SOULPIE

ένα δάκρυ στάζει στη μαρμελάδα (φράουλα η αγαπημένη της, προτιμώ πορτοκάλι αλλά στις όμορφες δεν πας κόντρα).
της ζήτησα μια δεύτερη ευκαιρία για τρίτη φορά και μου την έδωσε. ορκίστηκα ότι θα αλλάξω, ότι θα απαλλάξω τον εαυτό μου απο τον αντρικό εγωισμό
-μην ορκίζεσαι, μου είπε
-υπόσχομαι τότε, απάντησε ο ετοιμόλογος, εξυπνακίστικος εγώ, πριν με προλάβω. τις έχω εύκολες τις υποσχέσεις-ναι, δεν θα έπρεπε.
τώρα που μου το λες, thanx for nothing.
ήθελα να ήμουν σαν τον Russell Crowe στον μονομάχο ή έστω σαν τον Hugh Grant στο Notting Hill, ούτε σαν τον Ηλιόπουλο στο κορόιδακι της δεσποινίδος δεν είμαι.
η ζωή δεν είναι ταινία.
τώρα που μου το λες, thanx for nothing.
ζω σαν τον Creep των Radiohead και νομίζω ότι κάτι κάνω. τα τραγούδια είναι παραπλανητικά με είχε προειδοποιήσει η Στέλλα απο τον περασμένο αιώνα αλλά τα αυτιά τα έχω για ομορφιά, οχι για να ακούω.
θα της το στείλω να το διαβάσει (για να την ρίξω; για μια τρίτη ευκαιρία;)
είμαι μαύρη ζώνη με τις λέξεις, μα τυφλοπόντικας στη ζωή-ου μου ρε, που θα λέγε και η Αννούλα, δικαίως.
κάθομαι  και τρώω την αλμυρισμένη απο τα δάκρυα μαρμελάδα. καλά να μάθω. ίσως έπρεπε να τα βρω πρώτα με τον εαυτό μου.

τωρα που μου το λές, thanx for everything. care for some strawberry marmalade?

3 παρά τέταρτο. στάση πάρκο Φλοίσβου. 18 Απριλίου 2011.
σε ευχαριστώ που άργησες και είχα χρόνο να ολοκληρώσω αυτο το χαζό πλην όμως τίμιο mini-magnus opus.

Γιώργος Τρίκερι.