Ηταν ο έρωτας μου στο σχολείο. Πολύ ψηλός, με μακριά -πιο μακριά από τα δικά μου- ξανθά μαλλια και γαλάζια μάτια. Στο δεύτερο θρανίο πίσω από μενα. Πανέξυπνος αλλά δεν διάβαζε ποτέ. Συνήθως δεν κρατούσε και τσάντα αλλά ενα τετράδιο -ρολό στην κωλοτσεπη κι ενα δανεικό στιλό, καθε μερα και από διαφορετικό συμμαθητή μας. Χεβυμεταλάς. Μαύρα ρούχα, στολή, σαν μονοκόμματη φορεσιά. Αμάνικο μπλουζάκι, με τα μανίκια κομμένα απο τον ίδιο με ψαλίδι, η πρωτη του δουλεια όταν τ'αγοραζαμε. Πολύ στενό παντελόνι-σωλήνα. Τα χέρια του δεν φαίνονταν από τα τατουάζ και τα περικάρπια. Μαύρα και αυτά με καρφιά με καμπυλωτες άκρες για να μην με γδέρνουν όταν μου χάιδευε το μάγουλο και τα μαλλιά. Αγαπούσε τους Motörhead. Μονίμως κάποιο τραγουδι τους ειχε στο στόμα του. Στα πολύ δυνατά ξεχνιόταν, παρασυρόταν και χόρευε κουνώντας το κεφάλι του μπρος -πίσω, με τα μαλλια του να κρύβουν το προςωπο του. Εκεί χανόταν λίγο και εγώ δεν τον ενοχλούσα. Χαιρόμουν με το πάθος του. Όταν τελείωνε το τραγούδι επανέρχονταν στην πραγματικότητα κατακόκκινος και μου ζητούσε συγνώμη που παρασύρθηκε παλι. Α δεν με πείραζε καθόλου. Λάτρευα τον ενθουσιασμό και την αλήθεια με την οποία έκανε το ίδιο καθε φορά.
Τον πηρα τηλέφωνο το πρωί. Το κατάλαβε, το περίμενε. Δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί ηταν στην δουλειά. Θα μιληςουμε αργότερα.
Για τον Lemmy. Για το σχολείο. Για τότε.
Ηρώ Παπαδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου