soulpie cinema presents ... Home by Yann Arhtus Bertrand.

Ο διεθνούς φήμης φωτογράφος Yann Arhtus Bertrand κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ένα ντοκιμαντέρ που θα μας βάλει όλους σε σκέψεις.Το Home δημιουργήθηκε με πλάνα από 54 χώρες και 120 τοποθεσίες σε 217 ημέρες ,παρουσίαζοντας τα τόσα θαύματα του πλανήτη Γη. Οι παραγωγοί του Home είχαν τη μοναδική ευκαιρία να δουν την αλλαγή του περιβάλλοντος της γης από μία διαφορετική σκοπιά. Στα 200.000 χρόνια της ύπαρξης του πλανήτη μας , η ανθρωπότητα έχει αναστατώσει την ισορροπία της φύσης. Κάποιοι ειδικοί πιστεύουν ότι έχουμε λιγότερο από 10 χρόνια για να μπορέσουμε να αποτρέψουμε αυτήν την κατάσταση αλλιώς η καταστροφή θα είναι τόσο μεγάλη που δε θα μπορεί να αποτραπεί. Το Home δείχνει την προοπτική ότι αν δεν κάνουμε κάτι γρήγορα ρισκάρουμε να χάσουμε το μοναδικό σπίτι που έχουμε.Δείτε αυτό το πραγματικό αριστούργημα.


Παρακολουθήστε την ταινία πατώντας το link :
http://www.youtube.com/watch?v=jqxENMKaeCU&feature=watch-now-button&wide=1

Παράξενη στροφή

Είσαι πάντα ελεύθερος να αλλάξεις γνώμη και να διαλέξεις ένα διαφορετικό μέλλον; Η ένα διαφορετικό παρελθόν;
Φαντάσου ένα μέλλον με εκατοντάδες χιλιάδες νήματα και το παρελθόν σαν ένα ύφασμα που δεν μπορείς να το ξηλώσεις. Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.
Οδηγώντας προς το μέλλον κοίτα, από τον καθρέφτη, προς τα πίσω και δες το παρελθόν σαν μια ξένη χώρα όπου τα πράγματα τα κάνουν διαφορετικά εκεί. 
Όσο πιο πολύ πίσω πάς στο παρελθόν, τόσο πιο μακριά στο μέλλον μπορείς να δεις. 
Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Στη ζωή δεν έχει σημασία τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πως το θυμάσαι. 
Άνοιξε αν μπορείς χωρίς να κλάψεις το παλιό σου σημειωματάριο με διευθύνσεις. Δεν θυμάσαι μέρες, θυμάσαι στιγμές. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου στην πραγματικότητα αλλά όχι στις αναμνήσεις. 
Το παρελθόν δεν είναι νεκρό, στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν, είναι πρόλογος. Φοβάσαι να πας πίσω στο χθες. Ίσως γιατί ήσουν κάποιος άλλος. Οι αναμνήσεις όπου και να τις αγγίζεις πονούν.


Π.Πόντικας

feels like flying

Σήμερα έπεσα απ’ το κρεβάτι μου. Mental breakdown on the way. Το βλέπω να πλησιάζει με χάρη. Φαινομενικά έχει κρύο. Εγώ όμως γιατί καίγομαι? Γιατί ξυπνάω τα βράδυα εξαιτίας της ανυπόφορης ζέστης? Ίσως γιατί τα όνειρα μου με πάνε πίσω στο καλοκαίρι. Εκεί που έκανα με χαρά εκείνο το πρώτο βήμα προς την καταστροφή (drama queen).
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι εγώ ανυπομονώ. Δεν ξέρω γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε αυτή την ψευδαίσθηση... ότι άμα φύγουμε απ΄τη χώρα θα φύγουμε κι απ’τα προβλήματα μας. Λειτουργεί όμως. Άραγε κι εκεί θα καίγομαι? Στους μείον 7?


Μικρά λάθη. Μικρά γεγονότα, βασικά, που από μόνα τους δεν έχουν καμία αξία. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Σε φθείρουν, ύπουλα και αργά. Μέχρι που κάποια στιγμή στις πέντε τα ξημερώματα πέφτεις απ’ το κρεβάτι σου και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όλα καλά. Όσο κι αν είχες καταφέρει να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά, όσο κι αν το πίστευες, ο ίδιος σου ο οργανισμός έρχεται να σου αποδείξει περίτρανα ότι κάνεις λάθος. Γενικά υποφέρω από ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αλλιώς δε θα ήξερα τι μου γινόταν. Φυσικά εμφανίζονται τη νύχτα, όταν ο αγώνας του «είμαι καλά» μπαίνει σε μια παύση.
Είναι δύσκολο να είσαι καλά. Διόρθωση. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι καλά.
Άπαξ και πάρεις τη μεγάλη απόφαση να προσπαθήσεις να είσαι καλά σε μια περίοδο που όλα πάνε στραβά, πρέπει να το τηρήσεις. Δε μπορείς να τα παρατήσεις στα μέσα του δρόμου γιατί τότε η κατάρρευση θα είναι ακόμη πιο οδυνηρή. Τι κάνεις όμως όταν η λύση (με την αρχαιοελληνική σημασία του τέλους) αυτής της περιόδου είναι τόσο μακρινή που δε φαίνεται καν?


missA insanE

5:00 π.μ

Henri de Toulouse-Lautrec

τινάχτηκα στον ύπνο μου
κι άρχισα να σε ψάχνω
στα γυμνά καλώδια
στις ψηφιακές αναμνήσεις
στο κόκκινο κρεββάτι σου
δεν χωράς στις φτωχές μου διαστάσεις
οι βελόνες μου δεν τρύπησαν το κρανίο σου
τα λάθη μου δεν ήταν σημαίες
ήταν κλωτσιές που μου θρυμμάτισαν τα δόντια
με άφησαν αιμόφυρτο σε άδειες λεωφόρους
δεν ήσουν εκεί να με σηκώσεις
ίσως γιατί δεν είχες γεννηθεί 
ίσως δεν ξέρεις πως διασχίζεται ένας ωκεανός
τώρα
δεν μπορείς να μου γιατρέψεις τις πληγές
μπορείς να κάνεις τους εφιάλτες τραγούδια 
μπορείς να μ΄ αγαπάς χωρίς να με φοβάσαι.


Γιώργος Τρίκερι

τελευταίος σταθμός

Αντί για το απαλό κεχριμπαρένιο χρώμα του μελιού, είχε μια βυσσινή απόχρωση. Σαν κάποιο περίεργο λουλούδι να τις είχε βυζάξει, και όσο περνούσαν οι μέρες το χρώμα γινόταν όλο και πιο κόκκινο.
Κάθε ξημέρωμα προσπερνούσαν τα περιβόλια με τα φρούτα και τα λαχανικά και χωνόντουσαν στις αποθήκες και στους κάδους απορριμμάτων. Τρέφονταν με φθηνές χρωστικές ουσίες αδιαφορώντας για το κακό που έκανα στον εαυτό τους αλλά και στην ίδια την κυψέλη.
Καθισμένο πάνω στο σύρμα με τα λεπτά δρεπανοειδή φτερά του, έτοιμο να επωφεληθεί από το παραμικρό τους λάθος. Στη ζωή του δεν έκανε φίλους παρά μόνο εχθρούς. Όσο βαδίζει στον ήλιο παρακολουθείται από την σκιά του, το μίσος του είχε το δικό του θάρρος και η δειλία το δικό της θράσος.
Ο καλός φίλος και η σκιά εμφανίζονται μόνο όταν ήλιος λάμπει και σαν άγγελος μας σηκώνει ψηλά στον ουρανό, όταν τα δικά μας φτερά ξεχνούν πως πετάνε. Να περνάς τον καιρό σου μόνο με εκείνους που σε κάνουν καλύτερο, να αφήσεις να σε πλησιάζουν μόνο εκείνοι, τους οποίους εσύ ο ίδιος μπορείς να τους κάνεις καλύτερους.
Σαν τις σάπιες σταφίδες ήρθαν και έκατσαν δίπλα του και άλλα αρπαχτικά έτοιμα να καταστρέψουν και να φέρουν τη δυστυχία. Στην ουσία κανείς δεν ήθελε πόλεμο αλλά πολλοί ήθελαν το μίσος, με πάθος, για να γεμίσουν την άδεια τους ζωή.
Κάποτε ήταν όλοι τους φίλοι μα έφτασε η στιγμή που οι ψεύτικοι ηγέτες και οι κίτρινες ψυχές του μίσους δεν χωρούσαν πια. Όταν πεθάνεις δεν ανασταίνεσαι, μα και να αναστηθείς παραμένεις ανάπηρος. 
Τώρα πια οι μέλισσες παρασυρμένες σε ανθυγιεινά φαγοπότια ιδεών και πρακτικών ζητούν να σωθεί η κυψέλη τους, πρέπει όμως όλες μαζί να κινηθούν στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που πηγαίνανε, σαν σμήνος ξανά. Αν δεις ένα φίλο χωρίς χαμόγελο, να του δώσεις ένα από τα δικά σου, εξάλλου κάτω από τις ανθισμένες κερασιές δεν υπάρχουν ξένοι.


Π. Πόντικας.
αφιερωμένο στην Ειρήνη

ad parnassum

A drawing is simply a line going for a walk.
Paul Klee

thanx Marianina Ven

ΜΟΝΟ ΣΤΣΙ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΡΙΓΥΡΝΑ..ΜΙΚΙΟ ΚΟΠΕΛΙΔΑΚΙ..ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΙΧΝΑΝ..ΚΑΙ ΕΛΕΓΑΝ...ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΟ ΓΥΦΤΑΚΙ..ΑΜΟΝΑΧΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ..ΓΥΜΝΟ ΚΑΙ ΛΥΠΗΜΕΝΟ..ΔΙΧΩΣ ΤΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ'ΧΕ ΤΟ..ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ ΦΕΡΜΕΝΟ..ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΝΤΟΥ ΣΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ..ΕΤΡΕΧΕ ΚΑΙ ΚΥΛΟΥΣΕ..ΚΑΙ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΤΑ ΜΑΘΙΑ ΝΤΟΥ..ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΝΟΥΣΕ..
 ΠΟΙΑ ΜΑΝΑ Τ'ΑΦΗΣΕ ΕΚΕΙ..ΠΟΙΑ ΜΑΝΑ ΔΕ ΛΥΠΑΤAI..ΝΑ ΤΟ ΘΩΡΕΙ ΑΜΟΝΑΧΟ..ΣΤΣΙ ΣΤΡΑΤΕΣ ΝΑ ΦΟΒΑΤAI..ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΥΡΕΥΕ..ΨΩΜΙ ΝΑ ΞΕΠΕΙΝΑΣΕΙ..Μ'ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕ ΤΟ ΚΟΙΤΑΞΕ..ΝΑ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ..ΘΥΜΑ ΓΟΝΕΩΝ ΕΓΙΝΕ..ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ..ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ..ΤΟ ΕΡΜΟ ΤΟ ΖΥΓΩΝΕΙ..

{Ε.Κ.}

Σε μια άλλη ζωή, όταν θα είμαστε γάτες

Θα ξαπλώνουμε στο γρασίδι και απλά θα κοιταζόμαστε.
Χωρίς λέξεις να παρεμβαίνουν.
Χωρίς επικαλύψεις.
Εμείς , τα μάτια μας και η σιωπή.


Karerina Kozi

Carol Cooper

γνωρίστε την Katerina στο : http://frenitis2010.blogspot.com/
Αξίζει !!!

Jan Saudek

Η Πρεσβεία της Τσεχικής Δημοκρατίας στην Αθήνα σας προσκαλεί στην έκθεση φωτογραφίας του διακεκριμένου Τσέχου φωτογράφου Jan Saudek η οποία θα διαρκέσει από τις 26 Νοεμβρίου έως τις 18 Δεκεμβρίου 2011 στο Long Room Πικερμίου (Αδαμοπούλου & Δεξαμενής, Πικέρμι - για χάρτη πατήστε ΕΔΩ).

Ώρες λειτουργίας εκθέσεως: Παρασκευή– Κυριακή, 12:00-18:00.

Είσοδος ελεύθερη.

Η έκθεση αποτελείται από 35 φωτογραφίες και οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν μεταξύ άλλων τις φωτογραφίες «Last Tango in Paris», «Dancers in Paradoxe», «Black Sheep & White Crow» κ.α.  

Η έκθεση διοργανώνεται με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Τσεχικής Δημοκρατίας στην Αθήνα.

Στα πλαίσια της έκθεσης θα πραγματοποιηθεί στις 26 Νοεμβρίου και ώρα 19.00 στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ (Πειραιώς 138) από τη Sára Saudkováη διάλεξη με θέμα «Η ζωή και το έργο του Jan Saudek».
Είσοδος: 5 EUR.

Για περισσότερες πληροφορίες: www.fotograficus.gr

Καλημέρα,

δεν ζω στον 21ο αιωνα, δεν μου αρέσει. Απλώς δεν του το λέω για να μην τον πληγώσω. Ζω στο δικό μου κοσμο. Είναι ο κόσμος που ζουν μυθικά πλάσματα. Μάγισσες και Νεράιδες όμορφα ξωτικά, νάνοι, Βασιλιάδες και βασίλισσες, Ιππότες....υπάρχουν βέβαια και κακοί δράκοι. Αλλά στο δικό μου κόσμο μονό το καλό νικά! Δεν γνωριζόμαστε αλλά σε ξέρω. Και νιώθω πως η ψυχή σου είναι γεμάτη ψυχή με πολυ από όλα! Είμαι μάγισσα και δεν θέλω να με ρωτήσεις που το ξέρω. Όπως ξέρω πως έχεις και πολλά που σε πονάνε. Μη σε νοιάζει σε ποιον αιώνα με βρήκες, ταξιδεύω πολύ άλλωστε. Σίγουρα συναντηθήκαμε και την εποχή των Ιπποτών, και αυτό γιατι εσύ σιγουρα ήσουν Ιππότης και φίλος μου στο Βασίλειό μου. Και θα είσαι και στα επόμενα. Θα είσαι και στον 31ο αιώνα και θα είμαι και εγώ. Γιατί οι άνθρωποι με καθαρές ψυχές αλλάζουν σώματα μόνο. Η ψυχή αναγνωρίζει....Σε φιλώ και σε αγαπώ και εγώ.


Anna Tsekoura

Πρώτο Πανόραμα ταινιών για τη Βία κατά των Γυναικών

Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών στις 25 Νοεμβρίου, διοργανώνουν ένα 4ήμερο αφιέρωμα ταινιών που θα διαρκέσει από τις 25 έως τις 28 Νοεμβρίου με τίτλο 1ο Πανόραμα ταινιών για τη Βία κατά των Γυναικών. Το αφιέρωμα έχει ελεύθερη είσοδο για το κοινό και εντάσσεται στην καμπάνια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τη καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. 


Η βία κατά των γυναικών είναι ένα ζήτημα που ο κινηματογράφος σε παγκόσμιο επίπεδο έχει θίξει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά και μια προβληματική με την οποία εξακολουθεί να καταπιάνεται. Οι ταινίες του αφιερώματος καταγράφουν τις εικόνες γυναικών σε παγκόσμια κλίμακα που εξακολουθούν να υφίστανται διάφορες μορφές βίας (ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, φυλετική, κοινωνική). 


Το αφιέρωμα περιλαμβάνει 16 ταινίες μυθοπλασίας: 10 ταινίες ξένων σκηνοθετών/σκηνοθέτιδων, 4 ταινίες Ελλήνων/Ελληνίδων καθώς και 2 ταινίες τεκμηρίωσης Ελλήνων σκηνοθετών. Οι ταινίες "Τσιγγάνικη ψυχή" και "Ο αγώνας του Κρίπαν" προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα, ενώ ο κλασικός "Ο Ταξιτζής" του Μ. Σκορσέζε θα προβληθεί στην ψηφιακή αποκατάστασή του σε 2K.


Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου στις 20.00 η προσκεκλημένη Ισπανίδα σκηνοθέτιδα Τσους Γκουτιέρεζ (Chus Gutiérrez), εκπρόσωπος της νέας γενιάς Ισπανίδων σκηνοθετών, θα προλογίσει την ταινία της "Τσιγγάνικη ψυχή" (Alma gitana, 1996), αλλά και την ταινία "Μέσα απ’ τα μάτια σου" (Te doy mis ojos, 2003) της Ιθιάρ Μπογέιν, στην οποία συμμετέχει ως ηθοποιός. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.


Τις προβολές των ταινιών θα πλαισιώσει μια συζήτηση το Σάββατο 26 Νοεμβρίου στις 20.00 με βασική ομιλήτρια την ακαδημαϊκό Prof. Joanna Bourke. Στη συζήτηση συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά) οι:
-  Prof. Joanna Bourke, Καθηγήτρια στο Birkbeck College του Λονδίνου, συγγραφέας του βιβλίου Rape: Sex, Violence, History, αλλά και του βιβλίου Φόβος. Στιγμιότυπα από τον πολιτισμό του 19ου και του 20ου αιώνα που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Σαββάλα.
-  Chus Gutiérrez, Ισπανίδα σκηνοθέτιδα 
-  Κυριάκος Κατζουράκης, Σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας "Ο δρόμος προς τη δύση"
- Μαρία Στρατηγάκη, Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων και Επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστήμιου.
Τη συζήτηση θα συντονίσει η Μαρία Κομνηνού, Γενική Γραμματέας του Δ.Σ. της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος ΕΜΜΕ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/11
Αίθουσα Α
18.00 "Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή", 81΄
20.00 "Τσιγγάνικη ψυχή", 95΄  (παρουσία της σκηνοθέτιδας) 
22.00 "Μέσα από τα μάτια σου", 109΄
           (θα προλογίσει η Chus Gutiérrez που συμμετέχει ως ηθοποιός στην ταινία)


Αίθουσα Β
20.00 Νύφες, 123΄ (παρουσία του σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη)


ΣΑΒΒΑΤΟ 26/11
Αίθουσα Α
17.30 Θέλμα και Λουίζ, 130΄
20.00 Συζήτηση Βία κατά των Γυναικών – Κινηματογραφικές Αναπαραστάσεις 
22.00 Ο Ταξιτζής, 113΄


Αίθουσα Β
20.00 Λιούμπη, 96΄


ΚΥΡΙΑΚΗ 27/11
Αίθουσα Α
18.00 "Λουλούδια από έναν άλλο κόσμο", 108΄
20.00 "Ο κύκλος", 90΄
22.00 "Το γάλα της θλίψης", 95΄


Αίθουσα Β
20.00 "Ζωή", 102΄ (παρουσία του σκηνοθέτη Γιώργου Κατακουζηνού)


ΔΕΥΤΕΡΑ 28/11
Αίθουσα Α
18.00 "Ο γάμος των μουσώνων", 114΄
20.00 "Χουάρες- Η πόλη των νεκρών γυναικών", 60΄ (παρουσία του σκηνοθέτη) 
22.00 "Ο αγώνας του Κρίπαν", 87΄


Αίθουσα Β
20.00 "13½", 21΄ 
           "Ο δρόμος προς τη Δύση", 80΄
           (παρουσία των σκηνοθετών Χάρη Βαφειάδη & Κυριάκου Κατζουράκη)

Οι ταινίες θα προβάλλονται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Ιερά Οδός 48 - Μετρό: Κεραμεικός
Όλες οι ταινίες έχουν υπότιτλους στα ελληνικά.


http://www.sevenart.gr

ήρωας του εαυτού σου

ήταν εκεί και έστεκε αγέρωχη

ολομόναχη με μόνο σύμμαχο τα πόδια της!
ξεκίνησε να τρέχει πανώ στην αμμοθύελλα 
που της χαστούκιζε τα μούτρα...
κάθε κόκκος και ανάμνηση
κάθε ανάμνηση και συναίσθημα
κάθε συναίσθημα εμπειρία!
και ξαφνικά σταματά τόσο απότομα το τρέξιμο
σαν να της κοπήκαν οι αδένες
και τσάκ σωριάζεται κάτω!
Ο πόνος, ο φθονος και το μισος τη περιτρυγύρισαν
σαν να αρχίσαν να την παίρνουν με το μερος τους
σηκώθηκε ξανα στα ποδια της
άρχισε να προχωρά
αφήνοντας πισω την ψευδαίσθηση των συναισθηματων
ήθελε να φύγει 
την κυνηγούσε μια κατάρα
αναζητούσε τη λύτρωση
ένιωθε άστεγη κανένα μέρος δεν θεωρούσε σπίτι
μια αιώνια ταξιδιώτισσα που αναζητά αγάπη ευτυχία 
κάθε φόρα φεύγει για νέο προορισμό
με μόνες αποσκευές την αντοχή,  το κουράγιο και τα ονείρα 
μερικές φορές πρέπει να γίνεσαι ο ήρωας του εαυτού σου!

Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι μηνών)

1-1=0

Το φως κάνει περισσότερη φασαρία από το σκοτάδι. Σαν μια μαύρη πεταλούδα που σου αφήνει εντονότερη την ανάμνηση από μια όποια άλλη. Εσύ κουβαλάς σκοτάδι. Μα είσαι φως. Δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένα άλλο ανασαίνων oν σε αυτό τον πλανήτη. Άλλο ένα θηλαστικό. Αλλά έχεις αυτό το μαύρο της πεταλούδας και το στίγμα σου είναι μεγαλύτερο και εντονότερο. Γι' αυτό μου δημιουργείς τόσο έντονα αλλά κι αντίθετα συναισθήματα. Όχι αισθήματα. Τα αισθήματα είναι πρωτογενείς μορφές αντιδράσεων, άρα κάτι που δεν ξέρεις πως θα συμβεί και γίνεται αναπάντεχα. Τα συναισθήματα είναι στην ουσία σκέψεις. Ξέρω πως θα σε 'δω. Το σκέφτομαι. Το επεξεργάζομαι. Άρα και ίσως προετοιμάζω ένα έδαφος στις αντιδράσεις. Συναισθήματα αντικρουόμενα. Σε θέλω κοντά. Μα θέλω να σε σπρώξω να πέσεις στον δρόμο να σε πατήσει κάθε μικρο και μεγάλο όχημα που περνά εκείνη τη στιγμή. Θέλω να σε βλέπω να γελάς. Μα θέλω τόσο πολύ να σε δω να καις από τον πόνο και να κλαις σαν παιδί για να δεις τι μου κάνεις. Θέλω να μείνεις όπως είσαι. Αλλά θέλω και να σταματήσεις να κουβαλάς όλο αυτόν τον κανιβαλώδες χαρακτήρα.
Με ρήμαξες. Δεν θυμάμαι πως έγινε. Το έκανες. Δεν νιώθω καλά γι αυτό. Για μένα δηλαδή. Για το ότι το άφησα να γίνει. Και να με επηρεάσει. Τώρα τι;


Σε αφήνω να φύγεις. Βλέπω τα κακά-τα αρνητικά που έχει επιφέρει στη ζωή μου όλη αυτή η εμμονή μου. Σε ξεχνάω. Θα λες "δεν είναι τόσο απλό" ή όπως είχες πει και τότε " άρα είναι επιφανειακό..". Πόσο λίγα ξέρεις.


Δεν με ξέρεις, γιατί μιλας; λες.. Άφησε με να σε γνωρίσω. Να μπορώ να λέω για σένα. Να μιλήσω για σένα, σε σένα. Να έχω το δικαίωμα. Την ευκαιρία. Την ικανότητα.Την δυνατότητα.


Δεν μου χάρισες ποτέ τίποτα δικό μου. Μόνο ένα κλείσιμο του ματιού. Δεν θέλω να μου κλείσεις το μάτι από μακριά. Θέλω να κλείνεις τα μάτια όταν θα είσαι στην αγκαλιά μου. Κι όχι γιατι νιώθεις άβολα που είμαστε έτσι. Αλλά επειδή θα νιώθεις την ζεστασιά, και οι παλμοί της καρδιάς μου θα σε κοιμίζουν γλυκά. Αυτό θέλω αν με ρωτάς. Αν.


Δεν σε νοιάζει. Με κοιτάς απο μακριά. Κάνεις χαριτωμένες κινήσεις τακτικής. Μόνο τακτικής. Εσύ δεν πόνεσες; Δεν ξέρεις τι είναι; Πως είναι; Ξέρεις. αυτό μου την δίνει. Δεν μιλάς σε κανένα για σένα. Θα γίνεις μια τρωτή μάζα ανθρώπινης υπόστασης, γι' αυτό. Δεν γουστάρεις να μπορούν να σε νικούν. Αδυναμίες δεν θες.


Τι θα κάνω; Δεν ξέρω. Θα δω. Σιγουρα θα σε απομακρύνω. Δοκιμάζω τα ενδεχόμενα. Πως και τι λειτουργει με σένα. Μέχρι τώρα τίποτα. Μερικά μαθηματικά ίσως με βοηθήσουν. 1-1=0.


odyICON


 γνωρίστε τον odyICON στο : http://oneirozoi.blogspot.com/
Αξίζει !!!

Σήμερα στις 9:00 μ.μ. ... be there !!!

Φορέσαμε τα λουστρίνια μας, τα τούτα και τα κείνα μας και βγήκαμε στο στερέωμα! Κι όταν βραδιάζει την Κυριακή έρχεται η ώρα η δικιά μας, κρατάμε τον κατάλληλο χορό και αλλάζουμε ονόματα και πάλι απ’ την αρχή! Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας από τον άλλο παρ’ όλο που εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω.
Τέλος πάντων, αν είμαστε έτσι καλά μ’ αυτήν την αγάπη θα ‘ναι λες και τρώμε τον χειμώνα παγωτό αφού αυτή την Κυριακή θα λέμε μεταξύ μας «αυτή η νύχτα μένει»; Perhaps, perhaps, perhaps..
Αυτή την Κυριακή 20 Νοεμβρίου, στο BARAZZ, στο Νέο Κόσμο σας περιμένουμε να ενώσουμε τις φωνές μας με τους DIOLA LUNE, που έστησαν για μας το άνω-κάτω πρόγραμμά τους.


στο πιάνο: Νικόλας Μπράβος


Είσοδος: από την πόρτα
Έναρξη: 21.00
Τιμή ποτού: 7ε

milonga

Γιατί είμαι παιδί και πιστεύω πως άμα κλείσω τα μάτια μου δε θα με βρεις. Κι όμως ακόμα σε φοβάμαι. Φοβάμαι το κομμάτι μου που λέκιασες με το άγγιγμα σου. Το κομμάτι που τώρα ουρλιάζει την απουσία σου στα έγκατα της ψυχής μου.


Λένε ότι όταν βάζεις το κοχύλι στο αυτί σου, ακούς τη θάλασσα. Αηδίες. Και την κούπα που βάζω αυτή τη στιγμή στο αυτί μου, το ίδιο πράγμα ακούω. Ψαχουλεύω τα χαρτιά που άφησες πίσω σου. Τα λόγια σου ντυμένα με ψεύτικες υποσχέσεις. Άλλωστε μου το είχες ξαναπεί, όταν γράφεις δεν έχεις κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό σου. Ειρωνεία που εμένα, όλα αυτά που έγραψες, δεν φεύγουν απ’ το δικό μου. 
Σπάω τη μοναξιά μου σε χίλια κομμάτια. Μα, τι λέω, δεν είμαι μόνη. Δεν θέλω κάποιον, θέλω εσένα. Ή μήπως θέλω το κομμάτι του εαυτού μου που έκλεψες εκείνο το βράδυ? 
Δε με αγαπάς με τον τρόπο που θα ήθελα. Εγωιστής. Μα, τι λέω? Δε σε άφησα να με αγαπήσεις. Σε άφησα, όμως, να με αφήσεις. 
Ψηλαφίζω τη σκόνη στο γραφείο. Σχηματίζω λέξεις και γκρεμίζομαι πάνω τους. 
Εγώ ό, τι είπα το εννοούσα. Τι αστείο που δεν το κατάλαβες ποτέ. 


Και τώρα θα χορεύω μόνη μου τανγκό και θα χάνομαι στο απέραντο της νύχτας.


Μα ξέρω ότι τα βήματα μου θα μείνουν για πάντα κάπου βαθιά κρυμμένα στην άμμο σου.


missA insanE

Η ΗΧΩ

Echo and Narcissus. John William Waterhouse

Υπάρχουν έρωτες σαν γρανιτένια βουνά
σαν πάρκα ατέλειωτα με ανθρώπους να πηγαινοέρχονται με σφεντόνες παιδικές στα χέρια.
Σαν κάστρα τόσο ψηλά που τα σύννεφα αγκαλιάζουν
σαν βαρκούλες χάρτινες που κολυμπούν αμέριμνα.
Κι άλλοτε σαν θάλασσες μεσόγειες ή ατλαντικές.
Σαν κινούμενη άμμος που τρώει όλα που χεις στο κρανίο φυλαγμένα.
Είναι πολλά τα πρόσωπα του έρωτα
αλλοίμονο αν ήταν ένα!
Κι αλλοίμονο και σε σένα αν με ένα πρόσωπο σου θες να τους γευτείς.
Αν όμως πέφτεις από τον ένα στον άλλο ώσπου να σβήσεις το τσιγάρο σου
αν όλους αυτούς λες, βαθιά τους ερωτεύτηκα
τότε ανάγκη είναι να ανοίξεις το παράθυρο να μπεί αέρας νέος..
Και να κοιτάξεις μέσα σου ,αν τελικά μονάχα με τον έρωτα είσαι βαθιά ερωτευμένος
ή με σωσίες σου φεγγαρόφωτους που διψάνε για μέλι...
Θέλω απλά να πω
από τους κόκκους τους άπειρους της άμμου ένας θα διαλέξει να θαμπώσει τα μάτια σου
ή έναν θα διαλέξεις...


Πόπη Συνοδινού


επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/

αφιερωμένο!

Ξυπόλυτα τα όνειρά σου
γελαστά, μεγάλα, ιερά....
δεν τα χωράει το δωμάτιο..
με κείνο το αστραφτερό βλέμμα,
που έχει την αγιότητα του αλήτη,
τα κάνεις γκράφιτι στους τοίχους,
τα καρφώνεις ανάμεσα
στα μάτια των μεγάλων
σα σφαίρα.....
τραγουδάς,τινάζοντας τα
μαλλιά σου μ'αναίδεια
και νιώθεις πανίσχυρος....
Είναι η ζωή που σου χαρίζεται..
είναι οι άπειρες ανατολές που
θα φωτίσουν τους φόβους σου,
είναι κι εκείνη η αναζήτηση
του έρωτα,στο κοκκίνισμα
του προσώπου, που σε κάνει
αντάξιο της λάβας του
καλοκαιριού....
είναι το τώρα και το αύριο
που σε θυμώνει και φτύνεις
στους δρόμους που χάραξαν άλλοι...
...άλλος είμαι κι εγώ...
ανάξιος να χλευάσω
την ορμή σου...
κακός...γιατί
σου κλέβω λίγο λίγο
τη χαρά.......
με όσα κάνω
κι όσα δεν κάνω....
συγγνώμη.............


Dafni Koumouli
Αφιερωμένο στο γιο μου και σε όλους τους εφήβους...τα παιδιά μας

όνειρο

Σε είδα στον ύπνο μου, ήμασταν στην Κάλυμνο, σκηνοθετούσες την νέα σου ταινία που θα γυριζόταν εκεί. Ήταν μαζί σου και η γυναίκα σου που όμως δεν σε πείραζε να την κοιτάζω μια κι εσύ δεν ήσουν ήσυχος. Εκείνη είχε σγουρά μαύρα μαλλιά, μεγάλα μάτια, μελαμψό πρόσωπο, όμορφα χέρια κι ένα παλλόμενο στήθος μέσα στο πουκάμισό της. Δεν έκρυψα σε κανέναν την αδυναμία μου απέναντί της. Θυμάμαι σαν κάδρο την τελευταία στιγμή του ονείρου, ήμασταν σε ένα σημείο του νησιού, πολύ ψηλά, ξέρα ο τόπος γύρω γύρω, καφέ ανοιχτό και βραχότοποι, εσύ στην άκρη του κάδρου με θέα την θάλασσα πίσω, τα βράχια τριγύρω κι εγώ να περιγράφω στην γυναίκα σου την ομορφιά του κάδρου που εκείνη την ώρα έβγαζα φωτογραφία. 

