπόν. Πείτε απλά πως ο προφήτης μας, ήταν ένας άθλιος τζογαδόρος με δυο κάλπικα, χρυσά δόντια που έπαιζε ρουλέτα με τους άλλους προφήτες, γύρω από μια μπλε τσόχα, κεντημένη μ’ όλες τις νύχτες του κόσμου κι η μπίλια έκατσε στη δική του βραδιά, μόνο που δεν είδε ποτέ ποιά γιατί την είχε φορτώσει με τα ρέστα του.
Ο κόσμος δε θα ‘ναι τόσο διαφορετικός. Να, μόνο οι πολυκατοικίες θα ‘ναι ψηλότερες. Όχι πολύ, ίσα – ίσα να κρύβουν τον ήλιο από κάθε γωνιά, δημιουργώντας μια ρεαλιστική ψευδαίσθηση λονδρέζικης συννεφιάς, από ‘κείνη που ντύνει τον ουρανό τις Wednesdays όταν οι κυλιόμενες σε φτύνουν απ ’το Subway. Θα υπάρχει κι ένα μόνιμο ψιλόβροχο από τ’ απόνερα των κλιματιστικών, αρκετά δυνατό, ώστε όλοι να ‘χουμε μια ομπρέλα μαζί μας. Θα συμβαίνει και το εξής: η βροχή θα δυναμώνει και θα χαμηλώνει ανάλογα με τη θερμοκρασία κλιματισμού στα διαμερίσματα. Έτσι τις πολύ ζεστές μέρες η βροχή θα γίνεται καταιγίδα και τις δροσερές αδύναμη ψιχάλα.
Τι έλεγα; Μα, ναι! Θα ‘ναι νύχτα. Θα ‘ναι μια ήσυχη νύχτα. Ο ουρανός θα ‘ναι μαύρος. Τ’ αστέρια θα έρθουν πιο κοντά. Θα πλησιάζουν αργά μέχρι που θα καταλάβουμε πως δεν πρόκειται γι’ αστέρια. Τελικά, θα πρόκειται για τεράστιους ψηφιακούς, λατινικούς χαρακτήρες, γραμματοσειράς Times New Roman που αιωρούνται. Θα ‘ναι ανάκατοι. Θα σχηματίσουν λέξεις κι ύστερα προτάσεις. Ok, όχι «προτάσεις», αλλά κάτι σαν μήνυμα. Ένα απλό, συμβατικό, προειδοποιητικό μήνυμα ολικής καταστροφής και τελειωτικού σφάλματος. Να κάπως έτσι:
“ATTENTION!!!!FATAL ERROR!!!!!
A Fatal exception OE has Occurred! Application will be terminated
You Really Thought Matrix was Too Sci-fi? Wrong!
Press ctrl-alt-del
Information will be lost. ALL Information will be lost!
Το μήνυμα θα πλησιάζει κι οι τεράστιοι, ψηφιακοί, λατινικοί χαρακτήρες, γραμματοσειράς Times New Roman που αιωρούνταν θα πέφτουν χάμω, κατάχαμα μπροστά στα πόδια μας, έτσι που θα μπορούμε να τους πιάσουμε αν δε φοβόμαστε και τόσο. Κάποιοι από μας θα μαζέψουμε μερικούς και θα γράψουμε “HELP!”, άλλοι θα γράψουμε “The End” και να κι άλλα μηνύματα :
“My name is Seth Please DON’T Delete me”, “Can I Be saved as backup”, “Google? You are the true god finally? I mean… You seem to have the most of the answers!”, “Is There Any kind of FAQ?”, “That’s it? Or this is all some kind of an update?”, “Stella Je t’aime!”, “Elvis is Alive!”, “LG Life is good!”, “La La La”, “Come with me gia na th vreis na glenthsoume together ki h anamnhsh apo th Greece 8a sou meinei gia Forever!” και πάει λέγοντας!
Παράλληλα με το απλό, συμβατικό, προειδοποιητικό μήνυμα ολικής καταστροφής και τελειωτικού σφάλματος θα εμφανιστούν κι άπειρα αρχεία όλων των ειδών. Γύρω στα 7470837430274829837402372874 TB από .flac/.mp3/.jpeg/.mp4/.avi/.exe/.dat/.mkv/.sub/.bmp/.doc και δε συμμαζεύεται θ’ αρχίσουν να σκάνε με φόρα στο έδαφος. Ένα απ’ τα .flac, το πιο ευαίσθητο δηλαδή, θα σπάσει μ’ ένα απαλό και τραγανό crack σαν εκείνο που κάνουν οι σοκολάτες όταν κομματιάζονται. Θα ‘ναι, δηλαδή προτιμώ να ‘ναι, το “Bobby Darin-Beyond The Sea.flac”. Θα σπάσει και θα παίζει παντού στο 100% volume. Από παντού μονάχα αυτό θ’ ακούγεται. Θα είναι το OST, αυτής, της άλλης μιας ιστορίας μου που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου μου! “Somewhere beyond the sea… Somewhere waiting for me…”! Μερικοί θα γουστάρετε και θα το σιγοτραγουδάτε αλλά κάποιοι άλλοι από σας θα ξενερώσετε και θα ψάχνετε, ανάμεσα στ’ άπειρα αρχεία, για τα δικά σας αγαπημένα κομμάτια ώστε να τα σπάσετε και ν’ ακουστούν αυτά. Μαντέψτε… άσχημα νέα! Τ’ άλλα κομμάτια δε θα σπάνε γιατί η ιστορία είναι δικιά μου και θα παίζει το “Somewhere beyond the sea…”οπότε κοπανάτε τα .mp3 όσο θέλετε.
Με το που τελειώσει το πρώτο κουπλέ θα ‘ρθω να σε βρω. Θα ‘σαι στην ταράτσα και θα κλαις επειδή η μητέρα σου θα σας αφήσει για να κάνει τη ζωή της, όσο προλαβαίνει, πριν καταστραφεί ψηφιακά το σύμπαν. Ο πατέρας σου αποπροσανατολισμένος εντελώς, μόνος και έρημος θα προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του, πως του είναι αδιάφορη η απουσία της, κατουρώντας με το καπάκι της λεκάνης κατεβασμένο και χωρίς να στοχεύει με ιδιαίτερο ζήλο. Όλα αυτά θα σε χαλάσουν και δε θα ξέρεις πώς να περάσεις την τελευταία βραδιά σου στον κόσμο! Τότε θα εμφανιστώ εγώ. Χαμογελώντας θα σου πω τραγουδιστά «Αγαπητε Κυριε; Τι λέτε; Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό στην παραλία;». Εσύ θα με κοιτάξεις καλά, θα με κοιτάξεις λίγο καλύτερα, θα φορέσεις τα κοκάλινα γυαλιά σου και θα συνεχίσεις να με κοιτάς προσεχτικότερα και σα να ήσουν πάντα έτοιμος γι’ αυτή την ερώτηση, θα μου πεις «Όχι! Ποια είσαι εσύ;». Δε σε κατηγορώ. Λογικό είναι ν’ αρνηθείς. Εδώ ο κόσμος καταστρέφεται ψηφιακά κι εγώ, μια αγνωστη από ένα λεωφορείο που δεν κατεβαίνει καν στην ίδια στάση με σένα, θέλω ρομάντζο. Θα πάω στην παραλία να τη βρω με κάνα σπασμένο .jpeg σου. Που σκατά νόμιζα πως θα ‘μαι; Στη Βικτωριανή εποχή;
Αλλά για μισό λεπτό. Αυτό είναι το δικό μου τέλος του κόσμου. Εγώ γράφω αυτή την ψηφιακή συντέλεια. Τώρα που το σκέφτομαι, εσύ θα ‘ρθεις να με βρεις. Θα με ικετεύσεις να πάμε να με χορέψεις στην παραλία. Θα σου απαντήσω ψυχρά «Μισό… Πρέπει να δω την ατζέντα μου.», αλλά επειδή δε θα έχω ατζέντα θα κοιτάξω αυτή του πατέρα μου. Θα καθυστερώ επίτηδες για να σε κρατήσω σ’ αγωνία αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα θα καθυστερώ επειδή θ’ ανακαλύπτω πως ο πατέρας μου έχει και μια δεύτερη οικογένεια στα νησιά Τσουι-του-Κο.
Θα φτάσουμε στην παραλία και θα πετάξουμε τα παπούτσια μας. Θα το παίζεις ακόμα μεγάλη μούρη και τα ρέστα, αλλά μόλις μυρίσεις τα μαλλιά μου θα με φιλήσεις δειλά στο λαιμό. Θα χορέψουμε ελάχιστα, γιατί θα ‘σαι ατσούμπαλος και θα με πατάς συνέχεια, ώσπου να γλιστρήσουμε και να βουτήξουμε στα νερά. Το μαύρο μου μπλουζάκι θα γίνει μούσκεμα. Όχι. Καλύτερα άσπρο. Το άσπρο μου μπλουζάκι θα γίνει πολύ μούσκεμα. Ναι, σίγουρα άσπρο! Θα επιπλέουμε πιασμένοι χέρι με στήθος, με θέα την αναπάντεχη ψηφιακή καταστροφή. Ένα μάτσο αρχεία και κώδικες θα πέφτουν απ’ τον ουρανό και θα βουτούν, οι περισσότεροι στη θάλασσα, κάνοντας «μπλουμ», ενώ ο Bobby Darin θα συνοδεύει ευγενικά “Somewhere Beyond the Sea…”.
Οι άνθρωποι θα κάνουν από μια ευχή κάθε φορά που θα βλέπουν κάτι να πέφτει χωρίς, ωστόσο, να έχουν την παραμικρή ιδέα πως σ’ αυτές τις τελευταίες ευχές επεξεργασμένες από έναν αυστηρά εξειδικευμένο αλγόριθμο που ξεχωρίζει τις γενικές επιθυμίες μέσω τιποτένιας διαδικασίας θα βασιστεί το επόμενο update του σύμπαντος. Δυστυχώς κι ευτυχώς, μιας και τις ευχές θα τις κάνουμε εμείς οι ίδιοι και μάλιστα την ώρα που τελειώνει ο κόσμος και εν αγνοία της σημασίας τους αλλά και απαλλαγμένοι από κάθε αίσθημα ευθύνης, ο κόσμος δε θα διαφέρει και πολύ. Θα ‘ναι ίδιος σχεδόν, λίγο πιο πρακτικός και διεστραμμένος. Οι γυναίκες θα έχουν περίοδο κάθε σαράντα μέρες ενώ οι άντρες θα διαρκούν 4 λεπτά παραπάνω στο sex. Οι Beatles θα διαλυθούν ένα χρόνο αργότερα και κανείς δε θα σκοτώσει τον John Lennon. Ο Stanley Kubrick θα ζήσει πολύ περισσότερο.....κλπ.
Όμως τώρα πρέπει να κατέβω. Ακούστηκε το "Ντιν" κι άναψε η ειδοποίηση "ΣΤΑΣΗ-ΣΤΟΠ". Πάλι δεν πρόλαβα να πατήσω το κουμπί! Η αλήθεια είναι πως η αγαπημένη μου ιστορία που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου είναι μια άλλη. Εκείνη που μια τεράστια φωτιά σαν τα μαλλιά της Ραπουνζέλ θ’ ανάψει στο κέντρο του κόσμου και θα καίει αργά τα πάντα. Όλοι θα κάνουμε ένα τεράστιο κύκλο γύρω της. Ύστερα θα σηκωνόμαστε ένας – ένας, θα λέμε τη σημαντικότερη ιστορία από εκείνες που ζήσαμε ή ακούσαμε ή ακόμα πιο σπουδαία φτιάξαμε με τη φαντασία μας και αφού τη λέμε θα πέφτουμε να καούμε στη φωτιά. Ο επόμενος κόσμος θα βασιστεί σ’ αυτές τις ιστορίες που θα πούμε γύρω απ’ τη φωτιά. Αυτή είναι η αγαπημένη μου άλλη μια ιστορία που αφορά σ’ ακόμα ένα τέλος του κόσμου αλλά έχει μια εξαιρετικά απαγορευτική, τεχνική δυσλειτουργία που την κάνει κομμάτι άδικη ρε γαμώτο. Να βλέπετε… ο πρώτος που θα σηκωθεί δε θα προλάβει ν’ ακούσει καμιά ιστορία παρά μόνο τη δικιά του κι ο τελευταίος θ’ ακούσει όλες τις ιστορίες αλλά κανείς δε θ’ ακούσει τη δικιά του.
Μαρίνα Οζόριο
Τη «γιορτή» για το κινούμενο σχέδιο συνδιοργανώνουν το ελληνικό παράρτημα της Ένωσης Δημιουργών Κινουμένων Σχεδίων ASIFA (Association Internationale du Film d’Animation), τα ελληνικά φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων Animasyros και Be There! Corfu Animation Festival, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το ΤΕΙ Αθηνών, τον ΑΚΤΟ και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος.
Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 24 Οκτωβρίου, ημέρα που γιορτάζεται από όλες τις χώρες μέλη της ASIFA μεταξύ 17 και 31 Οκτωβρίου, σε ανάμνηση της πρώτης δημόσιας προβολής κινουμένων σχεδίων που έγινε την 28η Οκτωβρίου 1892 στο Παρίσι, θα προβληθούν ταινίες από την Πολωνία, πανόραμα ελληνικών και ξένων ταινιών που προβλήθηκαν στα Φεστιβάλ Αnimasyros 7.0 και 4ο Be there! Corfu Animation Festival και επιλογές φοιτητικών ταινιών από τις ελληνικές σχολές κινουμένων σχεδίων.
Το πρωί της ίδιας ημέρας θα προβληθεί στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος η γαλλική ταινία μεγάλου μήκους κινουμένων σχεδίων για παιδιά «La Prophetie des Grenouilles» («Η Προφητεία των Βατράχων») με ελληνικούς υπότιτλους.
Η ημερίδα θα λάβει χώρα στο αuditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Theo Angelopoulos (Σίνα 31). Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Επίσης το Σάββατο 25 Οκτωβρίου, από τις 10.00 ως τις 18.00, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το γραφείο Campus France διοργανώνουν μια ημερίδα αφιερωμένη στις καλλιτεχνικές σπουδές στη Γαλλία, με είσοδο ελεύθερη. Οι Έλληνες φοιτητές θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να συναντήσουν εκπροσώπους φημισμένων γαλλικών ιδρυμάτων animation, design, γραφικών τεχνών, ζωγραφικής, μόδας κ.α., και να έχουν άμεση πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικά με τις σπουδές, τις διαδικασίες εγγραφής και τα προγράμματα καλλιτεχνικών σπουδών.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ημερίδα «Καλλιτεχνικές σπουδές στη Γαλλία»: Γραφείο Campus France στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος / Patricia Savary / Τηλ. 2103398653.
πηγή: flix.gr
Χωρίς δικαίωμα ερωτεύονται δυο πεινασμένοι έφηβοι στην Αιθιοπία. Δικαίωμα να ερωτευτούν δεν έχουν δυο άνδρες μέσα σε μια γιορτή με κόσμο που χορεύει ένα αδιάφορο ποπ κομμάτι. Ούτε μια νοικοκυρά χρόνια παντρεμένη με δυο μεγάλα παιδιά δε μπορεί να ερωτευτεί αυτόν τον περίεργο πελάτη του διπλανού μεσιτικού γραφείου, που έρχεται εδώ και ένα μήνα σχεδόν την ίδια ώρα κάθε Τετάρτη μεσημέρι με ένα καφέ μισοτελειωμένο και ένα περπάτημα σαν τρεχαλητό ντροπιασμένο. Μα ούτε περισσότερη ευκολία να εκφράσει τα συναισθήματά του μπορεί ένας άνθρωπος που αφιερώνει τη ζωή του σε οποιοδήποτε σχεδόν ιδανικό θρησκείας, γιατί θα βεβηλώσει το ίδιο το δόγμα της ιδεολογίας του. Αυτοί δεν έχουν δικαίωμα να ερωτευτούν και αν τύχει και ερωτευτούν πρέπει να το καταπιούν μαζί με το σάλιο τους, ώστε να το διαλύσουν με ένα πηχτό οξύ… ειδικά παραγόμενο από το σώμα τους για αυτές τις άβολες καταστάσεις. Να εγκλωβίζεται το συναίσθημα μέσα στο στομάχι σου σβέλτα και ανυπόμονα, πριν γίνει ένα μικρό κουβάρι και γδούπος για τους άλλους έρωτες, τους κανονικούς.
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
η ζωή μαζί σου είναι ένας παράδεισος
που δεν τον έψαχνα καν
δεν ήξερα πως υπήρχε
είναι πίτσα σοκολάτα
διήγημα του Φιτζέραλντ
πριν τρελαθεί η Ζέλντα
και πέσει σε κατάθλιψη
ένας περίπατος στη παραλία
το Φθινόπωρο
μπορείς να βουτήξεις αν θέλεις
ή να χορέψεις πάνω στα βότσαλα
μια υδάτινη διαδρομή
σε ένα βαθύ μπλε
που δεν το φοβάσαι πια
γιατί είμαι δίπλα σου
σε θωπεύω μέσα στο νερό
με καλλιγραφικές κινήσεις
ένας ερωτύλος ιππόκαμπος
που βρήκε στα μάτια σου
το ονειροπόλημα του
και δεν χορταίνει τα φιλιά σου.
ζωγραφίζω μια μελλοντική ανάμνηση
όταν θα καθόμαστε στο μπαλκόνι
και θα μας έρχεται στο νου
η ίδια μας η ζωή
σαν γαλλική ταινία.
Γιώργος Τρίκερι
Μετάφραση: Θανάσης Θ. Νιάρχος
Προσωπικώς δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την τέχνη μου, αλλά δεν τοποθέτησα ποτέ την τέχνη αυτήν πάνω απ’ όλα. Αν, αντίθετα, μου είναι απαραίτητη, αυτό συμβαίνει γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους ανθρώπους, και μου επιτρέπει να ζω, έτσι όπως είμαι, στο ίδιο επίπεδο με όλους τους άλλους. Η τέχνη δεν είναι στα μάτια μου μοναχική απόλαυση, είναι μέσο να συγκινεί κανείς το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, προσφέροντάς τους προνομιούχα εικόνα των κοινών πόνων και ευχαριστήσεων – δεν επιτρέπει στον καλλιτέχνη ν’ απομονωθεί, τον υποτάσσει στην πιο ταπεινή και την πιο παγκόσμια αλήθεια. Και συχνά αυτός που διάλεξε τη μοίρα του καλλιτέχνη, γιατί αισθανόταν διαφορετικός, μαθαίνει πολύ γρήγορα πως δεν θα θρέψει την τέχνη του όντας διαφορετικός, αλλά ομολογώντας την ομοιότητά του με τους άλλους. Ο καλλιτέχνης σφυρηλατείται μέσα σ’ αυτό το συνεχές πηγαινέλα από τον εαυτό του στους άλλους, ανάμεσα στην ομορφιά, που δεν μπορεί να την αρνηθεί, και την κοινότητα, απ’ όπου δεν μπορεί να ξεριζωθεί. Γι’ αυτόν το λόγο οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτε· υποχρεώνονται να κατανοήσουν αντί να κρίνουν. Και αν πρέπει να πάρουν μια θέση σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν μπορεί να είναι παρά η θέση σε μια κοινωνία όπου, σύμφωνα με το μεγάλο λόγο του Νίτσε, δεν θα βασιλεύει πια ο κριτής αλλά ο δημιουργός, είτε είναι διανοούμενος είτε εργάτης.
για να διαβάσεις ολόκληρη την ομιλία πάτησε εδώ.
Με ένα χάλκινο τέθριππο με τη θεά Νίκη από τη συλλογή του Θεόφιλου Χάνσεν, που αποτελεί μέρος της έκθεσης «Ελληνική Αναγέννηση: Η αρχιτεκτονική του Θεόφιλου Χάνσεν (1813-1891)» η οποία πραγματοποιείται στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη, το Μουσείο Ακρόπολης θα υποδεχθεί το κοινό του την Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014, ημέρα της εθνικής επετείου.
Την ίδια ημέρα, με ελεύθερη είσοδο, από τις 8:00 έως τις 20:00, με αφορμή το έκθεμα, οι αρχαιολόγοι- φροντιστές του Μουσείου θα παρουσιάσουν στους επισκέπτες την επίδραση των γλυπτών της Ακρόπολης στη δημιουργία της ελληνικής Αναγέννησης στον δυτικό κόσμο. Το τέθριππο, το οποίο προέρχεται από το Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιένης, θα παραμείνει στο Μουσείο Ακρόπολης έως τις 18 Ιανουαρίου. Πληροφορίες για το πρόγραμμα των παρουσιάσεων θα ανακοινωθούν σύντομα στην ιστοσελίδα www.theacropolismuseum.gr.
Αποφάσισε ο Αέρας μια μέρα να κάνει ζαβολιές. Να κατεβεί χαμηλά και να πειράξει όποιον έβρισκε. Να ανακατέψει μαλλιά,να στροβιλίσει τη σκόνη σαν μπαλαρίνα ,να κυνηγήσει τα φύλλα,να λυγίσει τα δέντρα,να κοκκινίσει κοριτσίστικα μάγουλα.
Δεν ευχαριστιόταν όμως, Ήθελε λίγη παραπάνω δράση,λίγη ακόμα ένταση.
Έτσι πήγε προς το Νερό, Δεν του άρεσε η γαλήνη του και σκέφτηκε να το ξεσηκώσει λίγο ,να το ταράξει,να το ζωντανέψει.
Στην αρχή φύσηξε απαλά ,ένας σιγανός ψίθυρος ,μια πνοή και το Νερό ρίγησε. Ο Αέρας χαμογέλασε και συνέχισε το φύσημα πιο δυνατά ,προκαλώντας ανατριχίλα και γλυκιά αναστάστωση στον υδάτινο γίγαντα .
“Τι πας να κάνεις? “ρώτησε ,μα ο Αέρας δεν απάντησε και συνέχισε το αλλόκοτο παιχνίδισμα.
Φυσούσε δυνατά και το Νερό άρχισε να κυματίζει. Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό το παράξενο παιχνίδι,δεν ήξερε αν του άρεσε ή όχι. Σα μαγεμένο χόρευε στον ανεξέλεγκτο ρυθμό του Αέρα.
Αφέθηκε ανίκανο να σταματήσει να φουντώνει ,να ξεσηκώνεται ,να φουσκώνει ,έτοιμο να πλημμυρίσει τα πάντα γύρω του.
Ο Αέρας το οδηγούσε όπως ο μαέστρος διευθύνει την ορχήστρα του και οι Θεοί από ψηλά κοιτούσαν άφωνοι, αυτό το ασύλληπτο ταίριασμα. Σαν μία πάλη δύο σωμάτων ,χωρίς νικητή και νικημένο, ένα σμίξιμο ηδονικό και τόσο απόλυτο.
Το Νερό δεν άντεξε και ξεχείλισε ,έφτασε στη Γη και την πότισε .Η Φωτιά παρατηρούσε από μακριά ,περιμένοντας τη σειρά της ,να νοιώσει το άγγιγμα του Αέρα μέσα της ,να του δείξει πως δεν φοβάται το πέρασμά του από πάνω της. Να δούνε όλοι πόσο ζωηρή γινόταν μόλις την ακουμπούσε .
Ωωω!!! πόσο δύναμη είχε αυτό το στοιχειό της φύσης. Όλα τα ανακάτευε, όλα τα ξεσήκωνε ,όλα τα ξυπνούσε από το λήθαργο τους. Δεν καθόταν λεπτό ήσυχος.
Το Νερό δεν άντεχε άλλο κι άρχισε τα παρακάλια. Ανέβηκε ψηλά στα σύννεφα εκλιπαρώντας για λίγη βοήθεια. Τα σύννεφα αρνήθηκαν και το έστειλαν πίσω ,μεταμορφώνοντας το σε όμορφες στρόγγυλες σταγόνες ,που έπεφταν σιγά σιγά ,επάνω στα πρόσωπα ενός ζευγαριού που ορκιζόταν αιώνια αγάπη. Μπλέχτηκε στα δάκρυα τους και κύλησε στη Γη ,που θυμωμένη με τον Αέρα του ζητούσε να σταματήσει το παράλογο παιχνίδι του.
Άρχισε να βραδιάζει ,ο Αέρας ικανοποιημένος που ζωντάνεψε το ήρεμο Νερό ,σταμάτησε να φυσά δυνατά ,κόπασε την δύναμή του κάνοντας την κάθε του κίνηση να θυμίζει τρυφερό φιλί.
Το Νερό καταλάγιασε την ορμή του ,ίσα που κυμάτιζε απαλά και σε λίγο χαιρέτησε το Φεγγάρι με ένα τελευταίο ρίγος πριν γαληνέψει τελείως.
Ο Αέρας πέταξε ψηλά ,σφυρίζοντας χαρούμενος μέχρι που ξέπνοος ακούμπησε στα σύννεφα .σχεδιάζοντας την επόμενη ζαβολιά του!
Μαρίνα Οζόριο
για να διαβάσεις το πρώτο κεφάλαιο πάτησε εδώ.
ήταν ξαπλωμένη και διάβαζε. στάθηκα στη βεράντα και την κοιτούσα. ήταν τόσο αφοσιωμένη στο διάβασμα που ούτε με πήρε χαμπάρι. θα μπορούσα να στέκομαι εκεί ολόκληρο το απόγευμα, θα μπορούσα να βάλω φωτιά στο σπίτι και η Διονυσία θα έμενε εκεί με τη μούρη της χωμένη στο βιβλίο. έτσι θα την έβρισκαν οι πυροσβέστες. της έλεγα πάμε για καφέ ή βόλτα και μου απαντούσε θα κάτσω να διαβάσω
έτσι όπως καθόμουν και την παρατηρούσα σαν να ήταν ένα έργο τέχνης ή ένα όμορφο τοπίο ένιωθα ερωτευμένος μαζί της.
δεν είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα. ίσως μόνο το σινεμά αν και δεν νομίζω να της άρεσαν οι ταινίες του Μπρους Λι.
είχαμε διαφορετικές παρέες, ζούσαμε σε διαφορετικούς κόσμους. αλλά εκείνη τη μαγική στιγμή που ξαπλωμένη ανάσκελα κρατούσε το βιβλίο σαν ένα τηλεσκόπιο που της έδειχνε άγνωστους πλανήτες και οι ανάσες της χοροπηδούσαν στα στήθη της ένιωθα μια βαθιά τρυφερότητα. ίσως αυτό να εννοούσε να εκδηλώνω τα συναισθήματα μου. η τρυφερότητα είναι σίγουρα συναίσθημα και μάλιστα από αυτά που γουστάρουν τα κορίτσια.
αν μπορούσε να ακούσει αυτές τις σκέψεις θα καταλάβαινε πως δεν είμαι ένας άξεστος που απλώς λιμπίζεται το εφηβικό εφήβαιο της.
ο ρομαντικός μου διαλογισμός διακόπηκε όταν άνοιξε η διπλανή μπαλκονόπορτα. ήταν η Τζένη η μεγάλη αδελφή της Διονυσίας. μου έκανε νεύμα να μπω.την ακολούθησα μέσα στη τραπεζαρία. διασχίσαμε το διαμέρισμα και καταλήξαμε στη πίσω πόρτα.
-τι γυρεύεις στη βεράντα μας, Ρωμαίε της πεντάρας?
-ήρθα να μιλήσω στη Διονυσία.
-η Διονυσία δεν θέλει να σου μιλήσει.
-θέλω να το ακούσω να το λέει η ίδια.
-είσαι τόσο κλισέ.
-είσαι τόσο ... μαλακισμένη. και τόσο αγενής. ήρθα επίσκεψη, δεν θα μου προσφέρεις κάτι?
-έχουμε σπιτικό παγωτό. παρφέ σοκολάτα. αλλά το φυλάμε για τους ευπρόσδεκτους. έλα να σου πω, ρε φιλαράκο. γιατί δεν αφήνεις ήσυχη την αδελφούλα μου?
το ύφος της ήταν πολύ πιο απειλητικό από τα λόγια της. φαινόταν έτοιμη να μου ξεριζώσει τη καρωτίδα. η φωνή της έμοιαζε με ψίθυρο οχιάς. οφείλω να ομολογήσω πως ήταν λίγο σέξι. αν δεν ήταν η αδελφή της Διονυσίας ...
-η Διονυσία είναι το κορίτσι μου.
-ναι, έχουμε κι αυτό το δυστύχημα.
-δεν μπορώ να καταλάβω την αδελφή μου. τι σου βρίσκει?
-ίσως ο συνδυασμός παιδαράς και ευαίσθητος καλλιτέχνης με κάνει ακαταμάχητο.
-ήταν ρητορικό το ερώτημα αλλά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου έχεις. αυτό που είσαι είναι αλήτης και κλεφτρόνι.
-διακρίνω μια εμπάθεια στη φωνή σου. και δεν είμαι κλεφτρόνι.
-κλέψατε τη BMW του γιατρού.
-την δανειστήκαμε για μια βόλτα. ήταν μια τόσο όμορφη βραδιά.
-και μετά τη κάψατε.
-ο Μάκης θυμήθηκε μια ταινία που συνέλαβαν κάποιον γιατί βρήκαν τα δακτυλικά του αποτυπώματα σε ένα κλεμμένο αμάξι.
-πως μπορείς και κάνεις παρέα με αυτόν τον ψυχάκια?
-είναι ο μόνος που ξέρει αυτό το κόλπο που βάζεις μπρος στο αυτοκίνητο με γυμνό καλώδιο.
το έπαιζα άνετος και πνευματώδης μαζί της αλλά κατά βάθος είχα αρχίσει να νιώθω άσχημα. απορούσα πως κάποιος μπορούσε να πιστεύει πως είμαι τόσο απαίσιο άτομο και να θεωρεί "δυστύχημα" που η αδελφή της βγαίνει μαζί μου.
ήξερα πως μερικά από αυτά που κάναμε με τον Μάκη ήταν τρελά και επικίνδυνα και ότι ο Μάκης ήταν κι αυτός λίγο τρελός αλλά ήταν ο καλύτερος μου φίλος. ήμασταν φίλοι από το νηπιαγωγείο. τον Μάκη βέβαια τον είχαν διώξει γιατί υπήρξε ένα περιστατικό με κάτι σπίρτα και ένα απανθρακωμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά ήταν υπερβολικό ότι είχαν κινδυνέψει παιδάκια γιατί ήμασταν στην αυλή και παίζαμε. απλώς στεναχωρηθήκαμε εκείνη τη μέρα γιατί κάηκαν και τα δώρα μας που ήταν κάτω από το δέντρο.
η φιλία, στα δεκαπέντε τουλάχιστον, είναι είναι o'τι πιο σημαντικό. διάβασα κάπου μετά από χρόνια πως η εφηβεία είναι μια κόλαση από την οποία κάποιοι κατορθώνουμε και επιβιώνουμε. αναρωτιόμουν πως κατόρθωσα και επιβίωσα. ο Μάκης πάλι όχι.
τώρα που το σκέφτομαι ήταν η παρουσία του Μάκη που έκανε τη μοναξιά λιγότερο τοξική και τη ζωή κάπως υποφερτή. ποτέ δεν τον θυμάμαι κακόκεφο. το μόνο που του χαλούσε τη διάθεση ήταν το σχολείο. κάθε πρωί η ίδια ιστορία. τον πετύχαινα στο πεζούλι απέναντι από το σχολείο να καπνίζει τα άφιλτρα του. "πάμε για μπιλιάρδο" "πάμε στο θηλέων να πειράξουμε τις μυξοπαρθένες" "πάμε στο κέντρο να δούμε καμιά τσόντα".
πάντοτε είχε μια δελεαστική πρόταση και πάντοτε λεφτά στις τσέπες για να κεράσει τα πάντα. δεν ρωτούσα αλλά ήξερα πως δεν ήταν χαρτζιλίκι από τον πατέρα του.
μου έφερε δώρο τη πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα. δεν μπορούσα να την πάρω καν σπίτι μου γιατί τι θα έλεγα στους γονείς μου. ήμουν καλό παιδί κι ο άι Βασίλης μου έφερε μια Fender Stratocaster. δεν θα με πίστευαν ήταν Μάρτιος.
την έκρυβα σε μια αποθηκούλα και την έβγαζα μόνο για τις πρόβες. ήμουν ο πρώτος στη Νέα Σμύρνη που είχα strat. αυθεντική αμερικάνικη, όχι αυτές τις ψευτογιαπωνέζικες που έβγαλαν αργότερα. έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια και καμιά φορά μέσα στη νύχτα όταν με πιάνει νοσταλγία για το καλοκαίρι του 76 την βγάζω και την γρατζουνάω.
στο σπίτι έκανα εξάσκηση με μια ακουστική που μου είχε δώσει η θεία μου. ο ξάδελφος μου είχε πάει να σπουδάσει στην Ιταλία και την άφησε πίσω.
όταν αργότερα έφυγα για Αμέρικα μου έστελνε πολυσέλιδα ανορθόγραφα γράμματα με κάθε λεπτομέρεια της ζωής του, του έρωτα του με την Βάσω. στο τέλος με έβριζε που τον παράτησα και δεν είχε με ποιον να κάνει κοπάνες και να πάει στα τσοντάδικα. μου ευχόταν να μου πέσει ο πούτσος από το κρύο και να γυρίσω ευνούχος στην Ελλάδα.
αυτός ήταν ο Μάκης για μένα, ακόμα και τώρα μου λείπει. δεν είχα την απαίτηση να καταλάβει κανείς τη φιλία που μας έδενε. πολύ περισσότερο η Διονυσία και η αδελφή της.
αυτό που είχα ανάγκη όμως αυτή τη στιγμή ήταν να με συμπαθήσει η Τζένη. να μου πει "έλα, κάτσε να σου βάλω ένα παγωτό να φας. θα σε δροσίσει με αυτή τη ζέστη" να με ρωτήσει πως πάει η μουσική μου και πόσο θέλει να έρθει να με ακούσει. να αφήσει η Διονυσία το βιβλίο στο κρεβάτι. να κάτσουμε όλοι στη κουζίνα και να γελάμε. να επιμένουν να μου βάλουν δεύτερο μπολάκι παγωτό γιατί θέλουν να με περιποιηθούν. δεν είμαι ο ανεπιθύμητος αλήτης.
άνοιξε η πόρτα και σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη μου βγήκε η Διονυσία
-τι γυρεύεις εδώ?
-θέλω να σου μιλήσω.
-εγώ δεν θέλω.
η Τζένη μου έριξε ένα βλέμμα κακιασμένης ικανοποίησης. έπρεπε να το παίξω σκληρός και αυταρχικός.
-έχω πρόβα τώρα, έτσι κι αλλιώς. δεν προλαβαίνω. θα σε περιμένω στο παγκάκι στις εννιά. ξέρεις εσύ.
της έκλεισα το μάτι και αποχώρησα πριν της δώσω την ευκαιρία να πει όχι.
έτσι κάνουν οι σκληροί άντρες.
δεν θέλω να γράφω ποίηση
θέλω να τρώω ποιήματα
να τσαλακώνω τις σελίδες
και να τις χώνω στο στόμα μου
να γίνονται οι λέξεις θερμίδες
κι εμείς μαϊμούδες στη ζούγκλα
να πηδάμε από δέντρο σε δέντρο
δεν τρώμε όνειρα
ούτε ρομαντικές πανσέληνους
μόνο ζουμερούς λωτούς
που κάνουν καλό στο ανοσοποιητικό
και μας γεμίζουν νόστιμα ζουμιά
προσγειωνόμαστε σε ένα ξέφωτο
μια πίστα χορού με ντίσκο μπάλα
στη μια μεριά
ένα κρεβάτι στην άλλη
κοιταζόμαστε στα μάτια
πριν ξεκινήσει το ηδονικό μεθύσι
είσαι η μουσική που με κάνει να χορεύω
είμαστε κι οι δυο λάτρεις
του οριζόντιου χορού.
Γιώργος Τρίκερι
ο θρύλος λέει ότι ο άγνωστος εφευρέτης τους σκακιού, πλήρωσε με τη ζωή του τη θαυμαστή του επινόηση. όταν την παρουσίασε στην αυλή του σουλτάνου, εκείνος θορυβημένος απο τα μυστικά που έκρυβε το παιχνίδι, τον αποκεφάλισε πάνω στην σκακιέρα. Από τότε, μια σκιά βίας και αίματος, εκδίκησης και διπλωματίας, φόβου και καταπίεσης, υποκρισίας και ειλικρίνειας ακολουθεί το παιχνίδι...
«Σε αγάπησα πολύ, δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ», της είπε.
Οι άνθρωποι που επιτίθενται με τέτοια ευθύτητα, είναι και κακοί στο σκάκι. Μόνο μέλημά τους είναι η εξολόθρευση του αντιπάλου σε όσο το δυνατόν λιγότερες κινήσεις. Κοιτάζουν ευθεία στο τετραγωνάκι του βασιλιά και έχουν ονειρώξεις με τον εκκωφαντικό θόρυβο της συντριβής ενός βασιλιά πάνω στη σκακιέρα.
«Σε ερωτεύτηκα πολύ, δεν σε αγάπησα ποτέ» απάντησε.
Οι άνθρωποι που απαντούν με τέτοια διπλωματία εφευρίσκουν τεχνικές εκφοβισμού και εντυπωσιασμού του αντιπάλου τους, μόνο και μόνο για να του υπενθυμίσουν πως γνωρίζουν πολύ καλά ότι περιφέρεται άσκοπα στη σκακιέρα χωρίς καμία στρατηγική.
Check
«Δεν πρόλαβα», συνέχισε.
Αυτός που κερδίζει εν τέλει στο σκάκι, δεν είναι ούτε ο πιο αδίστακτος, ούτε αυτός που διψά για εκδίκηση. Αλλά.....αυτός που έχει την ικανότητα να αφοπλίζει τον αντίπαλό του.
Roi- mat.
Γεωργία Καλδάνη
Σκηνοθεσία Wes Anderson, παίζουν οι Owen Wilson, Adrien Brody
Οι ταινίες του Άντερσον είναι άμεσα αναγνωρίσιμες γεγονός που τον τιμά και ισχύει για ελάχιστους σκηνοθέτες. Έχουν δική τους ταυτότητα και η αυτοπεποίθηση στις επιλογές του είναι εμφανής. Με πολλές εύστοχες ατάκες και σκηνές μαύρου χιούμορ δείχνει ότι ο κωμικός του συγχρονισμός είναι εξαιρετικός κι έχει την όρεξη να φροντίζει τους παρατηρητικούς θεατές με έξυπνα μικρά δωράκια. Επίσης έχει την ικανότητα να κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, σχεδόν να μαγεύει το θεατή του με την εξέλιξη της υπόθεσης προς ένα απρόσμενο και συναρπαστικό φινάλε κι αυτό να γίνεται πάντοτε με διασκεδαστικό τρόπο. Οι θεατές που ψάχνουν αυτό αποχωρούν ικανοποιημένοι.
Το πρόβλημα με τον κινηματογράφο του Άντερσον είναι ότι δεν αφήνει τα συναισθήματα ν’αναπτυχθούν. Οι ήρωες ξεκινούν ένα συναισθηματικό, υπαρξιακό ταξίδι στην Ινδία για ν’αναθερμάνουν τις σχέσεις τους και να συναντήσουν τη μητέρα τους. Αυτή είναι μια καλή αρχή με πολλά υποσχόμενες παραμέτρους. Η ταινία μας γεμίζει με όμορφες εικόνες αλλά, επηρεασμένη από το ρυθμό της που φέρνει στο νου αυτόν ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, τείνει να τις παίρνει πίσω σύντομα και δεν μας αφήνει να τις χαρούμε και να τις χορτάσουμε. Είναι γεμάτη κινήσεις, αλλά χωρίς πράξεις. Κάθε ελπίδα για παρέκκλιση, κάθε ροπή προς τη φαντασία χάνεται στο έλεος αυτού του ρυθμού.
Οι ήρωες είναι επίσης δέσμιοι του κι έτσι δεν προλαβαίνουμε να τους δούμε σε βαθύτερους προβληματισμούς. Είναι αναγκαίο; Ναι, γιατί το σινεμά που σέβεται τον εαυτό του, και αυτή την εντύπωση έχουμε πάντα στις τεχνικά άψογες κι ευρηματικές ταινίες του Άντερσον, σέβεται τον άνθρωπο με τον ρυθμό του, του δίνει την ευκαιρία να πάρει ανάσα, να είναι αληθινός και δεν τον μεταχειρίζεται σαν ρομπότ καθ’ όλη τη διάρκεια. Δεν τον αναγκάζει να υποταχθεί εξ’ολοκλήρου στο ρυθμό της ταινίας γιατί έτσι του αφαιρεί τον ανθρώπινο ρυθμό του. Κι αν πρέπει να το κάνει, ας επινοήσει έναν υψηλότερο στόχο για τον ήρωά του. Οι καλές ταινίες αφορούν σε βάθος τον άνθρωπο και τα πραγματικά προβλήματά του κι όταν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με το παρελθόν οφείλουμε να το συμπεριλάβουμε εάν θέλουμε να υπάρχει συνέχεια. Ο Άντερσον καταφέρνει να μας πείσει ότι οι ήρωες περνούν κάποιου είδους συναισθηματικές εμπειρίες αλλά αυτές δεν καταφέρνουν να εισπραχθούν από το θεατή γιατί τους δίνεται λίγος χρόνος, κόβονται απότομα από την ανάγκη για συγχρονισμό με τον υπόλοιπο ρυθμό της ταινίας. Δεν υπάρχει λόγος για τέτοιου είδους ανάγκη.
Όσο κι αν οι ήρωες είναι συμπαθείς, κι ο σκηνοθέτης δείχνει με πολλούς τρόπους ότι τους αγαπά, το διαχρονικό σινεμά ξεπερνά την παγίδα της συμπάθειας. Οι άνθρωποι χάνουν την αξία τους όταν τους θεωρούμε μόνο συμπαθείς, γλυκούς ή χαριτωμένους γιατί με αυτό τον τρόπο ασχολούμαστε μόνο επιφανειακά μαζί τους. Ίσως δεν τους αγαπά αρκετά ώστε να τους αναπτύξει βαθύτερα. Πρέπει να έχουν ουσιαστικότερους προβληματισμούς για να υπάρξουν, για να βοηθήσουν κι εμάς εν τέλει να ταυτιστούμε μαζί τους. Αλλιώς, απλά διεκπεραιώνουν την ιστορία σαν ήρωες ενός διασκεδαστικού παιχνιδιού. Ως γνήσια τέκνα δυσλειτουργικής οικογένειας έχουν όντως πρόβλημα αλλά βλέπουμε μόνο την έκφρασή του, την ανάγκη τους να το εκτονώνουν παίρνοντας φάρμακα. Κι όταν τελικά πλησιάζουν τη μητέρα τους για να πουν δυο λόγια, αυτά που λέγονται δεν δικαιολογούν το ταξίδι αφού περιέρχονται σε κωμικές διεξόδους που μόνο διέξοδοι δεν είναι και τελικά το πρόβλημα διαιωνίζεται. Στο τέλος έχουμε την εντύπωση ότι είδαμε μία οπτικά άρτια ταινία με συμπαθητικούς χαρακτήρες. Ίσως για κάποιους αυτό είναι αρκετό, αρκεί να ξέρουν ότι αυτό μόνο βλέπουν.
Νίκος Παππάς
επισκεφτείτε το blog του Νίκου:http://nikolaspappas.blogspot.gr/
κυκλοφορεί το βιβλίο του Νίκου Παππά
Σινεφίλ Εμπιστευτικό
Γεια σας! Τι κάνετε; Πως περνάτε; Ταινίες βλέπετε; Για να δούμε κάποιες ταινίες που είδα εγώ και που θα τις σχολιάσω πάντα με αγάπη!!!
Fading Gigolo. Τραγική ταινία (με αγάπη είπα πως θα σχολιάσω ε;) του Τζόν του Ταρτούρου! Ο Γούντι Άλεν μένει άφραγκος και ο φίλος του ο Ταρτούρος αποφασίζει να γίνει ζιγκολό για να τον σώσει από την χρεωκοπία. Η Σάρον Στόουν δεν θυμίζει σε κάτι από την παλιά της αίγλη ως sex symbol της δεκαετίας του 90'.
Sleep Tight. Η Αλλιώς ο Θυρωρός! Ισπανική ταινία, θρίλερ, του Χάουμε Μπαλαγκουέρο (αν δεν ήξερα ότι είναι σκηνοθέτης θα τον έκανα παίκτης της Σαν Λορέντζο) με πρωταγωνιστή τον εκπληκτικό Λουίς Τοσάρ. Ένας σαραντάρης μοναχικός θυρωρός ο Σεσάρ, αναπτύσσει σχέση έρωτα και μίσους με μία όμορφη ένοικο της πολυκατοικίας που δουλεύει, την Κλάρα. Ο Τύπος ο οποίος είναι ανώμαλη περίπτωση και θα το διαπιστώσετε κάνει απίστευτα σαδιστικά πράγματα και χαίρεται τόσο πολύ που τον φτιάχνει! Εμένα μου άρεσε το ταινιάκι αυτό σας το προτείνω αν και κοιτάξτε κάτω από το κρεββάτι σας πριν πέσετε για ύπνο το βράδυ!
Sin City: A dame to kill for. Πόσο την περίμενα αυτή την ταινία! Με απογοήτευσε! Και η Eva Green δεν τα λέει! Σαν μοιραία γυναίκα δεν με έπεισε (την συμπαθώ τα μάλα) αλλά δεν τα λέει! Τέσσερις λοιπόν σπονδυλωτές ιστορίες βίας και εκδίκησης που διαδραματίζονται στην ''αμαρτωλή πόλη'' θα δείτε. Από εκεί και πέρα κατώτερο φιλμ σε σχέση με το πρώτο sin city.
Gone Girl. Η πολυαναμενόμενη ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ. Θρίλερ μυστηρίου με πολλές ανατροπές και πλοκή που τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια σου (πως τα λέω...). Η Ιστορία περιστρέφεται γύρω από την εξαφάνιση της Έιμι, γυναίκας του Νικ Ντιουν, στην πέμπτη επέτειο του γάμου τους. Αντιφάσεις, ψέμματα, κρυμμένα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και σε προβληματίζουν σαν θεατή! Μην βιαστείτε να κατατάξετε την ταινία σε ένα είδος όπως π.χ. φιλμ νουάρ η θρίλερ. Η ταινία είναι μαύρη κωμωδία η καλύτερα φάρσα. Εξάλλου ο Ντέιβιντ σε σχεδόν όλες του τις ταινίες παίζει με το κοινό και με τα νεύρα μας!
Για το τέλος άφησα την καλύτερη ταινία αυτής της περιόδου που διανύουμε. Δηλαδή το must της εβδομάδας, του μήνα, γενικά...! Relatos Salvajes ή αλλιώς Ιστορίες για αγρίους. Η Μαύρη κωμωδία από την Αργεντινή που θα σας κάνει να γελάτε μία εβδομάδα όπως και ο γράφων! Η ανισότητα, η αδικία, η προδοσία, η καταπίεση σε έξι φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του θεατή. Θα οδηγηθούν σε παραφροσύνη οι πρωταγωνιστές; Θα χάσουν τον έλεγχο; Εσείς θα τους συγχωρέσετε; Χιχιχιχιχιχι....!!!
Το ''Twin Peaks''επιστρέφει στην τηλεόραση άκουσα! Επίσης άκουσα ότι ο Tim Burton θα κάνει ριμέικ την ''Mary Poppins'' με την Κέιτ Μπλάνσετ. Τέλος έρχεται στην Ελλάδα την άλλη εβδομάδα η ταινία '' 71' '' που άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Αναμένουμε, μέχρι τότε δυνατά και κινηματογραφικά! (…...)
Π. Πόντικας.
''..Φανατικός είναι συνήθως κάποιος διστακτικός που πήρε μια απόφαση..''
Μάικλ Μπράουν. Η δολοφονία του νεαρού αυτού είναι η αιτία που ''βράζει'' το Σέντ Λιούις των Η.Π.Α. Ένας λευκός αστυνομικός σκότωσε εν ψυχρώ τον αφροαμερικανό νεαρό και αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν ταινίες που έχουν στο επίκεντρο τους τον αγώνα κατά του ρατσισμού.
12 Angry Men. Το απόλυτο αριστούργημα του Παγκόσμιου Κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία του Σίντει Λιούμετ που θίγει τον ρατσισμό, την κοινωνική αδιαφορία και την αξία της δημοκρατίας. Ο Henry Fonta στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αλλάζω δεκαετία και φτάνουμε πια στο 1962. To kill a mocking bird. Χαρακτηριστική ταινία για τα αντιρατσιστικά της μηνύματα. Ο Γκρέγκορι Πεκ στο απόγειο της καριέρας του δίνει μια σπουδαία ερμηνεία. Το 1967 κυκλοφόρησε η ταινία ''Μάντεψε ποιος θα έρθει το βράδυ''. Πρωτοποριακή ταινία, ασχολείται με ένα δείπνο σε μια μεγαλο – αστική οικογένεια και τις αντιδράσεις που προκαλεί η κόρη όταν φέρνει να γνωρίσει στους δικούς της τον Αφροαμερικακό μνηστήρα της, τον οποίο ενσαρκώνει ο Σίτνει Πουατιέ.
Ο Μισισίπης Καίγεται. Αριστουργηματική ταινία (από τις αγαπημένες μου) σε σκηνοθεσία Άλαν Πάρκερ. Δύο πράκτορες του FBI ερευνούν ένα τριπλό ρατσιστικό έγκλημα που έκανε η Κου - Κλουξ – Κλαν και έρχονται αντιμέτωποι με τους κατοίκους της περιοχής. Ένας συγκλονιστικός Τζιν Χάκμαν, στο πλευρό του ο Γουίλιαμ Νταφόε. Πολύ καλή και η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. Το τέλος της δεκαετίας του 80' μας προτρέπει να κάνουμε το ''σωστό''! Do the right thing. H ταινία του Σπάικ Λι περιγράφει το τι συμβαίνει στην πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού στο Μπρούκλιν και πως οι εντάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ανοιχτές συγκρούσεις και πολύ βία.
Η Ετυμηγορία (A time to kill). Ένας νεαρός δικηγόρος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί έναν Αφροαμερικανό που δολοφόνησε δύο λευκούς και βίασε ένα δεκάχρονο κοριτσάκι. Μάθιου ΜακΚόναχι, Σάμουελ Τζάκσον και Σάντρα Μπούλοκ πρωταγωνιστούν στην ταινία του Τζόελ Σουμάχερ. Το 1998 κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες ένα φιλμ που ασχολείται με τον νεοναζισμό. Ο ήρωας της ταινίας, ένας πρώην νεοναζί , που βρίσκεται στη φυλακή επειδή σκότωσε έναν Αφροαμερικανό. Η Σκηνή του πεζοδρομίου δεκαέξι χρόνια αργότερα ακόμα σε ανατριχιάζει. Ο Έντουαρντ Νόρτον μας συστήνει την Αmerican History X.
This is England. Τον Ιούλιο του 1983 ο δωδεκάχρονος Σόν ο οποίος έχει χάσει τον Πατέρα του στον πόλεμο των Φώκλαντς, γίνεται μέλος μιας ομάδας σκινχεντ, η οποία από απλούς βανδαλισμούς θα περάσει σε ρατσιστικές πράξεις βίας. Πολύ ωραίο φινάλε, πολύ ωραία ταινία. Και φτάνω στην τελευταία ταινία του Ταραντίνο, Django Unchained, όπου ένας Γερμανός κυνηγός επικηρυγμένων ελευθερώνει τον Σκλάβο Τζάνγκο και τον βοηθάει να βρει την γυναίκα του, η οποία είναι σκλάβα σε μια φυτεία του Νότου. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο πότε θα πάρει Οscar;;;; Άσχετο, απλώς παιδιά εκεί στο Hollywood δεν έχετε καταλάβει ότι είναι ο καλύτερος ηθοποιός αυτήν την στιγμή! Καλές προβολές και καλούς προβληματισμούς!
Π. Πόντικας.
Πήρε τις εικόνες από μια Βαρκελώνη που μόνο ο ίδιος ξέρει να ξεναγεί, δανείστηκε λέξεις από μια άλλη εποχή που μόνο εκείνος μπορεί να προφέρει σωστά, έδωσε πνοή σε ξεχασμένου ήρωες που μόνο εκείνος έχει αγαπήσει τόσο πολύ και έφτιαξε μια νέα ιστορία.
Μια νέα αφορμή να εύχομαι να είχα στο μυαλό μου τις εικόνες, στο στόμα μου τις λέξεις και σε μια ανάμνηση τους ήρωές του.
Όταν ένα βιβλίο γράφεται με τόση δύναμη, τόση ευαισθησία και τόση ζωντάνια λες και η ζωή του συγγραφέα εξαρτάται από το αποτέλεσμα, τότε και μόνο τότε μπορεί το ίδιο το αποτέλεσμα να ικανοποιήσει το όνειρο του δημιουργού και να δικαιώσει εκείνους που εμπιστεύτηκαν τις ώρες ή τις μέρες τους για να το διαβάσουν.
Γιατί όπως λέει και ο συγγραφέας "σκοπός είναι να γράφεις για τους άλλους και όχι για σένα...αν θέλεις να γράψεις για σένα μπορείς κάλλιστα να βάλεις όλη σου την έμπνευση και να γράψεις τη λίστα για το σούπερ μάρκετ!"
Tο έχω διαβάσει χρόνια τώρα..δεν ξέρω πως μου ήρθε ξάφνου πάλι στο μυαλό ....το βιβλίο του Carlos Ruiz Zafon, μια ιδιόμορφη συνέχεια της Σκιάς του Ανέμου, λέγεται "Το παιχνίδι του αγγέλου'' ενώ αξίζει να κατεβάσει κανείς και τη μουσική που ο ίδιος ο Zafon έχει γράψει για κάθε βιβλίο.
Γεωργία Καλδάνη
ίσως είμαι οι γονείς μου
ίσως είμαι το σκοτάδι του τυφλού που ποτέ δεν ζητιάνεψε
ίσως είμαι η Σοφία που ήρθα στην Αθήνα κι έγινε Σόφι
ή ο αδελφός της που έγινε Εβίτα
μπορεί να είμαι το alter ego εκείνου του σκηνοθέτη
που μου την έπεσε
μετά την έπεσε και σε σένα
και μετά έπεσε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το Floral
κι έκλαιγε όλη τη νύχτα.
ίσως είμαι η άγνοια κι η προκατάληψη,
ο αδέσποτος σκύλος που κοιμάται στη βροχή
την ίδια ώρα που ο αδελφός του τρώει φουα γκρα
στο Κολωνάκι
ίσως είμαι ο μετανάστης
ή η πατρίδα του που δεν τον ήθελε πια
ίσως είμαι η βραδιά που χωρίσαμε
ίσως εκείνη η ασπρόμαυρη ταινία στο Alphaville
που μου έκανες τράκα στο διάλειμμα
κι άγγιξα το χέρι σου καθώς σου άναβα
το ένιωσες κι εσύ το ρίγος εκείνο
κι έγραψες το τηλέφωνο σου
στο τσαλακωμένο πρόγραμμα δίπλα
στην φωτογραφία της Σάρλοτ Ράμπλινγκ
ίσως πριν τρελαθώ ήμουν κάποιος αξιοπρεπής
που λεγόταν Γιάννης Αλεπουγιάννης
ή απλώς ήμουν μια αλεπού που την έλεγαν Γιάννη
ίσως διάλεξες εκείνον αντί για μένα
επειδή τα φιλιά του είχαν γεύση
καυτής μουστάρδας
και τα δικά μου ήταν απλώς
"άνοστα"
ίσως τώρα που πήρες διαζύγιο
κι η κόρη σου σπουδάζει στο Λονδίνο
κάτσεις και γράψεις εκείνο το μυθιστόρημα
και μου αφιερώσεις εκείνο το κεφάλαιο
που μου είχες υποσχεθεί.
Γιώργος Τρίκερι
 |
| Roy Lichtenstein |
Οι χειρότεροι συνομιλητές μακράν είναι αυτοί που μιλάνε πιο αργά και από δασκάλα πρώτης δημοτικού που διδάσκει την αλφάβητο στα εξάχρονα. Κάθε λέξη τραβιέται από το πρώτη της γράμμα έως το τελευταίο και μέχρι να σε βρει η επόμενη έχεις ανακαλύψει την πενικιλίνη, έχεις πάρει ένα νόμπελ ειρήνης για την δραστηριότητά σου στην Αφρική και έχεις τελειώσει όλη την προεργασία του μαγειρέματος για το μουσακά.Όταν τελείωσε, την αφήγηση μιας μικρής ιστορίας με θέμα πως ένα πιθηκάνθρωπος μπορεί να ξεφλουδίσει δέκα πικραμύγδαλα με το ένα χέρι και μου πιλάτεψε αρκετά με τις αργές παύσεις και τα δραματουργικά στοιχεία του βήχα και του ψησίματος του πώγωνα και αφού εγώ είχα ήδη χρονομετρήσει την παύση μεταξύ λέξεων κοντά στο τελευταίο ολυμπιακό ρεκόρ του Γιουσείν Μπολτ στα 4 επί 100 μέτρα, με ρώτησε «Φαντάζεσαι;;;». Του απάντησα ότι μπορώ να φανταστώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ανάμεσα στα διάκενα της αφήγησης.
Όταν με ξαναπήρε τηλέφωνο να βρεθούμε, του το έκλεισα βιαστικά λέγοντάς του πως είμαι στην ουρά για να πληρώσω τη ΔΕΗ και έχω μόνο 113 άτομα μπροστά μου και ότι δεν προλαβαίνω να του μιλήσω. Για ένα περίεργο λόγο δεν με ξαναπήρε ποτέ. Τι πταίει;
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
κεφάλαιο πρώτο
η Κάτια έπεφτε στο κρεβάτι, σκεπαζόταν με το σεντόνι χωρίς να βγάλει τα ρούχα της. είχε ένα μικρό φορητό φακό μαζί της. μόλις άκουγε το ροχαλητό της γιαγιάς από την διπλανή κάμαρα έβγαινε στη βεράντα και σκαρφάλωνε τα κάγκελα.
περνούσε ανάμεσα στις τριανταφυλλιές του κήπου σαν να ήταν ναρκοπέδιο. αφού βεβαιωνόταν ότι σε κανένα από τα γειτονικά σπίτια δεν υπήρχε αναμμένο φως ούτε κάποιος γείτονας δεν είχε βγει να καπνίσει το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας ξεκινούσε ένα σπριντ προς τη παραλιακή.
ήξερε που θα με βρει. με τη Κάτια είχαμε μια μεταφυσική σχέση. την έβλεπα όλη τη νύχτα να χορεύει με διάφορους. την κερνούσαν ποτά και της έκαναν όλα τα χατίρια με την ελπίδα πως θα περάσουν τη νύχτα μαζί της. εγώ καθόμουν με τη παρέα από μακριά και την παρατηρούσα.
το ήξερε πως τη κοιτούσα και χόρευε όσο προκλητικά μπορούσε. προφανώς ήθελε να ζηλέψω. ίσως και να ζήλευα αλλά σιγά μην το άφηνα να φανεί. εκείνη την εποχή είχα σχέση με την Διονυσία. η Διονυσία ήταν τρομερά ζηλιάρα και ήταν ικανή να μου βγάλει τα μάτια αν με έπιανε να κοιτάω άλλη κοπέλα και δεν το εννοώ μεταφορικά.
μια φορά με είδε να μιλάω με μια κοπέλα, μια φίλη της αδελφής μου, έφυγε τρέχοντας χωρίς εξήγηση. η χρονιά ήταν 1976 οπότε μην ρωτάς γιατί δεν την πήρα στο κινητό. ούτε στο σταθερό δεν μπορούσα να τη πάρω. οι γονείς της με μισούσαν γιατί με θεωρούσαν αλήτη. ίσως και να ήμουν λιγάκι.
το επόμενο απόγευμα στήθηκα έξω από το σπίτι της. κατά τις έξι ο πατέρας της πήγαινε για ψάρεμα και η μάνα της σε μια γειτόνισσα για καφέ και κουτσομπολιό. εκείνη την εποχή έπρεπε να λειτουργούμε σαν κατάσκοποι, να γνωρίζουμε όλες τις κινήσεις του εχθρού για να επιβιώσουμε.
το πρόβλημα δεν ήταν πως θα έφτανα στο διαμέρισμα της Διονυσίας. ένα απλό σκαρφάλωμα στο τοιχάκι της πυλωτής και ένα πήδημα από την διπλανή βεράντα. εκτός από κατάσκοπος ήμουν και άριστος διαρρήκτης. το πρόβλημα ήταν τι θα της έλεγα. με έπρηζε κάθε φορά να της λέω τα συναισθήματα μου και πως νιώθω.
κάθε φορά η ίδια συζήτηση, κάθε φορά πιο σύνθετη και με περισσότερες άγνωστες λέξεις
-πως θέλεις να νιώθω, ρε Διονυσία? είμαι δεκαέξι χρονών, τα έχουμε ήδη τρεις μήνες. τα βράδια σε σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ. νιώθω πως ήρθε η ώρα να κάνουμε σεξ επιτέλους. τρελό, παθιάρικο σεξ. αυτό νιώθω. και μια τρομερή πείνα. έχει τίποτα στο ψυγείο?
-αυτά δεν είναι συναισθήματα. είναι τα ζωώδη ένστικτά σου. δεν μπορείς να εξισώνεις τη λαχτάρα σου για τα χτεσινά μακαρόνια με την επιθυμία σου για μένα. πρέπει να εξετάσεις τα κίνητρα σου. αν αυτό που αισθάνεσαι για μένα είναι ειλικρινής συναισθηματική ανάγκη ή φτηνός σωματικός πόθος. πρέπει να ξεκαθαρίσεις την ηδυπαθή ομίχλη του μυαλού σου. δεν χρειάζεται να κάνουμε βιαστικές κινήσεις. πρέπει να δώσουμε χρόνο στη σχέση μας να ωριμάσει.
-αλήθεια, έχει μακαρόνια στο ψυγείο?
Γιώργος Τρίκερι
για να διαβάσεις τη συνεχεία πάτησε εδώ.
