Αυτή η βραδιά μας ίσως και να είναι η τελευταία
Η τελευταία των μεγάλων εποχών
Ύστερα πια θα φύγω…
Όταν πια τίποτα δεν θα έχουμε να πούμε η
Δεν θα θέλουμε να πούμε
Κι άλλη φορά στο έχω πει
Θα φύγω μες στην νύχτα
Θα χαθώ μες στα σοκάκια των υπόκωφων ήχων
Πλάι στις διχασμένες προσωπικότητες των σκιών
Θα πλανηθώ πάνω απ’ τον κόσμο
Ίσως και να σκοτωθώ αεροβατώντας
Στα κάγκελα του μπαλκονιού μου στον τρίτο όροφο
………………………………………………………….
Μπορεί να φταίει κι η πανσέληνος
Ένα από κείνα τα φεγγάρια
Που άξαφνα ανακαλύπτεις τις νύχτες
Που ψάχνεις να ξαναβρείς τις χαμένες σου μνήμες
Ξερώ πως θα έρθουν στιγμές
Οπού δεν θα έχουμε πια τίποτα να πούμε
Η δεν θα ξέρουμε να πούμε
Θα μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι
Το ίδιο κρεβάτι και τα ίδια παιδιά
Κι ούτε μια –ούτε μια- κοινή ανάμνηση αγαπημένη
Ξερώ πως θα έρθουν στιγμές που πνίγουμε ακόμα
Και τις πιο δίκαιες κραυγές μας……
Αθηνά Κοτσόβολου
εξαιρετικό ...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθηνά το κομμάτι το χω διαβάσει ήδη μια ντουζίνα φορές και κάθε μία απ' αυτές μ' αρπάζει απ' το λαιμό και με διαφορετικό τρόπο..
ΑπάντησηΔιαγραφήJazzmine ειναι ιδιαίτερα σημαντικο το σχόλιο σου για μενα.Εχω διαβασει τόσα δικα σου και σε θεωρω εκπληκτικη.. Σ ευχαριστω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθηνά
οποιαδήποτε ώρα μπορεί να σε βρει απροετοίμαστο, όμως σε στιγμές ευάλωτες, όπως το ζεστό μεσημέρι μιας καλοκαιρινής Κυριακής, το βίαιο ταρακούνημα γίνεται πολύ επώδυνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι μια ευχάριστη έκπληξη Αθηνά και ομολογώ πως αγνοούσα αυτά τα πολύτιμα κομμάτια της ψυχής σου. Τώρα που τα γνωρίζω, αδημονώ για τα επόμενα, δεν ξεφεύγεις πια!!!