και συνάμα ακατόρθωτο
να σταθώ στην αιχμή
του κύβου που λέγεται η ζωή μου.
Η είσοδος σε μια αδιόρατη αλλά υπαρκτή
διάσταση της οποίας
το μυστικό δεν
έχω
αποκωδικοποιήσει.
Σε αναγνωρίζω
δεν μπορώ
να θυμηθώ
το παρελθόν
στο οποίο κατοικούσες.
Στο τέλος ξέρω εσύ είσαι αυτή
που θα θυμηθείς
και μετά θα με λησμονήσεις
πριν το Φθινόπωρο.
Κάποτε χορέψαμε στην ταράτσα
κάτω από τα φαναράκια
στις παύσεις του σαξοφώνου
μου ψιθύριζες
το νόημα της ζωής (μας)
το μυαλό μου είχε παρασυρθεί
στο ρυθμό των κόνγκα
σκεφτόταν πως θα σε ρίξει
και δεν άκουσα λέξη.
Μετά επέστρεψες στην πατρίδα σου
έναν παράδεισο που δεν βρίσκω σε κανένα χάρτη.
Ακροβατούσα
στο καλώδιο του τηλεφώνου
αναμένοντας τον παλμό της κλήσης σου.
Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να με πληγώσουν
τις έχω κλειδώσει
σε μια αυτοβιογραφική αποθήκη
μην επιστρέψεις και τις κλέψεις.
Απομένουν οι αριθμοί που θα σχηματίσουν ένα δίχτυ
ή θα με παγιδέψει
ή θα ελαχιστοποιήσει τα τραύματα της πτώσης
στο καινό κενό.
Στέκομαι στον χάρτινο βατήρα
παρατηρώ ότι η πισίνα δεν περιέχει H2O
αλλά τα πλακάκια είναι πιο γαλάζια κι από τιρκουάζ.
μια ανισόρροπη μεγαλοφυΐα σαν του λόγου μου
διεγείρεται από την
αναπόφευκτη αβεβαιότητα του άλματος.
Τολμώ να κάνω το μοναδικό βήμα που θα με φέρει πιο κοντά
στο …
Γιώργος Τρίκερι.
....μπούπ..ή...μπλούμ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πάντα είναι θέμα προοπτικής.