Είναι μικρή. Με ρωτάει πως είναι να είσαι ερωτευμένος. Τι αστείο. Κι εγώ μικρή είμαι. Αλλά είχα ερωτευτεί. Πως ήταν όμως? Ξέχασα. Ξέχασα τόσο γρήγορα. Ήταν σαν να μην το ένιωσα ποτέ. Δεν είναι σαν τις άλλες αναμνήσεις. Όταν το θυμάμαι είναι σαν να βλέπω ταινία. Δεν νιώθω αυτή την αγαλλίαση. Δεν συμμετέχω. Είμαι ένας απλός παρατηρητής.
Κι όμως ίσως έτσι γίνεται πάντα. Ίσως να μην πρέπει να θυμάσαι. Για να έχεις την επόμενη φορά που θα ερωτευτείς, την ίδια ενέργεια. Άλλωστε για να ερωτευτείς ξανά πρέπει να αφοσιωθείς ολοκληρωτικά, να μην υπάρχει μέτρο σύγκρισης ξεχασμένο σε κάποιο μέρος του μυαλού σου. Να αφήσεις το παρελθόν.
Να αφήσεις το μέλλον. Ο έρωτας περιορίζεται μόνο στο τώρα. Ούτε καν στο σήμερα.
Ή ίσως ο έρωτας είναι μια ψευδαίσθηση. Και ίσως το χάπι αυτό που ονομάζεται καθημερινότητα μας γιατρεύει.
Και ίσως... ίσως είναι μια μορφή αυτοάμυνας. Ο οργανισμός μας διαγράφει αυτή την ανάμνηση εσκεμμένα. Γιατί ίσως έρωτας ισούται με ευτυχία. Και ίσως δεν υπάρχει πιο μίζερη ζωή, απο αυτή δίχως έρωτα.
Ή ίσως όλα αυτά που λέω είναι βλακείες.
Είναι κρίμα να θες να πεις τόσα πολλά και απλώς να στερείσαι
το ταλέντο να το κάνεις.
missA insanE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου