νιότη

Σε είδα, ω θλίψη, ολόκληρη να στέκεσαι
Μες το μελανό σου πέπλο
Να δείχνεις με το δάχτυλο
Τα σκοτεινά πρόσωπα των ρόδων
Ο ουρανός στο βάθος ήτανε σταχτής 
Κι απ’ το ηφαίστειο έβγαιναν τα βογκητά κάποιας
Κραυγής μιας εξαγριωμένης νιότης


Η καρδιά της μέχρι τις εσχατιές
Γεμάτη ουρανό
Ν’ απογειωθεί ζητά από το αρπακτικό πτηνό
Που όλο και σκοτεινιάζοντας
Όλο και μεγαλώνοντας
Στο μέσον του δραπέτη της ονείρου
Τη χτυπά

Ιωάννα Αβραμίδου