Jazzmine says...........Today.

Κάτι, δεν ξέρω ακριβώς τι, πάει στραβά με μένα. Η με σας, δεν είμαι σίγουρη ακόμα.

Θέλω τα πιο απλά πραγματοποιήσιμα πράγματα του κόσμου, τα θέλω με τον πιο απέριττο και απροσποίητο τρόπο και αυτά, ακριβώς αυτά είναι ως φαίνεται τα πιο δύσκολα να βρεθούν!

Δηλαδή ας πούμε ότι γνωρίζω έναν απίθανα έξυπνο τύπο, με χιούμορ (πράγμα Εξαιρετικά σπάνιο σας διαβεβαιώ - εκτός αν είναι Τοξότης, που όμως συνήθως είναι Ιχθύς που είναι ΟΤΙ χειρότερο σε ατυχία μπορεί να σου συμβεί αν και πολύ πρόσφατα μου έκατσε μια Απιθανότατη βραδιά μ' έναν Καρκίνο που το λες συναστρία αν σου τύχει τέλος πάντων ξεφύγαμε η μου φαίνεται?) και του αρέσω ΚΑΙ μου αρέσει. (ΛΟΤΤΟ το λες, γιατί για να μου κάνει κλικ εμένα πρέπει να χει το Θεό μπάρμπα που λέγαμε ΠΑΡΑ πολύ παλιά ή απλούστερο, να χει τουλάχιστον 2 πολύ σοβαρά κουσούρια που δεν φαίνονται μεν αλλά η εμπειρία αγάπη μου..τι να πεις τώρα - αναντικατάστατη!)

Και κάπου εδώ, νωρίς νωρίς τελειώνουν όλα τα ωραία.
Εγώ τώρα θέλω να το ζήσω επιτόπου.
Ότι κι αν είναι αυτό κι ότι κι αν φέρνει.

Θέλω να ζήσω το φιλί, το άγγιγμα, το φλερτ, τη βόλτα, το τηλεφώνημα, τη βουτιά. Τη λαχτάρα, το γέλιο, την αγκαλιά, την ηδονή, το τσιγάρο, το κρασί, τον έρωτα, το μοίρασμα, τη συνενοχή.

Σήμερα.

Όχι αύριο λέμε, σήμερα πουλάκι μου που βράζει το πράγμα που του ρίχνεις τον Τιτανικό και λιώνει το παγόβουνο, σήμερα, τώρα, απόψε που δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί αποκλείεται να δω καλύτερο όνειρο απ' αυτό που ζω.

Ζούμε.

Σωστά. Είσαι κι εσύ εδώ.

Ε, ωραία μιά που είσαι εδώ, δε βοηθάς λίγο απ' το να μου κάνεις τσαλίμια σαν την μυξοπαρθένα? (του λέω)

Γιατί ΑΥΤΟΣ θέλει κάτι άλλο!

Ο ένας θέλει χρόνο να καταλάβει τι του συμβαίνει και που πάει αυτό το ταχύτατο πράγμα.

(δε σου συμβαίνει τίποτα αγοράκι μου και δεν πάει πουθενά αυτό το "πράγμα" αυτό το πράγμα είναι όλο κι όλο κι είναι γαμάτο κι αν δεν μπορείς να το αποφύγεις κάτσε κάτω και κοίτα να μορφωθείς, καλό μόνο μπορεί να σου κάνει)

Ο άλλος δεν έχει χρόνο οπότε αυτό που θα ζήσει πρέπει να χει μια ποιότητα, μια διάρκεια, μια σοβαρότητα βρε αδερφέ δεν μπορεί να σπαταλιέται από δω κι από κει, δεν προλαβαίνει λέμε!!

(πάμε πάλι. Το "Αυτό" είναι ότι πιο σοβαρό, ποιοτικό και διαρκές θα ζήσεις ποτέ χρυσάφι μου, ακόμα κι αν είναι το Ρόδο των Χριστουγέννων και ανθίσει για μοναχά 24 ώρες. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν έχω ιδέα, ούτε ξέρω πως να το σερβίρω ώστε να μη νιώθεις ότι τα αισθήματα μου είναι επιπόλαια. Το μόνο που ξέρω είναι να απολαμβάνω τις σιωπές σου όσο και τα λόγια σου επειδή είσαι εσύ και να λατρεύω τις χαρούμενες στιγμές μας γιατί μόνο η χαρά μπορεί να με κρατήσει ζωντανή κι όχι απλά μια περιπλανώμενη ύπαρξη και δεν θέλω, δεν μπορώ να περιμένω το αύριο επειδή το νιώθω, τώρα, σήμερα! Πως θα μπορούσα?)

Ο τρίτος φοβάται. Φοβάται εκείνον λέει μα φοβάται εξίσου και μένα. Η ζωή του ήταν απλούστερη πριν εμφανιστεί η επιλογή. "Αν το ζήσω ίσως, αν μπορούσα, ποιος θα ήμουν μετά? Ποιος θα ήμουν την επόμενη μέρα? Δεν είμαι σαν και σένα. Δεν μπορώ να κυνηγήσω την ευτυχία μιας μέρας."

(Για κάποιο λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι τρέφουν μια απαξίωση στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ μέρα και στα δώρα της, ενόψει της αυριανής. Ίσως επειδή νομίζουμε ότι την έχουμε κατακτήσει ήδη - παρόλα αυτά αυτή ΧΤΕΣ ήταν η προσδοκώμενη. Πόσες μέρες άραγε μπορείς να χάσεις μ' αυτό το παράλογο μέτρημα?
Γλυκέ μου. Δεν μπορείς να κυνηγήσεις πάρα μόνο την ευτυχία μιας μέρας. Ούτε καν της επόμενης αν δεν διεκδικήσεις της σημερινής. Νομίζεις ότι μπορείς να χτίσεις μια ζωή, αλλά είμαστε ασταθή και σαθρά θεμέλια και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σου διασφαλίσει το αύριο που με τόση ελπίδα κοιτάζεις. Με πνίγει η τρυφερότητα για τις μέρες σου, για την εύθραυστη ευτυχία σου, για τις αγωνίες σου. Για την αγάπη σου. Σε σένα δεν έχω τίποτε άλλο να πω. Ο καθένας παίζει με τους κανόνες του. Δεν είναι ότι δε σε νοιάζομαι. Είναι που κι εγώ παίζω με τους δικούς μου.)


Πρόσφατα, ένας διάττοντας αστέρας μου είπε:

"Ξέρω τι κάνεις. Φτιάχνεις ένα παραμύθι, μπαίνεις μέσα, παίζεις τη Χιονάτη και σ' όλο το δρόμο αφήνεις πετραδάκια για να μη χάσεις το δρόμο να γυρίσεις πίσω.
Εσύ να αφεθείς? Ποτέ! Nα γίνεις έρμαιο του συναισθήματος?
Με την καμία.
Δεν αφήνεσαι, τη φοβάσαι την αγάπη μαλάκα, την τρέμεις."

Αγαπημένε ξερόλα, πέρασα απ' όλους τους ρόλους για να έχω σήμερα την πολυτέλεια να είμαι αυτός ο ατελής, ανασφαλής, αλουστράριστος εαυτός που δεν πρόλαβες να συναντήσεις. Μπορεί να ναι λίγο παιδικός μερικές φορές, να χρήζει βελτιώσεων, αλλά δε μου δημιουργεί προβλήματα. Οι ρόλοι όπως γνωρίζεις, απαιτούν συντήρηση. Δεν ξέρω την αγάπη στην οποία αναφέρεσαι. Ξέρω όμως πια ότι η ορολογία των ανθρώπων διαφέρει, όπως ακριβώς διαφέρουμε όλοι μεταξύ μας. Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα, η αγάπη δεν είναι ένα απ' αυτά. Αντίθετα, οι άνθρωποι που διάλεξαν το ρόλο απ' τον όποιο εαυτό τους, είναι.

(Αν στο μεταξύ η αγάπη που με τόση ευκολία την πιπιλάμε σαν καραμέλα ολημερίς έχει γίνει κι αυτή ένας τύπος που σπαταλάει τόση ενέργεια στην καβλάντα εναποθέτοντας την ελπίδα του στο αύριο, ναι, τη φοβάμαι κι αυτή. Ναι, την τρέμω. Γιατί σε λίγο δε θα μείνει κανείς εδώ γύρω για να παίξουμε. Όλοι θα χουν πάει στο Αύριο.)



Just Jazzmine