Πώς να αγαπήσετε έναν ταξιδιώτη

Αν ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή, αναρωτιέμαι, που ακριβώς κάθεται το κοινό;
Η ζωή είναι μια κληρονομική ασθένεια, και για να γράψω για αυτήν πρέπει κάπου – κάπου να ζω κιόλας! Χάσιμο χρόνου; Ποιος ξέρει…
Κάποιοι άνθρωποι έχουν αφήσει το «σημάδι» τους σε αυτόν τον κόσμο. Εγώ τι θα αφήσω;
Η πρώτη φήμη ίσως είναι πιο «τοξική» από την πρώτη αγάπη. Χωρίς το λυχνάρι του, ο Αλαντίν θα έμενε στο σκοτάδι. Κάποτε τον ρώτησα, τι σημαίνει αγάπη; Ένα ταξίδι, τόλμησέ το! Δεν υπάρχει τίποτα άλλο…
Όλοι μας χρειαζόμαστε να στρέψουμε το κεφάλι μας και να δείξουμε με το δάχτυλο μας ένα μακρινό «σημείο»…στον «άγνωστο» ορίζοντα, ο σκοπός είναι το «ταξίδι», όχι η άφιξη.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο θέαμα από το όμορφο πρόσωπο και δεν υπάρχει μουσική πιο γλυκιά από τον ήχο της φωνής του…έρωτα. Ένας προσκυνητής κάποτε πήγε να ρωτήσει κάποιον «σοφό» να του δείξει τον «δρόμο»…της ζωής.
«Αν το μονοπάτι της αγάπης ποτέ δεν έχεις πάρει, πήγαινε και ερωτεύσου. Μετά έλα πάλι».
Η συμφορά είναι ο καθρέφτης όπου βλέπουμε και γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε.
Αυτό που με κρατάει στη ζωή είναι ότι δεν θέλω να χάσω το «ταξίδι» μαζί σου, γιατί ο ταξιδιώτης είναι πάντα αυτό που έχει περισσότερη αξία σε ένα ταξίδι…


Π. Πόντικας.