στον Γιάννη
07/11/2011


Δ.Π.Β

Μια στάλα στη φωτιά... Αφρικάνικο παραμύθι

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν εκτός από ένα κολιμπρί, το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά…
- “Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!”, του φωνάζει ένας ελέφαντας.
- “Το ξέρω”, απαντά το κολιμπρί, “κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί”.

(Το κολιμπρί είναι το μικρότερο πουλί στον κόσμο. Το μήκος του σώματός του φτάνει μόλις τα 2,5 εκατοστά)


thanx Ντινέττα Λιάκου.

πλάι στο ποτάμι

Ζω κοντά ή μέσα στα νερά των ποταμών και των λιμνών. Παρόλο που δείχνω αθώος, δεν είμαι. Κάποιοι με παρουσιάζουν ως «δεύτερη πληγή» και άλλοι «ακάθαρτο Όν», της «Αποκάλυψης».
Τα νερά ήταν θολά και ταραγμένα και η «σιωπή» ήταν μια άφωνη συνέχεια της κουβέντας που έκανες όταν με άφησες να «μπω» στα όνειρα σου. Ήταν και για τους δυο μας, ένα καλό, λιμάνι η σιωπή, στην αποβάθρα του οποίου ξεφορτώσαμε χιλιάδες σκέψεις, ΕΣΥ,…που δεν χρειαζόσουν κανέναν…
Όταν δεν είμαστε τίποτα απαιτούμε από τους άλλους να μας «βρουν» κάτι. Και συ «γνώρισες» τον εαυτό σου, αλλά δεν κρατήθηκες, και άφησες μερικές «εκπλήξεις». Για να επισκεφτείς την μοναξιά, είναι ένα καλό μέρος, αλλά είναι ένα άσχημο, για να μείνεις…
Το πρόβλημα σου είναι ότι σκέφτεσαι περισσότερο με τις ελπίδες, τους φόβους και τις επιθυμίες σου παρά με το μυαλό σου. Σου απαγορεύω να σκεφτείς ξανά, ποτέ, εκτός και αν οι σκέψεις σου προέρχονται από την καρδιά σου. 
Ακούστηκε για λίγη ώρα μπορεί και περισσότερο, ένα συνεχές ΚΟΥΑΞ, αν όμως χρειάζεσαι να το ακούς όλη την ώρα μπορώ να το κάνω. «Οιωνός» μιας δυσάρεστης «ήττας», που θα πρέπει να αντέξεις, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Μία πιθανή αλλαγή, κάτι απρόσμενο…
Μεταμφιεσμένο Πρίγκιπα με θέλουν συνήθως και τίποτα άλλο, και όταν με «αποκτήσουν» θέλουν και όλα τα «υπόλοιπα», κάνοντας ένα μεγάλο βήμα προς το στόχο τους…
Δεν μπορείς να αποφύγεις τις αδυναμίες σου, κάποια στιγμή θα πρέπει να τις πολεμήσεις και ας χαθείς. 
Πλάι στο ποτάμι, οι αναμνήσεις είναι καλά κρυμμένες στην ψυχή κάθε ανθρώπου, τις στιγμές που τις επιζητούμε βουτάμε στα κρύα νερά του και αναγνωρίζουμε χρώματα που ποτέ δεν ξέραμε πως είχαμε δει…
Μπαίνεις πλέον σε ένα «παράλληλο» σύμπαν όπου η καρδιά δεν «αγγίζει» και δεν πληγώνεται, μόνο κρατά ότι την «ωθεί» στα μακρινά της ταξίδια…


Π. Πόντικας

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ

eroscape 1201by Miki De Goodaboom

Ανάσαιναν οργισμένα οι γυναίκες με το λευκό δέρμα
δεν μπορούσαν να σύρουν το κρεβάτι τους ως το ποτάμι.
Τις νύχτες έπνιγαν τους πόθους τους κάτω από βαριές νυχτικιές.
Τα σεντόνια τους έβρεχαν με δάκρυα κι ήταν παντού ο θάνατος τους μάρτυρας.
Μα πίσω από την απειλή του θανάτου πάντα ο έρωτας σαν χρυσή σκόνη.
Μεταξένια πόδια είχαν σαν αφορμές
αυτόν που πόθησαν περισσότερο από το να ζούν, φιλούσαν με κόκκινα χείλια μουδιασμένα.
Και στον παράνομο εραστή πάντοτε έγραφαν,
αύριο θα πεθάνω, μην πείς πως δεν με αγάπησες πέρα από το φτωχό μου τέλος...
Και καθώς παρέδιδαν πνεύμα , πέρα,στο τελευταίο μπουμπουκιασμένο σύννεφο,
σαν κόκκινη τελεία, έστεκε το αίμα κάτω από την λευκή μπούρκα,
λιθοβολείστε τις μέχρι θανάτου, έλεγε ο πρώτος της  ανθρώπινης αγέλης,
και σήκωσαν πέτρες μικρά παιδιά αγριεμένα και άντρες που τις μισούσαν 'οπως και την ίδια τους την μάνα.
Και τα μάτια τους που ταξίδευαν πια ελεύθερα και μοιραία
χάιδεψαν το τελευταίο τοπίο του παράνομου εραστή τους.
Μαζί με τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς τους ακολούθησε κι η πέτρα η τελευταία...


Πόπη Συνοδινού


επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/

Πώς να αγαπήσετε έναν ταξιδιώτη

Αν ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή, αναρωτιέμαι, που ακριβώς κάθεται το κοινό;
Η ζωή είναι μια κληρονομική ασθένεια, και για να γράψω για αυτήν πρέπει κάπου – κάπου να ζω κιόλας! Χάσιμο χρόνου; Ποιος ξέρει…
Κάποιοι άνθρωποι έχουν αφήσει το «σημάδι» τους σε αυτόν τον κόσμο. Εγώ τι θα αφήσω;
Η πρώτη φήμη ίσως είναι πιο «τοξική» από την πρώτη αγάπη. Χωρίς το λυχνάρι του, ο Αλαντίν θα έμενε στο σκοτάδι. Κάποτε τον ρώτησα, τι σημαίνει αγάπη; Ένα ταξίδι, τόλμησέ το! Δεν υπάρχει τίποτα άλλο…
Όλοι μας χρειαζόμαστε να στρέψουμε το κεφάλι μας και να δείξουμε με το δάχτυλο μας ένα μακρινό «σημείο»…στον «άγνωστο» ορίζοντα, ο σκοπός είναι το «ταξίδι», όχι η άφιξη.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο θέαμα από το όμορφο πρόσωπο και δεν υπάρχει μουσική πιο γλυκιά από τον ήχο της φωνής του…έρωτα. Ένας προσκυνητής κάποτε πήγε να ρωτήσει κάποιον «σοφό» να του δείξει τον «δρόμο»…της ζωής.
«Αν το μονοπάτι της αγάπης ποτέ δεν έχεις πάρει, πήγαινε και ερωτεύσου. Μετά έλα πάλι».
Η συμφορά είναι ο καθρέφτης όπου βλέπουμε και γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε.
Αυτό που με κρατάει στη ζωή είναι ότι δεν θέλω να χάσω το «ταξίδι» μαζί σου, γιατί ο ταξιδιώτης είναι πάντα αυτό που έχει περισσότερη αξία σε ένα ταξίδι…


Π. Πόντικας.

disintegration

πρωί-πρωί ξυπόλυτος στα κρύα πλακάκια της κουζίνας χορεύω πάνω από το νερό που βράζει.
κάποτε χόρευαν δυο σ΄αυτήν εδώ τη πίστα.
ένα μικροσκοπικό  σπάνιο διάστημα ευτυχίας, όταν οι απαράβατοι κανόνες δεν είχαν καμιά ισχύ και στο κατάστρωμα εμείς οι δυο, μικροί ατελείς θεοί, προσευχόμασταν με μεθυσμένα χείλη.
δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να κατανοήσω τι συνέβαινε.
οι αριθμοί σου με κοιτούσαν αυστηρά.
οι λέξεις μου άγγιζαν πρόστυχα την ομορφιά σου.
αν ήξερα ότι θα έμενες τόσο καιρό θα σε φρόντιζα καλύτερα.
με ξεγέλασε το αδιάφορο βλέμμα σου
κι άφησα τις λέξεις μου να σε διώξουν.


Γιώργος Τρίκερι

ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία.

βαδίζουμε δρόμους,
είτε παράλληλους,
είτε αδιέξοδους,
είτε μονής κυκλοφορίας.
Το φορτίο είναι μονάχα ο εαυτός μας,
τα όνειρα μας και τα διάφορα χειμαρρώδη συναισθήματα μας.
Γεννιέσαι και μπαίνεις στο δρόμο σου,
με την μόνη ιδιαιτερότητα οτι στην αρχή σε οδηγούν οι άλλοι μέχρι να μπεις
στη δική σου προσωπική τροχιά.
Όταν ξεκινήσεις να αντιλαμβάνεσαι το τι ακριβώς συμβαίνει γύρω σου
θα βρεθείς σε διάφορες διασταυρώσεις
και θα πρέπει να διαλέξεις κατεύθυνση,
μη βιαστείς να πάρεις την απόφαση σου!
ύστερα θα συναντήσεις τις μεγάλες λεωφόρους
με τα εκκεντρικά φώτα και τις ελκυστικές ταμπέλες.
Θα δεις πολλά στη διαδρομή...
ανθρώπους να συμβαδίζουν στη πορεία σου,
μέχρι τροχαία που θα σου κάνουν σμπαράλια τη ψυχή.
Θα κάνεις συχνές στάσεις,
είτε για να απολαύσεις το τοπιό είτε τη καλή παρέα.
Θα περάσεις αναταράξεις, λακκούβες,
θα βρεθείς σε απαγορευτικά,
μη διστάσεις!
Πολλές φορές θα ακούσεις οτι πρέπει να μπείς στον ίσιο δρόμο,
μα να ξέρεις ο ίσιος δρόμος είναι αυτός που η καρδία σου πόθει!
Αγάπα οτι έχεις και οτι πιστά σ΄ακολούθει,
περπάτα το δρόμο σου δίχως αναστολές
και μάθε οι αναστροφές στο παρέλθον
απαγορεύονται !
Καλό ταξίδι φιλαράκο...


Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι μηνών)

I don΄t hate U, I hate the feelings I have for U

I want tο be someone else.
I want to be Romeo .
or Juliet.
I don΄t give a fuck. 
I just want to be someone you fall in love with.
I want the butterflies in your stomach to whisper my name.
but they never will.
I wish I had a youthful body you would lust after
and rate it over nine
but I only have a disturbed mind that bores you.
so I will listen to all Radiohead songs
and then crawl out my window and fly ...
or die.
I love Friday nights. 


sleepless in soulpie