περιοδεύων θίασος του ενός

I am a rasta man
κι έχω τσιγγάνα καρδιά
θυμάμαι να κλαίω στη σάρκα σου πάνω
με δάκρυα ευδαιμονίας
λίγο πριν χαθείς σε γυμνωμένους αμμόλοφους
ενός βαθυπράσινου πελάγους
πάντα γυρίζω να σου δώσω ακόμα μια ευκαιρία
ή να μου δώσεις εσύ μια
από το παράθυρο που στέκω
βλέπω κομμάτια σου αποσπασματικά
τον αστράγαλο σου καθώς απλώνεις τα ρούχα
το γόνατο σου όταν πίνεις καφέ
τη σιλουέτα σου πίσω από τις κουρτίνες
να αντικατοπτριζεται στον χάλκινο καθρέφτη
να χορεύει στο πεινασμένο μετείκασμα
δεν μπορώ να καταλάβω
πως η σκέψη σου 
θερμαίνει
σαν μια ερωτική σύζευξη
αρχέγονη
ένας γενετήσιος οργασμός
που απλώνεται σαν χυμένη μπογιά
στους θολούς ορίζοντες
καθώς μεταμορφωνόμαστε σε μαλαματένια άστρα
ενός γαλήνιου ουρανού.

Γιώργος Τρίκερι