Στημένη λεμονόκουπα…

Φεύγουν μέχρι να μείνουν… 

Καθήκον της εκάστοτε κυβέρνησης δεν είναι να προσφέρει την ευτυχία, αλλά να δίνει στους ανθρώπους τις προϋποθέσεις να δημιουργήσουν την ευτυχία τους. Η Βουλή των Τοκογλύφων με τη βοήθεια των Μονάδων Επιβολής Μεσοπρόθεσμου και του Υπουργείου Προστασίας Πιστωτών, που απαρτίζεται από Αστυνομικούς (παρακρατικούς) και Κουκουλοφόρους (παρακρατικούς), σήμερα πρόδωσε τη χώρα και τον ελληνικό λαό με εκβιασμούς και προκλήσεις…

Η νεοφιλελεύθερη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση εξάντλησε το πολιτικό της (ζουμί) κεφάλαιο. Προφανώς δεν είναι πλέον χρήσιμη στους υποαμειβόμενους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους και τους νέους-δια βίου-απασχολήσιμους. Το ξεπούλημα είναι το τελευταίο μεγάλο πάρτι που θα οργανώσει. Προνομιακή μεταχείριση σε αυτή τη λεηλασία δεν έχουν-και το αντιλαμβάνονται πλέον-οι ντόπιοι «εργολάβοι», αλλά οι ξένοι πιστωτές…

Η δυστυχία δημιουργεί στάσεις και επαναστάσεις με σκοπό την αποφυγή της, καθώς και της ατίμωσης. Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σε αυτό το κομματάκι. Κανένας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος αν δεν είναι όλοι ελεύθεροι. Κανένας δεν μπορεί να είναι ηθικός αν δεν είναι όλοι ηθικοί. Κανένας δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν δεν είναι όλοι ευτυχισμένοι.

Όταν το μυαλό είναι ακμαίο, ασχολείται με την επιστήμη. Όταν αρχίζει να κάμπτεται, στρέφεται προς τη φιλοσοφία. Στη δύση του, καταφεύγει στη πολιτική. Ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός είναι οι βασικότεροι εχθροί της πολιτικής αλλά και του πολιτισμού. Καθώς οι κοινωνίες παρακμάζουν, παρακμάζει μαζί τους και η γλώσσα. Οι λέξεις χρησιμοποιούνται για να συγκαλύπτουν και όχι για να διαφωτίζουν τις πράξεις. 

Οι στόχοι και τα ιδανικά που μας παρακινούν γεννιούνται από τη φαντασία μας. Δεν έχουν φτιαχτεί όμως από φανταστικά περιστατικά. Αποτελούνται από τα σκληρά συστατικά του κόσμου των εμπειριών, της φύσης και της κοινωνίας. Πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε…

Η «μοιρασιά» αυτή είναι η τελευταία «δουλειά» της κυβέρνησης του «GAP», που κάνει κανό χωρίς να πέσει από το ποδήλατο, ενώ κλίνει άκλιτα μέρη του λόγου. Μετά από αυτήν, όπως μια στημένη λεμονόκουπα, δεν θα είναι χρήσιμη σε κανέναν, ούτε εντός, ούτε εκτός της χώρας. Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει. Σε κάθε μεγάλη «δοκιμασία» θα βρούμε ανάμεσα στους ανθρώπους αδύνατους και ισχυρούς, μαλάκες και σοφούς, καλούς και κακούς….

Καληνύχτα Ελλάδα

Σ' αφήνω πάω για ύπνο

Όσο εσύ μ' αυτούς ετοιμάζεσαι για δείπνο

Εγώ θα κάνω στίχους, κάθε σκέψη στο τετράδιο

Και θα στ' αφιερώσω απ' το ράδιο μάλλον αύριο……


Wave

is today the future?

"We shall abolish the orgasm. Our neurologists are at work upon it now. There will be no loyalty, except loyalty towards the Party. There will be no love, except the love of Big Brother. There will be no laughter, except the laugh of triumph over a defeated enemy. There will be no art, no literature, no science. When we are omnipotent there will be no need of science. There will be no distinction between beauty and ugliness. There will be no curiosity, no enjoyment of the process of life. All competing pleasures will be destroyed. But always—do not forget this Winston—always there will be the intoxication of power, constantly increasing and constantly growing subtler. Always, at every moment, there will be the thrill of victory, the sensation of trampling on an enemy who is helpless. If you want a picture of the future, imagine a boot stamping on a human face—forever."



Nineteen Eighty-Four
George Orwell

Ο σταθμός

Πάμε και ερχόμαστε σαν άδεια βαγόνια, περιμένοντας επιβάτες να το γεμίσουν,αλλά αναπόφευκτα
κάποια στιγμή οι επιβάτες θα κατεβούν και το τρένο θα μέινει πάλι αδειανό και μονάχο του να ακούει το τρίξιμο επάνω στις ράγες...
Σήμερα το απόγευμα χάζευα απο τον μπαλκόνι τον σταθμό του ηλεκτρικού τρένου και σκέφτηκά κάποτε έσφιζε απο ζωή
και τώρα τον έκλεισαν..
Μοναδική του παρέα ο φύλακας και μερικά πουλάκια που ψάχνουν για ψίχουλα να χορτάσουν την πείνα τους...
Κάποτε βαλίτσες γεμάτες απο όνειρα συναντιόντουσαν εδώ και διάλεγαν προορισμούς.
Τώρα τα όνειρα έβγαλαν φτερά και πέταξαν δεν έχουν ανάγκη πια το σταθμό συνάντησης τους.
Η μήπως νόμισαν ότι μπορούν και μόνα τους? τα γέλασαν τα όνειρα κάποιος τους πήρε το όνειρο και τα άφησε μισά
και επέλεξαν να φύγουν,δεν ήξεραν ότι τα όνειρα θέλουν ιδιοκτήτη να τα βάζει μέσα στη βαλίτσα και να τα
ταξιδεύει κάθε φορά...
Άλλοτε νότια κι άλλοτε βόρια
Άλλοτε δυτικά κι άλλοτε ανατολικά...
Πρώτα ο σταθμός που έκλεισε κι ύστερα τι ...
Τα όνειρα που πέταξαν και μαζί τους και οι ζωές που κλάπηκαν...
και το τρένο τώρα μοναχό δίχως επιβάτες και  προορισμό..


 Ναντίνα Κούλη 
Ιούνιος 2011

soul food

Thomas Hart Benton

“If I am not for myself, who will be for me? If I am not for others, what am I? And if not now, when?”


Hillel the elder

στις Κυκλάδες τώρα ...

" ... ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ Ο ΑΙΓΑΙΟΠΕΛΑΓΙΤΗΣ ΗΛΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΚΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΨΆΧΝΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ,,  ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΒΗΚΑΝ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ,, ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΝ ,, ΠΟΥ ΠΟΙΗΣΑΝ ,, ΠΟΥ ΧΟΡΕΨΑΝ ,, ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ ,, ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΦΡΙΣΜΕΝΑ ΚΥΜΑΤΑ ΑΝΑΔΥΘΗΚΑΝ ,, ΑΠΟ ΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΑΓΓΕΙΑ ,, ΚΑΙ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΜΑΡΜΑΡΟΧΙΤΩΝΕΣ !!.. ΑΧ !! ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΒΑΣΤΑΞΩ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΗ ΜΟΥ ,,  ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟ ,, ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΛΛΑΔΑ ...!! "


αγγελική νικολάου-δελλατόλα

ζωής μαγειρέματα.

Johannes-Vermeer

ένα τσιγάρο...
ένα τσιγάρο χρειαζόταν ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί ...
κοίταξε απ΄το παράθυρο με μια δόση νοσταλγίας και ξεφύσηξε ...
όχι δεν ήταν έρωτας ούτε κανένα άλλο συναίσθημα αγαλλίασης..
ήταν ένα πλήρες κενό με μπόλικη απογοήτευση για γαρνιτούρα.
γιατί να είμαστε έτσι?
όλοι θέλουμε να δείχνουμε άτρωτοι γαμάτοι κουλ...
δεν θέλετε να κάνετε αυτό που η καρδιά σας ποθεί?
δεν θέλετε εκείνη την ώρα που έρχεται η θέληση στο νου σας 
τσακ!
μονομιάς να κάνετε αυτό που ικανοποιεί την καρδιά και το νου σας...
ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΟΥ
γιατί θα ζήσετε μια ζωή μίζερη και καταναγκαστική  ...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Η ΖΩΗ, δεν μας την σερβίρουν σε ένα πιάτο 
κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι  να τη φάμε ...
εμείς βάζουμε τα υλικά και το μαγείρεμα έτσι ώστε να φάμε οτι καλύτερο πετύχουμε,
μα και να μην πετύχουμε, η διαδικασία του μαγειρέματος είναι η ουσία ...
ο στόχος είναι στόχος ... η διαδρομή μέχρι την κατάκτηση του είναι όλη η μαγεία, η κατάκτηση είναι απλώς το κερασάκι της απόλαυσης.
η νοστιμιά της ζωής είναι να μπορείς να πετύχεις το δικό σου απολαυστικό γεύμα
και να το γευτείς με πόθο, χωρις μετάνοιες τύψεις και τα λοιπά.
διάλεξε σωστά υλικά
τους σωστούς ανθρώπους, φτιάξε τις δικές σου ανέμελες συνταγές.
μια συνταγή ψωμιού φτιάχνεται από δύο άτομα, είναι άρτια και λιττή μα πάντα απαραίτητη, αυτό λέγεται φιλία.
μια συνταγή τούρτας μπορεί να προέρχεται από τρία ή και παραπάνω άτομα, είναι πάντα γλυκιά και ποθητή μα μπορεί να σε λιγώσει με αποτέλεσμα να μην την αποζητάς συνέχεια ... αυτό λέγεται παρέα ...
μια συνταγή δημητριακών φτιάχνεται από δύο άτομα είναι καθημερινή, νόστιμη και απολαυστική μα δεν είναι για όλες τις ώρες της ημέρας ... αυτό λέγεται σχέση!
απαραίτητη προυπόθεση, ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΜΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ, το μόνο που θα καταφερεις
είναι ένα τεράστιο πιάτο λάσπη το οποίο δεν θα τρώγεται ούτε με το ζόρι ...
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΟΡΕΞΗ


Άννα Τσαμ Αναστο.
(17 και κάτι μηνών)

story of O

με ενέπνευσες με έναν μαγικό τρόπο
που δεν προσπάθησες να καταλάβεις.
άρπαζες το χέρι μου με τα δόντια, σαν μαριονέτας
και ζωγράφιζες λέξεις που δεν ήξερα στο γυμνό δέρμα.
σε λατρεύω για το μεγάλο στρογγυλό όμικρον
που άφησες στον αριστερό μου ώμο.
μισώ την ευκολία που συμπλήρωσες "ver" με τα νύχια σου
πριν κοπανήσεις την πόρτα.


sleepless in soulpie

Το τέλος

Φτάσαμε στο τέλος λοιπόν οι τελευταίοι που ονειροβατούν
Ίσως αύριο μας ονομάσουν αυθαίρετα ποιητές..
Μπορούν τάχα να υπάρξουν ποιητές που να μιλούν μοναχά
Για ώρες αλλόκοτες και για λιμάνια των αποχωρισμών;
Όχι ποιητές δεν θα μπορέσουν πλέον να υπάρξουν
χωρίς τη συνεχομένη ροή της ιστορίας.
Κι είναι αυτή η ιστορία που αλλάζει κραυγαλέα
Όχι σε ρυθμό σελίδας αλλόκοτα αλλάζει
Πως φυσάει αίφνης ο αγέρας κι έρχεται στο τέλος το βιβλίο;
Που είναι οι ενδιάμεσες σελίδες;
Υπάρχει πράγματι ένας φονιάς σε όλη αυτή την ιστορία
Και δεν είναι ο ήλιος που έγινε τυχαία  δολοφόνος
Όχι τυχαία προπάντων όχι αναπότρεπτα
Κάπου  κάποιος πρώτος τον σκότωσε
Ο ίδιος που έκλεψε τον ύπνο μας
και τα γλυκοξυπνήματα των πρωινών μας
Κι υστέρα δολοφόνησε  τους ποιητές
Ήρθανε μέρες αδίστακτες….
Έφτασε  στο τέλος το βιβλίο
Κι οι γραφές του ακόμα αναπόδεικτες
Που είναι οι ενδιάμεσες σελίδες;
Ίσως ο δολοφόνος να καραδοκεί ακόμα ανάμεσα τους.
………………………………………
Ίσως αύριο να γεννηθούνε ποιητές ελεύθεροι της αγωνίας
Που δεν θα πρέπει πρώτα να πεθάνουν
Για να αποδείξουν πως είναι στ αλήθεια ποιητές .
Ποιητές που δεν θα γραφούν μόνο επιθανάτιους ύμνους
Στα παιδιά που τολμούν ακόμα να ερωτεύονται….


Αθηνά Κοτσόβολου

ιστολόγια που μας "μίλησαν" αυτή την εβδομάδα ... 26/6

http://labrujadelafuga.blogspot.com/2011/06/blog-post_12.html?spref=fb
Αποδοχή και αποσύνδεση.
Ευτυχώς δε μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους,
ούτε να είμαστε φίλοι ...

http://oneirozoi.blogspot.com/2011/01/blog-post_02.html

θαύματα.

Δεν ζήτησα τίποτα.

Μα εσύ μου δίνεις ...

http://mairi-s-neighbourhood.blogspot.com/2011/04/blog-post_20.html

...επειγόντως θάλασσα...

την ώρα που θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, η μια μου υπόσταση θα αγγίζει το φτερό του πελάγους …

http://toskooliki.blogspot.com/2011/06/blog-post_10.html

τυφλός γαλαξίας.

ήλιοι σκοτεινοί

ανατέλλουν στις σαρκώδεις παρυφές του ουρανού μου ...

http://networkedblogs.com/ihanI

Jazzin Greece

Στη προσπάθεια μας να προωθήσουμε την Ελληνική Jazz μουσική σκηνή, έχουμε ξεκινήσει ...

c u next week in blogland ...

ανάμνηση του έρωτα

ΠΑΡΑΞΕΝΗ η μνήμη
 Σαν σπίθες φωτιάς σου στέλνει πότε-πότε
 Το άρωμα κάποιας ανάμνησης
Πάντα αποσπασματικά,
 Ποτέ της δεν είναι γενναιόδωρη
 Και πώς να μαζέψεις τόσα κομμάτια
 Να τα κολλήσεις να θυμηθείς πως
 Κάποτε αγάπησες;
 Πώς κάποτε η νύχτα υποσχόταν
 Μιαν αυγή;
 Τώρα μόνον φαντάσματα άυλα και ασώματα
 Κοπιάζουν να θρέψουν έναν Έρωτα
 Που για πάντα έχει χαθεί
 Ίσως και μια συγχορδία στη λύρα του χωρόχρονου
 Να αφυπνίζει εντός σου μια κάποια επιθυμία
 Για το βλέμμα που γυάλιζε όταν σε κοίταζε
Για την αφή πάνω στο δέρμα που μοσχοβολούσε
γιασεμί


Ιωάννα Αβραμίδου

Male Female. Jackson Pollock

Jazzmine says...........Της επιστροφής..

- Μπορείς να φωτογραφίσεις τη μουσική?

 Τον ήχο της θάλασσας?

 Τον τρόπο που σε κοιτάζω?

 Το Θανάση που τραγουδάει την Αγρύπνια?

 Μπορείς να κλειδώσεις το φως που λούζει την πλαγιά?

 Αυτή τη σιωπή που προμηνύει την αυγή?

 Τη στιγμή που σήκωσες τα μάτια σου πάνω μου? Τη Στιγμή?

 Την ανάσα του ανέμου ανάμεσα μας?

 Μπορείς?

Καθόμασταν στα μπαράκια, ο κόσμος χάραζε γαλάζιο φως πίσω απ' το καμπαναριό, από μέσα ακουγόντουσαν τα "Κάλαντα" της Φριντζήλα, ακουμπούσα στο πέτρινο πεζούλι, το χέρι σου ξεκουραζόταν στον ήλιο μου, με κοίταξες:

- Εσύ μπορείς να μην τον σκέφτεσαι?

- Ποιόν?

- Αυτόν στην Αθήνα.

Γύρισα χαμογελώντας:

- Ποιος νομίζεις ότι υπάρχει εδώ, αυτή τη στιγμή, ποιος θα μπορούσε να υπάρξει?

Εσύ δεν χαμογελούσες.

- Αυτός που σκέφτεσαι όταν αφαιρείσαι, όταν νομίζεις πως δεν σε βλέπει κανείς, αυτός που σκεφτόσουν μέσα όταν ζήτησες απ' το Χριστόφορο το τραγούδι, γι' αυτόν το ζήτησες, γι' αυτόν απ΄την Αθήνα.

Δε μίλησα.

Μα δε μίλησες ούτε κι εσύ κι έτσι οι αλήθειες βρήκαν χώρο στη σιωπή και πήραν ζωηρά το δρόμο για το σπίτι και μάζεψαν τα πράγματα μου σχολαστικά, ακόμα και τη γαρδένια που μου χάρισες το προηγούμενο βράδυ και φόρτωσαν τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο μα δεν ήθελα να με πάρουν μαζί τους, τις αλήθειες τις είχα αφήσει στο αεροδρόμιο το θυμάμαι καλά και όπως και να χε δεν είχαν καμιά δουλειά εκεί, απρόσκλητες, ανεπιθύμητες, αταίριαστες.

Κι έπειτα ήσουν κι εσύ εκεί και το χέρι σου που σκέπαζε τον ήλιο στο πίσω μέρος του λαιμού, που δε σου χρωστούσα καμιά εξήγηση - πόσο μάλλον μία που ανέβαλα να δώσω στον εαυτό μου - μα που στην έδωσα έτσι κι αλλιώς, επειδή ήταν ευκολότερο απ΄το να σου πω ότι στην πραγματικότητα αυτό που ήθελα, ήταν να μείνω εδώ, ακίνητη, κρυμμένη απ΄τις σκέψεις μου, με τη φρουρά του χεριού σου ακοίμητη ώσπου να γίνει ο κόσμος σκόνη, ξανά και ξανά.

Δεν θα καταλάβαινες.

Μα έπειτα σκέφτηκα ότι εσύ ίσως και να μπορούσες.

Κι έτσι απάντησα:

- Θα προσπαθήσω.

- Να προσπαθήσεις.

Και μετά από λίγο:

- Σε χορεύει αυτός? Σιγά μην ξέρει να σε χορέψει.

Και μετά:

- Ναι, να προσπαθήσεις.

Και προσπάθησα ή μάλλον το νησί με πήρε σ' ένα δικό του στέρεο δρόμο , το νησί, το φως του, εσύ, το κρασί, η ευφορία, η μουσική που δεν ακούγεται το ίδιο εδώ...και μου δειξε πως η εμπιστοσύνη δεν είναι εμπιστοσύνη πια.

Και ως εκ θαύματος φαίνεται κάτι απ' όλα αυτά το πήρα μαζί μου, εδώ στην Αθήνα, τις σιωπές σου ίσως, την καθάρια ομορφιά του δάσους, τους χορούς μας, την αγνότητα, την απλωσιά της ψυχής, κάτι απ' όλα αυτά είναι μέσα μου και τι παράξενο πράγμα η αλήθεια... δεν είναι αλήθεια πια.

Jazzmine in a pot....@ Ikaria

Για τον Μ.

Ο πόλεμος των κερκίδων

Σήμερα κόκκινοι, αύριο πράσινοι, μεθαύριο κίτρινοι, προς τι τόσος φανατισμός; Κάθε λίγο και λιγάκι τους βλέπουμε να εμπλέκονται σε φασαρίες και να αλληλοσκοτώνονται μεταξύ τους. Δεν θέλω να πιστεύω πως η ομάδα είναι η αιτία. Είναι απλώς η αφορμή για να ξεσπάσει η βία που ήδη υπάρχει. Να βγουν ίσως στην επιφάνεια οι καταπιεσμένες ορμές με ζωώδη τρόπο. Ας αναρωτηθούν μερικοί δήθεν φίλαθλοι, πηγαίνουν στο γήπεδο για να υποστηρίξουν την ομάδα τους ή πηγαίνουν για να παίξουν ξύλο; Ας αναρωτηθεί καθένας από εμάς την συμπεριφορά του. Ας αναρωτηθεί και η κυβέρνηση τι κάνει για να περιορίσει τα φαινόμενα βίας.
Τι φταίει το ποδόσφαιρο αν πολλοί από τους ενεργούς μας πολιτικούς στερούνται ιδεών και αναγκάζονται να επιδιώκουν τον εντυπωσιασμό με άλλους τρόπους; Νομίζω πως το να τους συγκρίνουμε με ποδοσφαιρικούς οπαδούς είναι τουλάχιστον ατόπημα. Και η παρομοίωσή τους με χουλιγκάνους και άλλα τέτοια δεν προσφέρει ούτε στην πολιτική αλλά ούτε και στο ποδόσφαιρο. Όσο κι αν οι τρόποι αντίδρασης είναι συγκρίσιμοι, τα κίνητρα είναι ολοκληρωτικά διαφορετικά. Το ποδόσφαιρο απλά δίνει ίσως μικρές αφορμές. Αντίθετα στην πολιτική σκηνή, οι βίαιες ενέργειες, οι λεονταρισμοί και οι φαιδρολογίες οφείλονται αποκλειστικά στην αδυναμία ορισμένων να αντιπαρατάξουν επιχειρήματα απέναντι στις θέσεις των αντιπάλων τους.
Κι όμως το ποδόσφαιρο έχει πάρα πολλά να διδάξει σε όλους μας. Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας με σημαντικά μεγαλύτερο ορθολογισμό από ότι ίσως η πραγματική. Δεν νικά ούτε μόνο ο δυνατότερος, ούτε μόνο ο ταχύτερος, ούτε μόνο ο εξυπνότερος, σίγουρα όχι μόνο ο τυχερότερος και αναμφίβολα όχι πάντα ο καλύτερος. 
Υπάρχει χώρος για ρομαντικούς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο της διαφθοράς, του φανατισμού και των πολυεθνικών; Σ’ αυτόν τον «πόλεμο χωρίς πυροβολισμούς» - όπως, προφητικά, το είχε χαρακτηρίσει ο Τζωρτζ Όργουελ στο 1984; Κι όμως, μια μικρή ομάδα στη βόρεια Γερμανία, αντιστέκεται σαν άλλο… γαλατικό χωριό. Είναι η Ζανκτ Πάουλι. Στα μέσα, της δεκαετίας του ’80 αυτή η παραδοσιακή μικρομεσαία ομάδα άρχισε να εξελίσσεται στον πιο καλτ ποδοσφαιρικό σύλλογο της Γερμανίας. Η πειρατική σημαία γίνεται το ανεπίσημο σύμβολο της ομάδας και η πανκ κουλτούρα χρωματίζει τα κυριακάτικα μεσημέρια. Η Ζανκτ Πάουλι γίνεται η πρώτη ομάδα που απαγορεύει επίσημα κάθε φασιστικό σύμβολο στο γήπεδό της καθώς και η πρώτη ομάδα που μπορεί επίσης να υπερηφανεύεται ότι διαθέτει τις περισσότερες γυναίκες οπαδούς στο γερμανικό πρωτάθλημα.


Wave

Jazzmine says........Sms απ' το νησί.....

"Μήτε το ηλιοβασίλεμα έχει την ίδια χάρη χωρίς τα μάτια σου να το θωρούνε μάγισσα, τι του κανες με το φευγιό σου?

Δεν είναι άγριες οι Καρυδιές μα μαλάκωσαν οι στράτες εκεί που ακούμπησες το χαμογελό σου που ήταν και λίγο θλιμένο εκεί που κοιτούσες έξω απ' το παράθυρο το ξημέρωμα στου Νικήτα.

Κι εγώ το είδα."

"Γιατί δεν κοιμάσαι?"

"Δεν ακούς? Δεν έχω ύπνο. Αργά που ξημερώνει.."

Jazzmine @ night

It΄s a wonderful morning

Stalker. a film by Adrey Tarkofsky

ο θάνατος φόρεσε τα γιορτινά του

τα παλιά μου τα παπούτσια δεν γράφουν τίποτα

ένας στενός κορσές με σφίγγει

σαν πλάνο του Ταρκόφσκι

σαν στίχος του Μπουκόφσκι ...

you were the only one  who understood
the futility of the  arrangement of  life*

κι εσυ που τα ξέρεις όλα

που έχεις υπολογίσει τις πιθανότητες

χωρίς περιθώριο λάθους

δεν λες τίποτα

δεν πιστεύεις τίποτα

με κοιτάς με τα ωκεάνια μάτια σου

και την υπερωκεάνια μελαγχολία σου

It΄s a wonderful morning

εδώ στη πόλη των αγανακτισμένων ...

εραστών.

Γιώργος Τρίκερι

* Eulogy To A Hell Of A Dame.Charles Bukowski

intimacy issues

And what do you do when intimacy comes knocking on your door?
Personally I lock that door, and go hide in the bathroom. And I lock the bathroom door too ... twice.
I hate intimacy ... I hate wanting to hear someone’s voice, and having these long talks late at night about your past, and all the cuddling, kissing, loving, sharing.
Well actually I like some of these things ... sometimes ... rarely. But generally I hate them!
Intimacy is trouble; and trouble has been knocking on my door lately. I’m safe at the moment, but I’ll have to go out sometime. I hope that when I do, it will be gone. Or I’ll just jump out of the window.. it might hurt, considering I live on the fifth floor. But at least I’ll escape intimacy ... 
or will I?

Ashley

-there will come a time when you will recognize that the look in my eyes is not lust, infatuation or any of these cheap emotions but the innocence of my soul. you will have no choice but to realise that I am as pure only as princes can be. until then you are entitled to hate me-ignore me to your heart΄s desire.

The little prince talking to the rose when Exupery was not listening.

sleepless in soulpie
http://www.youtube.com/watch?v=DFhJUk7LNT0

Jazzmine says...........Ικαρία

Πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές σε εξέλιξη.

Ανασχηματισμός, Αγανακτισμένοι πολίτες, φωτιές και Ματ στο Σύνταγμα.

Ο απόηχος των γεγονότων ίσα που φτάνει ως εδώ..

Το Ικάριο σχηματίζει ένα φυσικό φραγμό που επιτρέπει να διαμορφώσεις την πραγματικότητα σου..

Το ραδιόφωνο κάνει παράσιτα
και τηλεόραση έχει μόνο το κεντρικό καφενείο στο Χριστό.

Ακούς όμως καθαρά το κύμα όταν είσαι στη Μεσακτή,
στον Αρμενιστή, στο Να.

Έπειτα σε ζαλίζει κι η μυρωδιά του θυμαριού απ' τα βουνά καθώς ανεβαίνεις στις Καρές, δύσκολο να σκεφτείς τίποτ' άλλο..

Ακουμπάς το κεφάλι σου στη βρύση της αυλής και καθαρίζει το μυαλό σου.

Το χάραμα μοσχοβολάει χώμα και αψιά μυρωδιά δάσους και τριαντάφυλλα απ' τις γλάστρες.

Τη νύχτα κάνει παγωνιά στα πάνω μέρη, τυλίγεσαι με τις κουβέρτες και κάθεσαι στα σκαλοπάτια, κοιτάς το φεγγάρι που είναι ολόκληρο και περίλαμπρο
και φωτίζει εκείνον,
που στο λιγοστό του φως σκαλίζει την πίπα που θα σου χαρίσει σαν θα γυρίσεις, με ξύλο και σκοινί γεννήματα του νησιού..

Σιωπή...

Και αναπνέεις χωρίς δυσκολία μετά από καιρό ακόμα κι αν πριν δεν ήξερες ότι δεν μπορούσες να αναπνεύσεις..

Οι μέρες περνάνε με συνέπεια βουτώντας στα γαλάζια νερά, ελληνικός καφές, Θανάσης, τσίπουρο και μπύρες, βόλτες με τις μηχανές στα ρουμάνια, Πλάτανος και Θέα για το δείλι και κάθε μέρα που περνάει..
η ανάμνηση σου ξεθωριάζει...

Οι νύχτες περνάνε με συνέπεια κι αυτές, κρασί στου Νικήτα, πλακόστρωτο και καμάρες, Σωκράτης, αντρίκια βλέμματα βαριά και ντόμπρα, μπαγλαμάς και βιολί στο πανηγύρι του Δρούτσουλα και κάθε νύχτα σε θυμάμαι..

Και σε κάθε τσάκισμα του Ικαριώτικου.. σε σβήνω...



Jazzmine Travels

ακατάλληλο δια ανηλίκους ...

... αλλά τόσο γλυκό.
thanx Maria.

Κράμα αμιγές

Όλη η θάλασσα τα μάτια σου.
Πλεούμενο η κόρη
του Αιόλου
που βασιλεύει στο χείλος των βλεφάρων σου
εκεί
που ερωτοτροπούν
τ' ουρανού οι μαινάδες  
με το πελαγίσιο βάθος των ματιών σου.
Κύμα το δάκρυ σου
που αργά αργά λυτρώνει
την ώρα που αγκαλιάζεις τις ακτές μου
την ώρα που ο χρόνος μας
τελειώνει
βαθαίνουν επιφάνειες
την ώρα αυτή
αθάνατοι γεννιόμαστε.

Νόπη Χατζηιγνατιάδου

(Η ποιήτρια από τη Δράμα είναι δημιουργός των ποιητικών συλλογών«Αναζητώντας το Άλφα» και «Ιέρεια ουρανού και θάλασσας») 

νιότη

Σε είδα, ω θλίψη, ολόκληρη να στέκεσαι
Μες το μελανό σου πέπλο
Να δείχνεις με το δάχτυλο
Τα σκοτεινά πρόσωπα των ρόδων
Ο ουρανός στο βάθος ήτανε σταχτής 
Κι απ’ το ηφαίστειο έβγαιναν τα βογκητά κάποιας
Κραυγής μιας εξαγριωμένης νιότης


Η καρδιά της μέχρι τις εσχατιές
Γεμάτη ουρανό
Ν’ απογειωθεί ζητά από το αρπακτικό πτηνό
Που όλο και σκοτεινιάζοντας
Όλο και μεγαλώνοντας
Στο μέσον του δραπέτη της ονείρου
Τη χτυπά

Ιωάννα Αβραμίδου

ΜΙΑ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑ , ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Θέλεις να σου πω πως γνώρισα αυτήν που με μετέτρεψε σε καμμένη γη;
Κατοικούσε εκεί που ο λίβας κατεβαίνει άγρια απο βουνοκορφές που πατούν μόνο κατσίκια ελεύθερα.
Κατέβαινε απο το βουνό  μαζί τους και έξυνε τους βράχους με τα δόντια της και τους έδινε με την χούφτα της.
Τις νύχτες που έγλυφε το φεγγάρι την επιφάνεια της θάλασσας κοιτούσε τον ουρανό και γύριζε την φαντασία της σαν ανάποδο πουκάμισο.
Είχε ενα βραχιόλι στο χέρι της που συγκρατούσε πολλά ασημιά κουδουνάκια, μπλεκόταν  ο ήχος τους με αυτόν των ζώων.
Μα πιό ατίθαση απο ζώο φάνηκε στα ματια μου οταν την είδα σε κείνη την απροσπέλαστη παραλία απο περιπατητή. Κολυμπούσε απλώνοντας τα χέρια στο μπλε νερό και λάμψεις απο φως μου έκαψαν τα μάτια μου.
Άρχισε να με τρώει το θηρίο που λέγεται έρωτας. ΒΑΘΙΈΣ και μεγάλες δαγκωματιές , το μεγαλύτερο όλων το βαμπίρ.
Ήταν τα μάτια της που σαν με κοίταξαν άναψαν φωτιές χιλιάδες αναστενάρηδες ή το σώμα της που μύριζε σαν πικραμύγδαλο οταν πλησίασα κοντά, ακόμη δεν ξέρω.
Η παραλία ήταν τόσο καυτή που μπορούσες να ψήσεις ψωμί, το νερό τόσο ζεστό που η δροσιά ήταν μονάχα από το σώμα σου.
Είχα γεμίσει αλάτι και συγκίνηση.
Την έκτη ημέρα κείνη του Ιουλίου ο ορίζοντας γύρω ήταν μια αμυδρή λευκή γραμμή, ενωνόταν με την κόκκινη γραμμή της καρδιάς μου και με έστειλε οσο μακρύτερα γινόταν απο αυτά που ήξερα ως τώρα.
Φώκιες βγήκαν απο το πουθενά και άρχισαν να παίζουν μεταξύ τους.
Εκείνη  μπήκε ανάμεσα τους κι άρχισε να παίζει κοιτάζοντας απροκάλυπτα στο μέρος μου.
έλεγχε απόλυτα το ζωικό βασίλειο, ήταν ολοφάνερο.
Τα μακριά της μαλλιά χυνόταν γύρω της κόκκινος καταρράκτης.
Η κίνηση στο νερό ήταν σαν το ψάρι που γλείφει τα λέπια του..
ΧΩΡΊς ΝΑ μου μιλήσει καν ήρθε δίπλα μου. Με περιεργάστηκε  όπως τα αρπακτικά, έπειτα μαλάκωσε.
Έβαλε τα χέρια της γύρω μου, μύριζα την ανάσα της μπερδεμένη με αυτή των φυκιών.
Έπειτα με φίλησε.
Η γλώσσα της διέσχισε ολη την κοιλάδα των συγκινησιακών μου απολήξεων. Αυτό δεν ήταν ενα φιλί οπως αυτά που είχα μάθει τόσα χρόνια. ήταν σαν μια καθαρή λίμνη μέσα στο στόμα μου. Τα νερά της πηγαινοέρχονταν με τα σάλια μου. Συσκότιση.
Τα στήθια της έπειτα έλαμψαν με την διαφάνεια τους στα χέρια μου. Ένιωσα να σπάω σε εκατοντάδες φιλιά απο πουλιά που τσιμπούν αχόρταγα τις ρόγες των σταφυλιών.
Σαν ενωθήκαμε απαίτησε να την κοιτάζω στα μάτια.
Ξεκινήσαμε τρυφερά. Μετά πιο άγρια. Ζήτησε να της μιλάω για οσα ένιωθα.
Μα πως μπορούσα άραγε με λέξεις να της περιγράψω πως με την σφιχτή της σάρκα με έκανε μια πόλη με ερείπια;
Με ενωμένα σώματα με οδήγησε σε μια σπηλιά, εκεί οι ήχοι μας του έρωτα δυνάμωσαν την συγκίνηση μου.
Μέσα στους ήχους των νερών που πηγαινοέρχονταν οι δικοί μας ανθρώπινοι με έκαναν να ξυπνήσω. Να ξυπνήσω κείνες τις αρχαίες  άσεμνες θεότητες μέσα μου που οι ελεύθεροι έρωτες τους γίνονταν ένα με τα χορτάρια και μέσα σε πυκνά φυλλώματα.
Ήταν ζωώδης. Ποτέ δεν βρήκα σε γυναικεία λαγόνια τετοιες ασίγαστες επιθυμίες.
Μόνο να σπαράζει σαν φίδι στα χέρια μου και αν ζητά να την κοιτάζω και να την ακούω.
Με πρησμένα χείλη απο τα καυτά φιλιά να ζητά νέες περιπτύξεις.
Οι φώκιες πλησίασαν στην σπηλιά, στάθηκαν  στο  στόμιο  της και μας κοίταξαν παραξενεμένες. έπιασαν να φωνάζουν κι αυτές.
Ήχοι πρωτόγνοροι. Η γυναίκα καρφωμένη πάνω μου να ενώνει την φωνή της μαζί τους.
Με έπιασε τρέλα, ήθελα να αδειάσω την θάλασσα μέσα της.
Χύσαμε ο ένας στον άλλο ποσότητες υγρών μαζί με τα μάτια μας που ενωμένα έπεφταν σε μια άβυσσο.
Κυλούσα μαζί της, εκλιπαρώντας να ξαναρχίσουμε την πάλη.
Με άφησε με  ένα χαμόγελο, αστραφτερά δόντια, κρυμένες χαρές, .
Μου είπε να περιμένω στην σπηλιά για λίγο να απομακρυνθεί για να την βρω  πιο έπειτα.
Δεν ξέρω πόσες οι ώρες που πέρασαν περιμένοντας την. έτσι κι αλλιώς είχα κόψει απο τον χρόνο.
Τα πόδια μου σαν παράλυτα, το μυαλό μου φλογερό όργανο στα χέρια της..
Δεν την ξαναβρήκα ποτέ.
Πήγα αμέτρητα καλοκαίρια ξανά εκεί. Ποτέ δεν την ξαναείδα.
Καποιοι  ψαράδες είπανε πως υπάρχει μια γοργόνα που βγαίνει οταν η σελήνη γεμίζει. Ταρκουνάει τις βάρκες τους..
Μα η δικιά μου ήταν το πιο άγριο ζώο, δεν θα την έλεγα απλά πως ήτανε γοργόνα..


Πόπη Συνοδινού

επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/ 

up in smoke

οι παλιές φλόγες είναι καμμένα σπίρτα.
τα τσιγάρα που κάπνιζα
καθώς κοιμόσουν 
πέθαναν στο σταχτοδοχείο
όσο κι αν θέλω
δεν μπορώ να τα μετατρέψω σε μνημεία του καπνού
που χόρευε
πάνω στο γυμνό σου κορμί.


Γιώργος Tρίκερι

romance is dead

Σε ένα κόσμο γεμάτο αγαπησιάρικα τραγούδια, γλυκά ποιήματα και ψεύτικες υποσχέσεις, είναι άραγε αλήθεια οτι οι πράξεις μιλούν
δυνατότερα απ'τις λέξεις?

Γιατί διψάμε περισσότερο να ακούσουμε κάποιες συγκεκριμένες λέξεις, παρά να τις δούμε να γίνονται πράξη?
Τι συνέβη .. είμαστε τόσο απασχολημένοι πια, που δεν μπορούμε να κάνουμε μια τρυφερή κίνηση?
Ή απλά θέλουμε μια προφορική επιβεβαίωση για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τις μίζερες ζωές μας?
Μάλλον όντως ο ρομαντισμός έχει πεθάνει.
Σε λίγο τα ραντεβού θα μετατραπούν σε 5λεπτες συναντήσεις, όπου θα λέμε πως, που και πότε θα φιλούσαμε τον άλλον,
πότε θα παντρευόμασταν, και πόσα παιδιά θα κάναμε..
και μετά θα τρέχουμε στις δουλειές μας.


missA insanE


http://www.youtube.com/watch?v=4wBU_GgE3xc&feature=share

στοίχημα

Vladimir Kush. Walnut of Eden

μια μικρή ανάσα
η ταινία που δεν είδαμε
η μορφή σου στον καθρέφτη
σαν ζωγραφιά που χαϊδεύει  το σκοτάδι
ένα φευγαλέο φιλί που άνθισε στα χείλη σου
ευωδιαστό σαν την σιωπή ενός αστεριού
το παγωτό κι εμένα που άφησες πίσω να λιώνουν
κέρδισα.


sleepless in soulpie

άτιτλο

Δεν ήλθες από τον αστερισμό του Λέοντα
Αλλά από τα αρχέγονα ύδατα της Δράμας
Τα μόριά σου χόρευαν και στροβιλίζονταν
Στα άγρια όρη του Καυκάσου
Ώσπου μια αυγουστιάτικη αυγή είπαν να βγουν
Στο φως. Ήταν η μέρα υγρή ζεστή και
χρυσολάμπανε  αμπέλια
της φωτιάς στους κάμπους
Μωρό ακόμα σκέφτηκες «εγώ δεν μένω εδώ»
Το εαρινό καβάλησες άλογο της καρδιάς σου
Κι ως σήμερα φθινόπωρο καλπάζεις χωρίς ανασασμό
πάνω στα πυρωμένα πεζοδρόμια της ζωής
Και πάνω από το σπίτι σου αστρίζει κι ουρανίζει
Αλλά μπροστά στο απάτητο κατώφλι του
Κόρη εμφανίζεται με θυελλώδες πρόσωπο εκείνη
η απέραντη έρημος το όνομά της είν’ Σαχάρα

Ιωάννα Αβραμίδου

Yes I can

We do not see things as they are. We see them as we are.

- Talmud

thanx Arne

 http://www.youtube.com/watch?v=UIfFLu0pTgE&feature=related

status ... trust me

"You make jokes because you're afraid to take anything seriously.
Because if you take things seriously, they matter."
M.M.H


Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της
F.V


‎" Η πιο Δημοκρατική στιγμή,είναι αυτή του αμοιβαίου οργασμού" (Τίτος Πατρίκιος)
D.G


Ξανάστρεψα τα κυάλια προς τον καθρέφτη ... και η αλήθεια του άρχισε να ζωγραφίζει ένα πιο καθαρό τοπίο
V.K


“The beginning of love is to let those we love be perfectly themselves, and not to twist them to fit our own image. Otherwise we love only the reflection of ourselves we find in them.” - by Thomas Merton
T.S


το δύσκολο είναι απλό ... ΟΛΟΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΗ μα τουλάχιστον ότι έχω πει το εννοώ ..
A.T


