Δικά μου αστέρια απο σκόνη

Αποσαρκωμένα
όλα στο νου,
έτσι μπορώ με αυτά
και δίχως αυτά
να σ αγαπώ

Το μόνο που
πόθησα
το φιλί σου
περισσότερο
κι ούτε που άργεψαν οι μέρες,
τίποτα δεν είχε μεστώσει
κι εγώ
το πόθησα,
κι εκεί έμειναν όλα,
στη στιγμή αυτή.

Τ'απογέματα
καταφέρνω να ενώνω
τον ουρανό
με
τη γη

με μια λευκή κορδέλα.

Μετά
σμίγω το εδώ
με
το απέραντο.

Ποιό χώμα
ξεφυτρώνει
τέτοια
αγάπη
και ποιό
φάρμακο
τη
σκοτώνει
άραγε..

Τρέχοντας σε σένα
έπεσα χαμέ

μάτωσα τα γόνατα
μα δεν πόνεσα,
λίγο μόνο.
Λέρωσα τα χέρια
στο χώμα

τα φύσηξα δυνατά
κι η σκόνη
έγινε
αστέρια
και πέταξαν ψηλά!!

Η Καθαρή Ύπαρξη μου
λεβέντικα τα κοιτά
καθώς
μυρίζω ένα
γιασεμί.


Katia Tornay © 2011