Ο σταθμός

Πάμε και ερχόμαστε σαν άδεια βαγόνια, περιμένοντας επιβάτες να το γεμίσουν,αλλά αναπόφευκτα
κάποια στιγμή οι επιβάτες θα κατεβούν και το τρένο θα μέινει πάλι αδειανό και μονάχο του να ακούει το τρίξιμο επάνω στις ράγες...
Σήμερα το απόγευμα χάζευα απο τον μπαλκόνι τον σταθμό του ηλεκτρικού τρένου και σκέφτηκά κάποτε έσφιζε απο ζωή
και τώρα τον έκλεισαν..
Μοναδική του παρέα ο φύλακας και μερικά πουλάκια που ψάχνουν για ψίχουλα να χορτάσουν την πείνα τους...
Κάποτε βαλίτσες γεμάτες απο όνειρα συναντιόντουσαν εδώ και διάλεγαν προορισμούς.
Τώρα τα όνειρα έβγαλαν φτερά και πέταξαν δεν έχουν ανάγκη πια το σταθμό συνάντησης τους.
Η μήπως νόμισαν ότι μπορούν και μόνα τους? τα γέλασαν τα όνειρα κάποιος τους πήρε το όνειρο και τα άφησε μισά
και επέλεξαν να φύγουν,δεν ήξεραν ότι τα όνειρα θέλουν ιδιοκτήτη να τα βάζει μέσα στη βαλίτσα και να τα
ταξιδεύει κάθε φορά...
Άλλοτε νότια κι άλλοτε βόρια
Άλλοτε δυτικά κι άλλοτε ανατολικά...
Πρώτα ο σταθμός που έκλεισε κι ύστερα τι ...
Τα όνειρα που πέταξαν και μαζί τους και οι ζωές που κλάπηκαν...
και το τρένο τώρα μοναχό δίχως επιβάτες και  προορισμό..


 Ναντίνα Κούλη 
Ιούνιος 2011