nine and a half weeks

A good movie. Not a great movie (the book was much better, as usual, but who reads books?).

It was a must in the Eighties when it came out. Who hasn΄t heard by now the classic song «You can leave your hat on» or hasn΄t seen the scene where Mickey feeds the blindfolded Kim assorted fruits?

But that was only the surface. I was a strange one even back then. Everyone walked out the movie theaters and ran to the grocery stores to buy strawberries. I walked out troubled and a little wiser I think.

I had learned a great lesson. it΄s easy to pretend being a tough guy to a lady. She will like it. It will appeal to her false sense of security.

For a while.

That is the destiny of all fake things in life. They last a short while. True human nature always prevails in the long run.

I am a tough guy, much tougher than the rest. But as far as I΄m concerned male toughness requires understanding, patience, consistency, respect. Simple but difficult concepts in theory and in action.

I have paid the price all these years and I continue to do so.

I don΄t mind, I am a tough guy. I look at my tough face in the mirror every morning and we both smile with pride.

See the movie if you get a chance. If you are the superficial type you΄ll get some great tips for interesting foreplay games or you might learn a thing or two on how to treat a lady right for more than nine and a half weeks.

George Trikeri

P.S back then I was in love with Michelle Pfeiffer not Kim Bassinger like everyone else.

leaving Eden

-Τα δάκρυα σου φτιάχνουν ωκεανούς. Κολυμπώ και πνίγομαι. Δεν αντέχω να σε βλέπω να πονάς.
-Γιατί με πληγώνεις?

-Γιατί μ’αγαπάς?
-Γιατί σ’ αγαπώ?
-Με τους άλλους δεν είναι το ίδιο.
-Εσύ μ’ αγαπάς?
-Αλήθεια σ’ αγαπώ.
-Σταμάτα να μας σκοτώνεις.
-Γιατί με σκέφτεσαι τα βράδια?
-Γιατί σε σκέφτομαι τα βράδια?
-Κάθε αναστεναγμός σου με βαραίνει.
-Θέλω να φύγεις.
-Γιατί με χρειάζεσαι?
-Γιατί σε χρειάζομαι?
-Ζεις μέσα μου, ταξιδεύεις.
-Εσύ με χρειάζεσαι?
-Αλήθεια σε χρειάζομαι.
-Θέλω να μην υπάρχεις πια.
-Στο τέλος της μέρας μόνο εσύ έχεις σημασία.
-Γιατί είμαι μονάχα ένα καπρίτσιο σου?
-Γιατί είσαι μονάχα ένα καπρίτσιο μου?
-Δε μπορώ να μην σε λατρεύω.

-Φεύγω


-Mείνε ...

missA insanE

no requiem for the wicked diver

τόσο εύκολο

και συνάμα ακατόρθωτο

να σταθώ στην αιχμή

του κύβου που λέγεται η ζωή μου.

Η είσοδος σε μια  αδιόρατη αλλά υπαρκτή

διάσταση της οποίας

το μυστικό δεν

έχω

αποκωδικοποιήσει.

Σε αναγνωρίζω

δεν μπορώ

να θυμηθώ

το παρελθόν

στο οποίο κατοικούσες.

Στο τέλος ξέρω εσύ είσαι αυτή

που θα θυμηθείς

και μετά θα με λησμονήσεις

πριν το Φθινόπωρο.

Κάποτε χορέψαμε στην ταράτσα

κάτω από τα φαναράκια

στις παύσεις του σαξοφώνου

μου ψιθύριζες

το νόημα της ζωής (μας)

το μυαλό μου είχε παρασυρθεί

στο ρυθμό των κόνγκα

σκεφτόταν πως θα σε ρίξει

και δεν άκουσα λέξη.

Μετά επέστρεψες στην πατρίδα σου

έναν παράδεισο που δεν βρίσκω σε κανένα χάρτη.

Ακροβατούσα

στο καλώδιο του τηλεφώνου

αναμένοντας τον παλμό της κλήσης σου.

Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να με πληγώσουν

τις έχω κλειδώσει

σε μια αυτοβιογραφική αποθήκη

μην επιστρέψεις και τις κλέψεις.

Απομένουν οι αριθμοί που θα σχηματίσουν ένα δίχτυ

ή θα με παγιδέψει

ή θα ελαχιστοποιήσει τα τραύματα της πτώσης

στο καινό κενό.

Στέκομαι στον χάρτινο βατήρα

παρατηρώ ότι η πισίνα δεν περιέχει H₂O

αλλά τα πλακάκια είναι πιο γαλάζια κι από τιρκουάζ.

μια ανισόρροπη μεγαλοφυΐα σαν του λόγου μου

διεγείρεται από την

αναπόφευκτη αβεβαιότητα του άλματος.

Τολμώ να κάνω το μοναδικό βήμα που θα με φέρει πιο κοντά

στο …

Γιώργος Τρίκερι.

4.20 π.μ ...

Man Ray, Lee Miller, 1930.

Αγάπησε με, σαν να μην ξέρεις τι να αγαπήσεις από μένα,

μάλλον σαν τίποτα να μην ξέρεις,

ξέρεις ... αυτό κυνηγάω ... αυτό που ούτε εσύ ξέρεις, μήτε εγώ,

ίσως το ανακαλύψουμε κάτω από τα ρούχα των άστρων, ίσως πάλι και ποτέ,

καλύτερα να μιλήσουν τώρα οι βλεφαρίδες που γέρνουν νευρικά,

ίσως το στήθος μας που ανασαίνει βαριά,

σε ένιωσα σήμερα, σε πλησίασα,

κι 'ομως τίποτε δεν μπορώ να κάνω ώστε να σε πω αγάπη μου,

όμως μου άρεσε ο τρόπος που άγγιξες τα χείλη σου στο μάγουλο μου,

ένας αγέρας με φύσηξε αθωότητας,

κι όμως στέκομαι τώρα μεθυσμένα,

ίσως και λίγο απαισιόδοξα και λέω,

τίποτε δεν υπάρχει εκτός από κάτι αποκόμματα στο μυαλό μου,

ελάτε σκύλοι.

Αλέστε, σιγά, το πρώτο κομμάτι, είναι το δικό μου ... φάτε.

Πόπη Συνοδινού

επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/

Μ’ αρέσει πολύ η ζωγραφική.

Σε κάθε Μαέστρο
με ξετρελαίνει κάτι άλλο:

Στο Ρενουάρ το κόκκινο
Στο Ρέμπραντ το φως
Στο Βάνγκ Γκονγκ η φύση
Στον Πιζάρο ο ορίζοντας
Στον Κλέε η μουσική
Στον Μοντιλιάνι οι εμμονές
Στο Ντα Βίντσι οι υποψίες
Στον Πικάσο η τεμπελιά
Στο Θεό οι γκόμενες.

Νίκος Βουτσινάς

Προσευχή στη Νύχτα

Νύχτα εσύ, μεγάλη και γενναία
Ύφανέ με στο ρούχο του Μορφέα
Άπλωσε μπροστά μου τα παιδικά μου
Όνειρα, τα δροσερά
Και στα αυτιά μου κάνε ν’ αντηχεί
Της Κυριακής η σιγαλιά
Άσε με ν’ ακούσω το νανούρισμα του ανέμου
Των δασών τον πνιγμένο λυγμό
Στρώσε μου κρεβάτι με μεταξωτά σεντόνια
Και προσκεφάλι από ανθισμένα στεφάνια
Γδύσε με απ’ τις έγνοιες, απ’ τον πόνο
Που ύφανε η μέρα στον αργαλειό
Φύσα μου στο μέτωπο γαλήνη
Να χυθεί σαν καταρράκτης
Πάνω στο κουρασμένο μου σώμα

Ιωάννα Αβραμίδου

τριάντα χρόνια μετά*

-νόμιζα ότι θα έβρισκα κι άλλους σαν εσένα.
-νόμιζα ότι ήσουν ο έρωτας της ζωής μου.
-ήσουν ο έρωτας της ζωής μου.
-νόμιζα ότι θα πονούσα όταν σε έχασα.
-πόνεσα όταν χαθήκαμε.
-ήμουν τόσο ανώριμος.
-ήσουν τόσο ανώριμος.
-δεν σημαίνει ότι δεν σε αγάπησα.
-ήθελα να με είχες αγαπήσει πιο πολύ.
-έλεγες ότι ο έρωτας δεν μετριέται με το κιλό.
-έλεγα πολλά τοτε. τα περισσότερα δεν τα εννοούσα.
-το είχα καταλάβει. απλώς δεν είχα καταλάβει ποιά εννοούσες και ποιά όχι.


Γιώργος Τρίκερι


*τριανταένα για την ακρίβεια.

Νούφαρο

Κτήνος παράφορο, αλέτρι αγριεμένο, που είναι τα χτένια του στραβά σε χώμα στεγνό και ξένο.

Το Εγώ σου δεν κατάλαβες, δεν τ´ορισες ποτέ
Ίσως, δεν το θελές εκείνο να γνωρίσεις.

Γιατί το βρισκές κρίμα , τον καθρέπτη σου να ρίξεις
Με μια φωνή που σου έμοιαζε λαβύρινθους να σπάς.

t.ari                                  http://taricomic.blogspot.com/

burn burn burn

... The only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn, like fabulous roman candles ...
Jack Kerouak

... οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, να ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά ρωμαίκα κερια ...
Ζακ Κερουά


Fire Parade by T. Ari. (Acrylics, Ink) http://taricomic.blogspot.com/

Edith Piaf's love letter....

"Λατρεμένε μου,

Χτες πριν ξαπλώσω, διέγραψα μια μέρα, μια ατελείωτη και συνάμα πολύ μικρή μέρα..

Το αεροπλάνο που απογειώθηκε πήρε και την καρδιά μου, τη λογική μου, την ανάσα μου.

Μικρέ μου, παιδί μου, αγάπη μου, σε μυρίζω πάνω μου..

Η καρδιά μου κοιμάται 24 ώρες το 24ωρο στην αγκαλιά της θλίψης..

Τι μου κανες και σ' αγαπώ τόσο?

Είμαι άδεια, κενή, σα να περιμένω..κάτι..

Σφίξε με στην καρδιά σου...και σκέψου ότι τίποτα δε μετράει για μένα όσο εσύ..

Θέλω να είσαι δικός μου μια ζωή.

Τίποτα δε υπήρξε πριν, τα έχω ξεχάσει όλα.

Μείνε μαζί μου..."


Γράμμα της Edith Piaf προς τον Μarcel Cerdan ο οποίος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.

Κομμωτήριο George

Γιώργο δεν σε λένε, κι εμένα Γιώργο.

Σήμερα το πρωί που ξύπνησα έπαθα middle age crisis. Έτσι απο το πουθενά. Νόμιζα ότι ήμουν μεγάλος πια για κάτι τέτοιο. Σε λίγες μέρες γίνομαι πενήντα (το τελευταίο το είπα ψιθυριστά να μην ακούσει η κοπελίτσα που με είχε λούσει, εκείνη και το άκουσε και μου χαμογέλασε. Συμπάθεια, οίκτος, έχει father issues? Who knows?)
Νιώθω τόσο ευάλωτος αυτή τη στιμή.
Το πως θα με κουρέψεις θα είναι πολύ crucial για τη ψυχολoγία μου το επόμενο διάστημα.
Οπότε κάνε με handsome.
Not young again, just handsome.

Γιώργος Τρίκερι.

μια ματιά βιαστική

Το λευκό σπίτι στεκόταν στην άκρη του δρόμου
έτριζαν οι άνθρωποι που έμεναν μέσα του σαν την σκόνη των άστρων,
οι συναντήσεις τους έκαναν την οροφή του να ταξιδεύει,
τα μάτια τους  ήταν αδηφάγες συναντήσεις ,
τα χέρια τους βουτηχτές στο άπειρο,
δυο κύκλοι που τέμνονταν με την χάρη που έχουν αυτοί που δεν κατοικούν στην γη.
Όμως το σπίτι αυτό είχε τα θεμέλια του στο χώμα,
απλά αυτοί που το κατοικούσαν το ταξίδευαν.
Κι ωραίο το έστηναν στον ουρανό με τοξοβόλους εραστές, ο έρωτας τους δονούσε τα παράλια.
είχα ένα λυπημένο μπλούζ στο κεφάλι μου καθώς το κοιτούσα μαζί τους να ταξιδεύει.
Το όστρακο του έρωτα είναι το πιο παράξενο σκέφτηκα.
Και με αυτές τις σκέψεις τσούλησα το στενό να βρέξω με λίγο κρασί το αίμα μου να ξεμουδιάσω από την έκπληξη ...

Πόπη Συνοδινού
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/

Greece is ... poetry

Beneath the hoar-frost, body damply torpid,
the dove that's Athens shivers,
is enraptured, and awaits the distant sunrise
like a bride.
 
Kostas Karyotakis


 
 The ship! - it wipes out all our chances.
The Kuro Siwo crushed us under its heel,
but you're still watching, over the wheel,
how, point by point, the compass dances.
 
Nikos Kavadias
 

Where we finish, appears the sea. Sea. Sea. Sea.
Where we finish, appears the sea.
Speak! Say something, anything.
 
Kiki Dimoula
 

In the sea caves
for whole days I gazed into your eyes
and I didn't know you nor did you know me.
 
Giorgos Seferis
 

Oh God, you used so much blue
so that we cannot see you.


Odysseas Elytis
 

Florence and the Machine-νέο τραγούδι.

 "What the water gave me" ονομάζεται το νέο τραγούδι του συγκροτήματος Florence and the Machine.
H Florence Welch δήλωσε στο μουσικό περιοδικο NME:
-Kάποιες φορές όταν γράφω εμφανίζονται πράγματα. Όταν προσπαθούσα να γράψω το συγκεκριμένο τραγούδι, το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο με έργα συμβολιστών όπoυ ανακάλυψα τον πίνακα της Frida Kahlo.

What the water gave me. Frida Kahlo

O ομώνυμος πίνακας ήταν η αρχική έμπνευση σε συνδυασμό με τον θάνατο της συγγραφέως Virginia Woolf η οποία αυτοκτόνησε βουτώντας σε ένα ποτάμι με τις τσέπες της γεμάτες πέτρες.
Το τραγούδι θα συμπεριλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος που θα κυκλοφορήσει το Νοέμβριο.

Γιώργος Τρίκερι.

κ,,,,

όνειρο ...

ΟΝΕΙΡΟ ΑΝΕΞHΤΙΛΟ..ΣΤΗΝ ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΠΕΘΥΜΙΑ ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ..ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΜΟΥ..ΕΛΑ ΚΑΙ ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΗ ΧΑΡΑ..ΚΑΙ ΜΗ ΞΑΝΑΜΙΣΕΨΕΙΣ..ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΣΤΟΛΙΣΕ..ΜΕ ΤΣΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ..ΚΑΝΕ ΤΟ ΠΟΝΟ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ..ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΜΟΙΑΣΕΙ..ΚΙ ΑΦΗΣΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ..ΝΑ ΜΕ ΣΦΙΧΤΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ..


{Ε.Κ.}

Νέα απάτη στο Facebook.

 

Δεν έχουν τελειωμό οι απατεωνιές... Από τις πρώτες ενδείξεις που έχουμε φαίνεται ότι ήδη έχουν κλαπεί πολλοί λογαριασμοί χρηστών στο Facebook... Δεν θα κάνουμε τεχνική ανάλυση για το πως και γιατί θα σας πω απλά τι να προσέξετε για τη νέα απάτη που παίρνει τρομακτικές διαστάσεις


Το πιθανότερο είναι ότι θα λάβετε μήνυμα όσο είστε online στο chat του Facebook και θα ξεκινήσει με ένα απλό "hi". Άσχετα με την απαντησή σας το δευτερο μήνυμα είναι "wanna laugh? )))" και με την επόμενη απάντηση που θα δώσετε θα λάβετε ένα link. Μόλις το πατήσετε θα δείτε σελίδα που μοιάζει πολύ με το youtube και στο video θα σας λέει να αναβαθμίσετε το flash player. ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗΝ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ. OYTE Η ΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ youtube ΟΥΤΕ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ FLASH PLAYER.

ΑΝ ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΤΕ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΟΤΙ ΑΝΤΙ ΓΙΑ YOUTUBE ΕΧΕΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ. Η ΣΕΛΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΡΩΣΙΚΟ SERVER και το πρόγραμμα που παραπέμπει σκοπό έχει να μαζεψει στοιχεία από τον υπολογιστή σας. Το αρχείο αυτό δεν είναι ιος και το antivirus που έχετε πιθανότατα δεν θα το αναγνωρίσει σαν απειλή.

Kamikazi.gr

Δικά μου αστέρια απο σκόνη

Αποσαρκωμένα
όλα στο νου,
έτσι μπορώ με αυτά
και δίχως αυτά
να σ αγαπώ

Το μόνο που
πόθησα
το φιλί σου
περισσότερο
κι ούτε που άργεψαν οι μέρες,
τίποτα δεν είχε μεστώσει
κι εγώ
το πόθησα,
κι εκεί έμειναν όλα,
στη στιγμή αυτή.

Τ'απογέματα
καταφέρνω να ενώνω
τον ουρανό
με
τη γη

με μια λευκή κορδέλα.

Μετά
σμίγω το εδώ
με
το απέραντο.

Ποιό χώμα
ξεφυτρώνει
τέτοια
αγάπη
και ποιό
φάρμακο
τη
σκοτώνει
άραγε..

Τρέχοντας σε σένα
έπεσα χαμέ

μάτωσα τα γόνατα
μα δεν πόνεσα,
λίγο μόνο.
Λέρωσα τα χέρια
στο χώμα

τα φύσηξα δυνατά
κι η σκόνη
έγινε
αστέρια
και πέταξαν ψηλά!!

Η Καθαρή Ύπαρξη μου
λεβέντικα τα κοιτά
καθώς
μυρίζω ένα
γιασεμί.


Katia Tornay © 2011

Jazzmine says.....La Despedida

Tα δάχτυλά σου γατζωμένα στα μαλλιά μου.

Τα μάτια σου κλειστά.

Κοφτές ανάσες.

Το χέρι σου κρατάει το δικό μου, σφιχτά, περπατάμε.

Όταν μ' αγκαλιάζεις ακούω την καρδιά σου.

Μα δεν αφήνεις ούτε μια χαραμάδα ανοιχτή

Ούτε μια ρωγμή ξεχασμένη

Ούτε μια στιγμή να σε διαπεράσει

Βλέπω στον ύπνο μου το περίγραμμα του προσώπου σου,

βλέπω το γέλιο σου,

είσαι ένα σκισμένο καρτ ποστάλ

κομμάτια απ' τη φωνή σου μπαίνουν στ' όνειρό μου

όλα τ' άλλα μου διαφεύγουν,

τα λόγια σου σπρωγμένα απ' τον αποψινό άνεμο χάνονται,

είσαι ένας τόπος κλειστός,

σπίρτο που καίγεται κι απ' τις δυό πλευρές..

Καπνίζω απανωτά τσιγάρα, το κρασί μου χορεύει

ξαπλώνω στο μάρμαρο, κοιτάζομαι στον καθρέφτη

είσαι εδώ και δεν είσαι

μισάνοιχτο παντζούρι - το φως δε με φτάνει

κι έτσι θα ναι

κι έτσι θα ναι

θα φύγεις και δεν θ' αφήσεις τίποτε εδώ,

ούτε μιά ανάσα

ούτε ένα φιλί

ούτε μια λέξη μισή

ούτε ένα ψέμα..

Jazzmine 

η ιστορία ενός μικρού πρίγκιπα

O Μικρός Πρίγκιπας (Le Petit Prince) εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1943.
Ο Γάλλος πιλότος Antoine Saint-Exupery επηρεασμένος απο μια πτήση πάνω απο την έρημο Σαχάρα έγραψε ένα απο τα πιο δημοφιλή βιβλία όλων των εποχών.
Σε ένα πρώτο επίπεδο ο Μικρός Πρίγκιπας διαβάζεται ως παιδικό παραμύθι, ουσιαστικά όμως είναι ένας στοχασμός πάνω στη ζωή και την ανθρώπινη φύση.
τον Δεκέμβριο του 1935 το αεροπλάνο του Saint-Exupery έπεσε στην έρημο. Αυτός και συγκυβερνήτης του Andre Prevot επέζησαν απο την πτώση αλλά παγιδεύτηκαν στην απέραντη έρημο με μόνα τους εφόδια μερικά σταφύλια, ένα πορτοκάλι και λίγο κρασι. Μετά τη δεύτερη μέρα είχαν αφυδατωθεί πλήρως και άρχισαν να έχουν παραισθήσεις. Ο Saint-Exupery είδε μια αλεπού φενέκ (είδος αλεπούς που ζει μόνο στη Σαχάρα) και του ήρθε η έμπνευση για τον χαρακτήρα της αλεπους του βιβλίου.
Την τέταρτη μέρα ένας βεδουίνος τους έσωσε τη ζωή.
Όσο βρισκόταν στην έρημο το πρόσωπο που σκεφτόταν πιο έντονα ο Saint-Exupery ήταν η Consuelo, η γυναίκα του η οποία καταγόταν απο το El Salvador που αποκαλείται η "Γη των Ηφαιστείων". Η Consuelo ήταν η πηγή έμπνευσης για το τριαντάφυλλο.
Όταν ο Saint-Exupery επέστρεψε στο σπίτι τους στο Long Island της Νέας Υόρκης άρχισε να γράφει.
"Όταν ήμουν έξι χρονών είδα μια υπέροχη ζωραφιά ..."
 
Γιώργος Τρίκερι.

πηγές πληροφοριών: Wikipedia, The Little Prince-The Official Website

here comes the rain ...

ΟΤΑΝ μεσάνυχτα και κάτι ανεμίσουν οι κουρτίνες
Θα είμαι εγώ, να ξέρεις, γι ’αυτό μη φοβηθείς
Μόνο την πόρτα κράτησε ανοιχτή, το φως μπορείς
Και να το σβήσεις
Η λάμψη των ματιών σου μου αρκεί
Να βρω έναν δρόμο για τον ουρανό που κάποτε
-θυμάσαι;- μου είχες υποσχεθεί

Θα κάτσω αντίκρυ σου αθόρυβα τον χρόνο μη ξυπνήσω
Και πριν την ώρα μου με πάρει από κοντά σου
Θέλω για πάντα να κρατήσω την εικόνα σου
Καθώς θα ανασαίνεις στο ύψος
της καρδιάς σου υπό τους χτύπους της βροχής
Σπάζοντας τη σιωπή, θολώνοντας τα τζάμια

Ιωάννα Αβραμίδου

100% perfect girl

One beautiful April morning, on a narrow side street in Tokyo's fashionable Harujuku neighborhood, I walked past the 100% perfect girl.


Tell you the truth, she's not that good-looking. She doesn't stand out in any way. Her clothes are nothing special. The back of her hair is still bent out of shape from sleep. She isn't young, either - must be near thirty, not even close to a "girl," properly speaking. But still, I know from fifty yards away: She's the 100% perfect girl for me. The moment I see her, there's a rumbling in my chest, and my mouth is as dry as a desert.


Maybe you have your own particular favorite type of girl - one with slim ankles, say, or big eyes, or graceful fingers, or you're drawn for no good reason to girls who take their time with every meal. I have my own preferences, of course. Sometimes in a restaurant I'll catch myself staring at the girl at the next table to mine because I like the shape of her nose.


But no one can insist that his 100% perfect girl correspond to some preconceived type. Much as I like noses, I can't recall the shape of hers - or even if she had one. All I can remember for sure is that she was no great beauty. It's weird.


"Yesterday on the street I passed the 100% girl," I tell someone.


"Yeah?" he says. "Good-looking?"


"Not really."


"Your favorite type, then?"


"I don't know. I can't seem to remember anything about her - the shape of her eyes or the size of her breasts."


"Strange."


"Yeah. Strange."


"So anyhow," he says, already bored, "what did you do? Talk to her? Follow her?"


"Nah. Just passed her on the street."


She's walking east to west, and I west to east. It's a really nice April morning.


Wish I could talk to her. Half an hour would be plenty: just ask her about herself, tell her about myself, and - what I'd really like to do - explain to her the complexities of fate that have led to our passing each other on a side street in Harajuku on a beautiful April morning in 1981. This was something sure to be crammed full of warm secrets, like an antique clock build when peace filled the world.


After talking, we'd have lunch somewhere, maybe see a Woody Allen movie, stop by a hotel bar for cocktails. With any kind of luck, we might end up in bed.


Potentiality knocks on the door of my heart.


Now the distance between us has narrowed to fifteen yards.


How can I approach her? What should I say?


"Good morning, miss. Do you think you could spare half an hour for a little conversation?"


Ridiculous. I'd sound like an insurance salesman.


"Pardon me, but would you happen to know if there is an all-night cleaners in the neighborhood?"


No, this is just as ridiculous. I'm not carrying any laundry, for one thing. Who's going to buy a line like that?


Maybe the simple truth would do. "Good morning. You are the 100% perfect girl for me."


No, she wouldn't believe it. Or even if she did, she might not want to talk to me. Sorry, she could say, I might be the 100% perfect girl for you, but you're not the 100% boy for me. It could happen. And if I found myself in that situation, I'd probably go to pieces. I'd never recover from the shock. I'm thirty-two, and that's what growing older is all about.


We pass in front of a flower shop. A small, warm air mass touches my skin. The asphalt is damp, and I catch the scent of roses. I can't bring myself to speak to her. She wears a white sweater, and in her right hand she holds a crisp white envelope lacking only a stamp. So: She's written somebody a letter, maybe spent the whole night writing, to judge from the sleepy look in her eyes. The envelope could contain every secret she's ever had.


I take a few more strides and turn: She's lost in the crowd.


Now, of course, I know exactly what I should have said to her. It would have been a long speech, though, far too long for me to have delivered it properly. The ideas I come up with are never very practical.


Oh, well. It would have started "Once upon a time" and ended "A sad story, don't you think?"


Once upon a time, there lived a boy and a girl. The boy was eighteen and the girl sixteen. He was not unusually handsome, and she was not especially beautiful. They were just an ordinary lonely boy and an ordinary lonely girl, like all the others. But they believed with their whole hearts that somewhere in the world there lived the 100% perfect boy and the 100% perfect girl for them. Yes, they believed in a miracle. And that miracle actually happened.


One day the two came upon each other on the corner of a street.


"This is amazing," he said. "I've been looking for you all my life. You may not believe this, but you're the 100% perfect girl for me."


"And you," she said to him, "are the 100% perfect boy for me, exactly as I'd pictured you in every detail. It's like a dream."


They sat on a park bench, held hands, and told each other their stories hour after hour. They were not lonely anymore. They had found and been found by their 100% perfect other. What a wonderful thing it is to find and be found by your 100% perfect other. It's a miracle, a cosmic miracle.


As they sat and talked, however, a tiny, tiny sliver of doubt took root in their hearts: Was it really all right for one's dreams to come true so easily?


And so, when there came a momentary lull in their conversation, the boy said to the girl, "Let's test ourselves - just once. If we really are each other's 100% perfect lovers, then sometime, somewhere, we will meet again without fail. And when that happens, and we know that we are the 100% perfect ones, we'll marry then and there. What do you think?"


"Yes," she said, "that is exactly what we should do."


And so they parted, she to the east, and he to the west.


The test they had agreed upon, however, was utterly unnecessary. They should never have undertaken it, because they really and truly were each other's 100% perfect lovers, and it was a miracle that they had ever met. But it was impossible for them to know this, young as they were. The cold, indifferent waves of fate proceeded to toss them unmercifully.


One winter, both the boy and the girl came down with the season's terrible influenza, and after drifting for weeks between life and death they lost all memory of their earlier years. When they awoke, their heads were as empty as the young D. H. Lawrence's piggy bank.


They were two bright, determined young people, however, and through their unremitting efforts they were able to acquire once again the knowledge and feeling that qualified them to return as full-fledged members of society. Heaven be praised, they became truly upstanding citizens who knew how to transfer from one subway line to another, who were fully capable of sending a special-delivery letter at the post office. Indeed, they even experienced love again, sometimes as much as 75% or even 85% love.


Time passed with shocking swiftness, and soon the boy was thirty-two, the girl thirty.


One beautiful April morning, in search of a cup of coffee to start the day, the boy was walking from west to east, while the girl, intending to send a special-delivery letter, was walking from east to west, but along the same narrow street in the Harajuku neighborhood of Tokyo. They passed each other in the very center of the street. The faintest gleam of their lost memories glimmered for the briefest moment in their hearts. Each felt a rumbling in their chest. And they knew:


She is the 100% perfect girl for me.


He is the 100% perfect boy for me.


But the glow of their memories was far too weak, and their thoughts no longer had the clarity of fouteen years earlier. Without a word, they passed each other, disappearing into the crowd. Forever.


A sad story, don't you think?


Yes, that's it, that is what I should have said to her.






Haruki Murakami

 the full title of the short story is On Seeing the 100% Perfect Girl One Beautiful April Morning. Mr Murakami is considered one of the greatest writers  of postmodern literature.

ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ

Les liaisons dangereuses. René Magritte.

Ξαπλωμένη πάνω σε ένα γυαλινο πάτωμα,
κοιμάμαι αγκαλιά με τον εαυτο μου ...
Το κορμί γυμνό ... ατελες κορμί ... όχι τέλειο ...
εντελές κορμί ...
Η ψυχή βαρια ντυμένη με παλτά ... κουκουλωμένη ψυχη,
ασθμαίνουσα.

Παντού το φως που λείπει απο την ζωή μου..
Διαχέεται και διασπάται, αντανακλάται, εισχωρεί
στα μάτια, στη φωνή, στον πανικό μου.
Διαλύει την υποψία πως ίσως δεν βλέπω καθαρά.
Βλέπω;

Χωρίς εσένα δεν υπάρχει ζεστό νερό στο μπάνιο..
Κανένα σκέπασμα δεν με καλύπτει αρκετά...
Τα χέρια σου είχα για κουβέρτα και σεντόνι το σώμα σου όλο..
Απλωνόμουν επάνω του.. όπως τώρα στο πάτωμα..
Ανοιγόμουν στο στέρνο σου σαν μπουμπούκι..
Σε χρειάζομαι...

Χωρίς εσένα, τα λουλούδια του κήπου μου μαραίνονται όλα
ένα ένα...κάθε μέρα βρίσκω και απο ένα νεκρό..
Χωρίς εσένα, ο αγέρας στο χώρο μου λιγοστεύει..
η βροχή δεν ποτίζει εδώ ... σταματά στο κατώφλι..
Δεν ξέρεις ... εσύ δεν ξέρεις ... ποτέ σου δεν κατάλαβες,
πως είναι να πονάς για μια συγκεκριμένη αφή.. για ένα
συγκεκριμένο βλέμμα..

Το γυαλί δείχνει τα πάντα καθαρά ...
φωτεινά, απελευθερωμένα...
αλλά δειχνει και τη ακαθαρσία...
δείχνει το μιασμένο.
Το άγγιγμα σου ειναι φάρμακο, είναι πνοή ζωής,
είναι λόγος ύπαρξης,
το χάδι σου στα μαλλιά είναι το βαθύ πορτοκαλί στο ηλιοβασίλεμα
το μωβ της ανατολής..
η απουσία σου το μαύρο του θανάτου..

Σε χρειάζομαι...
να μην αγκαλιάζω άλλο το είδωλο μου.γιατί
και αυτό το κάνω, επειδή κάποτε το αγκάλιασες εσύ ....
 
Anna Tsekoura

Η ΑΙΩΝΙΑ ΛΙΑΚΑΔΑ ΕΝΟΣ ΚΑΘΑΡΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ...

La chambre de Van Gogh à Arles. Vincent Van Gogh.

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥΣΥΝΘΕΤΟΣ..ΠΟΛΛΑ ΚΟΥΜΠΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ Ο ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ..Ο ΕΑΥΤΟΣ!!!ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΚΟΥΜΠΙΑ ΝΑ ΛΑΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ..
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΜΥΑΛΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΙΑ ..ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΓΚΡΙΖΟ..ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΜΟΝΟ ΘΑΛΑΣΣΙ..Η ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΘΑ ΚΟΥΡΑΖΑΝ ΠΟΛΥ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ..
ΑΥΤΗ Η ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ..ΚΑΘΕ ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ,ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΣΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ..ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΜΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ ΟΣΟ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ,ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ.ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΟΥΜΕ .ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ,ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΜΟΝΙΜΟ ΚΑΤΟΙΚΟ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΧΕΙΡΙΣΤΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΦΟΒΙΑ..ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΟΥ ΧΕΙΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΤΑΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΕΞΩ..
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΙΑΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ..ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ,ΦΕΡΝΕΙ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ,ΕΠΙΠΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΙΣ ΕΜΜΟΝΕΣ.
ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΙ ΛΕΣ "MA ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΚΟΥΒΑΛΗΘΗΚΕ"?ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΣΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕΣ ΝΑ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΘΑ ΕΦΕΥΓΕΣ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙ..ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΝΟ ΧΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ..ΚΑΤΕΒΑΣΕΣ ΡΟΛΑ..ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΡΕΣΑΝ,ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΕΣ...ΤΟΤΕ ΕΣΤΕΙΛΕΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΖΩΗ..ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ!!!


ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΛΗΘΑΡΓΟ..ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΤΕ..ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΗΞΕΡΕ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ,ΟΥΤΕ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΜΑΘΕΙ..


ΝΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΛΗ COPYRIGHT 2009

Stephen King quotes

"Sometimes being a bitch is all a woman has to hold on to."
Vera Donovan, in Dolores Claiborne

"Show me a man or a woman alone and I'll show you a saint. Give me two and they'll fall in love. Give me three and they'll invent the charming thing we call 'society'. Give me four and they'll build a pyramid. Give me five and they'll make one an outcast. Give me six and they'll reinvent prejudice. Give me seven and in seven years they'll reinvent warfare. Man may have been made in the image of God, but human society was made in the image of His opposite number, and is always trying to get back home."
Glen Bateman, The Stand 

-When asked,"How do you write ?" I invariably answer, "one word at a time.

-Talent is cheaper than table salt. What separates the talented individual from the successful one is a lot of hard work.

αποσπάσματα

Σε φόρεσα σαν να σουν λούτρινο χάδι του φεγγαριού,

όπλισα την καρδιά μου με κόκκινα πέταλα,

από ιδρώτα, αίμα και μέλι θα χαθώ πάνω σου,

μέσα σου,

με μάτια ποτισμένα στην ζεστή σου όψη,

ακροδάχτυλα με φως, με απαλή χάρη τα χάδια τους,

μεθυσμένες χαρές της ευδαιμόνισσας Κίρκης,

έτσι να σε βλέπω, σαν το μυστικό ενός παλαιού κόσμου,

μόνο για μένα να λάμπεις,

μόνο για μένα να καίς τα κεριά,

μόνο για σένα θα διώχνω τα σκοτάδια.

Σε φοράω και πάω εκεί που τα αστέρια πέφτουν σαν ασημιά βροχή,

καίγομαι,

είμαι μια φωτιά στην μέση της πλατείας,

από πάνω μου περνούν γυναίκες κι άντρες που χορεύουν,

όμως εγω μόνο για σένα είμαι ρυθμός,

σε φοράω και πάω,

νέους κόσμους ανοίγουνε τα μάτια μου,

σε ανασαίνω σαν ένα όνειρο που τρέμει από την προσμονή της έξαψης ...

Πόπη Συνοδινού.
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/

το συρτάρι των αναμνήσεων

χρόνια τώρα μένει κλειστό,


ένα σκοτεινό κλειδωμένο συρτάρι, που δεν μπορείς να διακρίνεις το χρώμα του,
λόγω της απερίγραπτης σκόνης που το στολίζει...
Νόμιζα πως δεν θα το ξανάνοιγα ποτέ...


άλλωστε κάθε φορά που σκεφτόμουν την τοποθεσία του κλειδιού του,
ποτέ δεν κατέβαλα την αξιόλογη προσπάθεια να θυμηθώ,
με αποτέλεσμα να καταλήγω στο γρήγορο συμπέρασμα οτι το έχω χάσει...


όμως αφήνοντας καρδιά και μυαλό να υποχωρήσουν ...
δίχως καμία σκέψη να με απασχολεί ...
τα χέρια μου από μονα τους κατευθύνθηκαν, δίχως
καν τη βλέψη μου , αγκαλιάζοντας το ψυχρό μέταλλο με σιγουριά...


ανοίγοντας το ξεχασμένο συρτάρι
διαπίστωσα ότι εκεί μέσα βρίσκεται ο κόσμος μου
όλο μου το είναι...
ένα χαμόγελο εμφανίστηκε
δειλά στο πρόσωπο μου
κάτι δάκρυα νοσταλγίας κύλησαν στο μάγουλο μου...
δεν ήξερα ακόμα τον λόγο που
ήθελα τόσο πολύ να ανοίξω αυτό το βρωμοσύρταρο,


που απο τη μια με έκανε να χαμογελώ κι απο την άλλη να κλαίω...
σαν να με είχε βαλει σε μια δοκιμασία ο ίδιος μου ο εαυτός ...
μιας κι έφτασα ως εδώ ήμουν αποφασισμένη να μην τα παρατήσω
πετώντας το κλειδί
στο άγνωστο...


κάθησα και έκανα μια  επανάληψη ,θα το χαρακτηρίσω, της ζωής μου...
άλλοτε γελούσα
κι άλλοτε έκλαιγα σαν κουτάβι που ψάχνει τη μάνα του,,,
την τελευταία φορά που είχα κάνει
αυτή την διαδικασία πριν χρόνια
υπήρχε ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ
αυτή τη φορά όμως δεν το έχω καν στο νου μου
ξέρω πια ότι το κάθετι φεύγει για να έρθει κάτι άλλο
ο κύκλος της ζωής ποτέ δεν σταματά και το πέρασμα του ειναι ορμητικό ...


ήρθε το τέλος αυτής της διαδικασίας και καθώς πήγαινα να κλείσω
τον περίεργο αυτόν αποθηκευτικό χώρο
θυμήθηκα ότι υπήρχε και κάτι άλλο που ανήκε εδώ ...
συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο λόγος που βρισκόμουν εδώ.


Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου έχει κλείσει
και έφτασε η ώρα να καταχωρηθεί ...
μια ανακούφιση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου ...
κλείνοντας το συρτάρι ένιωσα μια ευτυχία να με περικλείει...


τελικά αυτό το συρτάρι είναι όλο μου το βιός
καταχωρημένο και αρχειοθετημένο σωστά ...
τώρα το κοιτάω δίχως φόβο και ανασφάλεια
γνωρίζοντας ότι όλη αυτή η πληθώρα συναισθημάτων που μου δημιουργεί


είναι λόγω της αγρίως απίθανης ζωής που ζω ...


Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι ωρών)

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΣΕΝΑ

Pierre-Auguste Renoir

Πάλι κυματίζουν τα μαλλιά σου όταν κλαίω
Με το γαλάζιο των ματιών σου στρώνεις το τραπέζι
Του Ερωτά μας: ένα κρεβάτι ανάμεσα στο θέρος και στο φθινόπωρο
Πίνουμε το ποτό που κάποιος έφτιαξε για μας
Κάποιος που δεν ήμουν εγώ, , ούτε Εσύ, ούτε και κάποιος τρίτος
Πίνουμε γουλιά-γουλιά ένα άδειο τελευταίο ποτήρι
Κοιταζόμαστε μες τους καθρέφτες της βαθυκόλπου θάλασσας
Και περνάμε ταχύτερα τα πιάτα ο ένας στον άλλον:
Η Νύχτα είναι Νύχτα, αρχίζει μόλις φτάσει η αυγή
Με κοιμίζει στο πλάι σου


Πάουλ Τσελάν
Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου

tweets of the week 18/8

μ' αρέσει να παίρνω ρίσκα και να ζω στα άκρα. έφαγα έναν κεφτέ που μόλις είχε βγει απ το τηγάνι.
diab


Οne day, I'm gonna make the onions cry.
Kristina Fragia


Μια μέρα θα τα σκεφτόμαστε όλα αυτα και θα απορούμε πώς πιστεύαμε ότι κάποια μέρα θα γελάμε.
truc_de_uf


Ο ΛΑΟΣ - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ -...εεεεε, τι έλεγα;
The_Stranger_gr


Έχασα κάτι ιδανικά, όποιος τα βρει να τα κρατήσει.
cinesthisi


Εσείς που περπατάτε με τις μύτες , να ξέρετε πως μπορεί να μην κάνετε θόρυβο, αλλά δεν νομίζω να είναι και πάρα πολύ καλό για τη μύτη σας.
kurosawa7


-Μα πώς είσαι πάντα τόσο ήρεμος;
 -Έχω νευρική ανεπάρκεια.
ttsecogreco


Όλα τα ρούχα μου είναι πάνω στο κρεβάτι -πάω να κοιμηθώ μέσα στη ντουλάπα.
iånnis hatzikiriåkøs