Εχω μία φωτογραφία μου ασπρόμαυρη. Είμαι καθισμένος στην αυλή μας στο New Jersey. Φοράω ένα μπεμπεδίστικο φουτεράκι. Το φουτεράκι φαίνεται λευκό. Θα μπορούσε να είναι κίτρινο ή ροζ, στην ανάμνησή μου είναι ροζ. Το ροζ πηγαίνει με τα κατάξανθα μαλλιά μου. Δεν πειράζει γιατί ήμουν μπέιμπι τότε, η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1962.
Την επόμενη χρονιά οι γονείς μου και εγώ μπήκαμε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο για να έρθουμε στην Ελλάδα. Το ταξίδι από την Νέα Υόρκη μέχρι τον Πειραιά διαρκούσε τρεις εβδομάδες. Κάθε βράδυ στην σάλα του εστιατορίου εμφανιζόταν και τραγουδούσε ο Τζίμης Μακούλης. Ο Μακούλης είναι ένας τραγουδιστής που τώρα πια οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει. Τότε όμως ήταν ένας μεγάλος σταρ. Είναι ο πρώτος Έλληνας που εμφανίστηκε στο διαγωνισμό της eurovision. Το τραγούδι του τσιγγάνα καρδιά είναι ένα τραγούδι που με έχει σημαδέψει. Τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδιά, τι φταίω εγώ αν θέλει να φεύγει μακρυά.. Ακόμα και σήμερα το σιγοτραγουδάω. Θυμάμαι να είμαι στην αγκαλιά της μάνας μου μισοκοιμισμένος, ήμουν μόλις δύο χρόνων.
Είναι μία από τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις, η βελούδινη φωνή του Τζίμη Μακούλη να χαιδεύει τα αυτιά μου καθώς χαλαρώνω στην ζεστή αγκαλιά της μάνας μου, η γλυκιά αλμύρα του ωκεανού να μπαίνει από τα φινιστρίνια μαζί με το απαλό σεληνόφως. Είναι όμως μία επίπλαστη ανάμνηση.
Που θέλω να καταλήξω; Η εργασία που μας έβαλε η Μαρίνα στάθηκε αφορμή να μοιραστώ ακόμη μια από τις ιστορίες μου. Αυθεντικές και επίπλαστες αναμνήσεις είναι κτήματα της αμύθητης περιουσίας μου. Το 1978, δεκάξι χρόνια από τότε που τραβήχτηκε η φωτογραφία με το ροζ μπεμπεδίστικο φουτεράκι, επέστρεψα σε εκείνη την αυλή στο New Jersey. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο δίχρονος πιτσιρίκος που ήμουν κάποτε, με περίμενε. Τον πήρα και φύγαμε. Από τότε είναι πάντα μαζί μου. Ίσως να θεωρείτε πως είναι μία επίπλαστη ανάμνηση ενός τρελού μυαλού. Αλλά εγώ νιώθω την ζεστασιά της παλάμης του μέσα στη δική μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου