Ποτέ δεν ήθελες να έρθεις κοντά. Το δικό σου "κοντά" ήταν να αφήνεις να σε πλησιάσουν οι άλλοι όταν πάλι εσύ είχες διάθεση. Γέννησες την αρρώστια κι έμεινε στο κορμί σου όλη η ψυχεδέλεια να σε ταλαιπωρεί. Με αντιπαθούσες από όταν άρχισα να μεγαλώνω μέσα στο σώμα σου και να χωνεύω την μασημένη τροφή σου. Δεν μου συγχώρεσες ποτέ το ότι σου χάλασα το κορμί 9 μήνες. Μου είχες αδυναμία όταν ήμουν μωρό επειδή σου έμοιαζα. Έπειτα άρχισες να με μισείς για τον ίδιο λόγο. Τελικά τί ήθελες; Δυστυχώς δεν μπορώ να συμπεριφερθώ στον εαυτό μου το ίδιο. Πηγαίνω στον καθρέφτη και σε βλέπω μπροστά μου. Δεν μπορώ να φτύσω τα μούτρα μου. Οι φίλοι σου με φωνάζουν με το υποκοριστικό του ονόματός σου. Σου έχω αδυναμία, πάντα σου είχα. Επειδή εγώ δεν νιώθω άσχημα να σου μοιάζω. Εσύ με έπλασες έτσι ώστε να σου μοιάσω για να έχεις κάποιον, εκτός του εαυτού σου, να μισείς. Είμαι το εξιλαστήριο θύμα σου. Μεγάλωσα με αυτό. Έμαθα έτσι να πορεύομαι χωρίς αυτό να σημαίνει πως το χώνεψα. Κι εκεί που ήμουν η χρυσή κλωστή, έγινα η βελόνα και τρυπιέμαι. Ό,τι και να κάνεις θα σε αγαπώ για πάντα. Όχι επειδή βγήκα από το σώμα σου, όχι επειδή σου μοιάζω, όχι επειδή μεγάλωσα μαζί σου. Επειδή είμαι η συνέχεια στην αντιλογία σου και το τελευταίο κουμπί σε αυτό που κάποιοι κουμπώνουν την αγάπη. Επειδή είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να ζήσω χωρίς να σε αγαπώ. Αυτή η αγάπη έχει μεγαλύτερο μέγεθος από εμένα ολόκληρη. Αν την αποβάλλω, θα σβήσω. Σκότωσέ με αφού το θες. Στα χέρια σου ψυχορραγώντας πάλι "Μάνα" θα σε πω και πάλι βοήθεια από σένα θα ζητήσω.
Δ.Π.Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου