το συρτάρι των αναμνήσεων

χρόνια τώρα μένει κλειστό,


ένα σκοτεινό κλειδωμένο συρτάρι, που δεν μπορείς να διακρίνεις το χρώμα του,
λόγω της απερίγραπτης σκόνης που το στολίζει...
Νόμιζα πως δεν θα το ξανάνοιγα ποτέ...


άλλωστε κάθε φορά που σκεφτόμουν την τοποθεσία του κλειδιού του,
ποτέ δεν κατέβαλα την αξιόλογη προσπάθεια να θυμηθώ,
με αποτέλεσμα να καταλήγω στο γρήγορο συμπέρασμα οτι το έχω χάσει...


όμως αφήνοντας καρδιά και μυαλό να υποχωρήσουν ...
δίχως καμία σκέψη να με απασχολεί ...
τα χέρια μου από μονα τους κατευθύνθηκαν, δίχως
καν τη βλέψη μου , αγκαλιάζοντας το ψυχρό μέταλλο με σιγουριά...


ανοίγοντας το ξεχασμένο συρτάρι
διαπίστωσα ότι εκεί μέσα βρίσκεται ο κόσμος μου
όλο μου το είναι...
ένα χαμόγελο εμφανίστηκε
δειλά στο πρόσωπο μου
κάτι δάκρυα νοσταλγίας κύλησαν στο μάγουλο μου...
δεν ήξερα ακόμα τον λόγο που
ήθελα τόσο πολύ να ανοίξω αυτό το βρωμοσύρταρο,


που απο τη μια με έκανε να χαμογελώ κι απο την άλλη να κλαίω...
σαν να με είχε βαλει σε μια δοκιμασία ο ίδιος μου ο εαυτός ...
μιας κι έφτασα ως εδώ ήμουν αποφασισμένη να μην τα παρατήσω
πετώντας το κλειδί
στο άγνωστο...


κάθησα και έκανα μια  επανάληψη ,θα το χαρακτηρίσω, της ζωής μου...
άλλοτε γελούσα
κι άλλοτε έκλαιγα σαν κουτάβι που ψάχνει τη μάνα του,,,
την τελευταία φορά που είχα κάνει
αυτή την διαδικασία πριν χρόνια
υπήρχε ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ
αυτή τη φορά όμως δεν το έχω καν στο νου μου
ξέρω πια ότι το κάθετι φεύγει για να έρθει κάτι άλλο
ο κύκλος της ζωής ποτέ δεν σταματά και το πέρασμα του ειναι ορμητικό ...


ήρθε το τέλος αυτής της διαδικασίας και καθώς πήγαινα να κλείσω
τον περίεργο αυτόν αποθηκευτικό χώρο
θυμήθηκα ότι υπήρχε και κάτι άλλο που ανήκε εδώ ...
συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο λόγος που βρισκόμουν εδώ.


Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου έχει κλείσει
και έφτασε η ώρα να καταχωρηθεί ...
μια ανακούφιση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου ...
κλείνοντας το συρτάρι ένιωσα μια ευτυχία να με περικλείει...


τελικά αυτό το συρτάρι είναι όλο μου το βιός
καταχωρημένο και αρχειοθετημένο σωστά ...
τώρα το κοιτάω δίχως φόβο και ανασφάλεια
γνωρίζοντας ότι όλη αυτή η πληθώρα συναισθημάτων που μου δημιουργεί


είναι λόγω της αγρίως απίθανης ζωής που ζω ...


Άννα Τσαμ Αναστο.
(18 και κάτι ωρών)