πρωί-πρωί ξυπόλυτος στα κρύα πλακάκια της κουζίνας χορεύω πάνω από το νερό που βράζει.
κάποτε χόρευαν δυο σ΄αυτήν εδώ τη πίστα.
ένα μικροσκοπικό σπάνιο διάστημα ευτυχίας, όταν οι απαράβατοι κανόνες δεν είχαν καμιά ισχύ και στο κατάστρωμα εμείς οι δυο, μικροί ατελείς θεοί, προσευχόμασταν με μεθυσμένα χείλη.
δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να κατανοήσω τι συνέβαινε.
οι αριθμοί σου με κοιτούσαν αυστηρά.
οι λέξεις μου άγγιζαν πρόστυχα την ομορφιά σου.
αν ήξερα ότι θα έμενες τόσο καιρό θα σε φρόντιζα καλύτερα.
με ξεγέλασε το αδιάφορο βλέμμα σου
κι άφησα τις λέξεις μου να σε διώξουν.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου