οδός ρέας 3

τις προάλλες πήγα μια βόλτα στην παλιά μου γειτονιά ...

δεν ξέρω γιατί κατέφυγα σ' αυτή την ενέργεια μα ένιωθα την ανάγκη να θυμηθώ ...
καθώς έφτασα στο ξεκίνημα του δρόμου
που τώρα πια είναι άσφαλτος και όλα τα σπίτια έχουν δομηθεί σύμφωνα με
τς νέες μας εποχές, ένιωσα ένα κενό.
ένιωσα ότι μαζί με την άσφαλτο που έχουν στρώσει και τα παλιά σπίτια που έχουν γκρεμίσει,
γκρέμισαν κι εμένα ...
άρχισα ένα γοργό περπάτημα προσπερνωντας τς μεγαλουργίες των καινούργιων θαμώνων της γειτονιάς
σταμάτησα μπροστά απο την παλιά σιδερένια συρτή πόρτα που σφάλιζε όλες αυτές
τις μικρές και μεγάλες αναμνήσεις του τότε...
το σπίτι είχε γκρεμιστεί κι ένα μοντέρνο είχε πάρει τη θέση του. εκτός απο την πορτα...
η ιδια βρώμικη σκουριασμενη βαρια πορτα με το ογκώδες λουκέτο ασφαλείας
να την στολιζει .
κάθισα στο κατώφλι κι άναψα τσιγάρο.
παφ πουφ παφ πουφ... ένα δάκρυ ξέφυγε απ' τη φυλακή των ματιών μου...
κοίταξα πλαι μου και είδα μια επιγραφή ξεθωριασμένη πάνω στην σκουριά
"άννα" δίπλα ένα πιο καλογραμμένο "μισέλ"
απο κάτω με μεγάλα γράμματα οδός ρέας 3 ...
ψάχνοντας στη τσάντα μου βρήκα ένα στυλό
έγραψα "άννα+μισέλ 2011 οδός φιλίας αριθμός 16 χρόνια αγάπης"
έσβησα το τσιγάρο κι έριξα το στυλό στη τσάντα ...
ένιωσα τόσο ολοκληρωμένη ... δεν ξέρω γιατί, ίσως την οδό μας έπρεπε να την ονομάσω εγώ, θα την βάφτιζα οδός νοσταλγίας, θα μείνει όμως ρέας όσοι θαμώνες και να υπάρξουν, όσα σπίτια και να γκρεμιστούν
όσοι άσφαλτοι και να γίνουν ...


Άννα Τσαμ Αναστο.
(17 και κάτι μηνών)