Σε φόρεσα σαν να σουν λούτρινο χάδι του φεγγαριού,
όπλισα την καρδιά μου με κόκκινα πέταλα,
από ιδρώτα, αίμα και μέλι θα χαθώ πάνω σου,
μέσα σου,
με μάτια ποτισμένα στην ζεστή σου όψη,
ακροδάχτυλα με φως, με απαλή χάρη τα χάδια τους,
μεθυσμένες χαρές της ευδαιμόνισσας Κίρκης,
έτσι να σε βλέπω, σαν το μυστικό ενός παλαιού κόσμου,
μόνο για μένα να λάμπεις,
μόνο για μένα να καίς τα κεριά,
μόνο για σένα θα διώχνω τα σκοτάδια.
Σε φοράω και πάω εκεί που τα αστέρια πέφτουν σαν ασημιά βροχή,
καίγομαι,
είμαι μια φωτιά στην μέση της πλατείας,
από πάνω μου περνούν γυναίκες κι άντρες που χορεύουν,
όμως εγω μόνο για σένα είμαι ρυθμός,
σε φοράω και πάω,
νέους κόσμους ανοίγουνε τα μάτια μου,
σε ανασαίνω σαν ένα όνειρο που τρέμει από την προσμονή της έξαψης ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου