Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

η όγδοη ταινία του Ταραντίνο





Επ’ ευκαιρία του θέματος της αγάπης και του μίσους, αλλά στην πραγματικότητα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, καταθέτω ένα σύντομο ερμηνευτικό σημείωμα για το Hateful Eight.

Γιατί η ταινία είναι γεμάτη απ’ άκρη σ’ άκρη με βία, ανθρώπινη και φυσική; Γιατί αυτή η περίσσεια σε αίμα, ξερατά, χνώτα, αέρα, χιόνι, γούνα, ξύλο, μέταλλο;

Για να αναδειχθεί η βαρύτητα που έχει ένα μικρό κομμάτι γραμμένου χαρτιού: η επιστολή του Αβραάμ Λίνκολν, πρόεδρου του κράτους που ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την προσαγωγή μιας λησταρχίνας ενώπιον του Νόμου. Σ’ αυτή την απρόσιτη περιοχή όμως ο Νόμος είναι μόνο μια μακρινή ιδέα που επαφίεται στη θέληση των ανθρώπων να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για να πραγματωθεί. Κι είναι αυτό το κομμάτι χαρτί που άλλος το φτύνει, κι άλλος το πιάνει με ματωμένα δάχτυλα για να το διαβάσει ευλαβικά, που φέρει αυτή την ιδέα και κάνει αυτό το εχθρικό τοπίο, μέρος ενός Κράτους, κι αυτούς τους άξεστους ανθρώπους, μέλη ενός Έθνους, δηλαδή μιας πολιτείας που επικρατεί η έννομη τάξη.

Και για να τονιστεί περισσότερο το άυλο, ο Ταραντίνο κάνει το γράμμα πλαστό. Δεν υπάρχει καν «επιστολή Λίνκολν». Υπάρχει η ιδέα της «επιστολής Λίνκολν». Όλα τα κρατάει ενωμένα μια ιδέα και η θέληση ή όχι των ανθρώπων ν’ ανήκουν σ’ αυτήν.

Η περίσσεια «υλικότητας», «σωματικότητας», βίας λοιπόν είναι για να αναδειχθεί το άυλο του Έθνους, του Κράτους, του Νόμου. Οι Μισητοί Οκτώ είναι τα βίαια έγκατα του κόσμου αυτών των ιδεών.

Η ιδιοφυία του Ταραντίνο is alive and kicking (asses).


Χαρίτων Χαριτωνίδης

λεκές (απόσπασμα)

Fabio Modica


Ο μονόλογος μιας ερωτικής απολύμανσης …

Πριν τo κόκκινο, τολμούσα να πω ότι ήμουν πινέλο. Έσταζαν οι χυμοί μου στο μουσαμά σου και μέρες νηστικός, ιδρωμένος και άοπλος έκανα εποχές.
Σε ζωγράφιζα.
Κάπου στη μέση του ανέμου, κάθε δέντρο είχε ένα Χριστούγεννο και τη σπονδυλική του στήλη φωσφορούχα. Τα άλογα έπιναν νερό δίπλα απ’ τα ανθισμένα γεράνια, όσο ήξερα τα βήματα του χρόνου πόσο στα νούμερα θα αγγίξουν ή όχι.
Σε είχα.
Έπειτα, ο αμητός του Ιούνη μας συνέπαιρνε στο κίτρινο και το χρυσό αέτωμα, οι παλάμες είχαν πλούτο και ήμασταν σπουδάζοντες της βαρύτητας.
Γεννούσαμε.
Μια στιγμή σαν όλο, ο παράδεισος αναχαιτίστηκε και επήλθε η σιγουριά μιας αυτάρκειας αλλεργικής ίσως αρρωστημένης. Στο δεδομένο φως σαν λουστήκαμε υπερτόνισαν τα μαλλιά σου και το δικό μου πτερύγιο.
Λάθευες. Έσφαλα.
Αθροίζοντας και επισυνάπτοντας στο θέμα την λατρεμένης μου ώρας, καταθέτω τις γκρι γραμμές στα τοπάζια μάτια σου. Το ποντίκι του σκότους είναι αχόρταγο, καλή μου. Πεινάει, γεμίζει με σάλιο την αριθμητική σειρά των αισθημάτων μου. Σου μιλώ από απόσταση.
Σου μιλώ στην απουσία.
Όσο η τροφή φούσκωνε το αστέρι μας τόσο παραδινόταν η λάμψη και η ευελιξία του στην μαύρη τρύπα του τρίτου γαλαξία. Τώρα όσο κι αν τραφώ, μόνο η ομίχλη με θυμίζει και δεν φτιάχνεται ποτέ έναστρη νύχτα για μένα.
Σε σκότωσα. Δεν υπάρχεις ή υπάρχεις περισσότερο από πάντα.

Αυγή Βυθούλκα, 18/2/2016

partners in crime





13 κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή.
(Γραμμένο στις 5 το πρωί στις 25/11/2015 για το Σ που έχει σήμερα τα γενέθλιά του.)

Μακριά κι αγαπημένοι λέει ο λαός.
Μα όχι στην περίπτωση μας δεν ισχύει αυτό. Είμασταν πολύ αγαπημένοι μαζί πλην όμως ευτυχισμένοι.
Δε γινόταν, δε μπορούσαμε.
Θυμάμαι κάποια στιγμή του είχα πει "Δε μπορώ άλλο να σε αφήσω να γίνεσαι ένας άνθρωπος που δε μπορώ να ανεχτω."
Κι όμως ο Σ δε γινόταν ένας άλλος άνθρωπος. Ήταν ο ίδιος άνθρωπος που γνώρισα, αγάπησα και ζήσαμε πέντε χρόνια μαζί.
Partners in crime
Όταν τον συνάντησα, στο έπακρο της δικής μου αυτοκαταστροφής, έψαχνα ένα "καλό" παιδί για να γίνουμε συνένοχοι στη νύχτα, στην αλητεία και στην παρανομία.

Γνωριστήκαμε σε ένα bar, συνεχίσαμε σε άλλο bar και δεν κατάλαβα πως καταλήξαμε να περπατάμε χέρι-χέρι στην Πειραιώς χωρίς να ξέρω που πηγαίνουμε και χωρίς να με νοιάζει. Δε ρώτησα καν. Πάμε στο πουθενά και όπου βγει.
Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής έκοβε και μου πρόσφερε μικρά χαριτωμένα λουλουδακια. Ένιωσα ότι είχα δίπλα μου ένα παιδί.
Κι έτσι ήταν.
Είχε ήδη ξημερώσει.

Οι μεγάλοι λένε όμως πως αν αγαπάς ένα λουλούδι, μην το κόψεις, το σκοτώνεις γιατί γρήγορα θα μαραθεί. Άφησε το να ζήσει και να χαρεί, μη του στερείς την ούτως ή άλλως μικρή του ζωή.
Στο διάβα σου στη ζωή μη μαζεύεις λουλούδια για να τα κρατήσεις... Άφησε τα να ανθίζουν και να ομορφαίνουν το δρόμο σου.

Όταν χωρίσαμε, ήταν δέκα μέρες πριν τα γενέθλια μου.
Έλαβα από το ανθοπωλείο την πιο υπέροχη ανθοδέσμη του κόσμου, όχι την πιο μεγάλη, ούτε την πιο εντυπωσιακή, αλλά την πιο ΌΜΟΡΦΗ.
Δάκρυσα από συγκίνηση αλλά η κορύφωση της θλίψης ήρθε μετά. Έπρεπε, τουλάχιστον, να στείλω ένα ευχαριστήριο μήνυμα. Δυσκολεύτηκα, ομολογώ, οι λέξεις, ανάμεικτες με δάκρυα, χόρευαν στην οθόνη του κινητού. Έκλαιγα γράφοντας μα πιο πολύ έκλαψα όταν διάβασα το μήνυμα που είχα στείλει:
"Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για τη γλυκιά σου κίνηση. Από την αρχή ήταν μικρά λουλούδια που μου έκοβες από το δρόμο και τώρα είναι ένα υπέροχο μπουκέτο. Εύχομαι απ' όσα ζήσαμε μαζί να μας μείνει η ομορφιά και το άρωμα των λουλουδιών. "
Και τώρα κλαίω που το διαβάζω, με σιωπηλούς λυγμούς, αναφιλητά και κοφτές αναπνοές. Όπως είχαμε κλάψει μαζί για όσα μας πονούσαν στο μαζί και ο καθένας για το δικό του πόνο ξεχωριστά, είτε φανερά, είτε βουβά.
Η αγάπη φέρνει πόνο, αγάπη + πόνος πάνε μαζί. Όπως ρωτάμε "κάνει κρύο ή εγώ κρυώνω;", "κάνει αγάπη; κάνει πόνο; ή εγώ αγαπάω και πονάω;"
Όταν κάποιος μου χαρίζει τα δάκρυά του, για μένα είμαι πολύτιμα.
Τα στεγνά ματιά να φοβάστε.
Χρόνια Πολλά Σ, να είσαι πάντα καλά, στο εύχομαι αληθινά και μες απ' την καρδιά...
Για όλα τα δάκρυα που δε ντραπήκαμε, δε φοβηθήκαμε και δε μπορέσαμε να κρύψουμε. Για όλες τις φορές που χωρίσαμε.
I cry for you but I cannot be there for you anymore.
Κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή.
 


Θάλεια Σκέτο

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

26 φεβρουαρίου


έχω έναν ατίθασο πόθο που θέλει να περπατήσει κάτω από τα ρούχα σου, στις υγρές ρωγμές σου. 
όταν γράψω την ιστορία της ζωής μου εσύ θα είσαι η ηδονή, η χαρά κι όλα τα νησιά από τα οποία δεν ήθελα να φύγω.
φόρεσε τα πιο όμορφα κουρέλια σου και τα πανάρχαια στολίδια σου
έλα να παρελάσουμε στους έρημους δρόμους
να βρούμε έναν θερινό κινηματογράφο και να χορέψουμε
στην ερειπωμένη οθόνη του
σε μια σεμνή ταράτσα με απλωμένα λευκοσέντονα να αποκοιμηθούμε.

Γιώργος Τρίκερι




μια πατρίδα που δεν υπήρξε ποτέ




μια πατρίδα που δεν υπήρξε ποτέ
μια σεμνότυφη φτηνή πόρνη 
ντυμένη με πολύχρωμα κουρέλια
σαν την Ολυμπία του Μανέ
ξαπλωμένη σε μια καριόλα
κληρονομιά από τη γιαγιά της
αναστενάζουν οι σκουριασμένοι σουμιέδες  
από τις βιαστικές οριζόντιες χορογραφίες
να εξυπηρετηθούν όλοι οι πελάτες
τα ναυτάκια του έκτου στόλου
οι βαλκάνιοι μαφιόζοι 
με τα ξυραφένια δόντια και τη σκορδοανάσα
που σκοτώνει 
τις νύχτες ξαπλωμένη σε εμβρυακή στάση
σαν ζαρζαβατικό που σαπίζει
την θυμάμαι να μετράει τις πενταροδεκάρες
μάζευε για εισιτήριο
για αμέρικα
να πάει στον θείο της τον ράφτη στο Μπρούκλιν
κάτω από το καντήλι 
να μιξοκλαίγεται 
για τον εραστή που άφησε στο χωριό
γιατί ήταν πιο φτωχός κι από παπούτσι 
και τι θα τρώγαμε, έρωτα?
είναι η μάνα μας η καμπαρετζού
όλοι οι σκληροί νταβατζήδες του σινεμά ασέλγησαν πάνω της
ώσπου δεν άντεξε
κατάπιε το θερμόμετρο
και τα κάρβουνα απ το μαγκάλι
και την εικόνα της παναγιάς
της ασυγχώρητης.
ξυπνάω το πρωί με το τσιγάρο στο στόμα
και θυμάμαι τις τελευταίες της λέξεις
-δεν θα νιώσω οργή, μόνο ομορφιά
και τη μυρωδιά του γιασεμιού θα πάρω στον άλλο κόσμο
έτσι κι εγώ ο άσωτος υιός της
δεν θα νιώσω οργή 
μόνο τη λευτεριά της ορφάνιας μου.


Γιώργος Τρίκερι 







Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

το κορίτσι



Έχω μπροστά μου ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά καιόμενα και πράσινα μάτια. Δέρμα άσπρο στολισμένο με μικρά αχνά πουά είκοσι, εικοσιδύο χρονών. Έχει μια κλείδα όχι οστέινη εντελώς αλλά με λίγο ψωμάκι με υπόσταση αλλά παρουσία και με κάνει να ονειρεύομαι αυτή τη σάρκα που φουσκώνει ανάμεσα στο στήθος και το μπράτσο, που ξεχυλίζει λίγο στα πιο καμπόσα κορίτσια από τα στενέματα του στηθόδεσμου. Θέλω να το φιλήσω το κορίτσι σε αυτή ακριβώς τη σάρκα να το βασανίσω λίγο με τη γλώσσα κι αυτή να είναι σαστισμένη αλλά τελικά να μη τη νοιάζει να με σπρώξει να της φιλήσω το στήθος είμαι σίγουρη θα είναι γεμάτο φακίδες και το κορίτσι θα αναστενάζει γαμάτα όταν καυλώνει. θα με βάλουν φυλακή κάποτε αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και να της τραγουδούσα το Jolene

Άντζυ Ντίκινσον 

 επισκεφτείτε τον κόσμο της Άντζυ: ushiroblog.wordpress.com



Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Σινεμά με την Βίκυ: Le tout nouveau testament, θρησκευτικά στη μεγάλη οθόνη

Le tout nouveau testament / The brand new testament / Η ολοκαίνουρια... Καινή Διαθήκη! - Jaco Van Dormael (2015)

Ο Θεός υπάρχει και ζει στις Βρυξέλλες με τη γυναίκα του και την κόρη του. Όντας σαδιστής, μίζερος και ραδιούργος, τη βρίσκει σκαρώνοντας φάρσες στην ανθρωπότητα. Η κόρη του όμως, που δείχνει να ενοχλείται έντονα από τη συμπεριφορά του, θα δραπετεύσει από το διαμέρισμα που ζουν για να βοηθήσει την ανθρωπότητα να αλλάξει.
Ο Jaco Van Dormael του Mr Nobody αλλά και του εξαιρετικού Toto le héros, επιστρέφει με μία κωμωδία φαντασίας, συνεργασία Βελγίου, Γαλλίας και Λουξεμβούργου στην παραγωγή.
Ο Βέλγος δημιουργός τολμά να καυτηριάσει απόψεις, πιστεύω και ανθρώπους μέσα από μία πρωτότυπη κοινωνική σάτιρα.
Μία ταινία γεμάτη φιλοσοφικά ζητήματα, απορίες, αμφιβολίες και μαύρο χιούμορ.
Πανέξυπνο σενάριο που ακόμα και στις σκηνές που το χιούμορ θεωρείται ανόητο, θα καταφέρει να επιστρέψει επί της ουσίας άμεσα.
Την όλη ατμόσφαιρα της ταινίας θα έρθει να συμπληρώσει το έντονο σουρεαλιστικό στοιχείο όσον αφορά τα τεχνικά χαρακτηριστικά της αλλά και την ιστορία γενικότερα.

Trivia:
Ήταν η επίσημη συμμετοχή του Βελγίου για τα φετινά Oscars.

Βίκυ Ελευθερίου

 

παράδοση

Adara Sánchez Anguiano

Υποπτεύομαι.
Είσαι ανυπολόγιστης καταστροφής πάθος,
μυρίζει το μπαρούτι σου που σιγοκαίει.
Ακούω την καρδιά σου, τους άναρχους χτύπους της.
Διακρίνω τις φλέβες που γεμίζουν.
Κοιτώ τα βήματά μου, ατίθασα, ανυπάκουα
με φέρνουν όλο και πιο κοντά.

Αντιστέκομαι.
Αναζητώ υποκατάστατα,
εναλλακτικούς τρόπους και δρόμους διαφυγής.
Την ασφάλεια του τίποτα.
Πρόσωπα, μάτια, δόντια, χέρια ανυποψίαστων θυμάτων.
Αποσιωπώ τις ανάγκες και κοιτώ σε αντίθετη κατεύθυνση.
Σταμάτα να καθρεφτίζεις το είναι σου παντού.

Ανατρέπομαι.
Μιλάς, λες το όνομά μου, αργά, βασανιστικά.
Τραγουδάς, σε ακούω, συνεχίζω να σε αγνοώ, προσπαθώ.
Ανασαίνεις, σε νιώθω, σταματώ, σωριάζομαι.
Νιώθω το τράβηγμά σου, αρμονικό, διαδοχικό, παράφορο.

Αφήνομαι.
Με μεθάς, με ανακαλύπτεις, με ορίζεις,
σου δείχνω όλους τους τρόπους.
Ανακαλύπτεις καινούργιους.

Παραδίνομαι.

Erina Espiritu 


 περισσότερα ποιήματα της Erina θα βρείς στο: erinaespiritu.blogspot.gr

το μοναχικό οδοιπορικο ενός ξαγρυπνισμένου χιπστερά* (6.45π.μ)

*the lonely travelogue of an insomniac hipster (6.45 a.m)



κάθε φορά που μια ψαρόβαρκά βγαίνει στη σύνταξη, ένας άγγελος αρχίζει να τρώει παϊδάκια

every time a fishing boat retires, an angel starts eating spare ribs




η κυρία με τα κόκκινα ξεντύνεται για να βουτήξει

lady in red undresses for a swim



καβάλα με τον αυτοκράτορα

riding with emperor




θα μπορούσα να είχα γίνει ψαράς

I coulda been a fisherman



contact

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

είναι εύκολο να γίνεις ποιητής

ένα γέρικο δέντρο μου έμαθε να γράφω 
μου είπε:
θα κόβεις τα κλαδιά σου 
και θα τα κάνεις μολύβια
τα φρούτα σου, θαυμαστικά
θα ρωτάς τις αρκούδες τι είδαν τα μάτια τους
στους γειτονικούς γαλαξίες
θα μουτζουρώνεις πιο πολύ
απ ότι γράφεις
θα κοιτάς τον ήλιο στα μοναχικά του μάτια
και τα μυστικά του θα ζητάς να μάθεις
τα τέρατα του δάσους
και οι τρελοί της πόλης θα σε φοβούνται
δεν θα τους φοβάσαι
τις μισοτελειωμένες φράσεις σου θα τις ερωτεύεσαι
και θα τις φιλάς στο στόμα
σε ανοιχτές πόρτες δεν θα μπαίνεις
μόνο στις κλειδωμένες
σαν κλέφτης
τις μαρμελάδες με τα δάχτυλα θα γεύεσαι
τον πόνο θα τον κόβεις σε στιχάκια
σε όλους θα κερνάς ένα κομμάτι από τις σάρκες σου
κι όταν το σύμπαν το νιώθεις δισδιάστατο
κάτω από τα χέρια σου
τότε μόνο θα ξαποσταίνεις
και θα πηγαίνεις για ύπνο.

Γιώργος Τρίκερι

άλλος


Κάποια βράδια γράφω. Οι σκέψεις ανακατωμένες. Κάποιες μαλώνουν μεταξύ τους. Ξάφνου θα στοιχηθούνε στην σειρά και θα πέφτουνε μια-μια στην σελίδα. Έτσι, την επόμενη μέρα πάντα ξαφνιάζομαι - "Α, έχω κάτι να διαβάσω!"
Σαν να μην ήταν γραμμένο από το χέρι μου.
Κάποια χτεσινά βράδια, δεν είμαι εγώ, αλλά άλλος.
Άλλος. Mόνος. Μονώτατος.

κ.τ

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

το κυνήγι του ερωδιού





Υποταγή και κατάκτηση
όλων των παλμών σου:
Σιωπηλός παρέμεινα για χρόνια,
προδίδοντας συνειδητά,
την μοναδικότητα που με καθιστούσε
κλουβί για λίγους και θηλιά για ελάχιστους.
Αποχρωματίστηκα …
καραδοκώντας ανάμεσα στις κοινότυπες ομοιότητες,
την κατάλληλη στιγμή,
για να σ’ αρπάξω και να σε διαφθείρω
όπως καμία άλλη…

Αυγή Βυθούλκα, 16/1/2016

5η Εβδομάδα Αφρικανικού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος


Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, οι Πρεσβείες των Αφρικανικών χωρών και τα Επίτιμα Προξενεία που είναι διαπιστευμένα στην Ελληνική Δημοκρατία, διοργανώνουν την 5η Εβδομάδα Αφρικανικού Κινηματογράφου από τις 25 Φεβρουαρίου έως τις 3 Μαρτίου 2016. Όλες οι προβολές του αφιερώματος θα γίνουν με ελεύθερη είσοδο. 
Στη διάρκεια της 5ης Εβδομάδας Αφρικανικού Κινηματογράφου θα προβληθούν συνολικά δεκατέσσερις ταινίες μυθοπλασίας και ένα ντοκιμαντέρ, από δέκα αφρικανικές χώρες, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο κοινό να εξοικειωθεί με τις πολιτιστικές εμπειρίες της κάθε χώρας. Σκοπός είναι οι Έλληνες να γνωρίσουν καλύτερα την Αφρική του σήμερα, να την αναγνωρίσουν γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που μπορεί να προσφέρει, μια ήπειρος με έντονες πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, η οποία από τον Βορρά μέχρι το Νότο πασχίζει να κατακτήσει την πρόοδο και την εξέλιξη. Μέσα από αυτό το πλούσιο οπτικοακουστικό ταξίδι στην αφρικανική ήπειρο, όπου τονίζεται τόσο η διαφορετικότητα όσο και η συλλογικότητα, η εκδήλωση στοχεύει στην οικοδόμηση μιας στενότερης πολιτιστικής συνεργασίας της Ελλάδας με τις χώρες που συμμετέχουν από την Αφρική, και τους αντίστοιχους πολιτιστικούς φορείς τους, και ελπίζει να δημιουργηθεί γόνιμο έδαφος για μελλοντικές συνεργασίες στον οπτικοακουστικό τομέα.
Η ταινία έναρξης του αφιερώματος, την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου, θα είναι το Πεπρωμένο/Destiny (1997, 135΄) ενός από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του Αιγυπτιακού κινηματογράφου Γιουσέφ Σανίν/ Youssef Chanine. Η ταινία που έχει ως θέμα τη ζωή του φιλοσόφου Αβερρόη που έζησε στον 12ο αιώνα συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κανών το 1997 και έχει γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία. Η είσοδος στην έναρξη του αφιερώματος γίνεται μόνο με προσκλήσεις. Την επόμενη μέρα, Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου ο σκηνοθέτης Ζερεσενάι Μπερχάνε Μεχαρί/ Zeresenay Berhane Mehari θα παρουσιάσει στο κοινό της Αθήνας την ταινία από την Αιθιοπία/ Difret (2014, 99’), με θέμα την πραγματική ιστορία ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού που κατηγορήθηκε για φόνο επειδή σκότωσε τον απαγωγέα της. Παραγωγός της ταινίας που βραβεύτηκε στα φεστιβάλ Sundance και Βερολίνου είναι η Angelina Jolie. Ακόμα, από την Αγκόλα αναμένεται να έρθει στην Αθήνα ο σκηνοθέτης Μανουέλ Ναρσίσο «Τοντόν»/Manuel Narciso “Tonton” για να παρουσιάσει το ντοκιμαντέρ Παιδιά που κατηγορήθηκαν για μαγεία / Children Αccused of Witchcraft (2015, 63’).

πηγή: culturenow.gr


γύρνα σπίτι αν μπορείς


γύρισα στο πατρικό μου σπίτι
τα δωμάτια έδειχναν μικρότερα
σε μια γωνιά του σαλονιού 
τα φαντάσματα των γονιών μου
-είσαι ο πρώτος από την οικογένεια που μπορείς να γίνεις πρόεδρος της Αμερικής.
-άστο παιδί ήσυχο, τη διέκοψε ο πατέρας μου
απευθύνθηκε σε μένα
-θυμάσαι δεν σου έδινα συμβουλές, ούτε συ να μην δίνεις.
γύρισε το βλέμμα του στη κλειστή τηλεόραση
είμαι τυχερός, σκέφτηκα
πήρα το άλμπουμ με τις φωτογραφίες
είδα τη ζωή μου να περνάει 
μπροστά από τα μάτια μου
... σαν ζωή
τυχερός, πολύ τυχερός.

Γιώργος Τρίκερι 






Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

greguerias *



όταν ένα ωραίο γυναικείο χέρι μας προσφέρει ζάχαρη και η κάτοχος του μας ρωτά
-δύο ή τρεις κουταλιές?
εμείς θα μπορούσαμε να απαντήσουμε 
-και τις πέντε

Ραμόν Γκόμεθ Ντε λα Σέρνα

* γκρεγκερία είναι η τόλμη να κάνεις συγκεκριμένο αυτό που δεν μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί, να αιχμαλωτίσεις το φευγαλέο, να μαντέψεις αυτό που μπορεί να μην υπάρχει σε κανέναν ή μπορεί να υπάρχει σε όλους.

poesía sin Fin


ο ποιητής πρέπει να έιναι ανέπαφος
αμόλυντος
άκρατος
και ακράτητος 
να μας φέρνει μαντάτα από τους δικούς του χωροχρόνους
φυλακισμένος στο επίπεδο της θάλασσας
να αναζητάει τα βουνα
ο μουσικός πρέπει να ξέρει τη μελωδία
που δημιουργεί το τζάμι καθώς σπάει
ο ζωγράφος πρέπει να βλέπει τη σκιά του
καθως θρυμματίζεται 
ο ποιητής πρέπει να νιώθει το πόνο του γυαλιού.

Γιώργος Τρίκερι

αφιερωμένο στη Βέρα που παραμένει η αγαπημένη μου ποιήτης



Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

κλικ

Dennis Stock by Andreas Feininger


Σέβομαι πολύ τους φωτογράφους, γιατί είναι οι πιο θαρραλέοι από όλους τους καλλιτέχνες. Και είναι και η εγρήγορσή τους. Είναι ψαράδες των στιγμών. Στήνουν παραγάδια και δεν γνωρίζουν ποτέ το αποτέλεσμα. Χρειάζοναι τεντωμένες τις αισθήσεις. Οι μόνοι που δε χρειάζονται ναρκωτικά για να δημουργήσουν. Σκουίρτινγκ στα πρόσωπά μας ο κόσμος ο ίδιος όπως τον βλέπουν εκείνοι. Δεν σε περιορίζουν. Σου στρώνουν χαλιά στον τρόπο τους.

Έχω πάρει και εγώ μια φωτογραφική μηχανή. Την κουβαλάω μαζί μου, μα σπάνια τη βγάζω. Δεν έχω το τσαγανό που θέλει αυτή η τέχνη. Πιάνω τις στιγμές και τις φέρνω σπίτι και τις καταγράφω και λέω «α, έπρεπε να είχα τραβήξει και τη φωτογραφία εκείνη με τη σύμπτωση του έμβιου και άβιου κόσμου που μου’ φτιαξε αυτήν την εικόνα.»
Οι φωτογραφίες είναι χίλιες τέχνες μαζί. Παραμυθάδες και ζωγράφοι και μουσικοί και γλύπτες και ποιητές και ερωτευμένοι.


Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.


Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Περί ιδεολογίας ή τι είναι καύλα στη ζωή


Ορθολογισμός
Επιστήμη
Ηδονή και ηδονισμός
Σεξ
Αθεΐα
Ελευθερία
Ελευθεριότητα
Να αφήνεσαι να σε πάρει ο διάολος και να σε γλείφει ατελείωτα
Όμορφα αγόρια λίγο τζόρες και μαλαγάνες
Κβαντομηχανική
Φυσική πλάσματος
Τανυστές
Εξουσία, να δίνεις και να παίρνεις
Να μη δίνεις με το σταγονόμετρο αλλά τέρμα
Να μην παίρνεις με το σταγονόμετρο αλλά τέρμα
Να μην πεθάνεις κι όλα να ήταν λίγο ή αρκετά ή όσο πρέπει αλλά μεγαλείο και πουτάνα όλα
Μπέσα
Να ξέρεις να φεύγεις
Μοναξιά όταν πρέπει να ζητάς και να τη δίνεις
Ελευθερία να αναγνωρίζεις στους άλλους να ειναι και να κάνουν ό,τι θέλουν
Ισότητα
Καταλαβαίνω η κβαντομηχανική και η φυσική πλάσματος είναι λίγο κίνκυ αλλά τους αξίζει μνεία.

Άντζυ Ντίκινσον

17 φεβρουαρίου

Bastian Kalous




μονάχα την Άνοιξη ερωτεύομαι
τις άλλες εποχές δεν ξέρω τι να πω σε μια γυναίκα
το καλοκαίρι ζω μια ατέλειωτη Κυριακή
απολαμβάνοντας τη μουσική των μεταξωτών φορεμάτων.
τις πιο όμορφες σκέψεις τις κάνω το Χειμώνα
αλλά τις κρατάω για τον εαυτό μου
μ αρέσει μέσα στη νύχτα
να φοράω το μαξιλάρι σαν βιολί
με τα μάτια όρθάνοιχτα
να ονειρεύομαι πως στύβω ένα γυναικείο κορμί
τη μοναξιά μου τη γνωρίζω
έχει το άρωμα της γαλήνης
το χρώμα μιας άδειας πισίνας
και την ελπίδα της Άνοιξης.

Γιώργος Τρίκερι


Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Sling Blade, η δικαιοσύνη της καρδιάς




Σκηνοθεσία - Σενάριο : Billy Bob Thornton

Ηθοποιοί : Billy Bob Thornton, Dwight Yoakam, Robert Duvall, Lucas Black

Ο Καρλ, ένα διανοητικά καθυστερημένο άτομο, βγαίνει ύστερα από 25 χρόνια, από το άσυλο ψυχοπαθών όπου είχε κλειστεί γιατί, σε ηλικία 12 χρονών, είχε σκοτώσει τη μητέρα του και τον εραστή της. Μετά την αποφυλάκισή του επιστρέφει στην αγροτική περιοχή του Άρκανσο και πιάνει δουλειά σ΄ ένα γκαράζ, όπου γίνεται φίλος με τον Φρανκ, ένα μικρό αγόρι. Εκεί ο Καρλ θα γνωρίσει και τη μητέρα του Φρανκ τη Λίντα, μια καλοσυνάτη γυναίκα αλλά και το ζηλόφθονο φίλο της Ντόιλ, έναν βίαιο, αλκοολικό τύπο …
Σ' έναν τέτοιο χώρο, µε πρόσωπα που προσπαθούν να συμβιώσουν, εξελίσσεται η υπόθεση της πολύ ενδιαφέρουσας αυτής ταινίας, που κινείται ανάμεσα στο κοινωνικό δράμα και την ταινία τρόμου, µε τον Θόρντον να σκηνοθετεί µε άνεση το καλογραμμένο του σενάριο και να μετατρέπει τη μικρή του ιστορία σε μια έντονα συγκινητική και γεμάτη τρυφερότητα ταινία, σκιτσάροντας µε σιγουριά και οξυδέρκεια τους διάφορους χαρακτήρες και δημιουργώντας, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος, ένα κλίμα αμφιβολίας και μυστηρίου. Ο ίδιος, οπτικά αγνώριστος, προσφέρει µια αλησμόνητη ερμηνεία (ήταν υποψήφιος για το όσκαρ α΄ρόλου, αλλά το πήρε για το σενάριο), στο ρόλο του Καρλ,
µ' ένα πηγούνι που εξέχει και µε τα λιγοστά λόγια που τραυλίζει και που, πίσω από την αγαθιάρικη φυσιογνωμία του, κρύβει εκείνη ενός πραγματικά καλού ανθρώπου.
Η ταινία δεν κουράζει αν και κρατάει περισσότερο από δύο ώρες.
Πρόκειται για μια αξιοπρεπή κινηματογραφική δημιουργία, που οι φίλοι των κοινωνικών δραμάτων αξίζει να την απολαύσουν.


από τον Φίλο Kst

μέρες πυρετού (εισαγωγή)


ο πυρετός αυτός ευνοεί την ερωτική ποίηση. καθαρογράφω την ανατολή πριν αφήσω τον ήλιο να γλιστρήσει έξω από τα παντζούρια.ποτέ δεν ανεβάζω πυρετό. τα τελευταία είκοσι χρόνια δηλαδή. ανακάλυψα κάποια υπέροχα πράγματα αυτές τις μέρες που είμαι περιορισμένος στο κρεβάτι. η εκδήλωση της αγάπης είναι σπάνιο αγαθό στις μέρες μας κι όταν συνοδεύεται από σεξουαλικά υπονοούμενα ακόμα καλύτερα.
μια κοπέλα με την οποία έχω να μιλήσω τουλάχιστον δέκα χρόνια μου έστειλε ένα sms τη Κυριακή.
ένα απλό "γεια σου τι κάνεις; σε σκεφτόμουν. Τέσι". ευτυχώς δεν γνωρίζω πολλές Τέσι και κατάλαβα αμέσως ποια ήταν. η αλήθεια είναι πως σάστισα στην αρχή. η τελευταία μας επικοινωνια ήταν μια καρτ ποστάλ που μου είχε στείλει  από το Καράκας. ήταν ένας φάκελος που περιείχε μια φωτογραφία της να στέκεται στην λεοφώρο Λας Μερσέντες έξω από μια πιτσαρία και να κρατάει ένα πολύχρωμο αγαλματίδιο της Παναγίας από αυτά που συνηθίζονται στη Νότιο Αμερική.
πίσω από τη φωτογραφία έγραφε "σου πήρα ένα δωράκι". στο φάκελο υπήρχε και μια κάρτ ποστάλ που απεικόνιζε το Θέατρο Τερέσα Καρένιο και οι αβρότητες που είχε γράψει από πίσω κατέληγαν πως βρισκόταν στο Καράκας για μήνα του μέλιτος. μου είχε φανεί περίεργο μια γυναίκα να αλληλογραφεί με έναν πρώην εραστή της στο μήνα του μέλιτος αλλά η σχέση μου με την Τέσι ήταν "περίεργή" από τη πρώτη στιγμή.
Οι άνθρωποι κάνουν σεξ για μια βραδυά, για ένα μήνα, για ένα χρόνο, για δέκα χρόνια. Μετά χωρίζουν. Υπάρχει πόνος που ξεκινάει με συγκινήσιακές εξάρσεις, ιπτάμενα λαπτοπ που σταδιακά λιγοστεύει. Και στο τέλος απομένουν αραιές αναμνήσεις. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τεχνητές αναπνοές σ έναν έρωτα που πεθαίνει και ηλίθιοι όσοι το προσπαθούν. Δυο τέτοιοι άνθρωποι ήμασταν οι Τέσι κι εγώ.

Γιώργος Τρίκερι

μικρή


Μικρή, όταν κοιμάσαι στις ακτές του τίποτα, τι σου απομένει άραγε απ’ το όνειρο; Πόσο ζυγίζει ο δισταγμός σου; Μικρούλα, σαν τ’ απογεύματα που ανθίζουν στα φύλλα, ενός άγνωστου ακόμα στον κόσμο, φυτού, πόσα βήματα μετράνε τον γκρεμό σου και το δειλό σου χέρι; Μικρή, σαν την τεράστια απάτη σου καμία απάτη και χίλιες οι αποχρώσεις σου ενώ εγώ, πάντα μαύρος. Μικρή, όταν κοιμάσαι στη σκουριασμένη νύχτα, πόσο το χάος στα μάτια και στο αβαρές σου βλέμμα; Ποιο παραμύθι σε χώρεσε με όλα τα μαλλάκια σου και ποιος μύθος για σένα ακόμα αναπνέει στα στόματα των αγοριών; Εκεί που λούζεσαι ας ήταν να πεθάνω με έναν ωραίο θάνατο όπως η μυρωδιά σου…

Αυγή, 5/06/2016

11 φεβρουαρίου


ευγνώμων για τα δωμάτια ποίησης 
για τις φωνές των χαμένων ποιητών 
που δεν θα χαθούν ποτε 
για τα κορίτσια που χορεύουν με μαύρες κομπινεζόν 
τα αγόρια με τα σχισμένα ρούχα 
που μοιάζουν οι νύχτες τους με μουσικές 
με μισόκλειστα μάτια 
και τολμηρές ηδονές 
ρούφηξα μια γουλιά από τα χείλη της 
έσταξαν όλες οι αισθήσεις 
της ζωής αυτής που ποθώ.

Γιώργος Τρίκερι

κάποια που το σωμα της μίσησε

Photo by Patrick Demarchelier

Άρχισε ν' αμφιβάλει για όλα.

Για την αλήθεια.

Για ο,τιδήποτε ειπώθηκε.

Μήπως της είπε ψέματα;

Μήπως απ' την αρχή της έλεγε ψέματα;

Μήπως γι' αυτό αποκαλούσε τον εαυτό του ψεύτη;

Είναι τρομερό το όνειδος, που την κατακλύζει.

Μέχρι τώρα που τον πίστευε, δεν ένιωθε καμιά τύψη.

Μα από δω και πέρα θα μπορούσε να κρυφτεί

στο μακρυνότερο ερημητήριο.

Εκείνος αθλείται να ξεχνά ακόμα και πως εκείνη υπάρχει.

Αυτή που ήταν ανυπόκριτα,

τόλμησε να εκδηλωθεί μόνο μαζί του.

Μόνο μες στο μυαλό του είχε ελπίδα να επιζεί.

Το υπόλοιπο θάφτηκε σε συμβάσεις.



Αυτός που μαζί της ζει

την κοιτάζει και την οικτίρει.

Σιχαίνεται και λυπάται αυτό που απέμεινε απ' εκείνη,

όποτε εκδηλώνεται.

Αυτός που μαζί του ζει,

επιδοκιμάζει τον τρόπο που τον εαυτό της τιμωρεί.



Θέλει να βγει απ' το κουκούλι.

Να πετάξει προς το θάνατο ελεύθερη και γενναία.

Χωρίς κανένας να την έχει ανάγκη,

ούτε κανείς να τη λυπάται.

Λεύτερη απ' το σαρκικό ρούχο,

που ποτέ δε της μπήκε.

Ήταν κομμένο και ραμμένο για την άλλη,

που όλη της τη ζωή τόσο πειστικά υποκρίθηκε.

Έχει ένα τέτοιο μίσος γι' αυτό το σώμα,

που ποτέ δεν εκπλήρωσε τον προορισμό του,

που δεν μπόρεσε να κρατήσει τελικά κοντά της,

ό,τι πραγματικά επιθύμησε...

Ύπουλα κι υποχθόνια το γκρεμίζει

πίσω απ' τη μύτη της συνείδησης.



Αυτό που ήθελε, δεν τ' απόκτησε.

Όλα τ' άλλα που έχει, είναι των άλλων τα πρέπει.

Όχι ό,τι από εντός της το είναι απαίτησε  



Χρύσα Βελησσαρίου


ή νέα ποιητική συλλογή της Χρύσας έχει τίτλο Momenta Aurantia και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άλλωστε.