scripta manent

photo by Dimitra Pappa.

η μόνη μου περιουσία ένα δερματόδετο μπλοκάκι παραφορτωμένο με σημειώσεις πυκνογραμμένες, δυσνόητες.
αλλοπρόσαλλες σημειώσεις. 
η αρχή ενός μυθιστορήματος που ποτέ δεν θα ολοκληρώσω.
με τρομάζει αυτή η ιδέα.
ότι μπορεί να μην προλάβω να παραδώσω το ολοκληρωμένο χειρόγραφο στον εκδοτικό οίκο της ζωής και να μην μάθεις την ιστορία μου.
να μην κατανοήσεις την "περίεργη" συμπεριφορά μου.
όλες οι ιστορίες αξίζει να ειπωθούν.
δεν πανικοβάλλομαι, την γράφω κάθε μέρα.
το στρες είναι σαν τον έρωτα.
σε μικρές δόσεις είναι βιταμίνη.
σε μεγάλες, δηλητήριο (trust me, I ODed recently).
ότι δεν σε σκοτώνει, μην γελιέσαι, απλώς σε αφήνει να ζήσεις.
με την ίδια ευκολία θα καταρρεύσεις και την επόμενη φορά.
Ίσως τελικώς οι άνθρωποι χωρίζονται σε serial killers και  serial lovers.
τα φέρνει η μοίρα και ο killer συναντάει τον lover και προσπαθεί να τον σκοτώσει.
ή τα καταφέρνει ή ότι δεν σε σκοτώνει ...


γράφω λοιπόν.
με τους ρυθμούς μου όμως.
το ζώδιο μου είναι χελώνα με ωροσκόπο σαλιγκάρι.
μου λείπει και το ένζυμο της ματαιοδοξίας.
ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να καταξιωθώ μέσα από το γράψιμο.
ξεκίνησα να γράφω για να εξορκίσω κάποιους δαίμονες, για να λυτρωθώ.
τώρα που τα έχω ψιλοκαταφέρει γράφω για να επικοινωνήσω.
νομίζω.
δεν παίρνω όρκο.
όντως.
γιατί γράφω και τι είναι αυτά που γράφω;
ίσως γράφω για τον ίδιο λόγο που καβαλάω το ποδήλατο και πάω, που παίζω ποδόσφαιρο όσο με βαστούν τα γόνατα, που ερωτεύομαι σήμερα με το ίδιο πάθος που ερωτευόμουν στα δεκαπέντε, που κολυμπάω τους χειμώνες όταν η θάλασσα είναι όλη δική μου, που χορεύω, που σταματάω και θαυμάζω τα λουλούδια χωρίς να τα κόβω.
γράφω γιατί μπορώ.
Ω, τι ωραία που γράφω.
τι ωραία που χειρίζομαι τις λέξεις σαν ζογκλέρ.
τι υπέροχα λογοτεχνικά σχήματα που πλάθω με το ένα χεράκι.
έτσι μου λένε και κολακεύομαι, κοκκινίζω με πιάνουν μετριοφροσύνες.
κοιτώ το πάτωμα με σεμνότητα. 
"Αηδίες" θα έλεγε η Μισέλ.
γράφω γιατί θέλω.
Θέλω οι λέξεις μου να φτάσουν μακρυά.
να τις διαβάσουν οι εξωγήινοι και να σχηματίσουν καλή εντύπωση για μας τους γήινους.
να πουν, για δες οι άνθρωποι δεν παίρνουν τη ζωή στα σοβαρά, δεν είναι κυνικοί.
ρουφούν με χάρη τη σαντιγί από τη τούρτα της ζωής.
ξέρουν να εκτιμούν τα κερασάκια και τις φραουλίτσες.
Γράφω γιατί χιλιογουστάρω.
άμα γουστάρεις διάβαζε. 


Γιώργος Τρίκερι