ΠΕΣ μου Εσύ,
Που δεν σ’ αντίκρισα ποτέ
Κι αντανακλάσαι στο νερό της πηγής μου στον κήπο
Πώς θα μπορούσα ποτέ να σε ξεχάσω;
Είσαι ο διαρκής ενεστώτας μου που συσσωρεύεται
Και είναι έτοιμος να εκραγεί
Καταδικασμένοι είμαστε να ζούμε κοντά
Χωρίς ποτέ μας να βρεθούμε
Δυο ανεμώνες έρημες που στη σμίξη τους
Θα φύτρωνε ένα μεγάλο δένδρο
Λαβωμένη απ’ τα χνάρια σου
Σε βλέπω να ορθώνεσαι βράχος
Μες στον σκληρό αγέρα πλασμένος για στιγμές
Που δεν είναι για πολλούς
Σύννεφο που ξεκλειδώνεις ουρανούς
Ελευθερία κι άνεμος που το κατώφλι μου περνάς
Κι ύστερα χάνεσαι μες στην ανεύρετη νύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου