Κινηματογραφικό σκηνικό..
Συντρίμια, κουρελιασμένες σκηνές, κορμιά που πέφτουν σε αργή κίνηση σε θολό φόντο - ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω απ' τους καπνούς..
Κάποιος μπροστά μου ανοιγοκλείνει το στόμα του χειρονομώντας, φαίνεται να ουρλιάζει - δεν ακούω τίποτα. Κάτι έσκασε δίπλα μου, είναι ο τελευταίος κρότος που θυμάμαι.
Πέφτω στα γόνατα.
Δυό βήματα από μένα κάποιος πέφτει στα γόνατα κι αυτός. Ντόμινο.
Μοιάζουμε σα να κανουμε προσκύνημα στη Μέκκα, χωρίς χαλί, χωρίς προσευχή, με στεγνό στόμα, με την καρδιά να ψιθυρίζει "κίνδυνος!" μπροστά μας η Βουλή, βουλιάζει..
Αγωνίζομαι ν' ανασάνω κάτι μου φράζει το λαιμό, είναι ο ίδιος ο αέρας.
Κάποιος φωνάζει: - Tο κορίτσι!
Στρέφομαι αλαφιασμένη, δε βλέπω τίποτα, φαίνεται εννοεί εμένα, τουλάχιστον ακούω.
Η ακοή όμως επιστρέφει οδυνηρά , κραύγες πόνου, φόβου, κροτίδες, βλαστήμιες, κατάρες και κλάματα.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει οργή. Ατόφια, παντοδύναμη Οργή.
Δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω, κανείς δεν έχει πρόσωπο είμαστε όλοι μια θάλασσα απο μάσκες, μαντίλια και μουσκεμένα πανιά, λευκά πρόσωπα, ανώνυμοι όλοι μας.
Μένω ακίνητη εκεί, στο πλακόστρωτο δίπλα στο συντριβάνι που πριν από τόσο καιρό - πόσο ήταν? κάναμε πικνίκ κάτω απο τα δέντρα, τα ίδια δέντρα που απόψε καίγονται στο δηλητήριο.
Δίπλα μου κανένας γνωστός, σκορπίσαμε με την επίθεση, αν υπήρξε μια στιγμή που πίστεψα πως η εντολή ήταν να μας ξεπαστρέψουν, ήταν εκείνη η ακίνητη στιγμή όταν η Ιστορία έτρεχε προς το μέρος μας με τρομαχτική ταχύτητα και όλες οι εκδοχές ήταν εξίσου πιθανές.
Κινηματογραφικό σκηνικό...
Μα κανείς δεν φώναξε "Cut" την κρίσιμη ώρα.
Jazzmine @ Syntagma Square
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου