κατάδυση

Αυτή η πόλη είναι ένας άντρας και μια γυναίκα που δεν συναντιώνται ποτέ. Αυτή παγιδευμένη στον ιστό μιας χάρτινης μάχης, αυτός στην άλλη άκρη ενός σπασμένου τηλέφωνου, σε ένα σκοτεινό σπίτι επιδιορθώνει τις σπασμένες αναμνήσεις.
Δυο εικόνες κρεμασμένες σε απεναντινούς τοίχους. Όσο κι αν απλώνουν τα ακροδάχτυλα, τις κραυγές τους, τις ανάσες ένα απέραντο πάτωμα χάσκει ανάμεσα τους. Ένα μωσαϊκό πάνω στο οποίο ποτέ δεν χόρεψαν.
Στην κάμαρα στο τέλος του διαδρόμου το κρεβάτι παραμένει άστρωτο. Δυο σταγόνες μέλι σαν απολιθωμένα δάκρυα, είναι οι μόνες που κοιμούνται πια εκεί.
Τώρα πλαγιάζει στον καναπέ. Εκείνη η χαμένη υπόσχεση για μια κατάδυση στα Λειχαδονήσια τον σκεπάζει σαν ομίχλη. Ξεφυλλίζει το βιβλίο με τα λάθη του. Είναι μεγάλο σαν λεξικό, σαν τηλεφωνικός κατάλογος χωρίς νούμερα. Δεν βρίσκει το τηλέφωνο να της πει μόνο μια λέξη. 
Εσύ. 
Και άλλη μιά. Εγώ.
Εμείς … 

Γιώργος Τρίκερι