Σινεμά με την Βίκυ: Ravenous, ένα ανησυχητικό σχόλιο για τον Άνθρωπο.

Ravenous / Τα αρπαχτικά - Antonia Bird (1999)

Την περίοδο του Αμερικανικού πολέμου με το Μεξικό, ο δειλός λοχαγός John Boyd στέλνεται με μετάθεση σε ένα απομονωμένο οχυρό, όπου τίποτα φοβερό δεν φαίνεται να συμβαίνει. Ύστερα από λίγο καιρό, ένας τραυματισμένος Σκοτσέζος κάνει την εμφάνιση του και τους διηγείται μία παράξενη ιστορία.
Αμερικανική ταινία τρόμου με στοιχεία μαύρης κωμωδίας, εμπνευσμένη από τον ινδιάνικο μύθο του Weendigo (γνωστό και ως Wendigo), σύμφωνα με τον οποίο αν κάποιος γευτεί ανθρώπινη σάρκα, απορροφά το πνεύμα του αποθανόντος και αποκτά δυνάμεις, αλλά συνεχίζει να πεινά.
Κι έτσι η ταινία, μαζί με τον καννιβαλιστικό της χαρακτήρα, διαθέτει και ένα είδος βαμπιρικής εσάνς, που σε συνδυασμό με την παγωμένη ατμόσφαιρα και την ψυχαναγκαστική μουσική επένδυση των Michael Nyman και Damon Albarn (Blur), η δεκαετία του '90 για τον κινηματογραφικό τρόμο, φεύγει, αφήνοντας πίσω της ένα μικρό διαμάντι.
Η ιστορία δεν είναι κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο αλλά όπως προείπα, είναι εμπνευσμένη από ινδιάνικο μύθο, συνεπώς το σενάριο, όσο και αφελές να ακούγεται, έχει γερές βάσεις, οι διάλογοι είναι αιχμηροί και ευφυέστατοι, τα μηνύματα κρύβονται καλά αλλά υπάρχουν, οι κωμικές αλλά παράλληλα μακάβριες ατάκες θα σου μείνουν για καιρό, και η εξαιρετικά creepy παρουσία του Robert Carlyle θα σε καθηλώσει.
Μελανά σημεία βέβαια, η απουσία gore σκηνών, που επιβάλλεται σε μία ταινία με θέμα τον καννιβαλισμό και η υπερβολικά γρήγορη πλοκή που σε αφήνει στο φινάλε με μία τεράστια πείνα για περισσότερη διάρκεια, τόσο μεγάλη όσο και των πρωταγωνιστών για σάρκα και αίμα.
Δεν ήταν κάτι αριστουργηματικό, αλλά σίγουρα αξίζει μια προβολή, κυρίως για τα τεχνικά του στοιχεία. Must see από τους horror fans.

Βίκυ Ελευθερίου

summertime

Georges Seurat

Αισθάνεσαι σαν αθλητής στο τελευταίο του αγώνα. Κόβεις το νήμα, το πλέκεις με την υπόλοιπη ουρά της ζωής.
Αισθάνεσαι σαν μουσικός που ηχογραφεί ένα τραγούδι που θα γίνει κλασικό, θα επενδύει μουσικά χαρές ανθρώπων χρόνια μετά το θάνατό σου. Ξέρεις πως γράφεις κάτι πρωτοφανές.
Αισθάνεσαι ελευθερία σαν τη πρώτη φορά που πήρες το ποδήλατο χωρίς επίβλεψη και κάνεις περίπατο στην πόλη του νησιού με ορθοπεταλιές.
Αισθάνεσαι σαν ευτυχισμένος γέρος στην αυλή σου, να κάθεσαι κάτω στο περιβόλι σου και να κρυφοκοιτάς τον κόσμο που περπατάει τα βράδια στα χωριά, στα νησιά, στις πόλεις.
Αισθάνεσαι το καλοκαίρι, το διφορούμενο που φέρει, την αμφιβολία που άγει και πάντα νιώθεις το σώμα σου πιο πολύ από όλες τις εποχές. Κάθε χρόνο πιο πολύ.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.

Το κορίτσι με το τατουάζ - made in USA

The Girl with the Dragon Tattoo (2011), του David Fincher

Έχοντας μελετήσει το θάνατο από την ανάποδη (ο καταραμένος έρωτας που ορίζεται από το χρόνο του τέλους ή, αλλιώς, η απίθανη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον) αλλά και καταλήξει πως ο φόβος είναι συναίσθημα αρχέγονο άρα και αναφέρεται ευθέως στο θάνατο, ο Φίντσερ ρυθμίζει τη δεδομένη του βιρτουοζιτέ ώστε να λειτουργεί τον απόλυτο κοινωνικό τρόμο πίσω από μια ευρωπαϊκή, άρα και ξένη -"θέμα" των ανήσυχων αμερικανικών συνειδήσεων- ατμοσφαιρική εκδοχή του. Οι ένοχες συνδέσεις του ευμαρούς παρόντος με το σκοτεινό παρελθόν, ρίχνουν τις μάσκες μιας κοινωνίας διαρκούς νόσου και σήψης εσωτερικής, τόσο εσωτερικής όσο και κρυμμένης, τόσο κρυμμένης όσο και κρυφής, όπως το κράτος που βιάζει τον πολίτη σε ανάγκη. Κι αν στα δικά μας ξεδιάντροπα μάτια το σκηνικό δεν προκαλεί και τόσο, ο δυτικός καθωσπρεπισμός καθρεφτίζει στα είδωλα μιας κοινωνίας βουτηγμένης στο φαίνεσθαι, ένα χειρουργικά ακριβές θρίλερ των ζωών τους με τρόπο τέτοιο που να δικαιολογεί την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού ενός εξαιρετικά νωπού κινηματογραφικού τραύματος μόλις 2 χρόνια μετά, την ανάγκη της ύπαρξης του Άλλου, την ανάγκη ενός κατασκευασμένου εχθρού που θα χτίσει μια κόλαση γύρω από όσους αναζητούν να θάψουν την ενοχή τους.


Πάνος Τράγος

(αναδημοσίευση)

Οι θαυματουργές ιδιότητες του θαλασσινού νερού!!!

Και όμως, ενώ έχει τόσα οφέλη, οι περισσότεροι άνθρωποι μόλις βγαίνουν από τη θάλασσα σπεύδουν να ξεπλυθούν με γλυκό νερό θεωρώντας πως το αλάτι δεν τους βοηθά σε τίποτα.

Και όμως είναι ένας από τους πολλούς αστικούς μύθους, καθώς το νερό της θάλασσας έχει κυριολεκτικά μαγικές ιδιότητες .

Δείτε μερικούς λόγους που, ίσως, σας πείσουν την επόμενη φορά να αφήσετε λίγο παραπάνω επάνω σας το αλάτι της θάλασσας:

Το θαλασσινό αλάτι θεωρείται ένα φυσικό καθαριστικό του αίματος. Περιέχει μεγάλη ποσότητα βιταμίνης C, η οποία καταπολεμάει τις ελεύθερες ρίζες και μαγνήσιο που συνεισφέρει στην δράση των αντιοξειδωτικών. Ως εκ τούτου, το αλάτι της θάλασσας είναι σε θέση να αποτοξινώσει τα κύτταρα του δέρματός σας σωστά και να απορροφήσει όλη η βρωμιά, τη σκόνη και τα τοξικά υλικά από αυτά.

Καθώς απωθεί όλες τις τοξίνες από το σώμα σας, το θαλασσινό αλάτι κάνει το δέρμα σας πιο απαλό και υγιές. Έχει παρατηρηθεί ότι τα τακτικά μπάνια στην θάλασσα μπορούν να ενισχύσουν τον τόνο του δέρματος σε μεγάλο βαθμό. Το μαγνήσιο στο αλάτι μπορεί να εμποδίσει την κατακράτηση υγρών από το δέρμα σας κρατώντας το απαλό, σφριγηλό και νεανικό.

Επίσης, το θαλασσινό αλάτι είναι πλούσιο σε ζωτικής σημασίας βιταμίνες και ανόργανα μέταλλα, τα οποία απαιτούνται για την σωστή λειτουργία των κυττάρων του δέρματος. Αυτές οι θρεπτικές ουσίες μπορούν να βελτιώσουν τον κυτταρικό μεταβολισμό, διατηρούν τους ιστούς ενυδατωμένους, ενισχύει την κυκλοφορία του αίματος στην επιφάνεια του δέρματος και να αυξάνει την αντοχή των κυτταρικών μεμβρανών.

Η περιεκτικότητα σε ασβέστιο από το αλάτι της θάλασσας μπορεί να βοηθήσει στον καθαρισμό των φραγμένων πόρων του δέρματος. Εάν έχετε ακμή στην επιδερμίδα σας, τότε το θαλασσινό αλάτι είναι ό,τι καλύτερο για εσάς. Διατηρεί το δέρμα σας καθαρό, μειώνοντας τις πιθανότητες εμφάνισης λοιμώξεων στο δέρμα.

Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε το αλάτι της θάλασσας ως φυσικό πίλινγκ . Η υφή του αλατιού βοηθά στην απομάκρυνση της εξωτερικού στρώματος νεκρών κυττάρων της επιδερμίδας. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος για τον οποίο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για καιρό καλύτερο τόνο στην επιδερμίδα τους και πιο καθαρή όψη σε πρόσωπο και σώμα.

πηγή: www.diaforetiko.gr

The Breakfast Club - 1985

Νεανική δραματική ταινία σε σκηνοθεσία John Hughes, με τους Emilio Estevez, Judd Nelson, Molly Ringwald.

Δύο μαθήτριες και τρεις μαθητές λυκείου, που έχουν παραβεί κάποιον κανόνα του σχολείου τους, τιμωρούνται με το να περάσουν ένα πρωινό Σαββάτου στο σχολείο, γράφοντας μία έκθεση για το πως βλέπουν τον εαυτό τους. Εκεί, υπάρχει ο επιστάτης και ένας καθηγητής, που τους επιτηρεί. Οι πέντε έφηβοι αντιπροσωπεύουν ο καθένας κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Έτσι έχουμε την “πριγκίπισσα”, την όμορφη, πλούσια και κακομαθημένη κοπέλα, τη “σαλεμένη”, την περίεργη, απόμακρη και αταίριαστη με το κοινωνικό της περιβάλλον κοπέλα, τον “αθλητικό τύπο”, τον γυμνασμένο γόη, το “σπασίκλα”, που τα ξέρει όλα, κοινώς το φυτό και τον “αλήτη”, τη μορφή κάθε αντίδρασης, που λειτουργεί σαν κριτής, που προσβάλλει και χλευάζει την καθημερινότητα και τη νοοτροπία των άλλων. Γρήγορα μεταξύ τους ξεκινά κάτι σαν δικαστήριο, στο οποίο ο καθένας αρχίζει να κρίνεται για τις αδυναμίες του, τις οποίες όλως παραδόξως αγαπάει και υποστηρίζει. Ο καθηγητής θεωρείται και γίνεται ο “εχθρός” τους , μιας και αντιπροσωπεύει την τιμωρία και την επιτήρηση και λειτουργώντας σαν αντίπαλος, τους ενώνει στην προσπάθεια τους να τον αντιμετωπίσουν. Mε την ένωση τους αυτή έρχεται και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους, η οποία τελικά οδηγεί τον καθένα τους σε λυτρωτικές απολογίες. Χωρίς να έχουν φαινομενικά τίποτα κοινό μεταξύ τους, ανακαλύπτουν ότι οι ανησυχίες τους για το μέλλον και για τη ζωή τους είναι οι ίδιες. Βλέπουμε λοιπόν να βγαίνουν στη φόρα όλα τα όνειρα, οι πιέσεις των γονιών και της κοινωνίας, οι κοινωνικοί έλεγχοι, οι αντιδράσεις, οι φθόνοι, οι επιθυμίες και κυρίως οι αδυναμίες της όποιας ιδεολογίας, του κάθε διαφορετικού τρόπου σκέψης. Η εφηβεία, βλέπετε, είναι δύσκολο πράγμα για όλους. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, όλοι κρίνονται, κατακρίνονται και επικρίνονται, περιλαμβανομένων και του επιστάτη και του καθηγητή.
Ταινία διαλόγων περισσότερο, με υπόθεση απλή και χωρίς κανένα ιδιαίτερο σασπένς, το φιλμ αυτό του John Hughes, είναι στην ουσία μια εφηβική εκδοχή του "The Big Chill" του Lawrence Kasdan.
Οι διάλογοι του είναι πραγματικά συναρπαστικοί και δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της ταινίας, που να χάνεται το νόημα. Εντυπωσιακό είναι επίσης, ότι αυτή η ταινία έχει γυριστεί το 1985 και αναφέρεται σε αλήθειες, που ακόμα και μέχρι σήμερα ισχύουν.
Αυτό αποδεικνύει ότι ο Hughes ήξερε, όχι μόνο να βλέπει και να ακούει, αλλά και να μαντεύει όλες τις κρυφές επιθυμίες και αγωνίες των εφήβων και όλα όσα ονειρεύονται και ταυτόχρονα φοβούνται για το μέλλον.
Με τη βοήθεια του τραγουδιού των τίτλων “Don`t You” των Simple Minds, η ταινία έγινε αμέσως επιτυχία και μια από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες της δεκαετίας του ογδόντα. Η όλη της επιτυχία όμως, έγκειται στο ότι αν αλλάξεις ρούχα στους πρωταγωνιστές και τους τοποθετήσεις σε μια άλλη εποχή, δεν θα υπάρξει καμία διαφορά. Οι νεανικές ανησυχίες γνωρίζουμε ότι είναι διαχρονικές.
Το Breakfast Club είναι μια καλή ταινία, ειλικρινής, όμορφη, ρεαλιστική. Τα παιδιά της ηλικίας αυτής, οι έφηβοι, σίγουρα θα δουν τους εαυτούς τους σε κάποιον από τους ήρωες και οι μεγαλύτεροι θα θυμηθούν την ηλικία αυτή με νοσταλγία, γενικά πάντως όλοι θα απολαύσουν μία καλή ταινία.

από τον   Φίλο  kst

Physics

Η έλξη. Δύσκολη λέξη. Η γη έλκει την καρέκλα, η καρέκλα εμένα κι εγώ την καρέκλα, το αστέρι ο ήλιος και ο ήλιος το αστέρι. Τελοσπάντων στο τέλος όλα αλληλοέλκονται, εξουδετερώνονται και εξοντώνονται για να έχουμε το λαμπρό αποτέλεσμα της ισορροπίας δηλαδή το αστέρι να μην μου πέφτει κατακέφαλα κι εγώ να κάθομαι ήσυχη – ήσυχη στην καρέκλα μου. Αυτά έλεγε η Nelly απόψε τα ξημερώματα. Εξάλλου η Nelly δεν κοιμάται ποτέ, πάντα κάτι τυχαίνει που της κλέβει τον πολύτιμο ύπνο. Η Nelly, βέβαια, πώς να κοιμηθεί; Χρόνια τώρα προσπαθεί να αποδείξει ότι το μέλλον του κόσμου βρίσκεται στα βατόμουρα. Ναι, στα μικρά και επικίνδυνα βατόμουρα που βάφουν τα χείλη, αφήνουν λεκέδες στα ρούχα, κάνουν τη γεύση επείγουσα και το δάγκωμα απαραίτητο. Αχ, όλος ο κόσμος βατόμουρα, σκέφτεται, κάποιοι θα δάγκωναν, κάποιοι θα λερώνονταν και κάποιοι άλλοι θα τα καλλιεργούσαν, θα τα μάζευαν και τέλος κάποιοι θα καθάριζαν τους λεκέδες που θα άφηναν. Ούτε λεφτά, ούτε φασαρία, όλοι θα είχαν εργασία, όλοι θα έτρωγαν και θα λερώνονταν ελεύθερα. Αυτά λέει η Nelly και την ακούει ο Mallow και κάθε μήνα χάνει 10 τρίχες από τα μαλλιά του. O Mallow ζει με την ελπίδα ότι η Nelly θα πάψει να ονειρεύεται το βατομουρόκοσμο και έτσι δεν θα μείνει στο τέλος φαλακρός. Ο Mallow εξάλλου είναι πολύ σοβαρός, είναι επιστήμονας και χρόνια τώρα μελετάει μια φοβερή ανακάλυψη το «αείσπιρτο», το σπίρτο πολλαπλών εφαρμογών που σε κάνει να εξοικονομείς χρόνο, χρήμα, χώρο, δέντρα, μόλυνση. Ως εκ τούτου και ο Mallow είναι πολύ απασχολημένος και έτσι τα βράδια κάτι του κλέβει τον πολύτιμο ύπνο. Καμιά φορά μέσα στην παραζάλη της σκέψης και τη νύστα τυχαίνει να κοιταχτούν φευγαλέα στα μάτια. Για κλάσματα του δευτερολέπτου παύουν στον κόσμο να υπάρχουν τα όνειρα, οι κοσμοθεωρίες και η επιστήμη. Και είναι όλα ένας βαθύς και γλυκός θάνατος με γεύση βατόμουρου και με μια άσβεστη φλόγα. Ναι, η Nelly και ο Mallow συμπεριφέρονται σαν αιώνιοι γιατί αυτόν τον βαθύ, γλυκό θάνατο τον τρέμουν … ίσως γιατί οι νόμοι της φυσικής που ο καθένας έχει φτιάξει βγάζουν στο ίδιο αποτέλεσμα: ότι αργά ή γρήγορα ή σε εκατό χρόνια ο ένας μέσα στον άλλον θα καταλήξει να ζει …

Αυγή Βυθούλκα, 8/6/2015

τα Μεγάλα Μάτια του Τιμ Μπάρτον

Η απίστευτη ιστορία της ζωγράφου Μάργκαρετ Κιν, η οποία έγινε διάσημη με τους πίνακες που απεικόνιζαν γυναίκες και παιδιά με μεγάλα μάτια και είχαν μεγάλη αποδοχή από το κοινό τη δεκαετία του΄60, η αφύπνιση της έναντι του καταπιεστικού συζύγου της που είχε οικειοποιηθεί τα έργα της και οι μετέπειτα δικαστικές δυσκολίες στη διεκδίκηση της πατρότητας τους.

 Ιδιότυπος ο Τιμ Μπάρτον ως σκηνοθέτης. Οι ιστορίες που αφηγείται είναι συχνά παράξενες και σκοτεινές, ενώ οι ήρωες του έχουν ιδιόρρυθμους χαρακτήρες που η ιδιορρυθμία τους αυτή αντικατοπτρίζεται στην λανθασμένη αντιμετώπισή τους από την κοινωνία. Στο Big eyes, το στιλ του δημιουργού αλλάζει και μόνο στις υποσημειώσεις του κινηματογραφικού του κειμένου μπορεί κανείς να βρει την υπογραφή του. Με την βιογραφία της ζωγράφου Μάργκαρετ Κιν, ιδιαίτερα γνωστής για τα πορτρέτα παιδιών που ζωγράφιζε πάντα με μεγάλα μάτια, o Μπάρτον παρουσιάζει μια φέτα από την αμερικανική κοινωνική ιστορία και τέχνη, με αποδοτικό και καυστικό τρόπο, επιτρέποντας όμως στην υπερβολή μιας ελαφρότητας, ιδιαίτερα προς το τέλος της ταινίας να θολώσει το αποτέλεσμα.

 Το 1954, η Μάρκαρετ Κιν (Έιμι Άνταμς) μια ντροπαλή, ανασφαλής, μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον με πολλές αγκυλώσεις και ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, αφήνει τον σύζυγό της και πάει στο Σαν Φρανσίσκο μαζί με την κόρη της (Ντιλέιν Ρει, Μαντλέν Άρθουρ) για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Προσλαμβάνεται σε μια βιοτεχνία επίπλων και παράλληλα ζωγραφίζει πορτρέτα σε διάφορες εκθέσεις τέχνης για έξτρα εισόδημα. Εκεί γνωρίζει έναν άλλο καλλιτέχνη τον Γουόλτερ Κιν (Κριστόφ Βαλτζ) έναν γοητευτικό, έξυπνο καλλιτέχνη που είναι παράλληλα πωλητής αστικών ακινήτων, τον ερωτεύεται και μετά από έναν χρόνο παντρεύονται. Ο Γουόλτερ, άριστος στις δημόσιες σχέσεις και στις πωλήσεις, οικειοποιείται τα έργα της Μάργκαρετ, πείθοντάς την ότι κανείς την εποχή αυτή δεν θα αγόραζε την τέχνη μιας γυναίκας και προσποιούμενος ότι είναι ο δημιουργός τους, τα πουλά με μεγάλη επιτυχία. Το ζευγάρι αποκτά πολλά χρήματα με αυτόν τον τρόπο, αλλά η Μάργκαρετ αρχίζει και αμφισβητεί τις πρακτικές του συζύγου της και η σχέση τους δεν αργεί να φτάσει στα άκρα. 

 Αφήνοντας τον κόσμο της καθαρής φαντασίας και τη δύναμη του σουρεαλισμού του ο Μπάρτον, επιχειρεί να παραδώσει μια δραμεντί βιογραφία, κρατώντας τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο ήπια, απλά και με χιούμορ. Εντυπωσιακή οπτικά, με καρτποσταλικά τοπία και ζωντανά χρώματα, μένει αφηγηματικά μετέωρη μεταξύ μιας αιχμηρής σάτιρας κι ενός συναρπαστικού δράματος, ενώ καλύτερη ισορροπία θα μπορούσε να επιτευχθεί και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Παρά τις γενικεύσεις, τα περιορισμένα συναισθήματα και τις υπερβολές στις υποκριτικές αποδόσεις των πρωταγωνιστών του, το Big eyes αναδεικνύει την ιστορική αλήθεια πίσω από τους πίνακες των παιδιών με τα μεγάλα μάτια, παρουσιάζει ικανοποιητικά ένα κομμάτι της κοινωνικής ιστορίας της Αμερικής, στο οποίο αφυπνίζεται η γυναικεία υπόσταση έναντι της ανδρικής κυριαρχίας, η οποία όχι μόνο χειραγωγεί τα θύματά της αλλά και τα παρουσιάζει ως συμμέτοχα της επιβολής της και σκιαγραφεί το νεοεισερχόμενο  καλλιτεχνικό ρεύμα από την Βρετανία στην Αμερική κατά τη δεκαετία του 1950, της Ποπ αρτ, που πρέσβευε την παραγωγή λαϊκής, εύπεπτης, φτηνής τέχνης και μαζικά παραγόμενης. 

 Η κινηματογραφία του Μπάρτον εισχωρεί στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη και πίσω από τον καμβά του, εστιάζει στην πολυπλοκότητα της έμπνευσης και στη δημιουργία της τέχνης, καυτηριάζει την καλλιτεχνική διαφθορά, την απεριόριστη φιλοδοξία και την εμπορευματοποίηση του εαυτού προς χάριν της γοητείας του πλούτου και της φήμης. Μια παραγωγή που δεν απογειώνεται, ωστόσο είναι χαριτωμένη και με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που βλέπεται ευχάριστα.

πηγή: myfilms-in.blogspot.gr

αν είσαι λάτρης του κινηματογράφου το My films-in είναι μια σελίδα που αξίζει να επισκεφθεις. 

καλοκαιράκι

Στη μέση αυτού του φονικού που ζούμε, στη μέση αυτού του καλοκαιριού των επιεικών ανέμων, καθίστε με το ταίρι σας στο κρεβάτι σαν το ζευγάρι στην Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού… πλάι, γυμνοί, με τον κλιματισμό στους δεκαοχτώ βαθμούς και τις τρίχες να ανασηκώνονται και να καβαλάνε το δέρμα. Νιώστε την νοσταλγία για εκείνο το καλοκαίρι στα δεκαέξι και ξορκίστε τους παλιούς έρωτες. Βάλτε να παίζει το nevermind από τους Nirvana ή λίγο ψυχεδελικούς Radiohead ή την αυλική μουσική του Μπαχ και από τα κρύα σεντόνια περπατήστε σε όλη την υδρόγειο τόσο ψηλοί και ξεχωριστοί σαν τον Μικρό Πρίγκιπα και νιώστε οίκτο για τα χρήματα, την Ευγενία Γκράντε και για εσάς που πιαστήκατε κορόιδα. Δηλαδή, κάντε το τώρα, μην το αφήσετε για μετά. Και ξεχάστε για λίγο τα αποσιωποιητικά.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

Σινεμά με την Βίκυ: The Awakening, μια ιστορία φαντασμάτων.

The Awakening / Το κουκλόσπιτο - Nick Murphy (2011)

Το 1921, μία αλαζονική και δύσπιστη κοπέλα, η οποία ειδικεύεται στο να ξεσκεπάζει απάτες, επισκέπτεται ένα οικοτροφείο, το οποίο θεωρείται στοιχειωμένο και προκαλεί σύγχυση και φόβο στους μαθητές. Όλα όσα πιστεύει καταρρίπτονται όταν το φάντασμα αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του.
Παραγωγή του 2011, με φόντο το Λονδίνο του Β' Παγκοσμίου πολέμου και με πρωταγωνιστές τους Rebecca Hall (Vicky Christina Barcelona), Dominic West (300, Chicago) και Imelda Staunton (Vera Drake, Harry Potter), το Awakening εγγυάται την προβολή ενός καλού μεταφυσικού θρίλερ, με ικανοποιητικές ερμηνείες και άψογη σκηνοθεσία και φωτογραφία.
Αξίζει να το δει κάποιος, κυρίως για το concept και το ανατρεπτικό του τέλος. Το σενάριο έχει κάποια κενά αλλά και πάλι βλέπεται άνετα και δεν κουράζει.

Βίκυ Ελευθερίου

Στο έλεος της πείνας

Μεγάλη μελέτη που πραγματοποιήθηκε στις πολικές αρκούδες βόρεια της Αλάσκα διαψεύδει τη θεωρία ότι το κάτασπρο θηλαστικό πέφτει σε μια κατάσταση «άγρυπνης νάρκης» για να εξοικονομήσει ενέργεια σε περιόδους πείνας. Και αυτό σημαίνει ότι οι πολικές αρκούδες δύσκολα θα γλιτώσουν από την κλιματική αλλαγή.

Η θερμοκρασία στην Αρκτική ανεβαίνει με ταχύτερο ρυθμό από ό,τι σε νοτιότερες περιοχές, και η έκταση του πάγου που επιπλέει στη θάλασσα τα καλοκαίρια περιορίζεται ταχύτερα από τις προβλέψεις. Χωρίς πάγο να σταθούν, οι αρκούδες δυσκολεύονται να κυνηγήσουν φώκιες όταν ξυπνούν από τη χειμέρια νάρκη.

Για να δουν το κατά πόσο μπορούν οι πολικές αρκούδες να επιβραδύνουν το μεταβολισμό τους σε περιόδους καλοκαιρινής νηστείας, Αμερικανοί ερευνητές μελέτησαν συνολικά 43 αρκούδες τη διετία 2008-2009. Τα μεγαλόσωμα θηλαστικά έπρεπε να αιχμαλωτιστούν προσωρινά για να τους τοποθετηθούν κολάρα παρακολούθησης ή εμφυτεύματα που μετρούν τη θερμοκρασία του σώματος. Στο τέλος της μελέτης, έπρεπε να αιχμαλωτιστούν και πάλι για τη συλλογή των συσκευών.

Οι μετρήσεις έδειξαν ότι οι αρκούδες που αδυνατούν να βρουν πάγο και έχουν αποσυρθεί στην ξηρά, όπου η τροφή είναι ελάχιστη, όντως επιβραδύνουν ελαφρώς το μεταβολισμό τους και ρίχνουν τη θερμοκρασία τους κατά περίπου 0,7 βαθμούς Κελσίου.

Αυτή η μείωση όμως αντιστοιχεί περίπου στην επιβράδυνση του μεταβολισμού που θα παρουσίαζε οποιοδήποτε θηλαστικό σε συνθήκες έλλειψης τροφής -δεν μπορεί επομένως να θεωρηθεί κάτι σαν άγρυπνη καλοκαιρινή νάρκη.

Το συμπέρασμα είναι ότι η πολική αρκούδα δεν διαθέτει επαρκείς μεταβολικές προσαρμογές σε έναν κόσμο που όλο ζεσταίνεται και δίνει όλο και λιγότερες ευκαιρίες για κυνήγι.

H πολική αρκούδα κατατάσσεται στα «ευάλωτα» είδη της Κόκκινης Λίστας των ειδών που αντιμετωπίζουν κίνδυνο εξαφάνισης. Από το 2008, προστατεύεται και από την αμερικανική νομοθεσία.

Αυτό, όμως, δεν αρκεί για τη σωτηρία του είδους, τονίζουν οι ερευνητές. Η μόνη λύση είναι η μείωση των εκπομπών άνθρακα που ανεβάζουν το θερμόμετρο του πλανήτη.

πηγή: news.in.gr

Η μελέτη δημοσιεύεται στο Science

Man with a Movie Camera του Βερτόφ

«Человек с киноаппаратом» (Man with a Movie Camera (Alloy Orchestra)) 1929 - Το αριστούργημα του Ντζίγκα Βερτόφ «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή», είναι ένα βωβό ντοκιμαντέρ του 1929 που παρά την απουσία πλοκής και ηθοποιών, χάρη στη χρήση πληθώρας κινηματογραφικών τεχνικών (stop-motion animation, αργή και γρήγορη κίνηση, εντυπωσιακά gros plan) έχει κατακτήσει τον τίτλο του avante garde διαμαντιού του βωβού σινεμά. Σε 68′ παρουσιάζεται από την αυγή ως τη δύση η καθημερινότητα των κατοίκων στη δεκαετία του ’20 στις μεγαλουπόλεις της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Πίσω από το μοντάζ βρίσκεται η γυναίκα του, Ελισαβέτα Σβίλοβα. . Ο Τζίγκα Βερτόφ σκηνοθέτης, σεναριογράφος και θεωρητικός αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους θεμελιωτές του ρώσικου και του παγκόσμιου ντοκιμαντέρ. Εξέχων μέλος της μεγάλης ομάδας των καλλιτεχνών, διανοουμένων, θεωρητικών και δημιουργών που συγκρότησαν αυτό που αργότερα θα καταχωρούνταν στην ιστορία της τέχνης ως «σοβιετική πρωτοπορία».

Μαρίνα Παπαχριστοπούλου

Esmeralda sings the blues

Kinchoi Lam aka Walktheline

σε γνώρισα τη στιγμή που έφευγες
άκουσα τις λέξεις σου
την ώρα που σιωπούσες
ένας τοίχος
σαν αναπάντητη κλήση
μια γέφυρα
που θα μπορούσε να ενώσει τις νύχτες μας
κι ένα τραγούδι
ένας Ιούλιος καυτός
και πουθενά ένα φιλί
να δροσιστούμε
χρειάστηκαν χρόνια
να γίνουμε δυο ξένοι.

Γιώργος Τρίκερι

Point Blank, Ο επαναστάτης του Αλκατράζ. #‎Film_Noir‬

Σκηνοθεσία : John Boorman με τους Lee Marvin, Angie Dickinson
‪
Το 1967, o John Boorman, επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, σκηνοθετεί ένα μοντέρνο film-noir προδοσίας και εκδίκησης, μία γκανγκστερική ταινία, το Point Blank. Μια ταινία με κοφτό και γρήγορο ρυθμό, με πολύπλοκα φλασμπάκ, με πείσμα στη λεπτομέρεια και έξοχη αναπαράσταση του υπόκοσμου του Σαν Φραντζίσκο. Η σκληρή βία και ο ρεαλισμός επικρατούν.
Πρωταγωνιστής είναι ο εξαίρετος Lee Marvin, ο όποιος ήταν αυτός που επέλεξε τον Boorman για σκηνοθέτη. Ο ρόλος ήταν εξάλλου κομμένος και ραμμένος γι' αυτόν. Δίπλα του η όμορφη και μοιραία Angie Dickinson.
Ο Lee Marvin, άνθρωπος κι αυτός του υποκόσμου, ψυχρός κι απαθής, προσπαθεί να πάρει εκδίκηση απ΄αυτούς που τον άφησαν μισοπεθαμένο, μετά από μια «δουλειά», στο βράχο του Αλκατράζ. Ξεκινά να βρει τα χρήματα, που του έφαγαν και δεν θα σταματήσει μέχρι να τα καταφέρει. Ο δρόμος της εκδίκησης όμως θα είναι μακρύς και βίαιος. Το αποτέλεσμα, που έχουμε εδώ, είναι μια μεθυστική και σουρεαλιστική απεικόνιση, ανάλογη και με το κλίμα της εποχής, που όμως σε διχάζει με το ότι, αν όλα αυτά που βλέπεις συμβαίνουν πραγματικά ή είναι απλά οι παραισθήσεις ενός ετοιμοθάνατου. Όπως και να έχει πάντως, η ταινία παραμένει γοητευτική, έχοντας στα υπέρ της έναν λιγομίλητο και αρκούντως σκληρό Lee Marvin.


από τον   Φίλο  kst

μάνα όχι μαμά

- Μαμά, με αγαπάς;
- Η αλήθεια, Όλγα, είναι πως δεν τρελαίνομαι κιόλας για εσένα, σε ανέχομαι απλώς γιατί είσαι παιδί μου.
- Και δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω για να με αγαπήσεις περισσότερο;
- Α, δεν είμαι και σίγουρη, θα μπορούσες να κάνεις ας πούμε μερικές μεταρρυθμίσεις και βλέπουμε πως πάει.
- Δηλαδή;
- Δηλαδή να μην μιλάς γιατί με ενοχλείς, αν θες να μιλήσεις, να πληρώνεις ένα πρόστιμο.
- Κι αν δεν μιλάω πώς θα συνεννοούμαστε;
- Επειδή δεν μιλάς δεν σημαίνει ότι δεν θα ακούς! Θα ακούς και θα πράττεις αναλόγως!
- Δηλαδή θα κάνω ό, τι μου λες;
- Γιατί το παρουσιάζεις έτσι; Απλώς, θα αφήσεις σε εμένα το κομμάτι των αποφάσεων, με τα υπόλοιπα θα κάνεις ό, τι επιθυμεί η ψυχούλα σου!
- Α, κι έτσι θα με αγαπάς περισσότερο;
- Κοίτα, η λέξη αγάπη έχει μεγάλο ειδικό βάρος, ας πούμε θα μου είσαι πιο συμπαθής.
- Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να κερδίσω πιο γρήγορα την αγάπη σου;
- Ε, υπάρχει και το οικονομικό, δεν μπορώ να μην το αναφέρω.
- Δηλαδή, μαμά;
- Ε, όλα αυτά τα λεφτά που ξόδεψα για να σε κάνω άνθρωπο κι εσύ βγήκες έτσι, μια μέτρια εκδοχή, δεν νομίζεις ότι είναι high time να αρχίσεις να μου τα επιστρέφεις; Έκανα μια επένδυση, δεν μου βγήκε, εσύ έτσι καθαρή θα την βγάλεις;
- Εντάξει, να αρχίσω να σε πληρώνω, τότε θα με αγαπάς όμως περισσότερο;
- Χμμμ, δεν ξέρω, Όλγα, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που με ενοχλούν, δεν είναι αρκετές οι μεταρρυθμίσεις και κανείς δεν μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα τις τηρήσεις.
- Και τι άλλο θα ήθελες;
- Θα ήθελα να είσαι αγόρι, τα κορίτσια είναι κουραστικά.
- Δηλαδή μου ζητάς να κάνω εγχείριση αλλαγής φύλου;
- Όχι, προς θεού, τι είμαι; Κανένας τύραννος! Θα μπορούσες απλώς να ντύνεσαι, να κουρεύεσαι και να φέρεσαι σαν αγόρι, με τα υπόλοιπα μπορείς να κάνεις ό, τι τραβάει η ψυχούλα σου.
- Α, και τότε θα με αγαπάς περισσότερο;
- Α, κοίτα, δεν μπορώ να ξέρω από πριν, καν’ τα και θα γίνει μια αξιολόγηση.
- Εντάξει, μαμά.
- Κοίτα, όμως, αν είναι να τα κάνεις επειδή στα ζητάω, δεν μετράει. Πρέπει να το καταλαβαίνεις από μόνη σου ότι είναι το καλύτερο για εσένα.
- Το καταλαβαίνω, μαμά.
- Μπράβο, τώρα λέω να αρχίσουμε με εκείνο της σιωπής, εντάξει;
- Ναι, μαμά.
- Τα αγόρια λένε "μάνα" όχι "μαμά"!

Όλγα Αικατερίνη Φουντέα

Πόπη

Κάθομαι στα σκαλιά ενός σπουδαίου κτηρίου, πανεπιστήμιο ή χαρτοπαικτική λέσχη, δεν βλέπω την ταμπέλα. Καταβροχθίζω μια γκοφρέτα με υπέρμετρη απόλαυση. Είναι μια Τετάρτη, ενός Απρίλη, κάποιου έτους. Ο εγωισμός μου καλά κρατεί και βλέπω να με αγαπώ τόσο όσο χρειάζεται για να με συμφέρει που υπάρχω. Έχω στην τσέπη μου 1 ευρώ και το μυαλό μου ταλανίζει μια σοβαρή σκέψη επενδυτικού χαρακτήρα, να αγοράσω ένα πακέτο πατατάκια ή να ποντάρω στο άσπρο κουκλάκι του μηχανήματος με το μαγικό χέρι. Σκέφτομαι … και πάνω στη σκέψη της επιλογής λοξοδρομώ του σκοπού και κοιτάζοντας το διεστραμμένο παιχνίδι που χουφτώνει κουκλάκια θυμάμαι την Πόπη. Α, η Πόπη ένα παιχνίδι στα χέρια μου, μια κούκλα σιλικόνης, ένα όνειρο αξημέρωτο. Ήμουν ο εαυτός μου με αυτό το πλάσμα μιας και ο δείκτης ευφυΐας της δυσκολευόταν να καταλάβει την καταστροφική μου υπόσταση στις ζωές των ανθρώπων. Α ρε Πόπη μπέρδευες το δεξιά με το αριστερά και έστριβες λάθος στις γωνίες, πίστευες ότι αν μάθαινες να οδηγείς ένα κόκκινο αυτοκίνητο για να οδηγήσεις ένα άσπρο έπρεπε να πάρεις νέο δίπλωμα. Α ρε Πόπη στις παρτούζες χανόσουν και με έπαιρνες τηλέφωνο να με ρωτήσεις που είμαι. Έχω 1 ευρώ στην τσέπη και ένα ξανθό παρελθόν στις επιστήμες. Κάθομαι στα σκαλιά ενός σπουδαίου κτηρίου, πανεπιστήμιο ή χαρτοπαικτική λέσχη, δεν βλέπω την ταμπέλα. Κάθομαι στο σωστό μέρος.

Αυγή Βυθούλκα, 2/4/2015

Σινεμά με την Βίκυ: The Wall, ένα κινηματογραφικό ψυχεδελικό όνειρο.

Pink Floyd: The wall - Alan Parker (1982)

Ο Pink, ένας ροκ τραγουδιστής, βρίσκεται μόνος σ' ένα δωμάτιο στο Los Angeles, αποφεύγοντας τον κόσμο και τη μουσική του, έχοντας ως μόνο τρόπο για να βγει στη σκηνή τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Η κοινωνική αυτή απομόνωση θα τον βυθίσει σιγά σιγά στην τρέλα.
Το 1979, οι Pink Floyd ηχογραφούν ένα από τα μεγαλύτερα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. Τρία χρόνια αργότερα ο Roger Waters υπογράφει το σενάριο της ταινίας The wall, η οποία είναι εξ' ολοκλήρου βασισμένη στα κομμάτια του ομώνυμου άλμπουμ. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Alan Parker (Midnight express, Birdy, Angel heart). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του προβληματικού ροκ σταρ, ο ιδιόρρυθμος Ιρλανδός μουσικός, Bob Geldof.
Ένα αριστουργηματικό ροκ ψυχόδραμα που πρέπει να δεις.

Fun fact:
Στην αυτοβιογραφία του "Is that it?" ο Geldof αναφέρει ότι όταν του είπε ο ατζέντης του, μέσα σ' ένα ταξί, για την ταινία, αρνήθηκε γιατί δεν του άρεσαν οι Pink Floyd. Ο Waters ξέρει την ιστορία όχι από το βιβλίο, αλλά από τον ταξιτζή που ήταν αδερφός του.

Βίκυ Ελευθερίου