Μετά την καταιγίδα

Ήταν που θα άγγιζα τον ήλιο, αν σε άγγιζα, μα δεν σε άγγιξα

είναι που ονειρεύομαι πως θα σε δω, μα δεν σε βλέπω

μέσα στα χέρια σου να εξημερωθώ

κάτω από τα χείλη σου να ζήσω

στις παλάμες σου να ξαπλώσω με όλες μου τις αδυναμίες αγκαλιά

στα λατρεμένα μου λόγια σου να γίνομαι τόνος σε κάθε λέξη

κόμμα σε κάθε δισταγμό

τελεία σε κάθε απόφαση

τι; Τι ψάχνουμε να βρούμε;

Ξέρω, εκείνο το ουράνιο τόξο που αφήσαμε με μισή την καμπύλη του στην θάλασσα και την άλλη μισή μέσα σε εμας

και πόσα χρώματα να αντέξει ένα κορμί;

Πόσα ακόμα να ξεβάψει η θύμηση;

Στη παλέτα των αισθήσεων έρχεσαι και γίνεσαι το κατευθυνόμενο, των διαθέσεων, πινέλο

μην γίνει τo πινέλο σου στιλέτο και βάψεις από εμένα τον καμβά σου

μα πριν από όλα, φίλα με!!

Κι ύστερα σκότωσέ με όσες θες φορές.

Αρκεί κάθε φορά που θα σκοτώνεις να με ανασταίνεις ύστερα με το πεθαμένο, στα χείλη μου, φιλί σου.

Μετά την καταιγίδα σου χαρίζω όλα τα δώρα του ουρανού

κι εσύ στα χείλη μου ένα από τα δικά σου, ουράνιο τόξο ...

Δ.Π.Β