Σινεμά με την Βίκυ: Loft, πόσα αντέχει μια φιλία.

Loft - Erik Van Looy (2008)

Πέντε φίλοι μοιράζονται ένα διαμέρισμα για τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις. Το πτώμα μίας γυναίκας όμως μέσα στο διαμέρισμα, θα τους φέρει αντιμέτωπους με την αστυνομία και την αλήθεια.
Φλαμανδική ταινία που ήδη μετρά δύο remakes. Ένα ολλανδικό το 2010 και ένα αμερικανικό που έρχεται το 2014, όπου σκηνοθέτης του δεύτερου remake είναι ξανά ο Erik Van Looy και στο ρόλο του Filip για ακόμα μια φορά ο Matthias Schoenaerts (Rust and bone, Rundskop). Ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, καλογυρισμένο, καλά δομημένο, σε βάζει αμέσως μέσα στην ιστορία και διαρκώς σε γεμίζει με καινούρια στοιχεία και ερωτηματικά, κοινώς σε κρατά σε ενδιαφέρον και εντείνει την αγωνία σου. Μελανό σημείο το όχι και τόσο πρωτότυπο τέλος που σε παραπέμπει σε θριλεράκι τύπου ''been there, done that'', καθώς η αμερικανική επιρροή είναι διάχυτη μέσα στην ταινία και δεν θυμίζει σε τίποτα φλαμανδικό ή γενικώς βελγικό σινεμά. Κάποιοι το συγκρίνουν σκηνοθετικά με το Usual Suspects, εγώ προσωπικά δεν είδα μεγάλες ομοιότητες. Όπως και να 'χει, δες το και δεν θα απογοητευτείς.

Βίκυ Ελευθερίου

Μια παραλία που ζητά την Άνοιξη

Η Άνοιξη ήταν θολή, κάπου στο βάθος του ουρανού παιάνιζαν φούξια φρέζιες, όμως η Άνοιξη κοιμόταν, ακολουθούσε την ρότα του κόσμου σε αδράνεια,, είχε σφραγισμένα τα μάτια της και κανένα θρόισμα δεν ακουγόταν από το χρωματιστό της φόρεμα, μόνο μια υποψία της υπήρχε σαν αιώρηση.
..........Ένας σκύλος λευκός, φάνηκε στην έρημη παραλία, γαύγισε δυνατά και κοιτούσε συνέχεια μια βάρκα που βρισκόταν στην βρεγμένη άμμο, είχε μια μικρή σκαλίτσα στο πλάι της κι ήταν βαμμένη κόκκινη .
Μια γυναίκα κι ένας άντρας ήταν καθισμένοι στην πλώρη, γλάροι πετούσαν δεξιά αριστερά τους, ο άντρας φώναξε δυνατά στον σκύλο να φύγει, αυτός υπάκουσε με κατεβασμένα αυτιά και καθώς έφευγε τους έριξε μια τελευταία πληγωμένη ματιά.
...................
Ο άντρας πέρασε το χέρι του στους μηρούς της γυναίκας, χαϊδεύοντας απαλά την βελούδινη επιφάνεια τους, εκείνη αναστέναξε βαθιά και ξάπλωσε κοιτώντας τον ουρανό, σύννεφα μαζεύονταν στο βάθος του ορίζοντα, μια μελένια ουσία χύθηκε στο αίμα της από τα χάδια του που είχαν πια καταλάβει ολόκληρο το σώμα της.
"Δεν θα σου δοθώ, θέλω απλά να με εξερευνήσεις", του είπε με την φωνή βραχνή και δύσκαμπτη.
"Κι εγώ αυτό θέλω", της είπε και συνέχισε φτάνοντας στο στήθος της, φίλησε τον λαιμό της κι έμεινε εκεί σαν επιτηρητής ακούγοντας την ανάσα της να προσπαθεί να δραπετεύσει από την στενότητα της σάρκας..
"Γιατί τώρα; Τόσον καιρό με βλέπεις να πηγαινοέρχομαι στην δουλειά σου και ποτέ δεν μου είπες τίποτε, ποτέ δεν μου έδειξες ότι με θέλεις".
"Μην ρωτάς, δεν ξέρω, ίσως τώρα να είναι η συναστρία μας", της είπε και έπιασε στα χέρια του το πρόσωπο της, κοίταξε βαθιά τα μάτια της κι έντονες ριπές φωτιάς ήρθαν κι έμειναν στην κοιλιά του.
Μια αστραπή φάνηκε στο βάθος κι έσκισε την θάλασσα διαπερνώντας την απαλά.
"Πέρασα πολύ καιρό, ψάχνοντας κάτω από τόσα αρσενικά ασπόνδυλα έναν άντρα", μουρμούρισε κι έμεινε στα μάτια του.
Λεπτές σταγόνες βροχής άρχισαν να πέφτουν επάνω τους.
Την αγκάλιασε και της πρότεινε να πάνε να πιούνε κρασί σε μια διπλανή ταβέρνα εκεί κοντά.
Πήγαν ξυπόλητοι, ο πόθος πάντα ξύπνιος τους έγδερνε τον λαιμό και το σώμα.
Ήπιαν πολύ, έπιναν κι έτρωγαν φρούτα της θάλασσας και άκουγαν λαικά.
Η Ρίτα παιάνιζε εμβατήρια της καρδιάς μαζί με την Πόλυ, το κοντινό τους παρελθόν έμοιαζε σαν μια γοργόνα ντυμένη στα μαύρα που πνιγόταν στην μέση της θάλασσας..
Η γυναίκα σηκώθηκε κι άρχισε να χορεύει τον χορό για τους άντρες, έτσι συνηθίζεται να λέγεται, ήξερε όμως φαινόταν καθαρά να τον υποστηρίξει με την παρουσία της και τα βήματα της..
Η βροχή είχε γίνει πια πολύ δυνατή, το νερό σφράγιζε τα πεινασμένα στόματα της γης κι ίσως ετοιμαζόταν να δεχτεί την Άνοιξη. Ο άντρας δεν άφηνε τα μάτια του από επάνω της.....

Όταν ήρθε και κάθισε δίπλα του της έπιασε το χέρι και το σφράγισε μέσα στο δικό του.
Είχε πολύ καιρό να νιώσει τέτοια δύναμη από ένα ανθρώπινο πλάσμα..
"Σε ξέρω, σε ξέρω πιο πριν, όμως μου αρέσει να σε εξερευνήσω για καιρό".
Εκείνη τότε σκέφτηκε ότι εκτός των άλλων, άντρας ,είναι αυτός που μιλάει όταν χρειάζεται και λέει αυτά που αρκούν στην περίσταση, είχε πολύ κουραστεί από ηλίθιους φαφλατάδες και παιδιά της μάνας τους, ανόητα παιδάρια σε σώμα αντρικό..
Κάτι γέμισε μέσα της..
Τα μάτια της έλαμψαν, το δέρμα της σαν να ακολούθησε αυτήν την λάμψη, από τις ελάχιστες φορές της ζωής της που ένιωσε πως ήθελε να αφεθεί σε έναν άντρα.
Εκείνος πλήρωσε και σηκώθηκαν ενώ πίσω τους η Τζένη γινόταν σκλάβα για κάποιον που σίγουρα τραγουδούσε για εκείνον..
........Έτρεξαν στην βρεγμένη άμμο και λίγο μετά αυτός την έριξε μαλακά κάτω.
"Τι ζώο ήθελες να είσαι" την ρώτησε και τα μάτια του έμοιαζαν κάρβουνα.
"Γάτα, ίσως και άλογο", πρόλαβε να του πει ενώ εκείνος΄ την είχε ακινητοποιήσει με το βάρος του..
"Εγώ διψασμένος αρκούδος", της είπε .
Είχαν γίνει κι οι δυο μούσκεμα, ωστόσο ένα παράξενο παιχνίδι άρχιζε τώρα μεταξύ τους.
Δεν ήταν μια απλή διέγερση,
ήταν αυτό που έχει μέσα του ο έρωτας,
ατέλειωτους μικρούς θανάτους..

Πόπη Συνοδινού

επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr

AnimaSyros Διεθνές Φεστιβάλ + Φόρουμ Κινουμένων Σχεδίων

Κάλεσμα σε Animators και Σκηνοθέτες για συμμετοχή:

Το AnimaSyroς Διεθνές Φεστιβάλ + Φόρουμ Κινουμένων Σχεδίων επιστρέφει στην Ερμούπολη της Σύρου στα τέλη Σεπτεμβρίου 2015 και καλεί animators, σκηνοθέτες ή παραγωγούς που έχουν ένα animation έτοιμο για προβολή, να δηλώσουν συμμετοχή.

Το AnimaSyros 8.0 θα πραγματοποιηθεί από τις 24 έως τις 27 Σεπτεμβρίου 2015 και στο φετινό πρόγραμμα η διοργάνωση εισάγει ένα καινούργιο τμήμα, που αποτελείται από μεγάλου μήκους παραγωγές. Επίσης, το ετήσιο Φόρουμ αναβαθμίζεται και γίνεται μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου, που έχει σαν στόχο να δημιουργήσει νέες επαγγελματικές ευκαιρίες και να προσφέρει ακόμη περισσότερες ευκαιρίες δικτύωσης στους προσκεκλημένους του φεστιβάλ.

Το μεγαλύτερο βάρος των προβολών θα σηκώσουν και φέτος οι μικρού μήκους ταινίες. Το επίσημο πρόγραμμα περιλαμβάνει δύο διαγωνιστικά προγράμματα (Διεθνές + Σπουδαστικό), δύο τμήματα που περιλαμβάνουν μικρού μήκους ταινίες εκτός διαγωνισμού (Διεθνές + Ελληνικό Πανόραμα), αφιερώματα σε αναγνωρισμένους καλλιτέχνες και φεστιβάλ animation απ’ όλο τον κόσμο, εκπαιδευτικά εργαστήρια για μικρούς και μεγάλους, και παράλληλες δράσεις με επίκεντρο την Ερμούπολη και τα κινούμενα σχέδια.

Η προθεσμία υποβολής των αιτήσεων συμμετοχής λήγει στις 31 Ιουλίου 2015.

Για την Αίτηση Συμμετοχής και για περισσότερες πληροφορίες στο link: http://www.animasyros.gr/index.php/GR/new-2/229-to-animasyros-8-0-erxetai

πηγή: socartes.gr

Τριτώνει ο Σημαδεμένος.

Κάθε εποχή έχει και τον δικό της Σημαδεμένο. Η αρχή έγινε τη δεκαετία του 30, τότε που οι ταινίες με ήρωες γκάνγκστερς ήταν το αγαπημένο είδος του αμερικάνικου κοινού. Το 1932 ο Paul Muni υποδύθηκε έναν γκάνγκστερ που έμοιαζε αρκετά με τον Αλ Καπόνε (στον οποίο οι εφημερίδες της εποχής είχαν δώσει το παρατσούκλι Scarface) Η ταινία είχε πλήρη τίτλο Scarface: The Shame of a Nation για να μην θεωρηθεί πως η ταινία ηρωποιεί τον κακοποιό. Ο πρωταγωνιστής, ένας Ιταλός μετανάστης, γίνεται πλούσιος και πανίσχυρος μαφιόζος πουλώντας παράνομη μπίρα την εποχή της ποτοαπαγόρευσης ώσπου η απληστία του τον οδηγεί στον θάνατο.
Τη δεκαετία του 80 η κόκα έρεε άφθονη στους δρόμους και τα κλαμπς της Αμερικής, οπότε ο Τόνι Μοντάνα είναι ο ιδανικός αντιήρωας της εποχής. Ο Al Pacino υποδύεται έναν Κουβανό μικροαπατεώνα ο οποίος ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του υποκόσμου και γίνεται ο πιο ισχυρός βαρώνος κοκαΐνης του Μαϊάμι.
Μια ταινία που θεωρήθηκε αμφιλεγόμενη την εποχή της κυκλοφορίας της κατόρθωσε κυρίως χάριν στην ερμηνεία του Pacino να μείνει στην ιστορία ως μια κλασική γκανγκστερική ταινία. 
Όπως διαβάζω στο διαδίκτυο ετοιμάζεται και τρίτος Σημαδεμένος. Αυτή τη φορά ο ήρωας είναι ένας μεξικάνος μετανάστης ο όποιος προσπαθεί να κατακτήσει το αμερικάνικο όνειρο για της πλαγίας οδού.
Η ταινία θα διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες, ο πρωταγωνιστής δεν έχει βρεθεί ακόμα γιατί οι παραγωγοί ψάχνουν κάποιον που να είναι αυθεντικός λατίνος, οπότε η απορία που γεννάται είναι, θα βρεθεί κάποιος που θα μπορέσει να ξεπεράσει ή έστω να πλησιάσει την ερμηνεία του Pacino. 

Γιώργος Τρίκερι

Το παιχνίδι της μίμησης της εξουσίας

Η πεποίθησή μου πως η ζωή "εκεί έξω" είναι γεμάτη προκλήσεις, προσκλήσεις αλλά κι εκπλήξεις και πως, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή συνεχίζεται έτσι κι αλλιώς και τελείως ανεξάρτητα από τη δική μας βούληση ακόμη κι απολύτως ανεξάρτητα από το ανθρώπινο βιολογικό τέλος του καθενός μας, με συνοδεύει από παιδί. Το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι είναι αστρικό υλικό οπότε κι αυτό που μένει από τον καθένα μας "στο τέλος" είναι απλώς υλικό για κάτι άλλο. Κι αφού, μέχρι ν' αφήσουμε την τελευταία μας πνοή, την τελευταία προσωπική μας λέξη στην ιστορία, τα κύτταρά μας ανανεώνονται διαρκώς, τίποτα δεν είναι ίδιο ούτε μέσα μας ούτε έξω μας: τα πάντα ρει και τίποτα δεν είναι περισσότερο αληθινό από αυτό. Μπορεί "εμείς" να μην είμαστε αθάνατοι, είναι όμως το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Αθάνατο κι ανακυκλούμενο. Και τίποτα δεν πάει χαμένο από μας.
Γι' αυτό είναι κρίμα κι άδικο να χαραμίζουμε έστω και μια στιγμή αυτού του ταξιδιού που εν συντομία το λέμε ζωή, απλώς κοιτάζοντας έξω απ' το παράθυρο μένοντας απαθείς. Ωραία είναι, δε λέω, και ...ξεκούραστα αλλά και μέσα στο μεταφορικό μέσον συμβαίνουν σπουδαία πράγματα που προσωπικά μου αρέσει, αν δεν μπορώ να συμμετέχω, τουλάχιστον να τα παρακολουθώ. 
Κινηματογράφος λοιπόν...
Τέχνη ή τεχνική; 
Η τεχνική στην υπηρεσία της τέχνης, θα απαντούσα εγώ, σε μια προσπάθεια συγκερασμού σπουδαίων επιτευγμάτων με την αναγκαιότητα έκφρασης των ανθρώπων. 
Ή άλλως...
Η επιστήμη της αποτύπωσης στην ύλη συναισθημάτων που ταλανίζουν τους ανθρώπους.
Ή ακόμα...
Η επιστήμη της αναγκαιότητας της επικοινωνίας μέσω της "εικόνας" και μάλιστα της κινούμενης.

Τον τελευταίο μήνα είδα τρεις ταινίες. Τρεις σπουδαίες ταινίες.
"The Imitation Game"
"Birdman (Or The Unexpected Virtue of Ignorance)"
"Whiplash"

Η πρώτη ταινία μου άρεσε αρκετά οι άλλες δύο, θα σας στενοχωρήσω, όχι και τόσο. 

Το "Παιχνίδι της Μίμησης", όπως είναι ο μεταφρασμένος ελληνικός τίτλος, μου άρεσε για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι πως τρέφω μια αδυναμία στον Άλαν Τούρινγκ και τις μηχανές του που αρχικά τις κατασκεύαζε μέσα στο μυαλό του αλλά αν είχε τη δυνατότητα και την ευκαιρία είμαι σίγουρη πως θα ήταν απολύτως ικανός να τις κατασκευάσει και "κανονικά". Ωστόσο, προτού η παραφροσύνη των ανθρώπων, τα κοινωνικά στερεότυπα και τα σκοταδιστικά ταμπού σε σχέση με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις τον οδηγήσουν στην αυτοκτονία, πρόλαβε να κατασκευάσει εκείνη τη μηχανή η οποία κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τη γερμανική μηχανή Enigma κι έτσι να σωθούν χιλιάδες ζωές στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι άλλες δύο ταινίες, το "Birdman" και το "Whiplash", δεν κατάφεραν να βρουν τον δρόμο προς την ψυχή μου. Όχι πως δεν ήταν σπουδαίες ταινίες και αυτές. Κάθε άλλο. Και άρτια δομημένες ήταν και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες και οι ηθοποιοί μεγαλούργησαν (ειδικά στο Birdman) όπως επίσης και τα "τεχνικά κλιμάκια" (που είναι και της μοδός) έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό ώστε το αποτέλεσμα να είναι εξόχως εκπληκτικό.
Τους έλειπε όμως εκείνος το "στοιχείο", εκείνο το "υλικό", ο ...αστάθμητος παράγοντας που θα κατάφερνε να σπάσει κι αποκωδικοποιήσει τον δικό μου προσωπικό και περίπλοκο κώδικα.
Δεν είναι πως δεν πέρασα ευχάριστα βλέποντάς τες ή πως δυσανασχέτησα με κάτι. Ίσα ίσα, 
τις παρακολούθησα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αλλά όλα αυτά απέχουν πολύ από το να πω ότι "η ταινία αυτή μου άρεσε".
Όμως...
Μια ταινία είναι σπουδαία - κατά τη γνώμη μου - όχι μόνο όταν ανταποκρίνεται στις τεχνικές, σεναριακές, σκηνοθετικές και υποκριτικές προδιαγραφές ώστε να ικανοποιεί το ...αδηφάγο κοινό αλλά - για μένα πάντα - σπουδαία είναι μια ταινία όταν καταφέρνει στον δύστροπο κι ανικανοποίητο θεατή να δώσει "τροφή για σκέψη". Να τον αναγκάσει δηλαδή - αυτόν τον παλιοθεατή - να στρέψει το ενδιαφέρον του από τα στοιχεία ή τη δομή που δεν του αρέσουν, σε μοτίβα ή προβληματισμούς, μέχρι που ο ίδιος τελικά θα δώσει, χωρίς καν να το καταλάβει, το "κλειδί" ώστε να μπορέσει έστω μέρος της ταινίας να βρει τον δρόμο της προς τα ενδόψυχά του. Αρχικά μέσω του οπτικού νεύρου προς τα εγκεφαλικά κύτταρα, εν συνεχεία προς εκείνη τη μάζα των αιμοφόρων αγγείων που τη λέμε καρδιά και τελικά "για δες!!!"

Αν δεν έχετε δει τις παραπάνω ταινίες καλύτερα να σταματήσετε την ανάγνωση τώρα. Παρότι δεν πρόκειται να σας μαρτυρήσω και πολλά εντούτοις αν επιλέξετε να τις δείτε θα είστε προϊδεασμένοι γι' αυτά που αναφέρω κι έτσι η έκπληξη εσάς δεν θα σας περιμένει στη γωνία.

Πάμε λοιπόν...
Το καθοριστικό στοιχείο που ενώνει σαν νήμα τις τρεις αυτές ταινίες - κυρίως όμως τις δύο που δεν μου άρεσαν - είναι το στοιχείο της εξουσίας. Εξουσία που ασκείται χωρίς "εντολή" και από "αναρμόδιο" άτομο. Εξουσία που ασκείται χωρίς καμία επίφαση έστω εξουσιοδότησης και καθόλου επ' αγαθώ αλλά εντελώς για ίδιον συμφέρον και αυτοϊκανοποίηση. Εξουσία που προέρχεται από τα σύνδρομα εγκεφαλικής και ψυχικής ανεπάρκειας και καταλήγει στην προσβολή της προσωπικότητας του άλλου, στον μηδενισμό της προσπάθειάς του να επιτύχει κάτι και στο έργο που επιτελεί από επιλογή του κι όχι τελών εν διατεταγμένη υπηρεσία. 
Με άλλα λόγια εξουσία που ασκείται προκειμένου να έχει η τρικλοποδιά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Εξουσία που "από θέση" (νομίζει πως) έχει κάποιος εξαιτίας ή χάρη στο επάγγελμά του, την ιεραρχία του ή την υποτιθέμενη αυθεντία του σε κάτι. 

Στο Birdman παρακολουθούμε την εξουσία που ασκεί ο "κριτικός" στον δημιουργό ενός έργου τέχνης - στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός θεατρικού έργου - και μάλιστα προτού ο "κριτής" δει καν το δημιούργημα. Κι ακόμη χειρότερα, δεν τον ενδιαφέρει να το δει. Μια εξουσία που έχει "υφαρπάξει" χάρη στην ανάγκη του αδηφάγου κοινού που του δίνει το δικαίωμα όχι μόνο να κρίνει αλλά και να κατακρίνει a priori κάποιον "που έχει ρισκάρει τα πάντα ενώ ο ίδιος δεν ρισκάρει τίποτα". "I'm going to kill your play" ή αλλιώς "το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου".

Στο Whiplash έχουμε εξουσία στην πιο "κλασική" της μορφή, αυτήν που ασκεί ο δάσκαλος στον μαθητή του και που τη νοεί ως άσκηση εκπαιδευτικού έργου ή εκπαιδευτική άποψη ή τακτική.

Αλλά ενώ το σφάλμα είναι διττό, αφού μέρος της ευθύνης ανήκει και στον μαθητή ο οποίος θέλει διακαώς να γίνει "ο καλύτερος" ή τουλάχιστον "ένας από τους καλύτερους", η καθηγητική αυθεντία αγγίζει τα όρια του παραλόγου: "There are no two words in the English language more harmful than «good job»". "Κι αν αυτές οι δύο λέξεις είχαν ειπωθεί στον Τσάρλι Πάρκερ αυτός δεν θα είχε γίνει ποτέ αυτό που έγινε τελικά". 

Αλλά όπως και στην πραγματική περίπτωση του Τσάρλι Πάρκερ έτσι και στην περίπτωση μυθοπλασίας του μαθητή/ήρωα της ταινίας Whiplash εκείνο που παραγνωρίζεται παντελώς είναι οι συνέπειες της υπέρβασης αυτών των δύο λέξεων "good job".

Μόνο που στην περίπτωση του Whiplash έχουμε να κάνουμε με σενάριο και προεπιλεγμένο τέλος ενώ στην περίπτωση του Bird-Charlie Parker έχουμε να κάνουμε με την ίδια την αληθινή ζωή και το τέλος που η ίδια επιφύλαξε για τον καλύτερο ανάμεσα στους καλύτερους όλων των εποχών.

Το άγχος του καθηγητή να "βγει από την τάξη του" ένας καινούργιος Λούις Άρμστρονγκ ή ένας νέος Τσάρλι Πάρκερ τον αναγκάζει να βγει ο ίδιος έξω από τα όρια της λογικής με ανυπολόγιστες ίσως συνέπειες που όμως την τελευταία στιγμή κι έχοντας "με το μέρος του" τον σκηνοθέτη αποτρέπονται.

Σε κάθε περίπτωση τρεις αριστουργηματικές ταινίες που αν δεν βρείτε την ουσία στον "κυρίως δρόμο" υπάρχει πάντοτε η παράπλευρη κυκλοφορία που κάθε σπουδαία ταινία οφείλει να έχει φροντίσει να προσφέρει στον θεατή ή τον "αναγνώστη" της.

Νάση Αναγνωστοπούλου

για να επισκεφτείς το blog της Νάσης πάτησε εδώ. 

σκιές

Michela Picchi

στα διαμαντένια θραύσματα των αναμνήσεων 

περπατάω

ξυπόλητος.

θυμάμαι τότε που ήσουν το κορίτσι της διπλανής αυλής

σου έφερνα μίκυ μάους

και τις γκοφρέτες μου

να τις ανταλλάξω με ένα σου φιλί

με τραβούσες στα σκοτάδια κάτω από τη σκάλα

έσκιζες το περιτύλιγμα και δάγκωνες τη γκοφρέτα

χείλη, γέλιο, μισοτελειωμένα -όχι εκεί-

γίνονταν ένα γλυκό καρναβάλι

σ' εκείνη την αυλίτσα

μετά σε φώναζε η μάνα σου για φαγητό

και τελείωνε ο παράδεισος

άφηνες τη μισοφαγωμένη γκοφρέτα

να γευτώ τον έρωτα που δεν προλάβαμε.

δεν ήθελα να φύγεις

δεν μπορούσες να μείνεις

σ' έκλεψε το πανεπιστήμιο και μετά η ξενιτειά

έρχεσαι τώρα στο χωριό μόνο καλοκαίρια οικογενειακώς

όταν φθάνει η νύχτα με το άδειο το φεγγάρι

ντύνεσαι με πορφυρό μελάνι

κι έρχεσαι κάτω από τη σκάλα μας

βουτάμε στα γνώριμα σκοτάδια

και για μια μοναδική στιγμή

γινόμαστε ξανά δεκατετράχρονα

με γκοφρετί ανάσες

Γιώργος Τρίκερι

Άθλιοι

Pascal Campion

Εσύ ή εγώ
Δεν κρατήσαμε ποτέ και καμία σημαία
Δεν κάναμε ομάδες, παιδιά, χαμογελαστούς φίλους
Δεν αγκαλιαστήκαμε ενθουσιασμένα με αγνώστους
Δεν βυθιστήκαμε στην οικειότητα της ανάδειξης
Εσύ κι εγώ
Δεν περπατήσαμε ποτέ σε πορείες
Δεν πραγματοποιήσαμε φυσιολατρικούς επαναστατικούς περιπάτους
Δεν γίναμε ποτέ δεξιοί, αριστεροί, διαγώνιοι, αναρχικοί
Δεν κρύψαμε τον ανίκανο κόσμο σε ευγενικές βραδιές
Δεν απολαύσαμε ποτέ την ποίηση
Εσύ έως εγώ
Δεν δώσαμε ποτέ φιλάνθρωπες παραστάσεις
Δεν τρέξαμε ποτέ προς τον κοινό στόχο
Δεν κατουρήσαμε χώρια, μήτε σε κοινόβια
Δεν κλείσαμε τα μάτια απ’ το άξαφνο φως των φλας
Δεν δραπετεύσαμε απ’ το φως
Εσύ μέχρι εγώ
Δεν ευχηθήκαμε ξέπνοα λήμματα
Δεν τρέξαμε πιασμένοι χέρι – χέρι προς τέρψη σχολιασμών
Δεν θεωρηθήκαμε ιδιαίτεροι
Δεν πιστέψαμε πουθενά
Εσύ ή εγώ
Εσύ έως εγώ
Εσύ μέχρι εγώ
Εμείς
Δύο άνθρωποι
με τον ίδιο, ολόιδιο, πανομοιότυπο
γραφικό χαρακτήρα.

Αυγή Βυθούλκα, 27/2/2015

Σινεμά με την Βίκυ: The legend of hell house, ή που συχάζουν τα βασανισμένα πνεύματα

The legend of hell house / Η βίλα της κόλασης (aka κολάσεως) - John Hough (1973)

Μια ομάδα ανθρώπων στέλνονται σε ένα διαβόητο σπίτι που έχει την φήμη ότι είναι στοιχειωμένο για να ερευνήσουν τα φαινόμενα που συμβαίνουν εκεί και να εξετάσουν το ενδεχόμενο ύπαρξης ζωής μετά θάνατο.
Βρετανική μπιμουβιά τρόμου, από τις πρώτες ταινίες που χρησιμοποίησαν το κλασσικό πλέον δίπτυχο "στοιχειωμένο σπίτι/άτομα με μεταφυσικές ικανότητες", βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Richard Matheson (Pit and the pendulum, Twilight zone, I am legend κλπ), ο οποίος υπογράφει και το σενάριο της ταινίας.
Να ξεκινήσω με τα θετικά στοιχεία. Άψογα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, σασπένς και μία ταινία που απευθύνεται στους λάτρεις του είδους και της εποχής.
Στα αρνητικά στοιχεία, κάποια σεναριακά κενά, οι κακές, "θεατρικές" ερμηνείες και το γεγονός ότι έκανα το λάθος να τη δω τώρα, έχοντας δει αρκετά χρόνια πριν την παρωδία (Scary movie 2), με αποτέλεσμα, κάποιες σκηνές που θα έπρεπε να προκαλούν τρόμο, να μου φαίνονται γελοίες.
Δες το, ΜΟΝΟ αν είσαι horror fan των δεκαετιών '60, '70 και '80.

Βίκυ Ελευθερίου

ευτυχώς

Ευτυχώς που υπάρχουν οι λέξεις
εκατομμύρια και ελαφριές
γιατί αν μόνο οι πράξεις υπήρχαν
πώς θα’ γραφα κάθε μέρα πόσο σε έχω ερωτευτεί;

Ευτυχώς που υπάρχουν οι τόνοι
γκρεμίσματα και λαρυγγισμοί
γιατί αν μόνο οι πράξεις υπήρχαν
πώς θα ταίριαζαν τα χείλη μου σαν περισπωμένες ανάμεσα στα δικά σου;

Ευτυχώς που υπάρχει η στίξη
κύκλοι πηχτοί και νούφαρα
γιατί αν μόνοι οι πράξεις υπήρχαν
πως θα αναπηδούσα σε τρεις τελείες πάνω για να σε αγκαλιάσω;

Βέρα J. Φραντζή


για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

Το χαμόγελο

Όλη η αιωνιότητα μέσα σε μια ώρα,
τόσο κράτησε η συνομιλία, εκεί στο πέτρινο σπίτι, μεταξύ της παραθαλάσσιας πόλης
και ενός νησιού,
η πόλη ήταν ένας άντρας -παιδί, και το νησί, μια γυναίκα, που ζούσε με τις Καρυάτιδες.
Τις αγαπούσε σαν να ήταν οι κόρες της.
Όταν την βρήκε ήταν σαν τον Οδυσσέα, είχε μελετήσει τον τυφλό ποιητή τόσο που χρειάστηκε να συναισθανθεί τον πόνο και την αγάπη του.
Όταν τον βρήκε άφησε στα χέρια του κομμάτια από αυτήν την αγάπη που έθρεφε τις κόρες,
κάθε πρωί, και κάθε νύχτα, σπίνοι χάιδευαν με τα φτερά τους τις πτυχές των ρούχων τους.
Η γυναίκα-νησί τον υποδέχτηκε στο πέτρινο σπίτι σαν να ήταν ο τελευταίος επισκέπτης που θα δεχόταν .
Του έδειξε τις δυο φορεσιές της, ένα κιμονό από μετάξι και ένα λευκό χιτώνα με εκατοντάδες πτυχές.
Έβαλε το κεφάλι του στα γόνατα της,
του διηγήθηκε την μισή της ζωή,
κι εκείνος συνεπαρμένος την άκουγε όπως το αεράκι που τρυπάει την θάλασσα..
Έπειτα έφτιαξαν μαζί τα τραγούδια της αθωότητας,
είχαν χαλαλίσει τον καιρό τους άδικα σε πλάσματα ασπόνδυλα και μίζερα στον καιρό.
Εκεί,
στην μέση του παλιού πατώματος που έτριζε , εκεί άρχισαν να χορεύουν, σαν
στροβιλισμένες δυνάμεις στον χρόνο,
ήταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον τόσον καιρό μα δεν το έβλεπαν.
"Ναι, καμιά φορά σε ελκύουν τα σκοτάδια", της ψιθύρισε τρυφερά κοντά στον λαιμό.
Έπειτα βγήκαν στην παλιά ταράτσα,
την ίδια στιγμή που αστερισμοί άρχισαν να σιγοτρέμουν συνέβη κάτι παράξενο.
Μια μουσική από βιολί άρχισε να σπάει την σιωπή τους,
κι ένιωσαν αυτήν την απίστευτη τρυφερότητα της οικειότητας,
Όλη η αιωνιότητα μέσα σε μια νύχτα,
τόσο κράτησε το σμίξιμο όλων των στοιχειών που βγήκαν από μέσα τους.
Στο τέλος , εμφανίστηκε ένα νησί στο φεγγάρι,
κανείς δεν το είδε, μόνο οι δυο Καρυάτιδες,
όμορφες κόρες, ντυμένες η μια με μεταξωτό κιμονό,
η άλλη με λευκό χιτώνα..

Πόπη Συνοδινού

επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr

Σινεμά με την Βίκυ: Daglicht,οικογενειακά μυστικά

Daglicht / Daylight - Diederik Van Rooijen (2013)
Μία δικηγόρος ζει μόνη της με τον 7χρονο προβληματικό γιο της. Όταν η μητέρα της θα φύγει ταξίδι κι εκείνη θα περάσει τις ημέρες στο σπίτι της, θα έρθει αντιμέτωπη με ένα μεγάλο μυστικό. Ο τεχνικός του ενυδρείου θα της αποκαλύψει καταλάθος ότι έχει αδελφό.
Θρίλερ μυστηρίου, ολλανδικής παραγωγής, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Marion Pauw.
Μία ταινία, που αν ήταν αμερικανική mainstream παραγωγή, σίγουρα θα χτυπούσε 8αράκι στο IMDb.
Δεν είναι από τις ταινίες που σου εξάπτει την περιέργεια από το πρώτο δεκάλεπτο. Είναι αργή, έχει τα λαθάκια της και τα κενά της, αλλά το σενάριο έχει σημαντικά plot twists, με αποτέλεσμα να κάνει την υπόθεση πολύ ενδιαφέρουσα και σε συνδυασμό με τη σκοτεινή και μυστηριώδη ατμόσφαιρα, περίμενε να δεις ένα ψυχολογικό δράμα/θριλεράκι που θα σε ικανοποιήσει αρκετά. Enjoy!

Βίκυ Ελευθερίου

μουσική

Ήταν κι οι φορές που τρόμαζε όταν η ιδιοτροπία της φύσης χώριζε τον κεραυνό από τη λάμψη του και η βροντή χτύπαγε τις πέτρες των τοίχων και τις ράγιζε. Τσούγκριζαν τα κρύσταλλα του πολυελαίου και τα ξύλα έτριζαν, έσπαζαν τα βάζα του καφέ και της ζάχαρης και τα κρόσσια των χαλιών χόρευαν σαν πλήκτρα πιάνου. Έβρισκε με δέος το κέντρο του σπιτιού, με τα χέρια ανοιχτά βαστούσε τα κύματα του αέρα που την κράδαιναν, μαδούσαν τα ρούχα της στα μπράτσα και το στήθος κι έστεκε σαρωμένη μ' ένα τρέμουλο γύρω απ' τον αφαλό και το βλέμμα γυμνό της απόστασης. Όταν ο ήχος έλιωνε και οι δονήσεις κάθιζαν τα κάδρα στραβά στα καρφιά τους εκείνη έβγαζε τα κουρέλια και ντυμένη μόνο το χνούδι της μάζευε ρετσίνι απ' τον κορμό της μυγδαλιάς, γέμιζε τις ρωγμές της πέτρας κι άλειφε με το λάδι της ελιάς το χερούλι του γραμμοφώνου, τους καρπούς και τους αστραγάλους της. Πριν βάλει το δίσκο να παίζει άγγιζε τα αυλάκια του, κοιτούσε το πρόσωπό της στον εβένινο καθρέφτη του, κι ύστερα, με την μουσική να κλείνει τα ντουλάπια και να ισιώνει την κουπαστή της σκάλας, άφηνε τις χρυσόμυγες απ' τα σπιρτόκουτα να συντονιστούν με τη μελωδία, να τεντώσουν τα τρίχινα πόδια τους και να γυμνάσουν τα γυαλιστερά φτερά τους.

Αθηνά Τιτάκη


από την ανέκδοτη συλλογή πεζών της Αθηνάς με τίτλο Ερωτικά Σαφές.

31

Rinko Kawauchi

Κάποιες μέρες ξυπνάς 31 και δικηγόρος, με επαγγελματικές κάρτες κι εταιρικό blackberry, κάθεσαι σε ένα ξύλινο, λεκιασμένο από καφέ έδρανο περιμένοντας τη σειρά σου για ένα ακόμη «παρίσταται δια», χαμογελάς ανταποδοτικά στον απέναντι συνάδελφο, υπολογίζεις προθεσμίες και σημειώνεις παραγραφές, διαβάζεις λάθρα τον «Ήχο των πραγμάτων όταν πέφτουν» (την ανάγνωση για την εκκωφαντικά σιωπηλή των ανθρώπων πτώση την αναβάλλεις επιμελώς), ενώ χαζεύεις την αμήχανη μάρτυρα που καταθέτει και καταλήγεις 4, με κόκκινη καρό φούστα και μαύρα λουστρίνια, να υποκλίνεσαι με ύφος στο συγκινημένο από κάτω κοινό («σπίρτα, σπίρτα, πάρτε σπίρτα….» είχες παρακαλέσει προ ολίγου την περαστική συμμαθήτρια με τη γούνα της μαμάς της και η θεία Δέσποινα γελούσε από την πίσω σειρά, γιατί είχε βαρεθεί να σε ακούει να το προβάρεις στις σκάλες κάθε μεσημέρι) και 7, με πορτοκαλί μαγιό και τζιν σορτσάκι («θέλω και το από πάνω φέτος, όχι μόνο το κάτω!»), βράδυ στην Ερμιόνη, το πάρτι του Μπάμπη έχει τελειώσει μαζί με την κασέτα των Θάντερκατς και τα σακουλάκια από τα φουντούνια και δεν αφήνεις τα αγόρια να σε γυρίσουν, θα πας μόνη σου, δε φοβάσαι, αλλά εκείνα ξέρουν πως φοβάσαι, σε παρακολουθούν να περπατάς διστακτικά από το μπαλκόνι και είσαι ήσυχη, γιατί σε λίγο θα κρυφτούν στη μάντρα του κυρ Ευγένιου, για να σε τρομάξουν, μα δε θα σε τρομάξουν, θα τρέξουν όλοι μαζί φωνάζοντας και εσύ θα παριστάνεις την τρομαγμένη, μα θα είσαι ευτυχισμένη –κάθε Αύγουστο ήσουν ευτυχισμένη. Και 13, με γυαλιά, μαύρη φόρμα και μποτάκια τίμπερλαντ, να σε περιφέρουν σε ένα καρότσι σουπερ μάρκετ, 23.00 το βράδυ μετά την ταινία στο παλιό βίλατζ, ο Στέφανος και ο Κώστας και ο Αργύρης και αυτό να τους φεύγει από τα χέρια και να πέφτει στο σανό του ιππικού ομίλου και στο τσακ να τα γλιτώνεις τα ράμματα και αυτοί να γελούν κι εσύ να θυμώνεις και αυτοί να γελούν ακόμη πιο πολύ (κάποια από εκείνες τις μέρες είχες κάπου διαβάσει πως ο μέσος ενήλικας γελά δέκα φορές λιγότερο από έναν έφηβο, πόσο τον είχες λυπηθεί το μέσο ενήλικα τότε).
Κάποιες μέρες ξυπνάς και θες να ξανακοιμηθείς. Όχι γιατί δε σε γεμίζει αυτό που ζεις, ούτε επειδή δεν είναι αρκετό. Θες απλώς για λίγο να επιστρέψεις εκεί, τότε, με εκείνους που τα έκαναν όλα μοναδικά, απλά, ανάλαφρα και έκαναν κι εσένα μοναδική, απλή και ανάλαφρη.
Ισιώνω φόρεμα, σηκώνομαι, ήρθε η σειρά μου.
-Παρίσταται δια, κ. Πρόεδρε.
Συζητείται.

Μαργαρίτα Θάνου

Στον μεγάλο άνθρωπο (το ξέρει μόνο εκείνος)

Στην πυρπολημένη βραδιά
στεκόσουν αδιάφορος
με το χαρτί και το μολύβι στο χέρι
κάνοντας τις ίδιες, ολόιδιες γραμμές.
Το πλήθος γινόταν κόκκινο κι εσύ μαύριζες
(ποιος ήξερε εξάλλου τη γεύση σου).
Μετά έβαλες το πτώμα σου στην τσέπη
έφυγες σκεπτικός για το πρώτο βουνό
(το δεύτερο το κουβαλούσες μέσα σου)
αμφιβάλλοντας περισσότερο
για το χαμό του πατέρα.
Ήμουν μάλλον σίγουρη
ότι είσαι μαγικός.

Αυγή Βυθούλκα, 10/2/2015

The One I Love, μια ασυνήθιστη ιστορία έρωτα και αφοσίωσης

Παλεύοντας με ένα γάμο που είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ο Ίθαν και η Σόφι, αποφασίζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε κάποιο απομονωμένο σπίτι διακοπών και να προσπαθήσουν να ξαναβρούν τους εαυτούς τους, να συμβιβάσουν τις διαφορές τους και να αναζωπυρώσουν την αγάπη τους. Μόνο που εκεί τους περιμένει ένα ασυνήθιστο δίλημμα.

Το "The one I love" είναι μια πρωτότυπη ταινία που συνδυάζει, ίσως για πρώτη φορά, στοιχεία ρομαντικής κομεντί και δράματος, με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, παραφυσικού θρίλερ και μυστηρίου. Κατά βάση δεν απομακρύνεται πολύ από το ρομαντικό και θρίλερ χαρακτήρα της και όταν μεταβαίνει στο παραφυσικό, τα σκοτεινά γεγονότα που εκτυλίσσονται εξηγούνται με ατολμία και ελλειπτικότητα, με κόστος την έλλειψη ισορροπίας. Παρόλα αυτά, στην πρώτη σκηνοθετική του προσπάθεια σε μεγάλου μήκους ταινία, ο Τσάρλι ΜακΝτόουελ, καταφέρνει με δυο μόνο ηθοποιούς και λήψεις στατικών πλάνων σε περιορισμένους χώρους, να παράγει μια δημιουργική, έξυπνη, εντελώς διαφορετική ιστορία, που ενώ με την πρώτη ματιά μπορεί να δείχνει ότι τα πράγματα ποτέ δεν ωθούνται σε ένα βαθύτερο επίπεδο, στην πραγματικότητα πίσω από την ρομαντική και θρίλερ επιφάνειά της, λειτουργεί ως μια στοχαστική μελέτη πάνω στην αγάπη και στις ανθρώπινες σχέσεις.
 Μια διαφορετική ταινία που προβληματίζει, συγχέει και παραπλανεί πρωταγωνιστές και θεατές, με το παράξενο, λίγο αδέξιο, αλλά ελκυστικό της σενάριο, το οποίο κατορθώνει να γίνεται αποδεχτό το παράλογο και ασυνήθιστο δίλημμα το οποίο αντιμετωπίζουν οι ήρωές του.
 Στην καλοστημένη παγίδα του ειδυλλιακού καταφυγίου που παραλληλίζεται με τον γάμο, εξετάζονται θέματα που αφορούν τις μακροχρόνιες σχέσεις, το πώς ο άνθρωπος αλλάζει μέσα από αυτές, τις αδυναμίες των σχέσεων και όλα αυτά που διαβρώνουν την αγάπη, όπως η ανασφάλεια, η δυσπιστία, ο θυμός, η διαφορά της εικόνας μιας ιδεατής σχέσης και της πραγματικής που κατατρύχει, η νοσταλγία της εικόνας του παρελθοντικού εαυτού που εμποδίζει την πραγματοποίηση μιας αλλαγής στο παρόν και θέτει μια σειρά από ενδιαφέροντα ερωτήματα όπως, τι είναι αυτό που κάνει μια σχέση να λειτουργεί; είναι η προσαρμογή και η αποδοχή των σφαλμάτων του ‘άλλου’;  μπορεί η τελειότητα να φέρει την ευτυχία; ή μήπως μέσα από τις ατέλειες ανακαλύπτουμε πράγματα για τον εαυτό μας και τους άλλους που δεν θα γνωρίζαμε αλλιώς;
 Συναρπαστική και εφευρετική οπτική πάνω στις σχέσεις, με ένα φινάλε δυνατό και ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες (αν και δίνονται ενδείξεις), που σίγουρα θα προβληματίσει και θα εγείρει συζητήσεις.

πηγή: myfilms-in.blogspot.gr

αν είσαι λάτρης του κινηματογράφου το My films-in είναι μια σελίδα που αξίζει να επισκεφθείς. 

Ο Τζίζους επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη

Είναι αποδεδειγμένο πως όταν η αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος στερεύει από ιδέες καταφεύγει στα κόμικς ή στην θρησκεία. Ο λόγος αρκετά απλός. Εξασφαλισμένα εισιτήρια και δωρεάν διαφήμιση. 
Και τα δυο είδη έχουν ένα κοινό σημείο, φανατικούς οπαδούς. Επειδή ο κόσμος τώρα τελευταία έχει αρχίσει να μπουχτίζει με τους σύγχρονους μασκοφόρους ήρωες, το Χόλιγουντ επαναφέρει στο προσκήνιο τον αρχέτυπο πρόγονο τους.
Κάθε φορά που εμφανίζεται μια ταινία θρησκευτικού περιεχομένου πρέπει να γίνεται και και ο αντίστοιχος ντόρος (με πύρινες-προκάτ συζητήσεις στη τηλεόραση, συγκεντρώσεις αγανακτισμένων πιστών έξω από τις αίθουσες κ.τ.λ.)  έτσι αυτή τη φορά το στοιχείο που θα πυροδοτήσει τη πολεμική διαμάχη είναι το γεγονός πως στην συγκεκριμένη ταινία ο Ιησούς και ο σατανάς έχουν την ίδια όψη, αμφότερους υποδύεται  ο ηθοποιός Ewan McGregor (Trainspotting, Big Fish).
Η ταινία ονομάζεται Last Days in the Desert (Ελληνικός τίτλος: Οι τελευταίες Ημέρες στην Έρημο) και είναι μια φανταστική εξιστόρηση των σαράντα μερόνυχτων που πέρασε ο Χριστός απομονωμένος με προσευχή και νηστεία, μετά τα βαφτίσια του. 
Σκηνοθέτης είναι ο Rodrigo Garcia, ο γιος του διάσημου Κολομβιανού συγγραφέα Gabriel Garcia Marquez (Εκατό Χρόνια Μοναξιάς). Η ταινία είναι γυρισμένη στην έρημο Anza Borrego της Καλιφόρνια και τα τοπία της, μέσα από τη κινηματογραφική ματιά του διευθυντή φωτογραφίας Emmanuel Lubezki, είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ταινίας.

Γιώργος Τρίκερι

Παιχνίδια για όλους

Ήταν κι οι φορές που έφτιαχνε τις μικρές τούρτες από λάσπη, τις έψηνε στον ήλιο και τις άφηνε έξω από τα μεγάλα ζαχαροπλαστεία της πόλης. Γίνονταν ανάρπαστες από τις κυρίες και τους κυρίους με τις μυτερές ομπρέλες και τις μαβιές γλώσσες. Περίμενε τις καλοκαιρινές μπόρες να γυαλίσουν τα συρματοπλέγματα των γειτόνων κι όταν αυτοί τα σκούπιζαν με πανιά να μη σκουριάσουν, εκείνη ετοίμαζε τα ξύλινα ταψάκια, μάζευε τη λάσπη από τις ξεθυμασμένες λούμπες, ζύγιζε με το μάτι τις ποσότητες και τις έπλαθε σχήματα στρογγυλά και οχτάγωνα, όμοια με τις καρδιές των αστεριών πριν την μεγάλη τους έκρηξη. Όσοι την έβλεπαν σκυμμένη στο υγρό χώμα πίστευαν πως είχε χάσει την ευστάθεια των μεταλλικών ποδιών και πως έψαχνε για τα άχρηστα βότσαλα μιας χαμένης αρχαίας λίμνης, τότε που οι άνθρωποι είχαν μιαν άλλη αντίληψη για τα ενθύμια. Όμως εκείνη δεν είχε καμία σκέψη και καμιά πρόθεση, παρά μόνο το πώς ο ήλιος θα έδινε στον πηλό την εξωτερική σκληράδα της γης και τη μαλακωσιά του κέντρου των βρασμών, τέτοια που όποιος τον γεύονταν θα έπαιρνε το ζωηρό των ξεχασμένων κατακόκκινων βυθών, τη θέρμη της ανεξίτηλης μνήμης, την ανακούφιση των προσαρμογών και των παιδικών παιχνιδιών την αξέχαστη γεύση.

Αθηνά Τιτάκη

από την ανέκδοτη συλλογή πεζών της Αθηνάς με τίτλο Ερωτικά Σαφές.

σκηνοθέτης ή άνθρωπος;

Από την τρίτη σελίδα του βιβλίου “Κουρδιστό Πορτοκάλι”, ο σκηνοθέτης Στάνλεϊ Κιούμπρικ φανταζόταν τον Μάλκολμ Μακντάουελ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τουλάχιστον έτσι είπε στον Μακντάουελ, όταν του τηλεφώνησε και του προσέφερε τον ρόλο. Ο Μακντάουελ ευτυχώς δέχτηκε, γιατί ο Κιούμπρικ είχε δηλώσει πως χωρίς τον συγκεκριμένο ηθοποιό, δεν θα έκανε ποτέ την ταινία. Σε μία από τις πρώτες γνωριμίες τους, ο Μακντάουελ ρώτησε τον σκηνοθέτη πώς ήθελε να βγει η ταινία. Ο Κιούμπρικ του απάντησε, ατάραχος: “Δεν ξέρω τι θέλω. Ξέρω όμως τι δεν θέλω”. Η σκηνή επαναλήφθηκε μερικούς μήνες αργότερα. Ο Μακντάουελ ήθελε ορισμένες συμβουλές για μια σκηνή. Ο Κιούμπρικ, εξίσου ατάραχος, είπε: “Δεν είμαι η RADA”. Αναφερόταν στην “Royal Academy of Dramatic Arts”, τη μεγαλύτερη δραματική σχολή της Αγγλίας. Μία από τις τελευταίες σκηνές που γύρισαν, ήταν η σκηνή που εισβάλλουν στο σπίτι και επιτίθενται στους ενοίκους. Το σενάριο δεν έδινε κάποια συγκεκριμένη οδηγία και ο Κιούμπρικ θεωρούσε ότι το αποτέλεσμα έβγαινε πολύ βαρετό. Τελικά ρώτησε τον Μακντάουελ αν μπορεί να τραγουδήσει. Κι ο Μακντάουελ τραγούδησε. Το πρώτο τραγούδι που του ήρθε στο μυαλό ήταν το “I’m Singing in the Rain” του Τζιν Κέλι και ο Κιούμπρικ ενθουσιάστηκε. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που ξέχασε να αγοράσει τα δικαιώματα του τραγουδιού και ο Κέλι τον αγριοκοιτούσε, όποτε τον συναντούσε. Ακόμα και τον Μακντάουελ πήραν τα “σκάγια”. Αλλά η γυναίκα του Κέλι του εξήγησε ότι ο τραγουδιστής δεν ήταν θυμωμένος με τον ίδιο, αλλά με τον Κιούμπρικ γιατί δεν τον πλήρωσε ποτέ. Χρειάστηκαν εφτά μήνες γυρισμάτων για να ολοκληρωθεί το “Κουρδιστό Πορτοκάλι”. Ο Μακντάουελ και ο Κιούμπρικ ήταν μαζί για 12 ώρες κάθε μέρα και σε κάθε διάλειμμα, έπαιζαν πινγκ-πονγκ. Πολύ γρήγορα έγιναν φίλοι. Όταν όμως τελείωσαν τα γυρίσματα και ο Μακντάουελ τηλεφώνησε στον Κιούμπρικ για να του προτείνει να πάνε για φαγητό. Ο σκηνοθέτης τον αγνόησε επιδεικτικά. Δεν σήκωσε ποτέ το τηλέφωνο, δεν δέχτηκε καμία πρόσκληση. Έκοψε κάθε επαφή μαζί του. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Μακντάουελ είπε σε συνέντευξή του: “Ήταν ο τρόπος που λειτουργούσε. Ήμουν πολύ νέος για να καταλάβω. Νόμιζα ότι με απέρριψε, αλλά δεν ήταν προσωπικό το θέμα. Ήμουν πολύ, πολύ στενοχωρημένος. Ένιωθα ότι με είχε χρησιμοποιήσει. Πήρε ό,τι ήθελε από εμένα και μετά ούτε ένα τηλέφωνο;” Ο Μακντάουελ μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την ταινία και τη συνεργασία του με τον Κιούμπρικ. Όταν όμως τον ρώτησαν αν πίστευε ότι ο σκηνοθέτης ήταν ιδιοφυΐα, απάντησε: “Ιδιοφυΐα; Όχι. Αυτό που πιστεύω εγώ ότι τον σταματά είναι η έλλειψη ανθρωπισμού. Είναι καταπληκτικός, φοβερός, ναι. Ένας απ’ τους κορυφαίους. Αλλά όταν στο τέλος σε ρωτήσουν: πώς ήταν σαν άνθρωπος; Σ’ αυτό το τεστ δεν θα τα πήγαινε καλά”.

πηγή: mixanitouxronou.gr

Σινεμά με την Βίκυ: The butcher boy, απόδραση στον κόσμο της φαντασίας

Ελληνικός τίτλος: Ο μικρός χασάπης - Neil Jordan (1997)
Οι απεγνωσμένες προσπάθειες ενός 12χρονου αγοριού να προστατεύσει το όνομα και την τιμή της οικογένειάς του, καθώς και η πορεία του προς την τρέλα, με φόντο μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ιρλανδίας στα χρόνια του '60.
Ιρλανδική κοινωνική κομεντί, δημιουργία ενός από τους πιο γνωστούς πλέον σκηνοθέτες της Ιρλανδίας (The crying game, Breakfast on Pluto, Michael Collins), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Pat McCabe. Αν και βραβευμένη (Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο, Ένωση Κριτικών του Λος Αντζελες κλπ), δεν προβλήθηκε ποτέ στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Μία δραματική ιστορία, μετατρέπεται μέσα από την ιδιαίτερη ματιά του Jordan, σε ένα αρίστης ποιότητας φιλμάκι, πότε υπερβολικό, πότε τραγελαφικό, πότε κωμικό, αλλά ποτέ καταθλιπτικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν προκαλεί άβολα συναισθήματα για τον μικρό αντι-ήρωα και την οικογενειακή του κατάσταση.
Ο 14χρονος τότε και πρωτοεμφανιζόμενος Eamonn Owens, αποτελεί μία έκπληξη ερμηνευτικά, προσεγγίζοντας το ρόλο με κυνισμό αλλά παράλληλα με την κατάλληλη αθωότητα της ηλικίας του και φυσικά δεν μπορεί να λείπει από το Butcher boy, ο μόνιμος συνεργάτης και φίλος του σκηνοθέτη, Stephen Rea.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να "πείσει" όλα τα μέλη μας, γιατί είναι ιδιόρρυθμη ταινία, οι φανς όμως του ιρλανδικού και γενικά του ευρωπαϊκού σινεμά, θα μείνουν ικανοποιημένοι (τουλάχιστον).

Βίκυ Ελευθερίου

Μάρτιος

Bill Brauer

Μπήκε μαζί της στο τρένο, κάθισε δίπλα της ευλογώντας την τύχη του, που η θέση ήταν άδεια.
Μύρισε το άρωμα της και συγκέντρωσε την ακοή του στην ανάσα της.
Άκουγε καθαρά την αναπνοή της να βγαίνει σαν ψίθυρος ενός πουλιού.
Στο μεταξύ ,μαζί με το ανατολίτικο άρωμα της σε κάθε απότομη κίνηση του τρένου ,απολάμβανε το ανεπαίσθητο άγγιγμα του κορμιού της.
Οι αστράγαλοι της ήταν δεμένοι μεταξύ τους σταυρωτά και τα μακριά κόκκινα μαλλιά της πότε πότε τον χάιδευαν στο πρόσωπο.
Ήταν ολόκληρη μια χίμαιρα, κάθε τι δικό της, ανέδυε κάτι ανεπιτήδευτα περίπλοκο και αέρινο.
Μια σαγήνη τον υπέταξε ξαφνικά στο άρμα της και δεν μπόρεσε να κρατήσει άλλο τον εαυτό του, της μίλησε κάνοντας την να γυρίσει τα υπέροχα τεράστια μελιά μάτια της καταπάνω του σαν ριπές ενός καυτού αέρα, κάπως έκπληκτη αλλά γλυκιά.
"Είστε αφάνταστα γοητευτική, θα μπορούσα να περπατήσω μαζί σας ως εκεί που θα πάτε; Θα σας μιλάω, θα σας περιγράφω τα αισθήματα που μου γέννησε η όψη σας"..
"Με αυτόν τον τρόπο προσεγγίζετε τις γυναίκες πάντα; Ξέρω, ακούγομαι κοινότοπη αλλά δεν μπορεί να ισχύει αυτός ο τρόπος μόνο για εμένα".
"Αν σας βεβαίωνα πως ισχύει μόνο για εσάς θα με πιστεύατε"; της είπε και χαμογέλασε.
"Δεν ξέρω γιατί, αλλά θα σας πίστευα".
"Αυτό είναι θαυμάσιο, σας παρακαλώ, να τολμήσω να σας προτείνω να πιούμε ένα ποτό μαζί; Είναι οκτώ η ώρα και το μπαράκι που ξέρω ανοίγει τώρα, εκεί θα απολαύσουμε καθαρό ποτό και θα πούμε τι μουσική προτιμούμε στον ιδιοκτήτη".
Την κοιτούσε και η καρδιά του κόντευε να σπάσει περιμένοντας την απάντηση της..
"Πάμε, γιατί όχι; Μοιάζει σαν να μην κατοικείτε σε αυτόν τον κόσμο, έχετε μια ευγένεια που δείχνει φυσική κι αυτόφωτη, επιπλέον θα χαρώ να σας ακούω να μιλάτε και να ακούμε ότι επιθυμεί η καρδιά μας σαν μουσική παρέα", έτσι του είπε και σηκώθηκε μαζί του.
Τον παρατήρησε προσεκτικά. Ένα μικρό σημάδι στο μάγουλο και γκρίζοι κρόταφοι του έδιναν μια ιδιαίτερη αρσενική γοητεία, σκέφτηκε πως καιρό είχε να δει έναν άντρα που αποπνέει τόσο αρσενική παρουσία.
Τα μάτια του ήταν σαν μαύρα αμύγδαλα, πικρές γραμμές χάιδευαν την κόρη των ματιών του, πικρές και γλυκές ενστάσεις στα ζητήματα της ζωής και του έρωτα, κατέληξε κοιτώντας τον.
Μόλις κατέβηκαν από το τραίνο της έπιασε το χέρι και ανέβηκαν σε μια γέφυρα που από κάτω της έτρεχαν τα αυτοκίνητα κάνοντας θόρυβο και σπάζοντας την δικιά τους μυσταγωγία.
"Πως σε λένε;" Τον ρώτησε κι ένοιωσε πολύ βαθιά της το άγγιγμα του χεριού του.
Η αφή του ήταν σαν μικρά βάσανα..
"Μάρτιο , με λένε, Μάρτιο" της απάντησε και την έσφιξε επάνω του..
Τότε ο χρόνος σταμάτησε , οι περαστικοί έμειναν ακίνητοι, μια εικόνα που πάγωσε στον χρόνο..
Μόνο οι δυο τους κινούνταν,
μυστικά, αέρινα και τελετουργικά...

Πόπη Συνοδινού


επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr