μια μέρα θα πετάξω χωρίς αεροπλάνο.
όταν ήμουν μικρός στα όνειρα μου έκανα τα χέρια μου φτερά και απογειωνόμουν. Είχα ανακαλύψει τις αρχές της αεροδυναμικής και πετούσα πάνω από πόλεις και βουνα. και θάλασσες.
Μετά τη πτήση μου ένιωθα μεγάλη κούραση στα μπράτσα αλλά και τεράστια χαρά.
Δεν έκανα κόλπα και ακροβασίες, δεν συναντούσα πουλιά και αγγέλους. Έκανα κύκλους πάνω από τη γειτονιά μου. Έβλεπα τον αδελφό μου να παίζει με τα στρατιωτάκια του στη βεράντα, τη μάνα μου να απλώνει τα ρούχα στη ταράτσα. Οι λεμονιές και το χρυσάνθεμο φαίνονταν μικροσκοπικά σαν διακόσμηση μακέτας. Η μεταλική μπουλντόζα που μου είχε φέρει η θεία μου από την Αμερική παρατημένη κάτω από τις τριανταφυλλιές.
Έβλεπα τα κυνόροδα και τα κόκκινα μπουμπούκια. Να ποτίζω τις τριανταφυλλιές ήταν η αγαπημένη μου ασχολία. Μία μέρα με είχε βρεί η μάνα μου να στέκομαι μέσα στις λάσπες και να μασάω τα ροδοπέταλα.
- Τι κάνεις παιδάκι μου? Τα λουλούδια τρως?
Δεν της το είπα τότε, αλλά επηρεασμένος από τον Γκούφυ που έτρωγε φυστίκια και μεταμορφωνόταν σε σούπερ Γκούφυ, είχα πιστέψει πως τρώγοντας τα τριαντάφυλλα θα μεταμορφονώμουν σε σούπερ ήρωα. Θα γινόμουν ο Roseman.
Θα πετούσα πιο γρήγορα από αεροπλάνο και θα μοσχοβολούσα ροδόσταμο.
Μια φορά πετώντας έφτασα στο φεγγάρι. Εκεί με περίμεναν ο Γκαγκάριν και η Λαίκα.
Πιάσαμε κουβέντα για τους πλανήτες και τα αστέρια, μου μίλησε για τους δακτύλιους του Κρόνου, πως είναι σχηματισμένοι από πέτρες και σκόνη. Μιλούσε ελληνικά με με χοντρή ρώσικη προφορά, όπως ο θείος Σταμάτης που είχε ζήσει την μισή ζωή του στην Οδησσό. Τον θυμάμαι να κάθεται στο καφενείο στο χωριό και να περιγράφει στους Τρικεριώτες, τις μπαλαρίνες του Σεβτσένκο.
Ο θείος Σταμάτης, όχι ο Γκαγκάριν. Είχαν το ίδιο κυματιστό μαλλί και το ίδιο κενό διάστημα στα μπροστινά δόντια όταν χαμογελούσαν. Η Λάικα δεν έλεγε τίποτα. Μύριζε κάποια σεληνιακά φυτά που έμοιαζαν με μπρόκολα και είχαν ένα μωβ λουλούδι στην κορυφή τους. Φαινόταν λυπημένη που δεν θα επέστρεφε στη γη.
- Νιώθω μοναξιά όταν είμαι στο απέραντο διάστημα, είπε ο Γκαγκάριν, ζηλεύω τους συγχωριανούς μου που δεν έχουν πάει πουθενά, ούτε μέχρι το διπλανό χωριό. Αυτοί με ζηλεύουν γιατί έχω πάει παντού, γιατί έχω ταξιδέψει στις πιο άγνωστες διαστάσεις του Σύμπαντος και με θεωρούν ελεύθερο. Η ελευθερία βρίσκεται μέσα μας, πουθενά αλλού. Η Λάικα του έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα, σαν να έλεγε «Συμφωνώ», και μετά επέστρεψε στα μπρόκολα.
Σκόπευα να τον ρωτήσω τόσα πολλά. Για τους γαλαξίες, τα νεφελώματα, για τους κομήτες, αν τον γούσταραν περισσότερο τα κορίτσια από τότε που έγινε κοσμοναύτης. Το όνειρο έληξε απότομα όταν με ξύπνησε η μάνα μου να πάω σχολείο.
Όταν ήμουν μικρός ποτέ δεν ονειρεύτηκα πως τα πόδια μου ήταν ρόδες κι εγώ λεωφορείο.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου