Jazzmine says........Goodbye

Λοιπόν θα θυμάμαι πάντα το σχεδόν άγνωστο ξανθομάλλικο κορίτσι που μοιράστηκε τις αγωνίες του μαζί μου, αιώνες πριν, στην είσοδο μιας πολυκατοικίας που στον 2ο γινόταν η σύναξη της θεατρικής ομάδας.

Έπειτα γίναμε φίλες όπως μόνο τα 20χρονα κορίτσια μπορούν να γίνουν. Χωρίς καμία επιφύλαξη.

Θυμάμαι όταν κάναμε μαζί τα κομμάτια μας, εσύ τη Τζούλια (θεέ μου πόσο σ' είχε παιδέψει αυτός ο μονόλογος) εγώ την Κασσάνδρα, όταν περάσαμε στη σχολή, όταν μέναμε μαζί και μας μαγείρευε ο Μιχαιρίνας (σίγουρα θα γελάει τώρα από κει πάνω) όταν μ' έσωσες ενάντια σ' όλους, όταν σε πότιζα στο Πάρτυ και μετά σε τάιζα σουφλέ σοκολάτας, όταν με φωτογράφιζες, όταν γυρνούσαμε μεθυσμένες και τσακίζαμε τα παστέλια της μάνας σου, τη νύχτα που σου φερα τον Αλέξη με τις βαλίτσες ακόμα απ' το αεροδρόμιο να τον γνωρίσεις, σε θυμάμαι στο νοσοκομείο που γελούσαμε τόσο με τις προσπάθειες μου να σε πλύνω (άσε τον ορό βρε Χριστίνα τον κρατάω εγώ, με ποιο χέρι ρε Λένα αφού κρατάς την κουρτίνα, με αυτό Χριστίνα! ναι αλλά το καλώδιο? ποιο καλώδιο? αυτό!!!), δεύτερο νοσοκομείο επισκέπτρια αυτή τη φορά όταν νοσηλευόταν η μάνα μου, χωρίς γέλια πια, τρίτο νοσοκομείο μες τη νύχτα που απ' το φόβο μου πριν μπω στο χειρουργείο σ' αποχαιρέτησα, θυμάσαι? Όχι τον Κώστα, εσένα μόνο.

Τώρα όμως θα πρέπει στ' αλήθεια να βρω ένα τρόπο να το κάνω.
Είναι νωρίς το απόγευμα, είμαι στη θάλασσα και προσπαθώ να κρύψω τα δάκρυα μου απ' τους περαστικούς.

Θα μπορούσα να γράφω για μέρες, τι δεν θα ξεχάσω και φυσικά θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο μυθιστόρημα για τη Σαντορίνη μας, εκείνο το χλωμό καλοκαίρι.. τότε που κρυφτήκαμε στο πιο ερωτικό νησί του κόσμου, μόλις χωρισμένες απ' τους έρωτες της ζωής μας και δεν ξεμυτίσαμε από εκείνη τη θεϊκή βεράντα, αμίλητες, βουτηγμένες στη θλίψη, ακόμα αναρωτιόμαστε πως δεν βουτήξαμε από κάτω.

Αλλά ήταν επειδή ήμασταν μαζί. Μαζί.
Εσύ ήσουν η σταθερά μου.

Όποτε έτρωγα τα μούτρα μου (κ ήταν ένα σωρό φορές μιας και τρέφω μια έλξη στους τοίχους) εσύ ήσουν πάντα εκεί να μου θυμίσεις όχι ποια είμαι αλλά ποια βλέπεις εσύ 20 χρόνια τώρα, μια βελτιωμένη αν θες έκδοση του εαυτού μου.

Αυτές τις μέρες δε στεγνώνουν τα μάτια.
Δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα που αλλάζουν άρδην κι αυτά.
Η απώλεια ήρθε για επίσκεψη και δε λέει να φύγει.
Στρογγυλοκάθισε στο κρεβάτι μου και δε μπορώ να τη διώξω.
Κάθε μέρα χάνω κάτι ή κάποιον.
Δεν έχω την πολυτέλεια να σε αποχωριστώ,
ποτέ δεν την είχα, απλώς τώρα μοιάζει αβάσταχτο.

Φυσικά, φυσικά η λογική πρέπει να επικρατήσει.
Πρέπει να φύγεις.
Πρέπει να κυνηγήσεις την ευτυχία, φυσικά, 
φυσικά κανείς δεν το θέλει περισσότερο από μένα, 
κανείς δεν το αξίζει περισσότερο από σένα.

Ο Πακιστανός που πουλάει ομπρέλες στην παραλία με ρωτάει:
- "Are you ok miss"?
- "Όχι, του απαντάω, 
η καλύτερη μου φίλη φεύγει για τον Καναδά. 
Ξέρεις, για πάντα".
Κουνάει το κεφάλι σκεφτικός και απομακρύνεται.
Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε τι του είπα.
Είμαι σίγουρη όμως ότι αναγνώρισε τον αποχωρισμό στη φωνή.
Κάτι θα ξέρει κι αυτός από αποχωρισμούς.
Τώρα τελευταία, κάτι μαθαίνω κι εγώ.

Φύγε Λενάκι.
Φύγε όσο μακρύτερα μπορείς.
Μη μ' ακούς. Δεν πας μακριά.
Ποτέ δεν θα είσαι πολύ μακριά.





Jazzmine & Lene