είναι και αυτές οι πάπιες που κάνουν σαν γατάκια νεογέννητα , με έχει φάει το παράθυρο , μήπως και υποφέρει κανα ..κατσούλι . ας στο καλό τους ! θα τα μαγνητοφωνήσω να .. δω τι λένε όλη τη νύχτα .. πι πι
T.M


Dan: When I get back, please tell me the truth. 
Alice: Why? 
Dan: Because I'm addicted to it. Because without it, we're animals. Trust me. 
(Closer)
M.D

για την αγάπη

Η ενστικτώδης αγάπη έχει τη χημεία ως βάση της. όλη η βιολόγια είναι χημεία, ή ίσως θα έπρεπε να πούμε αλχημεία και οι συγγενικές εκπορεύσεις της ενστικτώδους αγάπης, που εκδηλώνονται σαν έλξεις, απωθήσεις, μηχανικοί και χημικοί συνδυασμοί, που ονομάζουμε αγάπη, φλερτ, γάμος, παιδιά και οικογένεια, είναι μοναχά τα ανθρώπινα ισοδύναμα του εργαστηρίου ενός χημικού.

ελεύθερα διασκευασμένο απο τα Θιβετιανά

ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΤΣΗ ΝΥΧΤΙΑΣ..ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΑΛΙ ΜΟΝΗ..ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ..ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ ΠΕΛΑΓΩΝΕΙ..ΚΑΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΛΕΠΤΑ..ΣΑΜΠΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΙΑ..ΚΑΙ'ΓΩ ΑΝΑΒΑΤΗΣ ΣΕ ΒΟΥΝΟ..ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ ΜΕΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ..ΜΕ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΤΟ ΚΟΡΜΙ..ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΓΥΡΕΥΕΙ..ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΖΕΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ..ΤΟ ΝΟΥ ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ..ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΕΙΝΗ Η ΣΤΙΓΜΗ..ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΗ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ..ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ..ΤΟ ΠΟΝΟ ΝΑ ΜΟΥ ΚΛΕΨΕΙ. ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΠΑΛΙ ΦΕΥΓΕΙ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΡΙΓΟΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ..ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΧ ΞΑΝΑ 'ΡΧΕΤΑΙ ..ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ...

{Ε.Κ.}.

Νυχτερινό Τραγούδι

Φοβάμαι τα σύννεφα που κρύβουν τη σελήνη
 Φοβάμαι τα μαύρα κυπαρίσσια στο σιωπηλό κοιμητήρι

Αν κοιμηθείς στο πλάι μου θα νιώσεις
 Τους χτύπους της φοβισμένης μου καρδιάς

Αν φύγεις μακριά μου τα πουλιά θα τραγουδήσουν
 Το μοιρολόι για τη φωτιά που σβήνει

Κι όμως: όλα βροντοφωνάζουν «σ’αγαπώ»
 Η ηχώ τους αντηχεί και χάνεται μ’ ένα λυγμό

Μες το στεγνό πηγάδι. Σου ανεμίζουν το άλικο
 Μου πέπλο που φέρει τα’ όνομά σου

Γραμμένο με ρουμπίνια με ζαφείρια και ολόλευκα μαργαριτάρια
 Μαργαριτάρια για να θαμπώσουνε τις κόρες των ματιών σου

 Ανήλεο αγρίμι

Να ’ρθεις και με βελούδα να τυλίξεις αυτή τη νύχτα
 Τη νύχτα της βαθιάς κι απαρηγόρητης μου θλίψης


Ιωάννα Αβραμίδου

New York state of mind

“Look a snowflake!”, I exclaimed.
It was sometime during October. Alice was looking at us. But I knew she understood. New York was already pretty cold these days.
“Let’s go somewhere else! I want to show you everything!” you said.
I laughed and stared at you.
“What’s the matter?”, you asked.
“Nothing”, I replied.
As we left Central Park I kept looking at you, watching the snowflakes dance on your hair.
I remember when you took me to the Empire State building. You always used to tell me that I should visit New York with someone that knows his way around. You tricked me into taking me to the 102nd floor. There, 380 meters above the ground, just you and me.
“You look beautiful” you said.
I giggled and looked away “You are so cheesy. Think we could jump?”
You kissed my hand and laughed. I knew you would follow me anywhere. Wouldn’t you?
As we left the building, I turned around and stared at the ground.
“What’s the matter?”, you asked.
“Nothing”, I replied.
And as the light became dimmer, I kept staring at the ground, watching our shadows disappear into the darkness.
“Let’s get lost into the streets. You can’t imagine how beautiful New York is at night!”
I gave you my hand right away. You were surprised. I was never the spontaneous type. How could you be surprised? After all I had already given you my heart.
Oh, of course! Silly me. You never knew that. I never told you..
I don’t know what time we got home. I don’t know if we ever got home in the first place. I just know I couldn’t feel tired.. You never made me feel tired.
It was the best of times.


It is now, 8,000 kilometers from New York, a troubled girl is writing this fictional story.
She doesn’t even know if she wants that story to really happen.


What can I say.. maybe some day we will find ourselves in New York..
But then again maybe not. Maybe we’ll just start drifting apart, and New York will just remain a far-fetched dream..
But maybe, just maybe, we were in New York once.. in some previous life.
Thinking of that makes me feel better.. Lies.
I could write much more about how I imagine New York would be. But I didn’t get the chance to learn more. Time ran out. And now we are drifting apart.
Shall I leave it to fate? You used to tell me you believed in fate. If it’s meant to happen, then it will.
I really don’t care. I’m tired now..


And as the light becomes dimmer, I go to bed. It never really snows here anyway.


missA insanE


http://www.youtube.com/watch?v=wOX-lNHgWYM&feature=related

στο τιμόνι

-O φόβος, η αμφιβολία δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. τον άνθρωπο τον ίδιο. τι θαυμάσιοι δάσκαλοι τα ζώα. δεν είναι αρκετά έξυπνα για να αμφιβάλλουν. τι ανεπίδεκτοι μαθητές εμείς οι άνθρωποι.
-Τι έισαι; Φιλόσοφος;
-Σωφέρ.
-Ελπίζω να οδηγάς όπως μιλάς.


Γιώργος Τρίκερι