ΑΓΚΑΛΙΑ

«Οι αδελφές ψυχές που είναι γραμμένο να ανταμώσουν σε αυτό το σύμπαν , θα ανταμώσουν. Θα αγκαλιαστούν σαν να περίμεναν αυτή την αγκαλιά απ την αρχή του Χρόνου. Τόσο ακριβώς την περίμεναν. Τώρα είναι γλυκιά σαν το ώριμο φρούτο. Δροσίζονται από την επαφή όπως το ελάφι που είχε μέρες να πιει. Η Μητέρα Γη σήμερα του έκανε δώρο το ποταμάκι. Ψάξε αυτή την αγκαλιά, βρίσκεται στη χωρά των προγόνων σου. Εκεί πρέπει να πας. Σε περιμένουν» «Δεν θέλω να φύγω» του είπα. «Αν δεν περπατήσεις στο δάσος, δεν θα ακούσεις το τραγούδι των δέντρων , δεν θα γευτείς τους καρπούς . Σου έδειξα που είναι το δικό σου μονοπάτι. Τρία φεγγάρια σε φιλοξενούσα στο δικό μου. Σου έμαθα να βαδίζεις, να μην φοβάσαι. Στο μονοπάτι σου θα βρεις ανθρώπους. Όπως εσύ βρέθηκες στο δικό μου. Έτσι είναι ο Τρόπος. Τώρα θα κοιμηθώ. Δεν ξέρω αν θα ξυπνήσω το πρωί. Ποτέ δεν ξέρουμε. Ξέρω όμως ότι τώρα λατρεύω τα πάντα, ότι όλα είναι δικά μου. Θα είμαι πάντα ζωντανός στα σώματα που άγγιξα, στα χαμόγελα που μου χάρισαν, στις χάρες που έδωσα. Αυτό θα λες κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς. Έτσι η αγκαλιά που ξεκίνησε στην αρχή του Χρόνου θα διαρκέσει όσο και αυτός» Ο γέροντας έκλεισε τα μάτια. Έμεινα να τον κοιτάζω για λίγο ακόμα, ώστε να τον κουβαλώ μέσα μου μέχρι το τέλος του Χρόνου. Το επόμενο πρωινό άρχιζα να περπατώ το μονοπάτι μου.

Γιώργος Τρικεριώτης ..για την Ιστάρ