Σε μια εποχή που οι περισσότερες νέες γυναίκες σπεύδουν να δηλώσουν ότι δεν είναι φεμινίστριες και οι μεγαλύτερες νιώθουν υποχρεωμένες να απολογηθούν αν κάποτε υπήρξαν, η τουρκάλα σκηνοθέτης Ντενίζ Εργουβέν κάνει με τις ''Ατίθασες'' ( Mustang ) μια ταινία καθαρά φεμινιστική, για την απελπισία του να είσαι γυναίκα στις ευνουχιστικές για τις γυναίκες συνθήκες των σημερινών οπισθοδρομικών και πατριαρχικών κοινωνιών , όπως η τουρκική - πίσω από τη βιτρίνα της Κωνσταντινούπολης. Η υποκριτική οικογενειακή τιμή, ο έλεγχος της παρθενιάς, ο στραγγαλισμός της θηλυκότητας, ο άγριος κυνισμός του προξενιού, η ενδοοικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση και οι εφιαλτικές συνέπειες για τις γυναίκες, είναι η ωμή πραγματικότητα που φέρνει, χωρίς καμιά ωμότητα, στο φως η ταινία - και μάλιστα με τις ίδιες τις μεγαλύτερες γυναίκες να λειτουργούν, με τη σιωπηλή τους συνενοχή, ως θεματοφύλακες της παράδοσης, για να συνεχιστεί ο φρικτός κύκλος της βίας και της ταπείνωσης και για τις νεότερες. Ταυτόχρονα όμως , η σκηνοθέτης επιδιώκει να μιλήσει και για την αισιόδοξη προοπτική που ανοίγεται μέσα απ την παιδεία, την προσωπική αντίδραση, τη γυναικεία συντροφικότητα (έξοχη η σκηνή της συσκότισης), την υποστηρικτική στη γυναικεία χειραφέτηση στάση πολλών, ειδικά νέων, ανδρών.
Η ταινία σίγουρα απηχεί και μια υπαρκτή, μέχρι αρκετά πρόσφατα, ελληνική πραγματικότητα, που τα σύγχρονα κορίτσια, τουλάχιστον των μεγαλουπόλεων, αγνοούν. Το αν απηχεί και κομμάτια από έναν καλοκρυμμένο σημερινό εφιάλτη, μένει να απαντηθεί...
Γιούλη Ζαχαρίου
Η ταινία σίγουρα απηχεί και μια υπαρκτή, μέχρι αρκετά πρόσφατα, ελληνική πραγματικότητα, που τα σύγχρονα κορίτσια, τουλάχιστον των μεγαλουπόλεων, αγνοούν. Το αν απηχεί και κομμάτια από έναν καλοκρυμμένο σημερινό εφιάλτη, μένει να απαντηθεί...
Γιούλη Ζαχαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου