Νόμιζα ότι ξεκαθάρισα.
Δε χωρούσες?
Περίσσευες μάλλον..
Νομίζω πως είχες πιάσει τόσο χώρο που δε χωρούσε τίποτα άλλο.
Και έφταιγε που δεν τα'παμε, είπαμε.
Και να που τα'παμε..
Και έφταιγε που παίζαμε κρυφτό, είπαμε.
Και να που βγήκαμε απ' τις κρυψώνες μας..
Και έφταιγε που τρέχαμε, είπαμε.
Και να που σταθήκαμε, για μια στιγμή έστω, και τι είδαμε?
Ότι κι αν είδα με προειδοποίησε να φύγω.
Δεν μπορώ να μιλήσω για σένα.. Ποτέ δεν μπορούσα..
Οι λέξεις πνίγονται στο λαιμό μου, δραπετεύουν άτσαλα και βουτάνε απ' το μπαλκόνι σ' ένα θεαματικό σάλτο μορτάλε, πάω να τις γράψω και λεκιάζουν τα χαρτιά μου, στον υπολογιστή το πληκτρολόγιο βουλιάζει κάτω απ' τα δάχτυλα μου, γιατί δεν σήκωσα το τελευταίο σου τηλεφώνημα?
Δεν μπορούσα να μη φύγω κι αυτό έκανα κι ήταν τόσο απλό όσο να κλείσω το τηλέφωνο και να το αφήσω δίπλα μου στο γραφείο κι εσένα μόνο στο μετρό.
Μα να που ακόμα κι αν κάνει κανείς αυτό που πρέπει να κάνει, αυτό δε γίνεται ευκολότερο..
Δεν υπήρχε εύκολος τρόπος μαζί σου,
δεν μπορώ να πάρω αυτό το δρόμο μαζί σου,
κι όμως σήμερα σε είδα...κι όλα αυτά παραμένουν απλές πληροφορίες.
Στα χρόνια που μετράμε, το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι πως δεν υπάρχει φορά που να σε δω και να μη με πληγώσει.
Ξανά και ξανά.
Jazzmine doubting.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου