στόκερ μπλουζ

έβαψες άραγε τα μαλλιά σου μπλε?
σε είδα στη πλατεία αγκαλιασμένη με ένα όμορφο ψηλό παλικάρι.
φορούσατε ασορτί κόκκινα σκουφάκια.
ζήλεψα τα χέρια του τυλιγμένα γύρω σου.
θυμήθηκα το δαχτυλίδι που σου είχα πάρει στο Ρέθυμνο.
μια τυρκουάζ πανσέληνο.
δεν μπορούσα να δω αν το φοράς.
σε κέρασε κρέπα και σε κοιτούσε με δέος καθώς την έτρωγες.
έσκυψε και σκούπισε μια στάλα σοκολάτα
που έσταξε στο μποτάκι σου.
χτύπησε το κινητό σου και δεν το σήκωσες
ούτε κοίταξες να δεις ποιος σε καλούσε.
σας κοιτούσα υπνωτισμένος σαν ένας τυφλός 
καθισμένος σε μια σκοτεινή
αίθουσα κινηματογράφου
και κάποιος δίπλα μου 
μου περιέγραφε τις εικόνες της οθόνης
ένα νεαρό ζευγάρι σε ένα
χειμωνιάτικο αστικό τοπίο
δεν ανήκουν σε εσάς αυτές οι εικόνες
είστε μονάχα δυο νότες
σε μια σελίδα παρτιτούρας
που σημειώνει με φαγωμένο μολύβι
κάποιος τρελός συνθέτης
στην αίθουσα του μυαλού μου.
είδα μια μπλε τούφα να ξεπροβάλει 
από το κόκκινο σκουφάκι σου
και χαμογέλασα.

Γιώργος Τρίκερι