Jazzmine says.................Loss

Φάρος της ζωής μου ο Λόφος της Καστέλας.

Μεγάλωσα, ονειρεύτηκα, ερωτεύτηκα στα στενά της,
ταξίδεψα με τα σκάφη του λιμανιού της.

Ξενύχτησα στους αγώνες της, καταμεσής της θάλασσας περιμένοντας το χάραμα και το αχνό φωτάκι του πρώτου ιστιοπλοϊκού να φανεί.

Μας κράταγε ξύπνιους ο φωτισμένος Λόφος και το κρύο.

Καταρρακτώδης βροχή να νερώνει το ουίσκι μας.

Θυμάσαι?

Ανελέητος ήλιος να ξεφλουδίζει το δέρμα που ξεμύτιζε απ τα αθλητικά μπλουζάκια.

Βουτιές απ την πρύμνη σε μια θάλασσα γεμάτη μπαλόνια και τζένοες,
για να μεταφέρουμε τις μπύρες στα φιλικά σκάφη τις ατελείωτες ώρες πριν την εκκίνηση.

Γέλια, ξενύχτια, αυτοσχέδια πάρτι στους τερματικούς σταθμούς, έρωτες σε αντίπαλα σκαριά.

Εσείς ήρθατε δεύτεροι, εμείς βγήκαμε DNF σε κείνο τον αγώνα στην Κύθνο
και έχασα το στοίχημα..
Μπορώ ακόμα ν' ακούσω τα γέλια των υπολοίπων όταν πήδηξες στο σκάφος μας για να με βγάλεις σηκωτή στην προβλήτα..

Θυμάσαι?

Εγώ, μεσάνυχτα, όρθια στην βεράντα του ΝΟΕ με τα κιάλια να βαραίνουν στο στήθος κι εσύ,
ακριβώς από κάτω, μέσα σε μια θάλασσα από κατάρτια, ακινητοποιημένοι από την απόλυτη άπνοια να κάνετε πέντε ώρες να φτάσετε στη σημαδούρα του τερματισμού.

Θυμάμαι πως ανέβηκες τα σκαλιά που μας χώριζαν,
πως, ξεπαγιασμένος, μουσκεμένος και κοκκαλωμένος απ την αλμύρα, κατάφερες να μου χαμογελάσεις και να με σφίξεις στην βρεγμένη σου αγκαλιά..

Ο αγώνας του Σαρωνικού, το Μικρό και το Μεγάλο Αρχιπέλαγος, Τρίγωνο, Ράλλυ Αιγαίου, Χειμερινό πρωτάθλημα, Πανελήνιο Dragon...

Οι εικόνες της ζωής μας.


Χτες, πέρασα απο κει. Άφησα τα πραγματά μου στη βάρκα του Θανάση και κατηφόρισα στην προκυμαία. Έπεσα πάνω στο Νικόλα που μάζευε τη μαίστρα του Γάλλου για πλύσιμο.

-- Που σαι φίλε?

Γύρισε και με κοίταξε. Άφησε τη μαίστρα και πήδηξε στο ντόκο.
Με πλησίασε. Στο λόγο μου, απειλητικά.

-- Έγινες μάγκας και δε σηκώνεις τα τηλέφωνα?

-- Πότε τα σήκωνα μωρέ? Τι, έγινε κάτι?

-- Κάτι, ναι. Σκοτώθηκε ο Ανδριανός.

Kρακ.

Θυμάμαι τα ξημερώματα που με πήγαινες στον Προφήτη Λιά για να κλέψουμε γλάστρες απ τις αυλές. Τον σκύλο που μας κυνήγησε.
Ατέλειωτα γέλια.
Οταν χάσαμε το καράβι για τις Σπέτσες και πήγαμε με κλεμένο ταχύπλοο..

Θυμάμαι που άφησες στις 11:00 το πρωί ένα σημείωμα στο ψυγέιο " πάω να σου πάρω γάλα" και χάθηκες για μια ολόκληρη μέρα.
Τη μάνα μου με τη θεία μου να φτιάχνουν ξεκαρδισμένες

Φανουρόπιτα για να φανείς,
τους φίλους σου το βράδυ, μαζεμένους στο σπίτι να βάζουν στοιχήματα:
" Κλέφτηκε με Βραζιλιάνα"
" Κέρδισε το Λόττο"

Γύρισες την αυγή.
Κατέβηκες μέχρι το λιμάνι, βρήκες ένα γνωστό μ' ένα παλιό τσιγαράδικο, το βγάλατε έξω και σας έμεινε λίγο πριν την Αίγινα.
Σας βγήκε η πίστη να το φέρετε πίσω.

Τις εξηγήσεις σου τις άκουσα πίσω απ την πόρτα. Δεν σ' άφηνα να μπείς.
Όταν άνοιξα, στεκόσουν ακόμα απ' έξω.

-- " Συγνώμη που σε έκανα να φοβηθείς."

....................................................................................................

Ακούω τη φωνή του Νικόλα:

-- " Κράτα με. Κράτα με. Kρατήσου απο μένα"

Νύχτωσε. Το λιμάνι ίδιο. Ο Λόφος ίδιος.

Ποτέ δεν θα καταλάβω πως γίνεται να φαίνονται ίδια τα πράγματα
που δυό άνθρωποι αγάπησαν τόσο, όταν ο ένας φεύγει.

Και ποτέ δεν θα μάθω τι ήθελες να μου πεις στο τελευταίο σου τηλεφώνημα,
που ζαλισμένη απο έναν άλλον έρωτα, δεν σήκωσα.


Η απώλεια σου είναι αβάσταχτη, Ανδριανέ.
Στ' αλήθεια δεν ξέρω πως να συνεχίσω.







Jazzmine Grief