Το βουνό

Μεγαλώσαμε στον ίσκιο του βουνού
Φορτωμένοι την υποψία της άδικης νύχτας
Ζήσαμε εκεί αναμένοντας το φως
Κυνηγώντας ένα ήλιο που βιάζονταν να φύγει
Περπατώντας ανάμεσα στ αγκάθια
Με ματωμένα δάχτυλα και πληγωμένες παλάμες
Κι ο ήλιος πάντα αργούσε και τα βράδια
Χάνονταν στις κορυφογραμμές των οριζόντων
Ίσκιος προστάτης το βουνό συνάμα και κατάρα
Να παραμένουμε εκεί ανύποπτοι και χλωμοί
Με αποθέματα από μνήμες παγωμένες
Κι αν κάποτε –αν λέω- ο ήλιος χαθεί
Σε μας θα έρθουν αργότερα τα νέα..
Θα περιμένουμε εκει..τον ερχομό του
Έχοντας μάθει να ζούμε στο σκοτάδι..


Μόνο τα παιδιά μας θα φύγουν κάποτε οριστικά
Είτε σε άλλον τόπο ..είτε στο θάνατο..

Αθηνά Κοτσόβολου