Με ροπή ...

Κοιμόμουν και με ξύπνησε η βροχή
αισθανόμουν πως έπεφταν στο πρόσωπό μου γυαλιά από σπασμένα όνειρα
κι αλήθεια
όταν πήγα στο παράθυρο δεν ήταν η βροχή
έσπαζαν ένα ένα τ' αστέρια κι έπεφταν στους δρόμους γεμίζοντας αγκάθια το μέλλον κάτω από έναν , πια, θεοσκότεινο ουρανό.
Οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλυτοι
με κομματιασμένα άστρα ανάμεσα στα δάκτυλά τους να σχίζουν τα πόδια τους
οι άνθρωποι που δεν πέρασαν τα σύνορα ποτέ
κι έλαχε να δουν μια πρωτότυπη ευτυχία στην βροχή των σπασμένων αστεριών.
Εκεί είδα κι εσένα πρώτη φορά
με ένα κίτρινο λιωμένο άστρο μες στο στόμα
να παραμιλάς
σε σήκωσα στους ώμους μου
έβγαλα το αστέρι δίνοντάς σου το φιλί μου
κι έλαμψες σαν άστρο ολόλαμπρο τώρα εσύ
να φωτίζεις τον δικό μου δρόμο
δίχως αύριο
όσο φτάσει
όσο κρατάει μέσα σου το φως.

Δ.Π.Β
19.11.2010