πλάι στο ποτάμι

Ζω κοντά ή μέσα στα νερά των ποταμών και των λιμνών. Παρόλο που δείχνω αθώος, δεν είμαι. Κάποιοι με παρουσιάζουν ως «δεύτερη πληγή» και άλλοι «ακάθαρτο Όν», της «Αποκάλυψης».
Τα νερά ήταν θολά και ταραγμένα και η «σιωπή» ήταν μια άφωνη συνέχεια της κουβέντας που έκανες όταν με άφησες να «μπω» στα όνειρα σου. Ήταν και για τους δυο μας, ένα καλό, λιμάνι η σιωπή, στην αποβάθρα του οποίου ξεφορτώσαμε χιλιάδες σκέψεις, ΕΣΥ,…που δεν χρειαζόσουν κανέναν…
Όταν δεν είμαστε τίποτα απαιτούμε από τους άλλους να μας «βρουν» κάτι. Και συ «γνώρισες» τον εαυτό σου, αλλά δεν κρατήθηκες, και άφησες μερικές «εκπλήξεις». Για να επισκεφτείς την μοναξιά, είναι ένα καλό μέρος, αλλά είναι ένα άσχημο, για να μείνεις…
Το πρόβλημα σου είναι ότι σκέφτεσαι περισσότερο με τις ελπίδες, τους φόβους και τις επιθυμίες σου παρά με το μυαλό σου. Σου απαγορεύω να σκεφτείς ξανά, ποτέ, εκτός και αν οι σκέψεις σου προέρχονται από την καρδιά σου. 
Ακούστηκε για λίγη ώρα μπορεί και περισσότερο, ένα συνεχές ΚΟΥΑΞ, αν όμως χρειάζεσαι να το ακούς όλη την ώρα μπορώ να το κάνω. «Οιωνός» μιας δυσάρεστης «ήττας», που θα πρέπει να αντέξεις, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Μία πιθανή αλλαγή, κάτι απρόσμενο…
Μεταμφιεσμένο Πρίγκιπα με θέλουν συνήθως και τίποτα άλλο, και όταν με «αποκτήσουν» θέλουν και όλα τα «υπόλοιπα», κάνοντας ένα μεγάλο βήμα προς το στόχο τους…
Δεν μπορείς να αποφύγεις τις αδυναμίες σου, κάποια στιγμή θα πρέπει να τις πολεμήσεις και ας χαθείς. 
Πλάι στο ποτάμι, οι αναμνήσεις είναι καλά κρυμμένες στην ψυχή κάθε ανθρώπου, τις στιγμές που τις επιζητούμε βουτάμε στα κρύα νερά του και αναγνωρίζουμε χρώματα που ποτέ δεν ξέραμε πως είχαμε δει…
Μπαίνεις πλέον σε ένα «παράλληλο» σύμπαν όπου η καρδιά δεν «αγγίζει» και δεν πληγώνεται, μόνο κρατά ότι την «ωθεί» στα μακρινά της ταξίδια…


Π. Πόντικας