αντίο

Το κύμα ξέβρασε την απουσία
του άντρα με τις μπούκλες.
Παλαντζάρει στην ακροθαλασσιά 
πλάι σ'ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι.
Το καράβι άφησε πίσω του άλυτα λύματα,
πλαστικές σιωπές, ξύλινες λέξεις,
χάρτινα βλέμματα, τσίγκινα αγγίγματα.
Τα λυτά, μακριά, σπαστά μου μαλλιά
μου θυμίζουν ότι ζεσταίνομαι.
Προσπερνώ τα σκουπίδια και βουτώ στο νερό.
Δροσιά.
Αφήνω τον κυματισμό των μαλλιών μου 
να με οδηγήσει.
Κολυμπώ.
Είμαι στο βαθύ, σκοτεινό μπλε.
Μια νότα επιπλέει ξαφνικά μπροστά μου.
Καταλαβαίνω ότι τόση ώρα ακολουθώ 
τα ίχνη του άντρα με τις μπούκλες.
Μπορεί να μην τον βρω ποτέ,
αλλά τουλάχιστον
κατάφερα να πω 
αντίο 
στην παράκτια χωματερή.

Βίκυ Μιχαλοπούλου