Το λευκό σπίτι στεκόταν στην άκρη του δρόμου
έτριζαν οι άνθρωποι που έμεναν μέσα του σαν την σκόνη των άστρων,
οι συναντήσεις τους έκαναν την οροφή του να ταξιδεύει,
τα μάτια τους ήταν αδηφάγες συναντήσεις ,
τα χέρια τους βουτηχτές στο άπειρο,
δυο κύκλοι που τέμνονταν με την χάρη που έχουν αυτοί που δεν κατοικούν στην γη.
Όμως το σπίτι αυτό είχε τα θεμέλια του στο χώμα,
απλά αυτοί που το κατοικούσαν το ταξίδευαν.
Κι ωραίο το έστηναν στον ουρανό με τοξοβόλους εραστές, ο έρωτας τους δονούσε τα παράλια.
είχα ένα λυπημένο μπλούζ στο κεφάλι μου καθώς το κοιτούσα μαζί τους να ταξιδεύει.
Το όστρακο του έρωτα είναι το πιο παράξενο σκέφτηκα.
Και με αυτές τις σκέψεις τσούλησα το στενό να βρέξω με λίγο κρασί το αίμα μου να ξεμουδιάσω από την έκπληξη ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου