Απέχθεια για το Star Wars

Ποτέ κανένα ενδιαφέρον, αντιθέτως απέχθεια, για το Star Wars και την φτηνή πραμάτεια του: τα φωτόσπαθα, τον Τσουμπάκα, τον Γιόντα, τη Δύναμη, το «παραδοσιακό» punch it του Χαν Σόλο (γελοίο comic relief), τον εξοργιστικό ήχο που κάνουν τα πολεμικά σκάφη στο κενό διάστημα (!!!). Και αυτό όχι τώρα. Πάντα. Όταν οι άλλοι πιτσιρικάδες έστηναν πηγαδάκια και παρίσταναν σκηνές. Ποτέ δεν είπα «may the Force be with us». Και για όλα αυτά ως συνήθως, I’ll give you my reasons (όπως λέει ο Δον Κορλεόνε στον Σολότσο, εξηγώντας του γιατί δεν μπαίνει στο εμπόριο ναρκωτικών). Γιατί το Star Wars είναι ψευδομύθος. Ψευδο-μύθος. Ο όρος και μόνο θα έπρεπε να είναι επαρκής εξήγηση, αλλά θα τον αναλύσω συνοπτικά.
Οι μύθοι έχουν δραματική αξία όταν είναι Αληθινοί, όταν αποτελούν τη βασική μέθοδο εξήγησης του κόσμου. Οι Κοσμογονικοί Μύθοι των αρχαίων λαών δεν ήταν παραμυθάκια, ήταν η Κοσμολογία της εποχής. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον σε ένα κόσμο που αποτελούν «ψέματα». Το Star Wars είναι απομίμηση αρχαίων μύθων. Ο Κένταυρος Χείρων/Μέρλιν έγινε Γιόντα, το Πήλιο «πλανήτης», ο Αχιλλέας/Αρθούρος Λουκ Σκάιγουώκερ και πάει λέγοντας. Όμως τα μεν πρωτότυπα αποτελούσαν πρωτοπορία στον κόσμο τους, οι δε απομιμήσεις αναχρονισμούς.
Πιο συγκεκριμένα το Star Wars ανήκει στην ευτελέστερη μορφή Επιστημονικής Φαντασίας: τη Space Opera. Δηλαδή τη μεταφορά του περιπετειώδους αφηγήματος στο διάστημα. Και μάλιστα όχι της δομής του αλλά των εξωτερικών γνωρισμάτων του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοσηρής βλακείας, τα φωτόσπαθα. Για να αναπαραγάγουμε την ιπποτική ξιφομαχία σε τεχνολογικό περιβάλλον, αντικαθιστούμε τη μεταλλική λεπίδα με λαίηζερ! Δηλαδή χρησιμοποιούμε μια αφάνταστη τεχνολογία για να καταστήσουμε ένα όπλο λιγότερο αποτελεσματικό απ’ ό,τι θα μπορούσε να είναι! Ομιλώ για τον περιορισμό της ακτίνας λαίηζερ σε ένα συγκεκριμένο μήκος. Σαν να έγραφε κάποιος γουέστερν σε μεσαιωνικό κλίμα, και τα Κολτ να είχαν σφαίρες με κορδονάκια και να χρησιμοποιούνταν σαν κεφαλοθραύστες. Τόσο γελοίο είναι!
Δεν επεκτείνομαι. Οι νοούντες νοείτωσαν. Απλώς προσθέτω ότι σ’ αυτή τη γελοιότητα εντάσσεται η άλλη μου απέχθεια. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Βλέπω τον Τόλκιν αποσυρμένο στο γραφείο ενώ ολόγυρα σκάνε τα V2 των Ναζί –γιατί το μεγαλύτερο μέρος το έγραψε κατά τη διάρκεια του Β ΠΠ- να φαντάζεται και να γράφει με τη λάμψη στα μάτια, ταγμένο στον υψηλό σκοπό του, της δημιουργίας ενός μεγάλου, υπερχρονικού έργου που θα αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο όπως το Έπος του Γκιλγκαμές ή η Κιβωτός του Νώε, και μειδιώ.
Και βέβαια ό,τι ισχύει για τον Άρχοντα, ισχύει για όλο το Sword and Sorcery (Κόναν και λοιπά). Δεν βλέπω κανένα λόγο να διαβάζω αρχαίους μύθους με αλλαγμένα τα κύρια ονόματα και παραλλαγές παραδοσιακών τεράτων. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Διαβάζω κατευθείαν τα πρωτότυπα που φτιάχτηκαν από ανθρώπους που τα πίστευαν. Αυτό έχει κάποια αξία ντοκουμέντου για την ψυχή τους.

Χαρίτων Χαριτωνίδης