 |
| Photo by Robert Doisneau |
Πατούσε πάνω στις λέξεις,
ήταν μέρος της δουλειάς του,
έβλεπα με αυτά τα μάτια που χρειαζόμουν να μυρίσω τους ανθρώπους,
πίσω τους έβλεπα μια λύπη σχεδόν αδιόρατη,
ένα λεπτό πέπλο επιθετικότητας σχημάτιζε μια χρυσοκκόκινη σκόνη γύρω απο το πρόσωπο.
Μια μέρα τον είδα να περπατά μπροστά μου,
διέσχιζε τον δρόμο με την γρηγοράδα ενός ζαρκαδιού,
μάτια ποτισμένα με μελαγχολία ποιητών και την εξυπνάδα της λαγνείας,
μια υπεροπτική διαδικασία στα θέλω του,
από νωρίς αφέθηκε στο να θέλει,
αυτό με διέγειρε, μου δινε έναν συμπαραστάτη στην τρέλα μου για κίνδυνο.
Καθώς τον έχανα από τα μάτια μου διέκρινα και ευγένεια,
από είδος σπάνιο,
δεν μπορούσα να ξέρω αν ήταν απο την ρίζα του ή μόνο απο την φτιαξιά του.
Αυτός χρησιμοποιούσε τις λέξεις σαν εργαλεία,
εγώ προσπαθούσα να μπω στο ανάμεσα στους,
να σκαρώσω μυστικά στο μυαλό μου,
να τρυπώσω στο δικό του να κωδικοποιήσω και να μάθω,
όμως οι λέξεις καθώς έπεφταν στο πάτωμα με εμπόδιζαν με τον δικό τους θόρυβο,
χαστούκιζαν και κείνη την λαγνεία που πότε πότε έβγαζε την γλώσσα της όπως το φίδι,
αυτός ο τόσο νέος στην ηλικία άντρας ήθελε τα πάντα να ζει με ηδονή,
αλλά εγω έβλεπα πως αυτό θα αργούσε να συμβεί,
κι αυτό γιατι ενω άφηνε να πιστεύεις πως αφενόταν στα πράγματα,
στην ουσία είχε ενα είδος παρατηρητικότητας που δεν τον άφηνε,
έπειτα απο καιρό διαπίστωσα πως είχε μια έλξη πάνω μου
όχι μόνο γιατί είχε κείνη την λύπη στα μάτια του αλλά και την λάμψη που φέρει πάνω του ενας άνθρωπος με λαμπερό μυαλό.
Αποφάσισα να συνεχίσω το περπάτημα μου στις λέξεις του,
κι ήταν πια μια απόφαση που δεν θα χωρούσε κωδικούς,
απλώς θα άφηνα λεύτερο το ένστικτο κείνου του ζώου που ψάχνει ατάραχο πίσω απο τα φυλλώματα
Πόπη Συνοδινού
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: http://popsyn.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου