,,γνώρισα ....παν τώρα κάμποσα χρόνια έναν ταλαιπωρημένο αλλά χαρούμενο Ναυτικό...μαρκώνης ήταν το επάγγελμά του ,, αυτοσαρκαζόταν με την αρρώστειά του ..
- γιατί να το κρύψω ;; κι εσύ άρρωστη είσαι ,, γελάς και αγχώνεσαι ,, είσαι τελειομανής ,, είναι βαρειές αρρώστειες αυτές,,, αλλά μην τους δίνεις σημασία ,,, όσο προσέχουμε,,τόσο κινδυνεύουμε ...έλεγε.. και σιγο-γελούσε....
Τραγουδούσε πολύ όμορφα τραγούδια της Θάλασσας ,, η χροιά της φωνής του ίδια με βραχνών βυζαντινών μελωδών...
΄Ηταν γενναίος άνθρωπος ,, παλληκάρι!!
Στο βλέμμα του η απεραντοσύνη των Ωκεανών..
Δεν ...μπόρεσα να τον ...ακολουθήσω...
-Δεν πειράζει ,μου απάντησε σα δελφίνι λαβωμένο ,,,,, θα Σε ακολουθώ εγώ!!!
...κι όταν ..πολύ αργότερα ,,, έλαβα το τελευταίο του βιβλίο ,, σε κάθε διήγημα ,, με συναντούσα στο σκέρτσο μιας Γοργόνας,,,
Αναρωτιέμαι αν με παρ-ακολουθεί
από Κει πάνω !!!..
Γειά σου Βασίλη ,, τα μάτια σου στέρεψαν αλλά τα δικά μου όχι ,,, ακόμη !!..
αγγελική νικολάου-δελλατόλα
μαρκόνισσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου