greguerias* by Trikeri

ξέρω έναν άγγελο με σπασμένα φτερά. του πήρα δώρο ένα αλεξίπτωτο.



η γυναικεία φτέρνα και προκαλεί πόθο και τον πατάει.



μάθε να κάθεσαι, η αδράνεια είναι τέχνη. η τέχνη της απόλαυσης. μένουμε ακίνητοι για να απολαύσουμε τη μουσική. χορός είναι η αδράνεια καθώς πάλλεται.



καλός πατριώτης είναι αυτός που ταίζει τις αδέσποτες γάτες.


ένα τριαντάφυλλο όταν μαραίνεται αφήνει πίσω ένα κυνόροδο, το άρωμα του και το χαμόγελο κάποιου που το θαύμασε.


*Στο Ισπανικό Λεξικό θα μπορούσαμε να διαβάσουμε πως Gregueria σημαίνει ασυναρτησία κι ακόμα φωνασκία και θολούρα. Ο Ραμον Γκομεθ Ντε Λα Σέρνα βρήκε πως σε παλιά λεξικά Γκρεγκέρια σημαίνει τις κραυγές των μικρών γουρουνιών όταν πάνε πίσω από την μητέρα τους.
Τώρα πια όμως, από το 1960 και μετά, υπάρχει και η αναφορά σε αυτό το είδος, ας πούμε, του αποφθέγματος που δημιούργησε και επέβαλε ο Σέρνα «για να αναφέρεται σε ένα είδος λογοτεχνικού σχολίου, σύντομου και πνευματώδους, σχετικά με κάποια άποψη της ανθρώπινης πραγματικότητας».

ημερολόγιο ενός performer. Περί κουλτούρας (μέρος πρώτο)

Αν σκοπεύουμε να επεκταθούμε στο θέμα της κουλτούρας πρέπει να παρατηρήσω πως ο κόσμος πεινάει και δεν ασχολείται με αυτήν.
Αλλά αν η κουλτούρα ήταν θέμα καθαρά οικονομικής και κοινωνικής τάξης οι πλούσιοι, οι χορτάτοι δηλαδή, θα ήταν οι πιο πιστοί θιασώτες της.
Ο πολιτισμός ενός λαού είναι η εφαρμοσμένη κουλτούρα που καθορίζει τις συμπεριφορές του. Είναι μία πνευματική κατάσταση που ενυπάρχει μέσα στις κινήσεις τις καθημερινότητάς μας και τις καθορίζει.
Η Αθήνα, όπως και πολλές Μητροπόλεις στην σημερινή τους μορφή, έχει ανύπαρκτη αρχιτεκτονική αισθητική.
Οι πολίτες που ζουν σε αυτήν την πόλη, και ακόμη πιο σημαντικό τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε αυτή, κινούνται και λειτουργούν μέσα σε αυτή την ασχήμια. Επιπροσθέτως, η καθημερινή έκθεση -για να μην πω βομβαρδισμός- απο προϊόντα υποκουλτούρας από τα ΜΜΕ έρχεται και ολοκληρώνει αυτή την κοινωνική ύβρι.
Είναι λογικό ένας άνθρωπος να επηρεάζεται αρνητικά και να μην σέβεται αύτο το περιβάλλον. Είναι φυσικό επακόλουθο να έχει μία εχθρική συμπεριφορά, να πετάει τα σκουπίδια όπου βρει, να διπλοπαρκάρει, να ηχορυπαίνει και γενικώς να συμπεριφέρεται σαν να αντεπιτίθεται σε αυτό.
Αυτή είναι η επικρατούσα κατάσταση. Σκοπός και επιθυμία μου δεν είναι να γκρινιάζω για αυτήν την κατάσταση, αλλά να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και να προτείνω λύσεις εκεί που μπορώ. Δεν μπορούμε να κατεδαφίσουμε τα κτήρια-εξαμβλώματα της Αθήνας(πολύ θα το ήθελα). Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γεμίσουμε τέχνη αυτήν την πόλη. Είναι καιρός να αναθεωρήσουμε κάποιες ιδέες μας για το τι είναι σημαντικό. Να επαναφέρουμε την ποίηση στην ζωή μας.

συνεχίζεται ...

Γιώργος Τρίκερι

ο αρλεκίνος πάει στο σούπερ μάρκετ

Γκαζάκι
να σε λατρέψω θέλω
Φρέσκα κρεμμύδια
ή μέσα στη νύχτα να σαγαπήσω
Καρότα
τώρα όμως. 
δεν περιμένω την Άνοιξη
ούτε το Φθινόπωρο
Αβοκάντο
ούτε την ανάσταση
κάποιου μικρού μεσσία
Σαμπουάν 
πεινασμένος για το πεπρωμένο μας είμαι
βογγητά
λυγμούς
ταισέ με
Φακές (χοντρές)
χαρισέ μου την σκιά σου
και μην ξεχνάς 
πως σαγάπησα
πριν σε μυρίσω
Ρίγανη

Γιώργος Τρίκερι

Διατρέχοντάς σε (Recorriéndote)

Θέλω τη σάρκα σου να δαγκώνω,
σάρκα αλμυρή και όλο ρώμη,
ξεκινώντας απ´τα όμορφα τα μπράτσα σου,
ίδια με κλαδιά ερυθρίνας,
να συνεχίζω προς το στήθος αυτό που τα όνειρά μου τ’ ονειρεύονται
αυτό το στήθος-σπηλιά όπου το πρόσωπό μου κρύβω
ανασκαλεύοντας την τρυφεράδα,
αυτό το στήθος που τύμπανα αντηχεί και ζωή συνεχή.
Εκεί για κάμποσο να μένω
μπλέκοντας τα χέρια μου
στο δασάκι αυτό από θάμνους που βλασταίνουν,
απαλό και μαύρο κάτω απ’ το γυμνό μου δέρμα,
να συνεχίζω ύστερα στον αφαλό 
προς το κέντρο εκείνο απ’ όπου ξεκινάς να γαργαλιέσαι,
και ολοένα να σε δαγκώνω, να σε φιλώ,
ώσπου εκεί να φτάνω,
στο μικρό εκείνο μέρος
-κρυφό και μυστικό-
που χαίρεται στην παρουσία μου
που προχωρά για να μ’ υποδεχτεί
και προς εμένα προελαύνει
με όλην του τη δύναμη την πυρωμένη, ανδρική.
Ύστερα στα πόδια σου να κατεβαίνω
στέρεα σαν τις πεποιθήσεις σου τις αντάρτισσες,
τα πόδια αυτά που το ανάστημά σου ορθώνουν
που σε φέρνουνε σε μένα
και εμένα συγκρατούν,
που τα πλέκεις τη νύχτα στα δικά μου
τα απαλά και θηλυκά.
Τα πέλματά σου να φιλώ, έρωτά μου,
που τόσο, δίχως μου, τους μένει να διαβούν
και πάλι πίσω ν’ ανεβαίνω, σκαλί το σκαλί,
ώσπου τα χείλη να πιέζω στα δικά σου,
ώσπου όλη να γεμίζω απ’ το σάλιο, την ανάσα τη δική σου,
ώσπου μέσα μου να εισβάλλεις
με τη δύναμη του ιλίγγου
και με το πήγαινε να με κατακλύζεις και το έλα σου
σαν θάλασσα ανήμερη,
ώσπου ν’ απομένουμε οι δυο μας ιδρωμένοι τεντωμένοι
στων σεντονιών πάνω την άμμο.

Τζιοκόντα Μπέλι
μετάφραση Έλενα Σταγκουράκη

τρικεριώτικο χαϊκού (για μια μπαλαρίνα)

αναγκάζομαι να ονειρεύομαι όνειρα
γιατί δεν μπορώ να ονειρευτώ 
την αλμύρα της σάρκας σου μετά τον χορό

η γλώσσα το χώμα μπορεί να το κάνει γη, άνθος, Άνοιξη

υπάρχει μια γλώσσα που γράφτηκε
με κύματα
σπασμένα μάρμαρα
και ξανθό κρασί
είναι η γλώσσα του Όμηρου
της Σαπφούς
και του Βάμβακάρη
μ αυτή τη γλώσσα ερωτεύτηκε ο Καβάφης
και βρήκε γαλήνη ο Καρυωτάκης
μ αυτή τη γλώσσα προσπαθώ 
να σου πω πως σαγαπάω.
Μας γέννησαν χωριά σκαρφαλωμένα σε βουνοκορφές
ή ξαπλωμένα σε ακρογιαλιές
μια χούφτα όνειρα κρατάμε κι είναι το βιός μας όλο
κάνουμε κουράγιο κάθε πρωί
και χαμογελάμε
όλο και κάτι βρίσκουμε να ταΐζουμε 
τις γάτες της γειτονιάς
είμαστε Έλληνες
κι είναι η γλώσσα μας ανέμελος χορός
οι σιωπές μας το ίδιο.

Γιώργος Τρίκερι

χαθήκαμε

δεν υπάρχουν φτηνές ανεμώνες
ευ ζην
ίσον
ευ θνήσκειν
ευχαριστήθηκες;
όπου κι αν βρισκόμαστε
χανόμαστε
το δικαίωμα στην αγάπη
είναι το δικαίωμα στο αντίο
ως παιδί
είχα δυσλεξία
έλεγα τον έρωτα
ρώτα Ε;
τώρα απέκτησα την ικανότητα
να πενθώ
ωρίμασα πια
όταν θέλω έρωτα δεν ρωτάω
τα θέλω όλα
ξανά και ξανά.

Τίποτα
κανείς
δεν χάνεται

Γιώργος Τρίκερι

πλεονεξία

Σαγαπάω περισσότερο από την ζωή μου την ίδια

αν σαγαπήσω λίγο ακόμα θα εκραγώ
θα αρρωστήσω από την 
λαχτάρα της απουσίας σου
μία λάβα 
θα μου καίει το κορμί
θα αρπάξει το στέρνο μου φωτιά
ώσπου να γίνει στάχτη
όλα στάχτη
ένας πόνος βαθύς
σαν δαγκώματιά καρχαρία
θα μου ξεσκίσει τα σωθικά
και θα πεθάνω 
έναν θάνατο αργό
σαν χιόνι που λιώνει.

θέλω να σαγαπήσω 
λίγο ακόμα

Γιώργος Τρίκερι

ημερολόγιο ενός performer. Όνειρο 189

μια μέρα θα πετάξω χωρίς αεροπλάνο.
όταν ήμουν μικρός στα όνειρα μου έκανα τα χέρια μου φτερά και απογειωνόμουν. Είχα ανακαλύψει τις αρχές της αεροδυναμικής και πετούσα πάνω από πόλεις και βουνα. και θάλασσες.
Μετά τη πτήση μου ένιωθα μεγάλη κούραση στα μπράτσα αλλά και τεράστια χαρά.
Δεν έκανα κόλπα και ακροβασίες, δεν συναντούσα πουλιά και αγγέλους. Έκανα κύκλους πάνω από τη γειτονιά μου. Έβλεπα τον αδελφό μου να παίζει με τα στρατιωτάκια του στη βεράντα, τη μάνα μου να απλώνει τα ρούχα στη ταράτσα. Οι λεμονιές και το χρυσάνθεμο φαίνονταν μικροσκοπικά σαν διακόσμηση μακέτας. Η μεταλική μπουλντόζα που μου είχε φέρει η θεία μου από την Αμερική παρατημένη κάτω από τις τριανταφυλλιές.
Έβλεπα τα κυνόροδα και τα κόκκινα μπουμπούκια. Να ποτίζω τις τριανταφυλλιές ήταν η αγαπημένη μου ασχολία. Μία μέρα με είχε βρεί η μάνα μου να στέκομαι μέσα στις λάσπες και να μασάω τα ροδοπέταλα.
- Τι κάνεις παιδάκι μου? Τα λουλούδια τρως?
Δεν της το είπα τότε, αλλά επηρεασμένος από τον Γκούφυ που έτρωγε φυστίκια και μεταμορφωνόταν σε σούπερ Γκούφυ, είχα πιστέψει πως τρώγοντας τα τριαντάφυλλα θα μεταμορφονώμουν σε σούπερ ήρωα. Θα γινόμουν ο Roseman.
Θα πετούσα πιο γρήγορα από αεροπλάνο και θα μοσχοβολούσα ροδόσταμο.
Μια φορά πετώντας έφτασα στο φεγγάρι. Εκεί με περίμεναν ο Γκαγκάριν και η Λαίκα.
Πιάσαμε κουβέντα για τους πλανήτες και τα αστέρια, μου μίλησε για τους δακτύλιους του Κρόνου, πως είναι σχηματισμένοι από πέτρες και σκόνη. Μιλούσε ελληνικά με με χοντρή ρώσικη προφορά, όπως ο θείος Σταμάτης που είχε ζήσει την μισή ζωή του στην Οδησσό. Τον θυμάμαι να κάθεται στο καφενείο στο χωριό και να περιγράφει στους Τρικεριώτες, τις μπαλαρίνες του Σεβτσένκο.
Ο θείος Σταμάτης, όχι ο Γκαγκάριν. Είχαν το ίδιο κυματιστό μαλλί και το ίδιο κενό διάστημα στα μπροστινά δόντια όταν χαμογελούσαν. Η Λάικα δεν έλεγε τίποτα. Μύριζε κάποια σεληνιακά φυτά που έμοιαζαν με μπρόκολα και είχαν ένα μωβ λουλούδι στην κορυφή τους. Φαινόταν λυπημένη που δεν θα επέστρεφε στη γη.
- Νιώθω μοναξιά όταν είμαι στο απέραντο διάστημα, είπε ο Γκαγκάριν, ζηλεύω τους συγχωριανούς μου που δεν έχουν πάει πουθενά, ούτε μέχρι το διπλανό χωριό. Αυτοί με ζηλεύουν γιατί έχω πάει παντού, γιατί έχω ταξιδέψει στις πιο άγνωστες διαστάσεις του Σύμπαντος και με θεωρούν ελεύθερο. Η ελευθερία βρίσκεται μέσα μας, πουθενά αλλού. Η Λάικα του έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα, σαν να έλεγε «Συμφωνώ», και μετά επέστρεψε στα μπρόκολα.
Σκόπευα να τον ρωτήσω τόσα πολλά. Για τους γαλαξίες, τα νεφελώματα, για τους κομήτες, αν τον γούσταραν περισσότερο τα κορίτσια από τότε που έγινε κοσμοναύτης. Το όνειρο έληξε απότομα όταν με ξύπνησε η μάνα μου να πάω σχολείο. 
Όταν ήμουν μικρός ποτέ δεν ονειρεύτηκα πως τα πόδια μου ήταν ρόδες κι εγώ λεωφορείο.

Γιώργος Τρίκερι

Ανατομία

το κορμί έχει μάθει να περιμένει
για μικρά θαύματα
το μυαλό θάνατους σκέφτεται
μα δεν τολμά να παραδοθεί σε αυτούς
έρωτες αναλύει
μα δεν τολμά να παραδοθεί σε αυτούς
τα μάτια εντυπωσιάζονται
από φανταχτερά χρώματα
και ξεμυαλίστρες πανσέληνους
το στομάχι λιμπίζεται
εξωτικά γεύματα και ακριβά κρασιά
τα χέρια ανοίγουν παράθυρα
να μπει η Άνοιξη στο δωμάτιο
το στόμα ψάχνει στόμα
που θα το θρέψει
με φιλιά και ψίθυρους
η καρδιά ...
Α η καρδιά μαθαίνει
στο κορμί να χορεύει.

Γιώργος Τρίκερι

ημερολόγιο ενός performer. προσευχή στον χωροχρόνο

οι αυταπόδεικτοι θεοί μου
είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μου
η ευκολία με την οποία τους προσκύνησα
και μετάλαβα τις ημιαφρώδεις αλήθειες τους
Όταν μαθαίνω έναν ρόλο
δεν θέλω πια να τον υποδυθώ
γιατί θα με σκοτώσει
χωρίς ...
νωρίς
πέρασε πια η εποχή
που μπορούσα να μπω στη μηχανή του χρόνου
να ταξιδέψω στο τώρα
να συναντήσω τον μελλοντικό μου εαυτό
και να του πω:
διάλεξε τις στιγμές που επιθυμείς
να μείνεις μοναχός
διάλεξε τις μάχες σου
κάθε πόλεμος που θα χάσεις
είναι η περιπέτεια που έψαχνες
να γλυτώσεις από τον χρόνο
μέλλον-παρόν-παρελθόν
είναι μονάχα γέφυρες
φτιαγμένες με λίθους
που εγώ κουβάλησα
με έφεραν σε αυτή εδώ τη σκηνή
που ελπίζω να βρω
λίγη χαρά
γλυκό κρασί
κι ένα τόξο μαγικό
αλεξίχρονο.

Γιώργος Τρίκερι

ημερολόγιο ενός performer. ασπρόμαυρες μνήμες

Εχω μία φωτογραφία μου ασπρόμαυρη. Είμαι καθισμένος στην αυλή μας στο New Jersey. Φοράω ένα μπεμπεδίστικο φουτεράκι. Το φουτεράκι φαίνεται λευκό. Θα μπορούσε να είναι κίτρινο ή ροζ, στην ανάμνησή μου είναι ροζ. Το ροζ πηγαίνει με τα κατάξανθα μαλλιά μου.  Δεν πειράζει γιατί ήμουν μπέιμπι τότε, η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1962.

Την επόμενη χρονιά οι γονείς μου και εγώ μπήκαμε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο για να έρθουμε στην Ελλάδα. Το ταξίδι από την Νέα Υόρκη μέχρι τον Πειραιά διαρκούσε τρεις εβδομάδες. Κάθε βράδυ στην σάλα του εστιατορίου εμφανιζόταν και τραγουδούσε ο Τζίμης Μακούλης. Ο Μακούλης είναι ένας τραγουδιστής που τώρα πια οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει. Τότε όμως ήταν ένας μεγάλος σταρ. Είναι ο πρώτος Έλληνας που εμφανίστηκε στο διαγωνισμό της eurovision. Το τραγούδι του τσιγγάνα καρδιά είναι ένα τραγούδι που με έχει σημαδέψει. Τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδιά, τι φταίω εγώ αν θέλει να φεύγει μακρυά.. Ακόμα και σήμερα το σιγοτραγουδάω. Θυμάμαι να είμαι στην αγκαλιά της μάνας μου μισοκοιμισμένος, ήμουν μόλις δύο χρόνων.

Είναι μία από τις πιο γλυκές μου αναμνήσεις, η βελούδινη φωνή του Τζίμη Μακούλη να χαιδεύει τα αυτιά μου καθώς χαλαρώνω στην ζεστή αγκαλιά της μάνας μου, η γλυκιά αλμύρα του ωκεανού να μπαίνει από τα φινιστρίνια μαζί με το απαλό σεληνόφως. Είναι όμως μία επίπλαστη ανάμνηση.

Που θέλω να καταλήξω; Η εργασία που μας έβαλε η Μαρίνα στάθηκε αφορμή να μοιραστώ ακόμη μια από τις ιστορίες μου. Αυθεντικές και επίπλαστες αναμνήσεις είναι κτήματα της αμύθητης περιουσίας μου. Το 1978, δεκάξι χρόνια από τότε που τραβήχτηκε η φωτογραφία με το ροζ μπεμπεδίστικο φουτεράκι, επέστρεψα σε εκείνη την αυλή στο New Jersey. Τίποτα δεν είχε αλλάξει.  Ο δίχρονος πιτσιρίκος που ήμουν κάποτε, με περίμενε. Τον πήρα και φύγαμε. Από τότε είναι πάντα μαζί μου. Ίσως να θεωρείτε πως είναι μία επίπλαστη ανάμνηση ενός τρελού μυαλού. Αλλά εγώ νιώθω την ζεστασιά της παλάμης του μέσα στη δική μου.

ημερολόγιο ενός performer. περί οργασμού

Ο γυναικείος οργασμός είναι πιο έντονος κατά την διάρκεια μιας μπόρας. Η ιδιότητα της γυναίκας να βρίσκεται σε επαφή με τους βιορυθμούς της φύσης της προσφέρει την πολυτέλεια να απολαμβάνει τα οφέλη μιας σεξουαλικής εμπειρίας, που εμείς οι άντρες θα έπρεπε να συνδέσουμε τους νευρώνες του εγκεφαλού μας με μία συσκευή η οποία θα παρείχε την τάση ενός ελαφρού ηλεκτροσόκ, για να βιώσουμε κάτι αντίστοιχο.
Βεβαίως το όλο βασανο ξεκινάει με την εσφαλμένη ταύτιση του αντρικού οργασμού με την εκσπερμάτιση. Ο άντρας είναι ικανός να νιώσει την κορύφωση της ερωτικής πράξης χωρίς απαραιτήτως να υπάρχει έκκριση σπερματκών υγρών.
Όταν ο άντρας απελευθερωθεί πλήρως ως κοινωνικό ον θα μπορεί να απολαμβάνει την αίσθηση του οργασμού ή ακόμη και πολλαπλούς οργασμούς χωρίς να νιώσει την υποχρέωση να στέλνει την εντολή στον εγκέφαλό του να εκκινήσει την διαδικασία της τεκνοποίησης. Είναι όλα μέρος της εξελικτικής διαδικασίας.
  Ο ολοκληρωμένος άντρας θα έχει απελευθερωθεί από την επίκτητη επιθυμία του να αναλάβει τον ρόλο του πατέρα-αφέντη, αρσενικού-εξουσιαστή, κατακτητή, και τότε χαλαρός και ανέμελος θα μπορέσει να απολαύσει την ερωτική πράξη.
Η γυναίκα είναι η γη, όμορφη και φιλόξενη αλλά και ο άντρας είναι εξίσου σημαντικός και όμορφος.
Είναι το αστρικό σώμα που με τους κεραυνούς του και τις αστραπές του συγκλονίζει τα έγκατα αυτής της γης.

Γιώργος Τρίκερι

καλημέρα

η παρουσία σου είναι μικρή

όσο ένα ελαφάκι,

την αυγή που το κορμί σου σκιρτά

με το ζόρι ξυπνάω

ίσα ίσα για ένα χάδι

μετά λιμπίζομαι το φιλί σου

βρεγμένο 

να γλιστράει

ανάμεσα μας.

η παρουσία σου είναι μικρή

όσο η βιογραφία ενός έρωτα

που η μόνη του χαρά 

είναι πως άντεξε τη τρέλα του, 

η απουσία σου όμως

διαρρηγνύει φτερά ανύποπτων πουλιών

σαν την γεωγραφία

του κόσμου όλου

Γιώργος Τρίκερι

ημερολόγιο ενός performer. ωδή στον Fela Kuti

Η μεγαλύτερη παραξενιά μου είναι ο υπέρμετρος ρομαντισμός μου. Η αδυσώπητη πεποιθησή μου ότι ο άνθρωπος κατά βάθος είναι ένα ευγενικό, καλοπροαίρετο πλάσμα που στο τέλος θα κατορθώσει να αποτινάξει την επίκτητη μαλακία που τον δέρνει και θα κατορθώσει να βαδίσει προς την ολοκλήρωσή του.

Μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, δεν παραμένω αδρανής. Βλέπω οράματα ακούγοντας μουσικές από αφρικάνικα τύμπανα.

Είμαι τεμπέλης αλλά ένας τεμπέλης που λικνίζεται στους ρυθμούς αφρικάνικων τύμπανων.

Δεν νιώθω την ανάγκη σωτηρίας αλλά αν είναι κάτι να με σώσει αυτά είναι μόνο τα αφρικάνικα τύμπανα.

always

έψαξα να βρω
μια πρωινή φωτογραφία
να λέει το τσαλακωμένο μαξιλάρι
"σ' αγαπάω"
τόπος λατρείας
τα μάτια σου
ανάκτορο το μικρό κορμί σου
σκορπίζω ερωτόφυλλα
θερίζω ηδονές
πεινάω, πεινάω για σενα
ποθώ τη σκιά σου
τα φιλιά σου τα ζαλιστικά
σα γατιά να τυλιχτούμε
σα φεγγάρι θα σε γεμίσω
κι ας μη κλείσουμε μάτι
όλη νύχτα

Γιώργος Τρίκερι

ημερολόγιο ενός performer.σκαρίφημα μονολόγου, μεγάλη πέμπτη

Η μέρα ποτέ δεν με συμπάθησε,
η μέρα είναι κουτσομπόλα.
αργόσχολη καλοθελήτρια.
Τη μέρα κυκλοφορούν οι φρόνιμοι κι οι αμφιβολίες.
τους φοβάμαι τους φρόνιμους, είναι επικίνδυνοι
κι οι αμφιβολίες το ίδιο.
Ξέρεις τι είναι οι αμφιβολίες;
κουνούπια που τσιμπάνε και ρουφάνε
όποια σταγόνα ρομαντισμού
μας έχει απομείνει.
Η νύχτα, αχ η νύχτα
τη νύχτα ξυπνούν οι γάτες, τεντώνονται
και σκαρφαλώνουν στα κεραμίδια
να ρουφήξουν έρωτα
γιατί κι ο έρωτας παιδί της νύχτας είναι
δαίμονας νυχτόβιος.
Ξέρω τι σκέφτεστε
το βλέπω στα μάτια σας
πως είμαι αιθεροβάμων
πως το μυαλό μου είναι κούνια τρέλα

είμαι εργάτης της τέχνης εγώ
οικοδόμος ψευδαισθήσεων
κουβαλητής της φαντασίας
εραστής ξάγρυπνων ονείρων
γαμιάς της νύχτας
γάτος ανένταχτος
αληθινός ποιητής της εποχής μου.

έχω τις παραξενιές μου κι εσείς τα θορυβώδη δόγματα σας
Ας δώσουμε όμως μια ευκαιρία 
στη τέχνη της αρμονικής συνύπαρξης
μην αφήσουμε τις λέξεις μας να σκουριάσουν
ας γίνουν τα κορμιά μας προσάναμμα
πυρομανείς άγγελοι
να κάψουν τις ιδέες μας
τα πεπρωμένα μας
τις ζωές μας τις ίδιες 
ώσπου να μείνουν πάνω από τις στάχτες τις ζεστές
μόνο τα παιδικά μας χαμόγελα

τότε επιτέλους θα ανασάνουμε

Γιώργος Τρίκερι

αυτογνωσία

Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; 
Η αγάπη μου 
ή η απουσία της.
Είμαι το παρόν
Οι φιλοδοξίες μου
Οι απογοητεύσεις μου
Είμαι παράδοξος
Παράξενος
Έχω τύχη.
Έχω αποτύχει
 αλλά δεν είμαι αποτυχημένος.
Είμαι οι αντιφάσεις μου
Οι επιλογές μου.
Γουστάρω απρόβλεπτη ζωή.

Γιώργος Τρίκερι