Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν δεν ξέρεις, η ζωή στα φέρνει έτσι ώστε να μάθεις.
Σκέφτομαι την αγάπη.
Σκεφτόμαι πόσο συχνά την επικαλούμαστε και πόσο συχνότερα την παραμερίζουμε.
Πολλές φορές υπερβάλλουμε η τσιγκουνευόμαστε, όμως όπως και να χει η αγάπη βρίσκει μέσα μας το ειδικό της βάρος.
Εκείνο που σε διδάσκει και σου αποκαλύπτεται.Στο κουρασμένο του βλέμμα, στο αργό του περπάτημα, στις φρέσκιες ρυτίδες του, στο χαμόγελο που το σχηματίζει με κόπο.
Σε όλα αυτά τα αόρατα για άλλους, αλλά πολύ ευδιάκριτα σε μένα.
Ίσως στην παραίτηση, όταν πέφτουν οι άμυνες να βλέπεις το αγόρι που βάζει τα δυνατά του να δείχνει ο άντρας που είναι.
Και φαίνεται πως η τρυφεράδα ανθίζει μέσα στον άνθρωπο ήσυχα και μαλακά, με θεμέλιο τη συμπόνια και την κατανόηση.
Κι έτσι μαθαίνω κι εγώ με τον καιρό πως έχει ξεκλειδώσει κάτι στην καρδιά μου αμετάκλειτα και μου χαρίζεται αυτή η καθαρή ομορφιά, του να απλώνομαι γύρω του σαν προστατευτικός ιστός για να μην τον αγγίξει τίποτα.
Θέλω να δω ξανά, το αβίαστο γέλιο του, την κρυμμένη του νιότη, το ζωηρό του βήμα.
Το μόνο που χρειάζομαι είναι να είσαι καλά.
Jazzmine in a letter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου