Θέλεις να σου πω πως γνώρισα αυτήν που με μετέτρεψε σε καμμένη γη;
Κατοικούσε εκεί που ο λίβας κατεβαίνει άγρια απο βουνοκορφές που πατούν μόνο κατσίκια ελεύθερα.
Κατέβαινε απο το βουνό μαζί τους και έξυνε τους βράχους με τα δόντια της και τους έδινε με την χούφτα της.
Τις νύχτες που έγλυφε το φεγγάρι την επιφάνεια της θάλασσας κοιτούσε τον ουρανό και γύριζε την φαντασία της σαν ανάποδο πουκάμισο.
Είχε ενα βραχιόλι στο χέρι της που συγκρατούσε πολλά ασημιά κουδουνάκια, μπλεκόταν ο ήχος τους με αυτόν των ζώων.
Μα πιό ατίθαση απο ζώο φάνηκε στα ματια μου οταν την είδα σε κείνη την απροσπέλαστη παραλία απο περιπατητή. Κολυμπούσε απλώνοντας τα χέρια στο μπλε νερό και λάμψεις απο φως μου έκαψαν τα μάτια μου.
Άρχισε να με τρώει το θηρίο που λέγεται έρωτας. ΒΑΘΙΈΣ και μεγάλες δαγκωματιές , το μεγαλύτερο όλων το βαμπίρ.
Ήταν τα μάτια της που σαν με κοίταξαν άναψαν φωτιές χιλιάδες αναστενάρηδες ή το σώμα της που μύριζε σαν πικραμύγδαλο οταν πλησίασα κοντά, ακόμη δεν ξέρω.
Η παραλία ήταν τόσο καυτή που μπορούσες να ψήσεις ψωμί, το νερό τόσο ζεστό που η δροσιά ήταν μονάχα από το σώμα σου.
Είχα γεμίσει αλάτι και συγκίνηση.
Την έκτη ημέρα κείνη του Ιουλίου ο ορίζοντας γύρω ήταν μια αμυδρή λευκή γραμμή, ενωνόταν με την κόκκινη γραμμή της καρδιάς μου και με έστειλε οσο μακρύτερα γινόταν απο αυτά που ήξερα ως τώρα.
Φώκιες βγήκαν απο το πουθενά και άρχισαν να παίζουν μεταξύ τους.
Εκείνη μπήκε ανάμεσα τους κι άρχισε να παίζει κοιτάζοντας απροκάλυπτα στο μέρος μου.
έλεγχε απόλυτα το ζωικό βασίλειο, ήταν ολοφάνερο.
Τα μακριά της μαλλιά χυνόταν γύρω της κόκκινος καταρράκτης.
Η κίνηση στο νερό ήταν σαν το ψάρι που γλείφει τα λέπια του..
ΧΩΡΊς ΝΑ μου μιλήσει καν ήρθε δίπλα μου. Με περιεργάστηκε όπως τα αρπακτικά, έπειτα μαλάκωσε.
Έβαλε τα χέρια της γύρω μου, μύριζα την ανάσα της μπερδεμένη με αυτή των φυκιών.
Έπειτα με φίλησε.
Η γλώσσα της διέσχισε ολη την κοιλάδα των συγκινησιακών μου απολήξεων. Αυτό δεν ήταν ενα φιλί οπως αυτά που είχα μάθει τόσα χρόνια. ήταν σαν μια καθαρή λίμνη μέσα στο στόμα μου. Τα νερά της πηγαινοέρχονταν με τα σάλια μου. Συσκότιση.
Τα στήθια της έπειτα έλαμψαν με την διαφάνεια τους στα χέρια μου. Ένιωσα να σπάω σε εκατοντάδες φιλιά απο πουλιά που τσιμπούν αχόρταγα τις ρόγες των σταφυλιών.
Σαν ενωθήκαμε απαίτησε να την κοιτάζω στα μάτια.
Ξεκινήσαμε τρυφερά. Μετά πιο άγρια. Ζήτησε να της μιλάω για οσα ένιωθα.
Μα πως μπορούσα άραγε με λέξεις να της περιγράψω πως με την σφιχτή της σάρκα με έκανε μια πόλη με ερείπια;
Με ενωμένα σώματα με οδήγησε σε μια σπηλιά, εκεί οι ήχοι μας του έρωτα δυνάμωσαν την συγκίνηση μου.
Μέσα στους ήχους των νερών που πηγαινοέρχονταν οι δικοί μας ανθρώπινοι με έκαναν να ξυπνήσω. Να ξυπνήσω κείνες τις αρχαίες άσεμνες θεότητες μέσα μου που οι ελεύθεροι έρωτες τους γίνονταν ένα με τα χορτάρια και μέσα σε πυκνά φυλλώματα.
Ήταν ζωώδης. Ποτέ δεν βρήκα σε γυναικεία λαγόνια τετοιες ασίγαστες επιθυμίες.
Μόνο να σπαράζει σαν φίδι στα χέρια μου και αν ζητά να την κοιτάζω και να την ακούω.
Με πρησμένα χείλη απο τα καυτά φιλιά να ζητά νέες περιπτύξεις.
Οι φώκιες πλησίασαν στην σπηλιά, στάθηκαν στο στόμιο της και μας κοίταξαν παραξενεμένες. έπιασαν να φωνάζουν κι αυτές.
Ήχοι πρωτόγνοροι. Η γυναίκα καρφωμένη πάνω μου να ενώνει την φωνή της μαζί τους.
Με έπιασε τρέλα, ήθελα να αδειάσω την θάλασσα μέσα της.
Χύσαμε ο ένας στον άλλο ποσότητες υγρών μαζί με τα μάτια μας που ενωμένα έπεφταν σε μια άβυσσο.
Κυλούσα μαζί της, εκλιπαρώντας να ξαναρχίσουμε την πάλη.
Με άφησε με ένα χαμόγελο, αστραφτερά δόντια, κρυμένες χαρές, .
Μου είπε να περιμένω στην σπηλιά για λίγο να απομακρυνθεί για να την βρω πιο έπειτα.
Δεν ξέρω πόσες οι ώρες που πέρασαν περιμένοντας την. έτσι κι αλλιώς είχα κόψει απο τον χρόνο.
Τα πόδια μου σαν παράλυτα, το μυαλό μου φλογερό όργανο στα χέρια της..
Δεν την ξαναβρήκα ποτέ.
Πήγα αμέτρητα καλοκαίρια ξανά εκεί. Ποτέ δεν την ξαναείδα.
Καποιοι ψαράδες είπανε πως υπάρχει μια γοργόνα που βγαίνει οταν η σελήνη γεμίζει. Ταρκουνάει τις βάρκες τους..
Μα η δικιά μου ήταν το πιο άγριο ζώο, δεν θα την έλεγα απλά πως ήτανε γοργόνα..
Πόπη Συνοδινού
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου