Jazzmine says.....................Σα να μην ξέρεις..

Χριστέ πόσο οδυνηρά μου λείπεις.

Θα γίνω θρήσκα, θα πηγαίνω στις εκκλησιές, θα ανάβω κεριά και θα προσεύχομαι για τη σωτηρία της ψυχής μου που αδιαμφισβήτητα κινδυνεύει.

Θα γίνω προληπτική, θα βουτάω το φλυτζάνι του Λουμίδη μου και θα τρέχω στις καφετζούδες, χαρτορίχτρες, μεντιούμ, ταρώ.

Μ’ αγαπάει?

Είμαι τυφλή πείτε μου σας παρακαλώ, δε βλέπω τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα, αυτό το ματζούνι θα τον φέρει πίσω?

Ναι, ναι, θα το πάρω, θα το πιώ, θα το ρίξω μεσάνυχτα της Τρίτης μέρας της τρίτης βδομάδας στη θάλασσα, θα το καρφιτσώσω στα μαλλιά μου, θα το φορέσω κατάσαρκα..

Θα μ’ αγαπήσει?

Θα πάρω άλλο, δυνατότερο, θα βράσω αυγά κόμπρας με φτερό κουκουβάγιας, μάτι ασβού και πέταλο νυχτολούλουδου και ναι, θα το πιώ κι αυτό, για να δυναμώσει μέσα μου το φως του δρόμου σου γιατί είναι αδιαπέραστο σκοτάδι εδώ έξω και δεν έχεις φανεί σαν να μην ξέρεις πως περιμένω..

Σαν να μην ξέρεις πως είναι να περιμένεις να γεμίσει το φεγγάρι για να σβήσεις την ελπίδα σου στα νερά.

Σαν να μην ξέρεις..

Jazzmine Jazzmine