Κολυμπάω σε βαθιά θάλασσα..
Το νερό είναι δροσερό και ο βυθός φωτεινός..
Δε φοβάμαι.
Η στεριά - αν υπάρχει - δε φαίνεται, ο ορίζοντας άδειος.
Δεν ξέρω προς τα που να στραφώ, καταπίνω αλμύρα, τ' αστέρια ποτέ μου δεν έμαθα να τα διαβάζω, μόνο να τα κοιτάω και να τους μιλώ.
Ποτέ τους δεν μ' απάντησαν.
Δε φοβάμαι.
Όλα αυτά τα ήξερα πριν βουτήξω κι όσα δεν γνώριζα, τα μάντεψε η καρδιά σωστά όπως κάνει πάντα όπου λαθεύω εγώ..
Και τα μάντεψε εκεί στην όχθη, κόντρα στον άνεμο, εκείνη τη σιωπηλή, έφηβη μέρα με την ψεύτικη ελευθερία της και την κάλπικη παλικαριά της.
Τη μέρα που σου έκλεψε όλο σου το θάρρος κι έστειλε εμένα να κολυμπάω στα βαθιά νερά, όσο εσύ κοιμάσαι ασφαλής στο ζεστό σου κρεβάτι.
Δεν παραπονιέμαι.
Αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων.
Πάντα κάποιοι παλεύουν με τα ρεύματα, με τις δίνες του εαυτού τους, με τη λαχτάρα, ώστε κάποιοι άλλοι να μπορούν επιτέλους να κοιμηθούν και να επιτρέψουν στον εαυτό τους το όνειρο.
Δεν θα το θελα αλλιώς.
Όσες ζωές κι αν κληρωθώ, θα βουτάω κάθε νύχτα στο σκοτάδι.
Αντάλλαξα κάθε λεπτό σιγουριάς για να χω αραγμένο το δικό μου το σκαρί στο ρεμέτζο,
δεμένο με το δικό του το σκοινί για να δοκιμάζω τα νερά όποτε έρχεται το κάλεσμα.
Δε φοβάμαι.
Άλλωστε όπου να ναι θα ξημερώσει.
Πάντα ξημερώνει, τελικά.
Jazzmine @ open sea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου